Ορθός λόγος, ο μόνος δρόμος ευθύνης

Σήμερα, δύο και χρόνια μετά την εμφάνιση του εφιάλτη, όταν όλοι συμφωνούν πως το εμβόλιο είναι το σημαντικότερο όπλο εναντίον του, ενώ έχουν ήδη γίνει δισεκατομμύρια εμβολιασμοί σ’ όλο τον κόσμο κι όταν καθημερινά οι νεκροί στη χώρα μας ξεπερνούν τους 100, ουδείς δικαιούται να μιλά για δικαιώματα στην παράνοια και στον ανορθολογισμό που απειλούν τη ζωή, τη δημόσια υγεία, την οικονομία, την κοινωνική ζωή.

Αναμφισβήτητα το μείζον θέμα που απασχολεί την κοινωνία και θέτει σε καθημερινή δοκιμασία την κυβέρνηση είναι η πορεία της πανδημίας.

Από τη μια ο φόβος, η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα για ένα αύριο απρόβλεπτο σε όλα κι από την άλλη ο φόβος του πολιτικού κόστους κι ο τρόμος για τις αντοχές μιας επισφαλέστατης εθνικής οικονομίας.

Σίγουρα το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό αλλά παγκόσμιο. Παντού, τώρα και δυο χρόνια, παρατηρούνται λάθη, ανεπάρκειες, παλινωδίες, καθυστερήσεις που επιτείνουν τη σύγχυση και την αμφιβολία στην κοινωνία και δίνουν χώρο στους κάθε λογής αρνητές.

Στο πρώτο κύμα της πανδημίας η Ελλάδα αποτέλεσε την έκπληξη, συμπεριλαμβανόμενη στα καλά παραδείγματα χωρών επιτυχούς αντιμετώπισης της συμφοράς. Κι αυτό γιατί η κυβέρνηση άκουσε εγκαίρως τους ειδικούς επιστήμονες και η αντιπολίτευση στήριξε χωρίς δισταγμό τα πρωτόγνωρα μέτρα.

Δυστυχώς πολύ γρήγορα επήλθαν ο εφησυχασμός και η αφύπνιση των ιδεοληπτικών εμμονών και δεσμεύσεων της κυβέρνησης. Ο πρωθυπουργός επανειλημμένως εξήγγειλε την έξοδο από την πανδημία, στέλνοντας το χειρότερο μήνυμα στους πολίτες.

Η αντίφαση των αυστηρών μέτρων στην καθημερινότητα των πολιτών με την τραγική εικόνα υπερσυγκέντρωσης στα ΜΜΜ, την άρνηση επιβολής στοιχειωδών κανόνων στη λειτουργία των εκκλησιών, τη λειτουργία πολυπληθών σχολικών τμημάτων, και τόσα άλλα, ροκάνισε την εμπιστοσύνη τους στην πολιτεία.

Καταστροφική υπήρξε η εμφανής προσπάθεια χειραγώγησης ή, στην καλύτερη περίπτωση, επιλεκτικής διαχείρισης της επιστημονικής άποψης, αφού έπληξε το κύρος και άρα την πειθώ των ειδικών.

Ολα τα παραπάνω συνοδεύτηκαν από αδικαιολόγητο αυταρχισμό και φαινόμενα αλόγιστης κρατικής βίας που ενέτειναν την αντίδραση των πολιτών.

Ετσι πολύ γρήγορα το ελληνικό θαύμα του πρώτου κύματος έδωσε τη θέση του στη θλιβερή πρωτιά σε αριθμό θανάτων αναλογικά με τον πληθυσμό.

Η νεοφιλελεύθερη αλλεργία της κυβέρνησης σε κάθε τι το δημόσιο, ακόμα και στο σύστημα Υγείας σε καιρό πανδημίας, άφησε τον χρόνο να περάσει, αρνούμενης να προβεί σε στοιχειώδη ενίσχυση του ΕΣΥ σε υλικοτεχνική όπως και ανθρώπινη υποδομή.

