Ο ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ως ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ

’Δεν έχει καμία πρωτοτυπία να επιδιώκει κανείς με έναν ανασχηματισμό την ανακοπή μιας

αρνητικής συνθήκης και την διαμόρφωση μιας στιγμής νέας αφετηρίας. Είναι συνηθισμένο

οι άνθρωποι της εξουσίας να πιστεύουν ότι αυτό που χάθηκε μπορεί να ανακτηθεί και ο

χρόνος που έφυγε να κυλήσει από την αρχή. Κάθε σχετική φαντασία θα συναντηθεί με την

ματαιότητά της. Ο ανασχηματισμός των ημερών θα υπακούσει και αυτός στη γνωστή πια

μηχανική και θα αφομοιωθεί πριν το καταλάβουν οι ενδιαφερόμενοι στην ήδη

εγκατεστημένη ατμόσφαιρα και θα τον πάρει αλύπητα μαζί της η ήδη διαμορφωμένη

τροπή των πραγμάτων.

Στον έκτο χρόνο της διακυβέρνησης το σχήμα στην εξουσία έχει απωλέσει κάθε δυνατότητα

πολιτικής δημιουργικότητας και αξιοποίησης συνεπώς, με συγκεκριμένο αποτέλεσμα και

χειροπιαστό για τους ανθρώπους στην καθημερινή τους ζωή, του διαθέσιμου τυπικά

χρόνου, ως το καλοκαίρι του 2027. Και η πιο καλή διακηρυγμένη πρόθεση, αν γίνει δεκτή

ως ειλικρινής, στο απαιτητικό μέτωπο της κοινωνικής και πολιτικής αντιπαράθεσης,

χρειάζεται τη σύνοδο πολλών παραγόντων για να γίνει πράξη. Ο πρώτος και κύριος είναι η

αντοχή και η ανθεκτικότητα των εμπλεκομένων στην αναγκαία σύγκρουση που απαιτεί η

υλοποίηση μιας πολιτικής επιλογής. Και η αντίστοιχη πολιτική εργασία, ώστε κάτι να

αλλάξει στην πράξη, ώστε να πάμε σε μια καλύτερη επόμενη φάση.

Η Κυβέρνηση αυτή ξεκίνησε τον βίο της μέσα σε ιδανικές πολιτικές συνθήκες. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε

ηττηθεί, υψηλού βαθμού εμπιστοσύνη την συνόδευε για μακρύ χρόνο, μια προσδοκία

αλλαγών στο κράτος, μια αναμονή βελτίωσης της καθημερινής ζωής, μια ελπίδα και

προοπτική ατομικής και συλλογικής προόδου φάνηκε να κερδίζει, η πίστη ότι η χώρα

μπορεί να κινηθεί γρήγορα και καλύτερα έμοιαζε να γεννάει μια συγκρατημένη και

επιφυλακτική, αλλά υπαρκτή αυτοπεποίθηση. Η απουσία αντιπολίτευσης και η ανυπαρξία

μετώπων με το παρελθόν που αντιπροσωπεύει διευκόλυνε την πορεία και άνοιγε τους

δρόμους μιας μεταρρυθμιστικής πράξης, που σαν οξυγόνο είχε και έχει ανάγκη η χώρα.

Εν τω μεταξύ αμείλικτος ο χρόνος που χάθηκε θα σε κρίνει, πριν έρθουν οι πλατείες, και την

βουβή διαβρωτική του φθορά θα την ακούσεις όταν δεν υπάρχει πια εύκολη επιστροφή.

Τότε πλέον μια ποιοτική μεταβολή έχει συντελεστεί και δεν απομένει παρά κάτι

απρόβλεπτο, κάτι τυχαίο ίσως, που θα γίνει ο οργανωτής της εμπειρίας, που θα

ανακεφαλαιώσει αυτό που αργά – αργά γεννήθηκε στο χρόνο και αναζητούσε ευκαιρία και

λόγο να βγει στο φως. Εάν και όταν μια τέτοια συνθήκη τεθεί σε κίνηση, όλα θα τεθούν με

τη σειρά τους από την αρχή. Και αυτό που υπήρξε θα αφήσει πίσω του τον εαυτό του.

Εκεί βρισκόμαστε σήμερα. Εκεί που ο ανασχηματισμός μας παρουσιάζεται ως απόπειρα

νέας αρχής, μια άλλη τον έχει προσπεράσει. Δεν χρειάζονται ούτε μετρήσεις ούτε ποιοτικές

έρευνες για να ακούσει κανείς την κοινωνική αγωνία που έχει πια ποικιλότροπα αναζητήσει

φωνή. Είμαστε πολύ μακριά από εκείνο το 2019, που έδινε την εικόνα μιας νέας αρχής. Τα

Τέμπη – συχνά μια τραγωδία αφυπνίζει – έχουν ανακινήσει τα δεδομένα του βάθους και

δεν πρόκειται αυτά να ησυχάσουν. Στις μηχανικές απαντήσεις του ανασχηματισμού, η

πραγματική ζωή δίνει τις δικές της.’