Τι ζούμε;
Κρυσταλλένια Μανάβη*, Η Εφημερίδα των Συντακτών, Δημοσιευμένο: 2023-07-28
Σε κάποια μακρινή δυστοπία φαίνεται να ταιριάζει το φετινό καλοκαίρι μέχρι στιγμής.
Σαστισμένοι, παρακολουθούμε το ένα παρανάλωμα να διαδέχεται το άλλο. Ρόδος, Βόλος, Εύβοια, Κέρκυρα, Κάρυστος, Αίγιο, έχει χαθεί πια το μέτρημα. Και φυσικά, αυτές οι καταστροφές που τόσο συνοπτικά αναφέρονται ως λέξεις και ως ειδήσεις, αντιστοιχούν σε πραγματικούς ανθρώπους, σε πραγματικές χιλιάδες νεκρών ζώων, σε πραγματικές περιουσίες που καταστράφηκαν σε μερικά λεπτά, σε πραγματικές εκτάσεις πρασίνου που έγιναν στάχτη.
Όμως, πλέον η κατάσταση φαίνεται να έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Τα γεγονότα γίνονται όλο και πιο τραγικά, όλο και πιο εξωφρενικά. Πτώση καναντέρ, που επέφερε το θάνατο του ανθυποσμηγανού Περικλή Στεφανίδη και του Σμηναγού Χρήστου Μουλά, σε προσπάθεια τους να σβήσουν την φωτιά στην Κάρυστο. Θάνατος κτηνοτρόφου που πήγε να σώσει τα ζώα του, γιατί γνώριζε πως δεν θα τα σώσει κανείς άλλος. Απανθρακωμένη επίσης βρέθηκε και μια ηλικιωμένη, σε τροχόσπιτο στο Χοροστάσι Μαγνησίας. Και το πιο πρόσφατο, έκρηξη σε αποθήκη πυρομαχικών στην Αγχίαλο. Εικόνες με μανιτάρι φωτιάς να σηκώνεται, με αεροσκάφηνα εγκαταλείπουν, φτιάχνοντας σκηνικό πολέμου, πανικόβλητες αυτοσχέδιες εκκενώσεις, αναφορές για σπασμένα τζάμια σε κοντινές πόλεις.
Τι συμβαίνει; Αυτό που συμβαίνει σίγουρα, πάντως, είναι ότι η -ήδη ελάχιστη- εμπιστοσύνη που υπάρχει στους θεσμούς, στο Κράτος, ροκανίζεται όλο και περισσότερο. Η σχέση σαπίζει, χάνεται. Τα σχόλια των πολιτών, είτε βρίσκονται στα μέτωπα, είτε παρακολουθούν σοκαρισμένοι από απόστασή, κινούνται στους ίδιους τόνους. Δεν βοηθάει κανείς. Δεν υπάρχει κανείς. “Να οργανωθούμε μόνοι μας”.
Σαφώς, οι θεωρητικοί αυτοί προβληματισμοί, είναι το λιγότερο που μας απασχολεί αυτή τη στιγμή, που ο κόσμος κυριολεκτικά φλέγεται. Δυστυχώς όμως, η έλλειψη εμπιστοσύνης στο Κράτος, η ανασφάλεια δικαίου, η διάχυτη αίσθηση ότι όχι απλά δεν μπορούν να σε προστατέψουν, αλλά δεν θέλουν, είναι καταστροφικές για μια κοινωνία. Δηλώσεις όπως “δυστυχώς ή ευτυχώς η ζωή συνεχίζεται” και ότι τα εναέρια μέσα που διαθέτουμε «είναι ήδη πολλά…» από κυβερνητικά χείλη για μια χώρα που καίγεται και θρηνεί, πλήττουν πολύ περισσότερο από όσο φανταζόμαστε την “σταθερότητα” την οποία κάποιοι ευαγγελίζονται.
Ο κόσμος νιώθει μόνος, αβοήθητος, προδομένος, πανικόβλητος. Και ξέρουμε όλοι, πολύ καλά πια, ότι αυτό συχνά, δεν οδηγεί σε τίποτα καλό.
*Πολιτική Επιστήμονας