Αποτελεί σημείο των καιρών, εξαιρετικά ανησυχητικό, το φαινόμενο του κοινωνικού μιθριδατισμού, να θεωρούμε πλέον φυσικό κι αναμενόμενο να έχουμε 100+ νεκρούς καθημερινά.

Σήμερα ενώ όλοι οι αρνητικοί δείκτες καλπάζουν, εμφανίζεται και η πιο επιθετική στη διάδοσή της μετάλλαξη Ομικρον, που θέτει σε νέο συναγερμό την παγκόσμια κοινότητα, επιβάλλοντας την αναγκαιότητα λήψης ριζοσπαστικών μέτρων που όλοι προσπαθούσαν να αποφύγουν. Κι ενώ κάποιοι (Αυστρία, Ολλανδία, Γερμανία, Βέλγιο, Τσεχία κ.λπ.) δεν αποφεύγουν το επώδυνο, μερικό ή ολικό, lockdown, ανοίγει η συζήτηση για γενικό υποχρεωτικό εμβολιασμό. Ηδη τα γερμανικά πολιτικά κόμματα, πλην του ακροδεξιού AfD, συμφώνησαν για εφαρμογή του από τον ερχόμενο Φεβρουάριο. Το ίδιο αποφάσισε η Αυστρία, ενώ η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής εξήγγειλε την έναρξη της συζήτησης του μέτρου για ολόκληρη την Ε.Ε.

Η ελληνική κυβέρνηση, έντρομη από τις καθημερινές εκατόμβες νεκρών και υπό την ορατή απειλή κατάρρευσης του συστήματος Υγείας, αναγκαστικά προχώρησε στο ορθό μέτρο του υποχρεωτικού εμβολιασμού της ευαίσθητης ηλικιακής ομάδας άνω των 60 ετών. Και βέβαια υποχρεωτικότητα χωρίς συνέπειες δεν νοείται. Αντί όμως να τον συνοδέψει με θετικά κίνητρα, προτίμησε την ανάλγητη ποινή των 100 ευρώ ανά μήνα, μακριά και από κάθε έννοια αναλογικότητας.

Σήμερα, δύο και χρόνια μετά την εμφάνιση του εφιάλτη, όταν όλοι συμφωνούν πως το εμβόλιο είναι το σημαντικότερο όπλο εναντίον του, ενώ έχουν ήδη γίνει δισεκατομμύρια εμβολιασμοί σ’ όλο τον κόσμο κι όταν καθημερινά οι νεκροί στη χώρα μας ξεπερνούν τους 100, ουδείς δικαιούται να μιλά για δικαιώματα στην παράνοια και στον ανορθολογισμό που απειλούν τη ζωή, τη δημόσια υγεία, την οικονομία, την κοινωνική ζωή. Οποιος αρνείται να εμβολιαστεί, δεν επιτρέπεται να εκθέτει σε κίνδυνο τους γύρω του. Το δικαίωμα στην άρνηση, εκτός αν συντρέχουν λόγοι υγείας, συνεπάγεται την πλήρη απομόνωση από το κοινωνικό σύνολο.

Οσοι μιλούν στο όνομα ενός δήθεν δικαιωματισμού, ξεχνούν πως ουδείς αμφισβητεί την αναγκαιότητα του υποχρεωτικού εμβολιασμού των βρεφών και μικρών παιδιών έναντι ασθενειών που απείλησαν με εξαφάνιση την ανθρωπότητα λίγες δεκαετίες πριν.

Ολοι θεωρούμε αυτονόητο τον πολλαπλό εμβολιασμό των κατοικίδιων φίλων μας.

Οσο για τις, από διάφορες πλευρές, ενστάσεις περί συνταγματικότητας του μέτρου του υποχρεωτικού εμβολιασμού, οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, του ΣτΕ στα καθ’ ημάς και σωρείας άλλων, όπως του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας, δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης.

Δυστυχώς όσο ο ορθός λόγος υποκύπτει σε ιδεοληψίες, υποκρισία, πελατειακούς και ψηφοθηρικούς μικροϋπολογισμούς τόσο η έξοδος σε ξέφωτο φαντάζει πολύ μακριά.