Η προκαταβολή στους πολιτικούς απατεώνες είναι επιστρεπτέα
Τάσος Παππάς, Η Εφημερίδα των Συντακτών, Δημοσιευμένο: 2021-01-02
Μαύρα μαντάτα για το μέλλον τους στέλνουν οι οργανώσεις των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Ο φόβος που εκφράζουν μία στις τέσσερις επιχειρήσεις του λιανεμπορίου και σχεδόν οι μισές της εστίασης και άλλων κλάδων ότι το 2021 μπορεί να αναγκαστούν να βάλουν λουκέτο δεν είναι υπερβολικός. Οι επιχειρηματικές χρεοκοπίες μετά την πανδημία είναι ένας παγκόσμιος κίνδυνος. Τον επισημαίνουν εδώ και καιρό η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το ΔΝΤ και άλλοι θεσμοί, που, όπως σωστά αναφέρει το κύριο άρθρο της «Εφημερίδας των Συντακτών», «δεν χαρακτηρίζονται για τον οίκτο τους» (29-12-2020). Αυτός ο κίνδυνος θεωρείται υπαρκτός για τη Γερμανία που καλύπτει έως και το 70% των χαμένων τζίρων.
Η ελληνική κυβέρνηση εκσφενδονίζει προς κάθε κατεύθυνση παχιά παρηγορητικά λόγια, αλλά στην πράξη εφαρμόζει το πιο τσιφούτικο σε όλη την Ευρώπη πρόγραμμα στήριξης. Πρόκειται για άγνοια του κινδύνου; Δεν θέλουν να βοηθήσουν τα στρώματα στα οποία οφείλουν την εκλογική νίκη τους τον Ιούλιο του 2019;
Θέλουν αλλά δεν μπορούν γιατί δεν υπάρχουν λεφτά; Μα, υπάρχει το μαξιλάρι ασφαλείας (το ανακάλυψαν επιτέλους οι ραδιούργοι της αριστείας) που άφησαν οι προηγούμενοι, οι οποίοι, αν και ερασιτέχνες, δεν παρέδωσαν άδεια ταμεία όπως η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου το 2015, υπάρχουν και οι πόροι από τα ευρωπαϊκά ταμεία. Μήπως είναι τελείως ανίκανοι και δεν μπορούν να ανταποκριθούν στοιχειωδώς στις υποχρεώσεις που έχουν αναλάβει; Εντάξει, δεν έχουμε να κάνουμε με «σαϊτοδέλφινα της σκέψης», ωστόσο δυο γαϊδουριών άχυρα μπορούν να μοιράσουν. Τότε γιατί δεν κάνουν το αυτονόητο; Μα, γιατί η κατάσταση βολεύει και αυτούς και τα συμφέροντα που πρακτορεύουν.
Ο στόχος τους, όπως λένε, είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Βαρύγδουπος τίτλος. Επειδή όμως η δημαγωγία είναι η δεύτερη φύση τους, προσπαθούν να ντύσουν τις σκοτεινές προθέσεις τους με μεγάλες λέξεις. Το σχέδιο Πισσαρίδη που το έχει κάνει σημαία ο πρωθυπουργός είναι αποκαλυπτικό. Ολοι οι συντάκτες του, κατά διαβολική σύμπτωση, ανήκουν στην οικονομική σχολή του νεοφιλελευθερισμού. Στην έκθεση ιδεών που κατέθεσαν δεν θα βρείτε λέξη για την αναδιάρθρωση του χρέους (δημόσιο και ιδιωτικό), τα υψηλά πλεονάσματα, το Σύμφωνο Σταθερότητας. Δεν τους απασχολεί το θέμα των ανισοτήτων. Προφανώς θεωρούν ότι αυτή είναι η φυσική τάξη πραγμάτων. Και βεβαίως, όσο κι αν ψάξετε, δεν θα ανακαλύψετε ούτε αράδα για την ανάγκη να φορολογηθεί ο μεγάλος και προκλητικός πλούτος.
Προφανώς θεωρούν αιρετικές τις ιδέες για «μεγάλης κλίμακας προοδευτική φορολογία, όχι μόνο του εισοδήματος και του κληρονομικού πλούτου, αλλά και του ίδιου του πλούτου σε ετήσια βάση, προκειμένου να αποφευχθεί η υπερβολική συγκέντρωση πλούτου στην κορυφή». Κι ας μην προέρχονται από σεσημασμένο κρατιστή ή από φανατικό αριστεριστή, αλλά από έναν οικονομολόγο, τον Τομά Πικετί, που είναι υπεράνω υποψίας για ροπή στον μπολσεβικισμό (συνέντευξη στο Social Europe, 25-12-2020).
