Αναφέρομαι στις ρυθμίσεις για την προστασία πρώτης κατοικίας και ρωτώ: Πιστεύετε ότι, αν η σχετική πλατφόρμα μείνει ανοικτή για 5 χρόνια κατ’ εξαίρεση, ειδικά και αποκλειστικά για να συμπεριλάβει δανειολήπτες που μπορεί να μείνουν άνεργοι ή να υποστούν κάποια αναπηρία μέσα σε αυτά τα χρόνια, υπάρχει κίνδυνος αυτή η πρόβλεψη να λειτουργήσει ως κίνητρο για να παρακινηθεί κάποιος να μείνει άνεργος; Ή, ακόμη χειρότερα, ως κίνητρο για να παρακινηθεί κάποιος να μείνει ανάπηρος, να ενταχθεί στα άτομα με ειδικές ανάγκες, αποσκοπώντας να έχει ευνοϊκή ρύθμιση το δάνειό του;..

Υπάρχει μια συχνά επαναλαμβανόμενη αλλά λαθεμένη εκτίμηση ότι η Ευρώπη τρέχει και εμείς, η Ελλάδα, μένουμε πίσω. Μπορεί να εξυπηρετεί τις ανάγκες μιας εύκολης αντιπολίτευσης στην εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά δεν αντανακλά την πραγματικότητα στη μεγάλη εικόνα της. Δυστυχώς – ισχυρίζομαι. Γιατί αν η Ευρώπη, πράγματι, έτρεχε στις ράγες της ανάπτυξης, θα μπορούσαμε να νιώσουμε μια σχετική ανακούφιση, υπό το πρίσμα ότι μια εύρωστη και δυναμική ευρωπαϊκή οικονομία θα μπορούσε να παρασύρει στην άνοδό της και μια μικρή χώρα που δεν αντιπροσωπεύει παρά μόνο το 2% του ευρωπαϊκού ακαθάριστου προϊόντος – αρκεί αυτή η χώρα να μην πέφτει σε τραγικά λάθη. Δυστυχώς, όμως, η Ευρώπη δεν τρέχει.

Η αντίφαση είναι φανερή: Την ώρα που ο υπουργός Οικονομικών τονίζει ότι τα πλεονάσματα 3,5% είναι ανάγκη να περιοριστούν, η κυβέρνηση «πετυχαίνει» να παράγει ακόμη μεγαλύτερα από τα απαιτούμενα. Είναι εντυπωσιακό ότι την τελευταία τριετία, αντί για πλεόνασμα 0,5% ή 1,75% ή 3,5% του ΑΕΠ, τα υπερπλεονάσματα έφταναν το 3,9% ετησίως. Πρόκειται για εντυπωσιακή αστοχία, με απτές συνέπειες στην οικονομική μεγέθυνση. Το καλό (αν μπορεί κανείς να το πει…) είναι ότι, πάντως, αυτά τα υπερπλεονάσματα δεν σπαταλήθηκαν. Τα 10 δισ. από τα συνολικά 13 δισ. ευρώ (το 85% περίπου...) παραμένουν στα κρατικά ταμεία. Ούτε κοινωνικό μέρισμα έγιναν ούτε, πολύ περισσότερο, καπνός.

Τελικά, η λογική επικράτησε; Αυτό φαίνεται να δείχνει η συμφωνία κυβέρνησης - τραπεζών για την προστασία της πρώτης κατοικίας.

Ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της; Πρώτον, η διαχείριση των κόκκινων στεγαστικών δανείων από παθητική γίνεται ενεργητική. Ενώ με τον νόμο Κατσέλη τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια ρίχνονταν σε έναν κουβά όπου παρέμεναν κόκκινα έως ότου κριθεί η τύχη τους (σε 3, 5 ή 10 χρόνια…), τώρα, με την ενεργοποίηση της πλατφόρμας, οι ενδιαφερόμενοι θα ρυθμίζουν και θα εξυπηρετούν τα δάνειά τους. Δεύτερον, σε αντίθεση με τον νόμο Κατσέλη, δεν προσφέρει ευνοϊκή μεταχείριση σε κάθε μπαταχτσή που έχει λεφτά αλλά αρνείται να πληρώσει, εισάγονται σαφείς δικλίδες ασφαλείας. Με αυτήν την έννοια, είναι μια έντιμη συμφωνία.

Θα αναποδογυρίσει η καρδάρα και θα χυθεί το γάλα;..

Την Τρίτη η Ελλάδα βγήκε στις αγορές και άντλησε 2,5 δισ. για 5ετία, με 3,6%. Ετσι, επανήλθε στις αγορές ύστερα από μακρά απουσία (θα μπορούσε να είχε βγει νωρίτερα, αν δεν υπήρχε εμμονή η πρώτη έκδοση να είναι 10ετίας…), με μια έκδοση προσεκτικά σχεδιασμένη (εκ των υστέρων φαίνεται ότι η απόδοση θα μπορούσε να περιοριστεί στο 3,4%-3,5%, αλλά –σωστά– το Δημόσιο δεν θέλησε να ρισκάρει…), που κατά 90% την απορρόφησαν (όχι hedge funds, αλλά) μακροπρόθεσμοι επενδυτές, οι οποίοι διατηρούν αυτά τα ομόλογα στο χαρτοφυλάκιό τους (δεν τα ξεφορτώνονται, όπως είχαν κάνει πριν από 12 μήνες, με την τότε έκδοση των 7ετών ομολόγων).

