Πολιτικός σεξισμός και σεξουαλική βία

Υπάρχει άραγε πολιτικός σεξισμός; Η απάντηση είναι προφανής. Αρκεί να προβληματιστεί κανείς για την έμφυλη σύσταση των κέντρων λήψης των πολιτικών αποφάσεων. Να μην τη θεωρήσει τυχαία. Η εικόνα της ελληνικής κυβέρνησης είναι η επιτομή του πολιτικού σεξισμού. Δύο μόνο γυναίκες κρίθηκαν από τον Πρωθυπουργό άξιες για να είναι υπουργοί της κυβέρνησης του και 6 ως υφυπουργοί σε σύνολο 56 υπουργών και υφυπουργών. Το γεγονός σόκαρε και διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης. Στην πρώτη του συνέντευξη στο BBC τo 2019, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπόρεσε να αποφύγει σχετική ερώτηση δημοσιογράφου και ταυτόχρονα να σοκάρει με την απάντησή του: «Δυστυχώς, δεν υπάρχουν, είπε, τόσες γυναίκες που θα ενδιαφέρονταν να ασχοληθούν με την πολιτική». «Μιλάτε σοβαρά;», του απάντησε η δημοσιογράφος. Δυστυχώς σοβαρά μιλούσε. Οι ενδιαφερόμενες ήταν πολιτικά αόρατες για τον Πρωθυπουργό της χώρας. Οπως πολιτικά αόρατες είναι και για τα κομματικά στελέχη όλων των χρωμάτων που διοργανώνουν δημόσιες εκδηλώσεις, τους ομιλητές στα δεξιά και αριστερά πάνελ, τους συνδικαλιστές όλων των αποχρώσεων όταν ψηφίζουν για τη διοίκηση των σωματείων τους. Και αφού οι γυναίκες είναι πολιτικά αόρατες γιατί να μην είναι και οι γυναικοκτονίες, το trafficking, οι βιασμοί, η σεξουαλική κακοποίηση, η συστηματική παρενόχληση των γυναικών στους χώρους εργασίας. Γιατί να μην παραβλέψουμε την πανευρωπαϊκή έρευνα του FRA για τη βία κατά των γυναικών που δείχνει ότι μία στις τρεις γυναίκες έπεσε θύμα σωματικής ή και σεξουαλικής βίας μετά την ηλικία των 15 ετών; Γιατί να ενεργοποιήσουμε τις διεθνείς συμβάσεις που έχουν στόχο την προστασία τους; Γιατί ακόμα να ασχοληθούμε με το γνωστό κακοποιητικό ποιόν κάποιου δικού μας καλλιτέχνη πριν τον προτείνουμε σε θέση ευθύνης; Γιατί να μην είναι καλά κρυμμένα τα μυστικά στον χώρο του αθλητισμού, του θεάματος, της τέχνης γενικότερα ή της πολιτικής; Γιατί βρε αδελφέ να μην τις θυμόμαστε τις γυναίκες για την πλάκα μας, τα αστειάκια και τα σχόλια που ομορφαίνουν τη ζωή μας; Αντε και στις 8 του Μάρτη που γιορτάζουν όλες μαζί: μητέρες, κόρες, αδελφές.

Εχει άραγε πραγματική σχέση ο πολιτικός σεξισμός με τις πρόσφατες αποκαλύψεις για την έμφυλη σεξουαλική βία; Απόλυτη, θα σας απαντήσω. Κρίκος στην ίδια αλυσίδα είναι. Η έμφυλη σεξουαλική βία όπως και η βία γενικότερα είναι η ακραία μορφή των σχέσεων εξουσίας ανάμεσα στα φύλα και όπως και ο σεξισμός σʼ αυτές τις σχέσεις στηρίζεται και αναπαράγεται. Και αυτά δεν είναι μόνο φεμινιστικά λόγια. Επαληθεύεται στην πράξη. Ο κακοποιητής είναι πάντοτε σε θέση εξουσίας. Και την έχει τόσο στο πετσί του που δεν διανοείται ότι το θύμα του θα τολμήσει να μιλήσει. Και επειδή δεν μπορούμε δυστυχώς να τις ανατρέψουμε τις σχέσεις αυτές από τη μια μέρα στην άλλη, καιρός είναι, αν θέλουμε στοιχειωδώς να επικαλούμαστε το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα, να πάρουμε κάποιες αποφάσεις που θα κάνουν δυσκολότερη την έμφυλη κακοποίηση και ακόμα πιο δύσκολη τη ζωή των κακοποιητών. Νομοθετικά κενά, χρονοβόρες ποινικές διαδικασίες, το δικαίωμα προσφυγής στην ποινική δικαιοσύνη, το σοβαρό ζήτημα της απόδειξης, ο χρόνος παραγραφής είναι σαν να είναι θεσμοθετημένα όλα για να μένουν ατιμώρητοι οι θύτες στην περίπτωση που κάτι τους πάει τελικά στραβά και το θύμα μιλήσει. Και αυτό, να μιλήσει το θύμα, είναι η κορυφαία πράξη αντίστασης. Να μιλήσουμε. Γιατί το καλύτερο περιβάλλον της σεξουαλικής βίας και γενικά της έμφυλης βίας είναι η σιωπή.