Αναζήτηση …φινλανδοποίησης !
KReport, Δημοσιευμένο: 2021-12-10
Το 1971-72 ο Κίσινγκερ έπεισε τον Νίξον να εξομαλύνει τις σχέσεις με την Κίνα του Μάο για να διαπραγματευτεί στην συνέχεια από θέση ισχύος με την ΕΣΣΔ του Μπρέζνιεφ.
Το 2021 έχουμε προσπάθεια ανασύνθεσης, αντεστραμμένης, της τριγωνικής ισορροπίας.
Ο Μπάιντεν αναζητά εναγωνίως την σωστή γραμμή πλεύσης, που, πρώτον θα εγγυάται ότι η Μόσχα δεν θα αναγκασθεί να συμπήξει έναν αντιαμερικανικό άξονα με το Πεκίνο, και δεύτερον να οριοθετήσει το όποιο δικαίωμα λόγου της Ρωσίας στην πρώην ΕΣΣΔ.
Συνειρμικά τα παραπάνω οδηγούν στο ερώτημα αν στις σημερινές συνθήκες μπορεί να εφαρμοσθεί η συνταγή της φινλανδοποίησης.
Η Φινλανδία στην περίοδο 1918 -45 παρουσιάζει αναλογίες και ομοιότητες με την μετα-σοβιετική Ουκρανία.
Η χώρα μέχρι το 1918 ήταν επαρχία της Τσαρικής Ρωσίας την οποία προσάρτησε το 1809 μετά από αιώνες κυριαρχίας της Σουηδίας.
Η Σοβιετική Ρωσία και στην συνέχεια η ΕΣΣΔ ποτέ δεν αναγνώρισαν επί της ουσίας την απόσχιση της χώρας, ενώ η σουηδική μειονότητα που έλεγχε την πολιτική και οικονομική εξουσία στο Ελσίνκι ήθελε την Φινλανδία προωθημένο φυλάκιο κατά των Μπολσεβίκων.
Ο Πρόεδρος της χώρας στον Μεσοπόλεμο ήταν ο Μανερχάιμ, πρώην στρατηγός του Τσαρικού Στρατού.
Μετά την συμφωνία Χίτλερ-Στάλιν τον Αύγουστο του 1939 για διανομή της Πολωνίας και παραχώρηση των τριών Βαλτικών Χωρών στην ΕΣΣΔ, η Μόσχα τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου εισέβαλε στην Φινλανδία και προσπάθησε με έναν σκληρό τρίμηνο πόλεμο να την προσαρτήσει, όμως τελικά αρκέστηκε σε αλλαγές συνόρων.
Στο πλευρό του Χίτλερ, στην περίοδο 1941-44, το Ελσίνκι υπέγραψε στα τέλη του 1944 Συνθήκη Ειρήνης με την Μόσχα.
Από τότε μέχρι και την διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991, που η Φινλανδία άτυπά είχε παραχωρήσει στην ΕΣΣΔ άτυπο δικαίωμα βέτο σε θέματα ασφαλείας όχι μόνον απέφυγε την επιβολή του σταλινικού μοντέλου αλλά αναπτύχτηκε οικονομικά ως γέφυρα της Μόσχας με την Δύση.
Το μοντέλο αυτό ονομάσθηκε φινλανδοποίηση και ήταν εξίσου επωφελές και για την Μόσχα και για το Ελσίνκι.
Η φινλανδοποίηση υπήρξε προσωπική επιλογή του Στάλιν ο οποίος απέρριψε τις δύο άλλες εναλλακτικές, την προσάρτηση στην ΕΣΣΔ όπως οι Βαλτικές, ή την επιβολή κομμουνιστικού καθεστώτος όπως έγινε στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Ο δρόμος συμβιβασμού για την πρώην ΕΣΣΔ που αναζητούν Μπάιντεν –Πούτιν θα είναι δύσκολος, θα έχει παλινδρομήσεις, αλλά είναι μονόδρομος.
Το 2021 έχουμε προσπάθεια ανασύνθεσης, αντεστραμμένης, της τριγωνικής ισορροπίας.
Ο Μπάιντεν αναζητά εναγωνίως την σωστή γραμμή πλεύσης, που, πρώτον θα εγγυάται ότι η Μόσχα δεν θα αναγκασθεί να συμπήξει έναν αντιαμερικανικό άξονα με το Πεκίνο, και δεύτερον να οριοθετήσει το όποιο δικαίωμα λόγου της Ρωσίας στην πρώην ΕΣΣΔ.
Συνειρμικά τα παραπάνω οδηγούν στο ερώτημα αν στις σημερινές συνθήκες μπορεί να εφαρμοσθεί η συνταγή της φινλανδοποίησης.
Η Φινλανδία στην περίοδο 1918 -45 παρουσιάζει αναλογίες και ομοιότητες με την μετα-σοβιετική Ουκρανία.
Η χώρα μέχρι το 1918 ήταν επαρχία της Τσαρικής Ρωσίας την οποία προσάρτησε το 1809 μετά από αιώνες κυριαρχίας της Σουηδίας.
Η Σοβιετική Ρωσία και στην συνέχεια η ΕΣΣΔ ποτέ δεν αναγνώρισαν επί της ουσίας την απόσχιση της χώρας, ενώ η σουηδική μειονότητα που έλεγχε την πολιτική και οικονομική εξουσία στο Ελσίνκι ήθελε την Φινλανδία προωθημένο φυλάκιο κατά των Μπολσεβίκων.
Ο Πρόεδρος της χώρας στον Μεσοπόλεμο ήταν ο Μανερχάιμ, πρώην στρατηγός του Τσαρικού Στρατού.
Μετά την συμφωνία Χίτλερ-Στάλιν τον Αύγουστο του 1939 για διανομή της Πολωνίας και παραχώρηση των τριών Βαλτικών Χωρών στην ΕΣΣΔ, η Μόσχα τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου εισέβαλε στην Φινλανδία και προσπάθησε με έναν σκληρό τρίμηνο πόλεμο να την προσαρτήσει, όμως τελικά αρκέστηκε σε αλλαγές συνόρων.
Στο πλευρό του Χίτλερ, στην περίοδο 1941-44, το Ελσίνκι υπέγραψε στα τέλη του 1944 Συνθήκη Ειρήνης με την Μόσχα.
Από τότε μέχρι και την διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991, που η Φινλανδία άτυπά είχε παραχωρήσει στην ΕΣΣΔ άτυπο δικαίωμα βέτο σε θέματα ασφαλείας όχι μόνον απέφυγε την επιβολή του σταλινικού μοντέλου αλλά αναπτύχτηκε οικονομικά ως γέφυρα της Μόσχας με την Δύση.
Το μοντέλο αυτό ονομάσθηκε φινλανδοποίηση και ήταν εξίσου επωφελές και για την Μόσχα και για το Ελσίνκι.
Η φινλανδοποίηση υπήρξε προσωπική επιλογή του Στάλιν ο οποίος απέρριψε τις δύο άλλες εναλλακτικές, την προσάρτηση στην ΕΣΣΔ όπως οι Βαλτικές, ή την επιβολή κομμουνιστικού καθεστώτος όπως έγινε στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Ο δρόμος συμβιβασμού για την πρώην ΕΣΣΔ που αναζητούν Μπάιντεν –Πούτιν θα είναι δύσκολος, θα έχει παλινδρομήσεις, αλλά είναι μονόδρομος.