Μιλώντας στον ραδιοσταθμό «ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ» , για την αύξηση του κατώτατου μισθού υπογράμμισε:

Η κυβερνητική απόφαση για την αύξηση του κατώτατου μισθού είναι θετικό γεγονός, έστω και αν άργησε! Έστω και αν η αύξηση θα έπρεπε να έχει δρομολογηθεί από 1.1.2017.
Η κυβέρνηση οφείλει να αντιμετωπίσει και τις παρενέργειες, που η αύξηση αυτή συνεπιφέρει.
Πρώτα και κύρια απαιτείται η μέριμνα για την μη αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών των μη μισθωτών, μια και αυτές καθορίζονται με βάση τον κατώτατο μισθό.

Η έγκριση της συμφωνίας των Πρεσπών κλείνει μια εκκρεμότητα 10ετιών και δημιουργεί ένα πεδίο ευκαιριών: Να διασφαλιστεί η ακεραιότητα της γειτονικής κρατικής οντότητας, να ενισχυθούν οι σχέσεις φιλίας με τη γειτονική χώρα και η συνοχή της ευρύτερης περιοχής έναντι των αρνητικών ανταγωνιστικών (αυταρχικών...) επιρροών, να ανατραπεί μια διεθνώς παγιωμένη αντίληψη ότι τα Βαλκάνια είναι πηγή δεινών.

Μιλώντας με Ελληνες της διασποράς που έχουν κατακτήσει κορυφαίες θέσεις στο επιστημονικό και επιχειρηματικό διεθνές στερέωμα και που η ανιδιοτελής προσφορά τους βεβαιώνει ότι αγαπούν την Ελλάδα, τους ακούω να απορούν: Η πατρίδα μας είναι μια ασφαλής χώρα, μέλος του ΝΑΤΟ, της Ευρωζώνης, κανείς δεν φοβάται να επενδύσει σε αυτήν. Δεν υποφέρει από την τρομοκρατία, που ταλανίζει άλλες χώρες. Εχει ικανοποιητικές και σχετικά νέες υποδομές. Το κλίμα και το περιβάλλον της είναι μοναδικά – ποιος δεν θα ήθελε να εργαστεί σε αυτήν;

Το υπόλοιπο του χρέους μας στο ΔΝΤ είναι περίπου 10 δισ. ευρώ. Η αποπληρωμή του θα ολοκληρωθεί το 2024, θα γίνεται σταδιακά στα επόμενα 5 χρόνια. Αυτό το τμήμα του χρέους είναι το ακριβότερο από όσα οφείλουμε σε δημόσιους φορείς (ΕΚΤ, EFSF, ESM). Πληρώνουμε στο ΔΝΤ επιτόκια που αρχίζουν λίγο κάτω από 4% και, για ένα μέρος ύψους 3 δισ. ευρώ περίπου, ανέρχονται στο 4,9%. Πρόκειται για πανάκριβα δάνεια.

Οι εκλογές επίκεινται. Η κυβέρνηση δεν έχει κάτι να κερδίσει ροκανίζοντας τον χρόνο. Αλλά η χώρα έχει πολλά που θα διακινδυνεύσει να χάσει αν συνεχίσει να σέρνεται.

Πρέπει να τρέξουμε, γιατί βγήκαμε από το μνημόνιο αλλά δεν βγαίνουμε στις αγορές. Αν δεν βγούμε και δεν αρχίσουμε να αναβαθμίζουμε τη θέση μας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, η δημοκρατία θα πιεστεί και η παραμονή μας στην Ευρωζώνη θα αμφισβητηθεί. Ειδικά με τους πολιτικούς συσχετισμούς που θα προκύψουν από τις ευρωεκλογές, είναι σχεδόν απίθανο να μας δοθεί χέρι βοηθείας από τον ESM, αν το χρειαστούμε.

Στα τέλη των περιπετειών του, το πρόβλημα του Πινόκιο δεν ήταν ότι μεγάλωνε η μύτη του κάθε φορά που έλεγε ψέματα, τότε πια είχε καταλάβει πόσο κακό είναι να λες ψέματα και τα είχε σταματήσει. Το μεγάλο πρόβλημά του παρουσιάστηκε αφότου απελευθερώθηκε από τα σκοινάκια απ’ όπου κρεμόταν ως μαριονέτα και απέκτησε τη δυνατότητα να κινείται ελεύθερα – όπως του άρεσε. Τότε, ακριβώς, άρχισε να κάνει το ένα λάθος πάνω στο άλλο, κι έτσι κατέληξε στην κοιλιά του κήτους. Το (κατά Susan Strange) πρόβλημα του Πινόκιο, είναι ένα πρόβλημα του πολιτικού μας συστήματος.

Το καλό νέο είναι ότι ακόμη η χώρα δεν έχει πέσει στα βράχια. Το κακό είναι ότι, αν δεν υποχρεωθεί να αλλάξει συμπεριφορά το πολιτικό σύστημα, είναι θέμα χρόνου να πέσει. Αυτό φοβούνται οι αγορές και δεν μας αγγίζουν. Τι βλέπουν;

Γνωρίζουν ότι στις 27 Φεβρουαρίου θα υπάρξει η πιο κρίσιμη αξιολόγηση της χώρας, από την οποία θα εξαρτηθεί αν θα μπορέσουμε να δανειστούμε τους αμέσως επόμενους μήνες ή αν τα επιτόκια δανεισμού εκτοξευθούν στο 6-7% οπότε (το σενάριο καταστροφής) κλειδωνόμαστε εκτός αγορών. Γνωρίζουν, επίσης, ότι μένουν 15 (από τις 16) εκκρεμότητες να κλείσουν, προκειμένου να υπάρξει θετική αξιολόγηση.