Μια απάντηση στη Μάρω Δούκα

Η κ. Μάρω Δούκα στο πρόσφατο βιβλίο της με τίτλο «Έλα να πούμε ψέματα» αναφέρεται σε υπαρκτά πρόσωπα και γεγονότα του εμφυλίου πολέμου στον νομό Χανίων Κρήτης, όπου μεταξύ άλλων κάνει εκτενή αναφορά στον πατέρα μου, Γιώργο Τσιτήλο μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και γραμματέα Κρήτης. Η εποχή ήταν ούτως ή άλλως ταραγμένη και γνωρίζουμε ότι για τα πρόσωπα και τις ερμηνείες των γεγονότων υπάρχουν αρκετές εκδοχές που εξακολουθούν να αποτελούν αντικείμενο μελέτης.

Η συγγραφέας, αν και αναφέρει τις πηγές της, κάνει επιλεκτική χρήση τους γεγονός που είναι παραπλανητικό για τον αναγνώστη, ο οποίος διαβάζει μεν ένα μυθιστόρημα ταυτόχρονα όμως, στο μέτρο που τα πρόσωπα αναφέρονται με όνομα και επώνυμο, διαμορφώνει ορισμένη αντίληψη για τα ίδια και το ρόλο τους. Η αντίληψη όμως αυτή λογικά θα πρέπει να προκύπτει από την «πολλαπλότητα» των πηγών που η συγγραφέας αναφέρει .

Ωστόσο η κ. Δούκα υιοθετεί αποκλειστικά την άποψη του Γ. Μανούσακα όπως αυτή εκφράζεται στο βιβλίο του « Ο εμφύλιος στη σκιά της Ακροναυπλίας» Αθήνα 1977, το οποίο έγινε αντικείμενο έντονης κριτικής, μεταξύ άλλων, σε περιοδικά (π.χ. «Αντί» 17/2/79) και βιβλία (π.χ. Νίκος και Αργυρώ Κοκοβλή «Άλλος δρόμος δεν υπήρχε» Αθήνα 2002). Είναι προφανές ότι είναι δικαίωμα της κ. Δούκα να υιοθετήσει όποια εκδοχή θέλει, πιστεύω όμως ότι εφόσον στην μυθοπλασία της εμπλέκει και υπαρκτά πρόσωπα, ονοματίζοντας τα, είναι ηθικό και πρέπον να ενημερώσει το αναγνωστικό κοινό της για τις επιλογές και προτιμήσεις της.

Ως κόρη του Γιώργου Τσιτήλου δεν με ενδιαφέρει κανενός είδους αγιογραφία του πατέρα μου, αντιτίθεμαι όμως στην όποια παραποίηση και μάλιστα με τις δήθεν ευλογίες των γραπτών μαρτυριών. Στο συγκεκριμένο βιβλίο θεωρώ ότι πολλές αναφορές στις δραστηριότητες και στην προσωπικότητα του πατέρα μου προσβάλλουν, χωρίς τεκμηρίωση, τη μνήμη του.

Με εκτίμηση

Σόνια Γ. Τσιτήλου