Ξεκινώντας από ….τις πατάτες του Νευροκοπίου

Εδώ και καμιά δεκαριά μέρες συνέβη ένα γεγονός μεταξύ Κατερίνης και Νευροκοπίου με συνδετικό κρίκο ή άνυσμα μεταφορικό τις πατάτες του τελευταίου. Δηλ. κάτοικοι της Κατερίνης ήρθαν σε επαφή με παραγωγούς, πατάτας, του Νευροκοπίου και συμφώνησαν να μεταφέρουν ποσότητα πατάτας στην Κατερίνη και να την πουλήσουν – χωρίς τον μεσάζοντα- σε μια τιμή πολύ χαμηλότερη από αυτή της «μυθικά αυτορυθμιζόμενης αγοράς».

Μια πρώτη και σωστή προσέγγιση θα ήταν να αντικρισθεί σαν μια προσπάθεια της κοινωνίας να ρυθμίσει, μπροστά στην καλπάζουσα - κρίση με αύξηση τιμών και μείωση αποδοχών κλπ, κλπ- με κάποιον τρόπο την διακίνηση και αγορά των αγροτικών προϊόντων.

Όμως η ενέργεια αυτή υποκρύπτει σε λανθάνουσα κατάσταση μια άλλη δυνατότητα που αν σωστά αντικρισθεί και υποβοηθηθεί χωρίς τον ενδόμυχο πειρασμό καπελώματος – από την οποιαδήποτε αριστερά- μπορεί να συμβάλλει στην δόμηση μιας άλλης αντίληψης για την αγροτική ανάπτυξη και όχι μόνον. Και αυτή η λανθάνουσα κατάσταση είναι ότι αυτή η πράξη κινείται στην κατεύθυνση της οικολογικής μετατροπής του παραγωγικού συστήματος και των κοινωνικών καταναλωτικών συμπεριφορών. Δηλ. στην κατεύθυνση της πιο απλοϊκά καλούμενης «πράσινης οικονομίας» και αυτό, γιατί:

-α. αξιοποιεί τα παραγωγικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά μιας συγκεκριμένης περιοχής

-β. ευνοεί την απασχόληση και την συνεργασία μεταξύ κοινωνικών ομάδων με διαφορετική θέση στην παραγωγή και την κατανάλωση ευνοώντας αυτόν που θα λέγαμε «τρίτο ή κοινωνικό τομέα της οικονομίας».

-γ. μειώνει την κατανάλωση ενέργειας για την χρήση του συγκεκριμένου αγαθού, μπαίνοντας εμπόδιο στη μεταφορά, από μεγαλύτερης αποστάσεις.

Σήμερα δεν είναι δυνατή και πιστευτή μια οποιαδήποτε πολιτική ανάπτυξης, για έξοδο από την κρίση, που δεν θα λαβαίνει υπ’ όψη της τα όρια τις δεσμεύσεις (εκπομπές αερίων θερμοκηπίου, περιορισμός κατανάλωσης ορυκτών καυσίμων και γης, περιορισμός μονοκαλλιεργιών) και τις ευκαιρίες (αγαθά και εξυπηρετήσεις με μικρότερη εξάρτηση από ορυκτά καύσιμα και με σεβασμό στην βιοδιαφορετικότητα, μεγαλύτερη απασχόληση κλπ) που προκύπτουν από την περιβαλλοντική κρίση.

Μια οποιαδήποτε βιομηχανική ή αγροτική πολιτική, στα πλαίσια αυτής της αναπτυξιακής πολιτικής, που θα λαβαίνει υπ’ όψη της τα όρια της περιβαλλοντικής κρίσης δηλ. που είναι προσανατολισμένη σε «βιώσιμες» παραγωγικές διαδικασίες και «βιώσιμα» προϊόντα κατανάλωσης, δεν μπορεί παρά να αξιοποιεί:

-α. τις δυνατότητες που προσφέρει μια συγκεκριμένη περιοχή

-β. να διαθέτει μεγάλο μέρος της παραγωγής σε σχετικά μικρή απόσταση και με περιορισμό των μεσαζόντων

Αν η αριστερά θέλει να εκφράσει τους πιο αδύνατους και να κινηθεί σε συγχορδία με το μέλλον πρέπει να προσπαθήσει να συνδέσει τους αγώνες του κόσμου της εργασίας, με άλλους αγώνες που δίνουν την δυνατότητα να υποχρεωθεί σημερινός «τουρμποκαπιταλισμός = επιθετικός καπιταλισμός» να «ρυθμισθεί» από ένα πλατύ κοινωνικό-πολιτικό συνασπισμό. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς να αντιμετωπισθεί η πρόκληση των ποσοτικών ορίων της οικονομικής αύξησης, προωθώντας κατ’ αντιπαράθεση την ποιοτική ανάπτυξη, που πρέπει να συμβαδίζει με την διάδοση του τρίτου τομέα «των δωρεάν» σχέσεων (όρα, η δράση για την πατάτα).