Ο Γιώργος Ανανδρανιστάκης με άρθρο του που δημοσιεύεται στην Αυγή με τίτλο «Από πού πάνε για το Κούγκι», γελοιοποιεί και καλά κάνει τον «τραγελαφικό, αλλά και επικίνδυνο» λόγο του κ. Καμμένου. Δεν διέκρινα όμως κάτι αντίστοιχο για τα πολύ χειρότερα που λέει ο κ. Βαρουφάκης. Ο δεύτερος δήλωνε πρόσφατα ότι «δεν υπάρχει plan B, ας γίνει Αρμαγεδδών», σε συνέχεια άλλης δήλωσής του, όπου ταύτιζε την τρόικα με τους βασανιστές της CIA. Οι λεκτικοί παλληκαρισμοί αυτών των δύο κυρίων δεν είναι μόνο ζήτημα προσωπικής αισθητικής.

Προσγείωση στη μνημονική πραγματικότητα ή οριστική στροφή προς τους κανόνες της κοινοτικής Ευρώπης; Όπως και αν το δει κανείς, η ενδιάμεση συμφωνία της περασμένης Παρασκευής ισοδυναμεί με πράξη αυτό-διορισμού του Αλέξη Τσίπρα στο αξίωμα του πραγματικού Πρωθυπουργού μιας πραγματικής χώρας. Ως εκείνη τη στιγμή ήταν επικεφαλής μιας άλλης κυβέρνησης, σε άλλη χώρα, μέλος μιας άλλης Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η μετονομασία της Τρόικας σε Θεσμούς, του Μνημονίου σε Συμφωνία και των Δανειστών σε Εταίρους, όπως και όταν βαφτίζεις το κρέας ψάρι, δεν αλλάζεις την προηγούμενη κατάσταση.

Δεν αλλάζεις, βέβαια, και την ψήφο του Ελληνικού Λαού, στις εκλογές της 25 Ιανουαρίου 2015.

Ψήφισε αυτό που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ: καταργούμε το καθεστώς της λιτότητας, που δεν αποτελεί μόνο στρατηγική της ολιγαρχίας της Γερμανίας και των άλλων δανειστριών χωρών της ΕΕ, αλλά και της ελληνικής ολιγαρχίας.

Το αποτέλεσμα του Eurogroup αποτελεί αναμενόμενη τεράστια ήττα του πολιτικού βερμπαλισμού της ελληνικής κυβέρνησης που έχει και συνέχεια.

Η κυβέρνηση εγκατέλειψε την όποια αμφισβήτηση του χρέους και την παραμικρή υπεκφυγή επί των ευθυνών αποπληρωμής του. Συμφώνησε στην 4μηνη παράταση του μνημονίου αποδεχόμενη την αξιολόγηση. Επικαιροποίησε την εξάρτηση των εκταμιεύσεων της οικονομικής βοήθειας από την αξιολόγηση επί της πορείας εφαρμογής των υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτό.

Αν ο Σύριζα μετά τις εκλογές του 2012 είχε επεξεργαστεί ένα πραγματικό πρόγραμμα αλλαγών στη χώρα χωρίς να επενδύει διαρκώς στην εθνικοανεξαρτησιακή ρητορεία και στα εγκεφαλικά ”προτάγματα” των radical διανοουμένων, δεν θα βρισκόταν σε κατάσταση σοκ.

Στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει αποδειχτεί ότι οι «καλύτερες» συμφωνίες ή μάλλον αυτές που έχουν κάποια ελπίδα να περάσουν από το χαρτί του ανακοινωθέντος στην πραγματική ζωή είναι εκείνες που αφήνουν όλες τις πλευρές ελαφρώς …δυσαρεστημένες. Και αυτό συνέβη με βεβαιότητα την Παρασκευή το βράδι στις Βρυξέλλες. Δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να καταλάβεις ότι η ελληνική πλευρά θα ήθελε αρκετά πράγματα παραπάνω.