Ενα σοβαρό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας περιγράφεται στην έκθεση ως εξής: «υπερβολικά μεγάλο μέρος της εργασίας αφορά αυτοαπασχόληση, άτυπους τομείς της οικονομίας και της εργασίας με χαμηλά δηλωμένα εισοδήματα που εξαιρούνται από τη φορολογία. […] Το κόστος αυτής της στρέβλωσης είναι σημαντικό, διότι ο άτυπος τομέας γενικά δεν προσανατολίζεται στις εξαγωγές και συγχρόνως παγιδεύει αξιόλογο εργατικό δυναμικό που θα μπορούσε να διοχετευθεί προς τους περισσότερο δυναμικούς και εξαγωγικούς τομείς». Το πιάσατε το υπονοούμενο; Ιδού το βαρίδι που εμποδίζει την ελληνική οικονομία να απογειωθεί. Αρα, πρέπει να εξαφανιστεί.
Ο Αντώνης Λιάκος στο άρθρο του στην «Εποχή» (19-12-2020), σχολιάζοντας την παραπάνω οπτική, επισημαίνει ότι «πρόκειται για ένα ιστορικό φαινόμενο που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία στα 200 χρόνια της ύπαρξής της, δηλαδή την επιμονή της μικροϊδιοκτησίας, είτε στην αγροτική παραγωγή είτε στις επιχειρήσεις […] Ωστόσο εδώ αναφερόμαστε στον χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας και, σε προέκταση, της φυσιογνωμίας της χώρας και του ελληνικού πολιτικού συστήματος. […] Στη μεταπολεμική περίοδο ανάπτυξης το 80% αποτελούνταν από μικροεπενδύσεις. Αυτές εκτόξευσαν τους ρυθμούς ανάπτυξης. Τίθεται όμως το ερώτημα: Είναι αναντίστοιχος πλέον ο ελληνικός κοινωνικός μετασχηματισμός με το παγκόσμιο περιβάλλον; Η κρίση του 2010-2018 και η παρούσα πανδημία με τις προτάσεις της έκθεσης Πισσαρρίδη σκοπεύουν στον περιορισμό αυτού του μικροαστικού χαρακτήρα διασποράς της ιδιοκτησίας και των οικονομικών δραστηριοτήτων».
Κατά τον Α. Λιάκο, εκείνο που προτείνει ο σχηματισμός εξουσίας είναι «η καταστροφή ενός μεγάλου μέρους των μικροπαραγωγών και η προλεταριοποίησή τους». Είναι βέβαιο ότι ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του συμφωνούν με τη συγκεκριμένη ανάλυση. Συμφωνούν επίσης και πλειοδοτούν σημαντικές μερίδες της μεγαλοαστικής και αστικής τάξης. Ομως τα μικρομεσαία στρώματα (μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα, ελεύθεροι επαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενοι) είναι πολυπληθή. Οταν συνειδητοποιήσουν πως έπεσαν θύματα οργανωμένης κοροϊδίας και διαισθανθούν ότι το μέλλον τους θα είναι μεσίστιο, θα απαιτήσουν να πάρουν πίσω την προκαταβολή που έδωσαν στους πολιτικούς απατεώνες.
Η ελληνική κυβέρνηση εκσφενδονίζει προς κάθε κατεύθυνση παχιά παρηγορητικά λόγια, αλλά στην πράξη εφαρμόζει το πιο τσιφούτικο σε όλη την Ευρώπη πρόγραμμα στήριξης. Πρόκειται για άγνοια του κινδύνου; Δεν θέλουν να βοηθήσουν τα στρώματα στα οποία οφείλουν την εκλογική νίκη τους τον Ιούλιο του 2019;
Θέλουν αλλά δεν μπορούν γιατί δεν υπάρχουν λεφτά; Μα, υπάρχει το μαξιλάρι ασφαλείας (το ανακάλυψαν επιτέλους οι ραδιούργοι της αριστείας) που άφησαν οι προηγούμενοι, οι οποίοι, αν και ερασιτέχνες, δεν παρέδωσαν άδεια ταμεία όπως η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου το 2015, υπάρχουν και οι πόροι από τα ευρωπαϊκά ταμεία. Μήπως είναι τελείως ανίκανοι και δεν μπορούν να ανταποκριθούν στοιχειωδώς στις υποχρεώσεις που έχουν αναλάβει; Εντάξει, δεν έχουμε να κάνουμε με «σαϊτοδέλφινα της σκέψης», ωστόσο δυο γαϊδουριών άχυρα μπορούν να μοιράσουν. Τότε γιατί δεν κάνουν το αυτονόητο; Μα, γιατί η κατάσταση βολεύει και αυτούς και τα συμφέροντα που πρακτορεύουν.
