Η κρίση εμπιστοσύνης και το στοίχημα του καθολικού εμβολιασμού
Ανδρέας Ξάνθος, Τα Νέα, Δημοσιευμένο: 2021-08-21
Η πανδημία για άλλη μία φορά έχει ανατρέψει προβλέψεις και έχει διαψεύσει μεγαλοστομίες και καθησυχαστικές δηλώσεις που έγιναν με «πολιτική ιδιοτέλεια» και όχι με επιστημονική τεκμηρίωση. Οι νέες μεταδοτικότερες μεταλλάξεις αλλάζουν τα δεδομένα διεθνώς και αναδεικνύουν την επείγουσα ανάγκη του καθολικού εμβολιασμού σε παγκόσμιο επίπεδο, μιας και αρχίζει να αμφισβητείται η ιδέα της «συλλογικής ανοσίας» με βάση συγκεκριμένο ποσοστό εμβολιαστικής κάλυψης σε μια χώρα. Ταυτόχρονα όμως απαιτείται μια νέα υγειονομική στρατηγική με επίκεντρο την αναχαίτιση της διασποράς του ιού στην κοινότητα, την αναβαθμισμένη επιδημιολογική επιτήρηση και έγκαιρη ανίχνευση - ιχνηλάτηση κρουσμάτων, τη στοχευμένη πρόληψη με συνεχή τεστ σε εστίες υπερμετάδοσης (χώροι εργασίας και αναψυχής, μέσα μεταφοράς, κλειστές δομές), την τήρηση μέτρων ατομικής προστασίας από όλους (εμβολιασμένους και μη) και, φυσικά, την ενδυνάμωση και κατάλληλη προετοιμασία του ΕΣΥ (ΠΦΥ - νοσοκομεία - post Covid φροντίδα). Μόνο έτσι θα αποφύγουμε την πλήρη αποδιοργάνωση των δομών υγείας, τους αποτρέψιμους θανάτους από άλλα νοσήματα και τα οριζόντια περιοριστικά μέτρα το φθινόπωρο.
Αποδείχθηκε λοιπόν ότι ήταν ιδιαίτερα άστοχη και παραπειστική η πολυδιαφημισμένη επιχείρηση «Ελευθερία». Τα εμβόλια, ενώ προστατεύουν αδιαμφισβήτητα από σοβαρή λοίμωξη Covid-19 και μειώνουν δραστικά την πιθανότητα μετάδοσης του ιού, δεν αποτελούν «διαβατήριο ελευθερίας». Το μήνυμα ότι οι εμβολιαζόμενοι ξεμπερδεύουν οριστικά με τον κίνδυνο μόλυνσης και επανέρχεται η κανονικότητα στη ζωή τους χωρίς περιορισμούς ήταν τεράστιο λάθος. Η συνειδητοποίηση του κινδύνου να κολλήσουν, να μεταδώσουν και να νοσήσουν οι εμβολιασμένοι, ακόμα και να εισαχθούν στο νοσοκομείο, έχει ενισχύσει την ανασφάλεια των πολιτών και, δυστυχώς, τον σκεπτικισμό για τα εμβόλια. Αν σε αυτό το κλίμα προσθέσουμε και τη γενικότερη δυσπιστία ενός σημαντικού τμήματος της κοινωνίας απέναντι στην πολιτεία και στους θεσμούς της, έχουμε μπροστά μας μια σοβαρή κρίση δημόσιας εμπιστοσύνης που έχει οδηγήσει σε «βάλτωμα» το εμβολιαστικό πρόγραμμα.
Γιʼ αυτό και χρειάζεται πλέον μια πιο πειστική και αποτελεσματική εμβολιαστική στρατηγική, με προτεραιότητα στις πληθυσμιακές ομάδες που «έχουν μείνει πίσω» (ηλικιωμένοι, κατακεκλιμένοι, χρόνιοι ασθενείς, επαγγέλματα υψηλής κοινωνικής συναναστροφής, νέοι, γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας, Ρομά, πρόσφυγες, μετανάστες χωρίς χαρτιά, άστεγοι κ.λπ.), εξαντλώντας κάθε περιθώριο έγκυρης ενημέρωσης και πειθούς. Και όχι καταφεύγοντας στην «εύκολη λύση» της γενικευμένης υποχρεωτικότητας και μάλιστα με επαχθή και μη αναλογικά μέτρα όπως η αναστολή εργασίας και η στέρηση μισθού. Είναι λάθος να επενδύει η κυβέρνηση στην «ιερή αγανάκτηση» των εμβολιασμένων και στον κοινωνικό διχασμό. Προφανώς δεν είναι υπερασπίσιμο το «δικαίωμα» κανενός υγειονομικού να φροντίζει ευάλωτους ασθενείς ανεμβολίαστος. Είναι πέραν κάθε επαγγελματικής ηθικής και δεοντολογίας. Αλλά ούτε η κυβέρνηση έχει το «δικαίωμα» να εκβιάζει οποιονδήποτε εργαζόμενο με τον φόβο της απόλυσης, της απώλειας εισοδήματος και της αδυναμίας επιβίωσης. Μια υγειονομική κρίση δεν μπορεί να ξεπεραστεί χωρίς συναινέσεις και συνειδητή συμμόρφωση των πολιτών στα μέτρα Δημόσιας Υγείας.
Ας αφήσει λοιπόν η κυβέρνηση κατά μέρος τα «τελεσίγραφα» στους εργαζομένους και ας ακυρώσει τώρα τη ρύθμιση του Ν. 4820/2021 για υποχρεωτική αργία του μη εμβολιασμένου προσωπικού σε δομές υγείας και πρόνοιας. Δίνοντας «χώρο» και χρόνο σε μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και άρσης επιφυλάξεων, αλλά και μεριμνώντας για την ασφαλή φροντίδα ευάλωτων ανθρώπων. Και, κυρίως, αποφεύγοντας τον πολύ σοβαρό κίνδυνο ενός blackout στις δημόσιες δομές υγείας, στην αιχμή του τέταρτου επιδημικού κύματος, λόγω απομάκρυνσης του 25%-30% του προσωπικού τους.