Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ευρωεκλογές του 2024

Οπως πολύ σωστά είπε την Κυριακή ο Αλέξης Τσίπρας, το επόμενο μεγάλο στοίχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι οι ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου του 2024. Αυτό ήταν άλλωστε σαφές από το 2022, όταν όλες οι δημοσκοπήσεις τον εμφάνιζαν σταθερά πίσω από τη Ν.Δ.

Μόνο που τότε ο στόχος ήταν να έρθει το 2024 πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ τώρα είναι να παραμείνει δεύτερος. Δεν είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Επίσης ενώ η ημερομηνία του στοιχήματος είναι γνωστή, δεν είναι ακόμη απολύτως σαφές το ερώτημα του στοιχήματος. Θα αφορά την επιβίωση του υπαρκτού ΣΥΡΙΖΑ ή κάτι άλλο;

Το ότι στην Ευρώπη ο υπαρκτός ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει είναι ηλίου φαεινότερον. Ο αρχηγός του συμμετέχει εδώ και χρόνια στις συνόδους κορυφής των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών και Σοσιαλδημοκρατών, ενώ οι ευρωβουλευτές του ανήκουν σε μια πολιτική ομάδα που κατά βάση δημιουργήθηκε, το πάλαι ποτέ, από τα σκληροπυρηνικά Κομμουνιστικά Κόμματα της Ευρώπης.

Και αυτό συνέβη επειδή πριν από τριάντα πέντε χρόνια το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα ανακοίνωσε στα άλλα Κ.Κ. πως δεν επιθυμούσε να έχει πλέον καμία σχέση μαζί τους. Εκτοτε οι μεν πολιτικοί επίγονοι των Ιταλών, που προσχώρησαν στους Σοσιαλιστές, κυβερνούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα τη χώρα τους, ενώ οι επίγονοι των άλλων θυμίζουν -στην καλύτερη περίπτωση- ιδεολογικά μνημεία του 20ού αιώνα. Για την ιστορία πάντως αξίζει να υπενθυμιστεί πως στις ευρωεκλογές του 1989 ο τότε Συνασπισμός, προς τιμήν του, δεν έκρυψε το διττό του DNA.

Οι της ανανεωτικής Αριστεράς του Κύρκου πήγαν με τους Ιταλούς και οι της κομμουνιστικής Αριστεράς του Φλωράκη με τους άλλους. Πέντε χρόνια αργότερα, στις ευρωεκλογές του 1994, ο τότε Συνασπισμός δεν είχε πλέον την πολυτέλεια ανάλογων προβληματισμών. Τόσο στο επίπεδο των μελών του, όσο και στο επίπεδο της ηγεσίας του, είχαν κυριαρχήσει οι προερχόμενοι από το ΚΚΕ που δεν είχαν το θάρρος της αυτοκριτικής ενός Γρηγόρη Φαράκου.

Ολα αυτά αφορούν φυσικά την Ιστορία. Οι επιπτώσεις τους όμως όχι. Αν ο Αλέξης Τσίπρας το εννοεί ότι θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα εξουσίας και όχι διαμαρτυρίας, τότε ο απογαλακτισμός του από τη ριζοσπαστική Αριστερά είναι μονόδρομος. Αυτός ο χώρος ανήκει στα κόμματα διαμαρτυρίας, τα οποία όταν κυβερνούν συρρικνώνονται. Αυτό έγινε με το γαλλικό Κ.Κ. πριν από 40 χρόνια, αυτό συμβαίνει και σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Podemos. Οσο δε για τη λεγόμενη ανανεωτική ριζοσπαστική Αριστερά, απλά δεν υπάρχει. Οπως ουδέποτε υπήρξε άλλωστε και κομμουνιστική Σοσιαλδημοκρατία.

Υπάρχουν βεβαίως σύγχρονα αριστερά κόμματα, όπως η παράταξη Μελανσόν στη Γαλλία, των οποίων οι ευρωβουλευτές ανήκουν σε διαφορετικές πολιτικές ομάδες της Ευρωβουλής. Ομως στην περίπτωση της Ελλάδας τα πράγματα διαφέρουν. Αν το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτουν πολιτικά ένστικτα επιβίωσης, οφείλουν να αναγνωρίσουν πως δεν είναι λογικό να εμφανίζονται συγγενείς ιδεολογικά στην Ευρώπη και θανάσιμοι εχθροί στην Ελλάδα. Εξάλλου, όπως έλεγε και ο Μιτεράν, «πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων».