Το τέλος του χρόνου

Η φιλοσοφική θεώρηση του χρόνου κατατείνει πλέον ότι αυτός δεν είναι γραμμικός και δεν εμπεριέχει ενσωματωμένη μια τελεολογική κατεύθυνση αδιάκοπης προόδου. Και η συμβατική όμως θεώρηση του χρόνου με την κατ’ έτος κατάτμησή του και τον ανάλογο απολογισμό επιβεβαιώνει την ασυνέχεια, τα πολλαπλά πισωγυρίσματα και την προσδοκία προόδου μόνο ως ενδεχόμενο. Δυστυχώς, η αποτύπωση του χρόνου που πέρασε τόσο σε διεθνές επίπεδο όσο και στο εγχώριο είναι ιδιαζόντως ζοφερή.

Η αταξία στον χώρο της Μ. Ανατολής συνεχίστηκε και οι προσφυγικές/ μεταναστευτικές ροές προς την Ευρώπη εντάθηκαν. Η οικονομική δυσπραγία, η γενικευμένη ανασφάλεια και η ισλαμική τρομοκρατία, η εγκατάσταση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού και η διεύρυνση της απόστασης των ελίτ από την κοινωνία είχαν ως αποτέλεσμα στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ την εκδήλωση μιας αντεπανάστασης των λευκών μικροαστικών και εργατικών στρωμάτων και την επέλαση των λαϊκιστών τύπου Τραμπ. Επιπλέον το ιστορικό εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης, μετά το Brexit κλυδωνίζεται επικίνδυνα.

Η εγχώρια δε κοινωνία τον χρόνο που πέρασε συμπλήρωσε επτά χρόνια κρίσης και εισέρχεται πλέον στον όγδοο. Η κατάρρευση και η αποσάθρωση των παλαιών πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών δομών κατέληξε σε μια υπέρμετρα και επικίνδυνα παρατεταμένη και στάσιμη μεταιχμιακή κατάσταση, στην οποία δεν ανιχνεύονται ακόμα εκείνες οι νέες ικανές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θα οδηγήσουν τη χώρα στην έξοδο από τον ζόφο της κρίσης. Η συμμαχία δε των δυνάμεων που απαρτίζει το σημερινό μπλοκ εξουσίας της συγκεκριμένης εκδοχής της Αριστεράς απεδείχθη και στον δεύτερο χρόνο της διακυβέρνησής τους ότι είναι μέρος του παλαιού κόσμου και του συστήματός του. Ο αυτοσχεδιασμός, η πλήρης απουσία κοινωνικού και μεταρρυθμιστικού σχεδίου, η παλαιού τύπου πολιτικάντικη διαχείριση των προβλημάτων, το ψεύδος και η ρητορική λαϊκιστική θρασύτητα, η αναβίωση μιας νέας επαίσχυντης «εθνικοφροσύνης» με την καταγγελία των πολιτικών αντιπάλων ως οργάνων των ξένων και κυρίως του Σόιμπλε, είναι τα στοιχεία της τρέχουσας αναποτελεσματικής διακυβέρνησης.

Η στρατηγική της παραμονής στην εξουσία όμως φθάνει έως τα όρια της αντοχής της σχέσης με την ΕΕ και τους δανειστές με την επανάληψη της αέναης κωμικοτραγικής διαπραγμάτευσης και του υποτιθέμενου αντιστασιακού βολονταρισμού των λαϊκίστικων ψευτοπαροχών. Δυστυχώς, το βέλος του χρόνου της Ιστορίας μπορεί να στραφεί σε απρόβλεπτες και αβέβαιες κατευθύνσεις.