Ο στόχος τους, όπως λένε, είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Βαρύγδουπος τίτλος. Επειδή όμως η δημαγωγία είναι η δεύτερη φύση τους, προσπαθούν να ντύσουν τις σκοτεινές προθέσεις τους με μεγάλες λέξεις. Το σχέδιο Πισσαρίδη που το έχει κάνει σημαία ο πρωθυπουργός είναι αποκαλυπτικό. Ολοι οι συντάκτες του, κατά διαβολική σύμπτωση, ανήκουν στην οικονομική σχολή του νεοφιλελευθερισμού. Στην έκθεση ιδεών που κατέθεσαν δεν θα βρείτε λέξη για την αναδιάρθρωση του χρέους (δημόσιο και ιδιωτικό), τα υψηλά πλεονάσματα, το Σύμφωνο Σταθερότητας. Δεν τους απασχολεί το θέμα των ανισοτήτων. Προφανώς θεωρούν ότι αυτή είναι η φυσική τάξη πραγμάτων. Και βεβαίως, όσο κι αν ψάξετε, δεν θα ανακαλύψετε ούτε αράδα για την ανάγκη να φορολογηθεί ο μεγάλος και προκλητικός πλούτος.
Προφανώς θεωρούν αιρετικές τις ιδέες για «μεγάλης κλίμακας προοδευτική φορολογία, όχι μόνο του εισοδήματος και του κληρονομικού πλούτου, αλλά και του ίδιου του πλούτου σε ετήσια βάση, προκειμένου να αποφευχθεί η υπερβολική συγκέντρωση πλούτου στην κορυφή». Κι ας μην προέρχονται από σεσημασμένο κρατιστή ή από φανατικό αριστεριστή, αλλά από έναν οικονομολόγο, τον Τομά Πικετί, που είναι υπεράνω υποψίας για ροπή στον μπολσεβικισμό (συνέντευξη στο Social Europe, 25-12-2020).
Ενα σοβαρό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας περιγράφεται στην έκθεση ως εξής: «υπερβολικά μεγάλο μέρος της εργασίας αφορά αυτοαπασχόληση, άτυπους τομείς της οικονομίας και της εργασίας με χαμηλά δηλωμένα εισοδήματα που εξαιρούνται από τη φορολογία. […] Το κόστος αυτής της στρέβλωσης είναι σημαντικό, διότι ο άτυπος τομέας γενικά δεν προσανατολίζεται στις εξαγωγές και συγχρόνως παγιδεύει αξιόλογο εργατικό δυναμικό που θα μπορούσε να διοχετευθεί προς τους περισσότερο δυναμικούς και εξαγωγικούς τομείς». Το πιάσατε το υπονοούμενο; Ιδού το βαρίδι που εμποδίζει την ελληνική οικονομία να απογειωθεί. Αρα, πρέπει να εξαφανιστεί.
Ο Αντώνης Λιάκος στο άρθρο του στην «Εποχή» (19-12-2020), σχολιάζοντας την παραπάνω οπτική, επισημαίνει ότι «πρόκειται για ένα ιστορικό φαινόμενο που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία στα 200 χρόνια της ύπαρξής της, δηλαδή την επιμονή της μικροϊδιοκτησίας, είτε στην αγροτική παραγωγή είτε στις επιχειρήσεις […] Ωστόσο εδώ αναφερόμαστε στον χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας και, σε προέκταση, της φυσιογνωμίας της χώρας και του ελληνικού πολιτικού συστήματος. […] Στη μεταπολεμική περίοδο ανάπτυξης το 80% αποτελούνταν από μικροεπενδύσεις. Αυτές εκτόξευσαν τους ρυθμούς ανάπτυξης. Τίθεται όμως το ερώτημα: Είναι αναντίστοιχος πλέον ο ελληνικός κοινωνικός μετασχηματισμός με το παγκόσμιο περιβάλλον; Η κρίση του 2010-2018 και η παρούσα πανδημία με τις προτάσεις της έκθεσης Πισσαρρίδη σκοπεύουν στον περιορισμό αυτού του μικροαστικού χαρακτήρα διασποράς της ιδιοκτησίας και των οικονομικών δραστηριοτήτων».
Κατά τον Α. Λιάκο, εκείνο που προτείνει ο σχηματισμός εξουσίας είναι «η καταστροφή ενός μεγάλου μέρους των μικροπαραγωγών και η προλεταριοποίησή τους». Είναι βέβαιο ότι ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του συμφωνούν με τη συγκεκριμένη ανάλυση. Συμφωνούν επίσης και πλειοδοτούν σημαντικές μερίδες της μεγαλοαστικής και αστικής τάξης. Ομως τα μικρομεσαία στρώματα (μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα, ελεύθεροι επαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενοι) είναι πολυπληθή. Οταν συνειδητοποιήσουν πως έπεσαν θύματα οργανωμένης κοροϊδίας και διαισθανθούν ότι το μέλλον τους θα είναι μεσίστιο, θα απαιτήσουν να πάρουν πίσω την προκαταβολή που έδωσαν στους πολιτικούς απατεώνες.
