Tony Onuoha: Πεθαίνοντας στη μεταμοντέρνα εποχή
Μάκης Καραγιάννης, Ημερησία, Δημοσιευμένο: 2007-08-21
«Την οργισμένη αντίδραση Aφρικανών μεταναστών προκάλεσε ο θάνατος Nιγηριανού μικροπωλητή cd από πτώση, από τον πρώτο όροφο καφετέριας στη Θεσσαλονίκη. Στην προσπάθειά του να διαφύγει, θεωρώντας ότι επρόκειτο για αστυνομικούς με πολιτικά, πήδηξε από τον πρώτο όροφο, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του», έλεγε το ρεπορτάζ.
Την Κυριακή το μεσημέρι παρατηρούσα τους ομοεθνείς του, οι οποίοι μετουσίωναν τη λύπη και την οργή τους σε ένα θρηνητικό τραγούδι γύρω από τα λίγα λουλούδια που είχαν αφήσει στο σημείο της πτώσης του.
Το ίδιο πρωί ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα είχα σταθεί στον επίλογο του άρθρου του Δ. Τζιόβα: «η αλήθεια νοείται ως εξαιρετικά σχετική και ασταθής έννοια, καθώς ο Καζαντζάκης δεν φαίνεται να πιστεύει στην ουσία της αλλά σαν τους μεταμοντερνιστές την κατασκευάζει…»
Πράγματι, μπροστά μου οι κάμερες πέντε καναλιών δούλευαν ασταμάτητα καταγράφοντας μαρτυρίες, απόψεις, το κλίμα. Ταυτόχρονα δούλευε ψαλίδι του μοντάζ λόγω του ειδησεογραφικού φόρτου από τις επερχόμενες εκλογές, ενώ ακούγονταν οι αντικρουόμενες απόψεις, οι εκδοχές της αστυνομίας, τα παράπονα των καταστηματαρχών για τις σπασμένες καρέκλες και τα δακρυγόνα της αστυνομίας. Έτσι δεν έμεινε και πολύς χώρος για τον «25πεντάχρονο αλλοδαπό», όπως αναφέρεται ανώνυμα παντού.
Η αστυνομία αρνείται ότι τα δυο άτομα που τον κυνηγούσαν ήταν αστυνομικοί. Ως συνήθως κάνει «καλά» τη δουλειά της. «Αντίκρισε δύο άτομα με πολιτική περιβολή, τα οποία εξέλαβε ως αστυνομικούς», γράφουν πανομοιότυπα τα ρεπορτάζ, χωρίς να αναφέρουν άλλη εκδοχή. Ο αδερφός του μου είπε ότι δυο αστυνομικοί πέρυσι το καλοκαίρι τον έπιασαν στο ίδιο καφέ, του έσπασαν το πόδι και τον οδήγησαν με χειροπέδες στο αυτόφωρο γιατί πουλούσε παράνομα cd.
Ποιος ήταν αλήθεια ο Tony Onyoha;
«Πουλούσε cd. Έπρεπε να κλέβει για να ζήσει;» με ρώτησε ένας φίλος του. Μοίραζε, επίσης, φυλλάδια διαφημιστικών εταιρειών. O πατέρας του είχε πέντε χρόνια να τον δει, από κείνο το πρωινό που άφησε το μικρό χωριό του κοντά στο Lagos της Νιγηρίας. Τώρα ζήτησε, έστω και έτσι, να πάρει το άψυχο κορμί του. Αν ήταν ο Πρίαμος θα παρακαλούσε γονατιστός τον Αχιλλέα. Αλλά στην μεταμοντέρνα εποχή ποιον πρέπει να παρακαλέσεις για να βρεθούν τα 8000 ευρώ που χρειάζονται για τη μεταφορά; Η πρόθεση σβήνει σε έναν κυκεώνα αναρμόδιων φορέων υπουργείων, προξενείων, αεροπορικών εταιρειών κτλ. Και βρίσκεται χιλιάδες μίλια μακριά.
Τον έβλεπα κάθε μέρα στον πεζόδρομο με τα cd αλλά απέφευγα το βλέμμα του για να μη με κουράζει με τις ερωτήσεις. Στα μάτια του έβλεπες την ιστορία και τις προσδοκίες του κάθε μετανάστη. Είχα την περιέργεια να μάθω ποιος ήταν, όμως δεν μπήκα στον κόπο να τον ρωτήσω.
Οι φίλοι του είπαν ότι ήταν πάντα χαμογελαστός και φιλότιμος. Ότι σύντομα σκόπευε να παντρευτεί. Τα υπόλοιπα, τα όνειρά του, την αγάπη του για τους γονείς και τα μικρότερα αδέρφια του που τους έστελνε συνεχώς χρήματα, δεν θα τα μάθουμε ποτέ. Τα πήρε μαζί του με εκείνο το θανάσιμο άλμα στον πεζόδρομο που ήταν η δική του γη της επαγγελίας.
Δεν θα είχα ασχοληθεί μαζί του αλλά εκείνες οι τελευταίες λέξεις, «Άσε με, Άσε με…», μια απεγνωσμένη κραυγή ζωής, που ακούστηκαν από το στόμα του προς τον αστυνομικό πριν βρεθεί στο κενό από το μπαλκόνι, δεν μ’ άφηναν να ησυχάσω. Έχω την αίσθηση ότι αυτή ικετευτική κραυγή που μοιάζει να απευθύνεται σε όλους μας δυσκολεύεται να φτάσει μέχρι τα αυτιά μας. Κι αν φτάσει ποιος είναι πρόθυμος, άραγε, να τον ακούσει; Η φωνή του θα σκεπαστεί γρήγορα από την αδιαφορία μας και τα προεκλογικά συνθήματα.
Και σε μετάφραση στο site της αγγλόφωνης εναλλακτικής δημοσιογραφικής ενημέρωσης:
The Sort Story Made Long
A space for undermined journalistic work
http://shortstorymadelong.wordpress.com/
Tony Onuoha: Dying in the postmodern age August 25th, 2007
Την Κυριακή το μεσημέρι παρατηρούσα τους ομοεθνείς του, οι οποίοι μετουσίωναν τη λύπη και την οργή τους σε ένα θρηνητικό τραγούδι γύρω από τα λίγα λουλούδια που είχαν αφήσει στο σημείο της πτώσης του.
Το ίδιο πρωί ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα είχα σταθεί στον επίλογο του άρθρου του Δ. Τζιόβα: «η αλήθεια νοείται ως εξαιρετικά σχετική και ασταθής έννοια, καθώς ο Καζαντζάκης δεν φαίνεται να πιστεύει στην ουσία της αλλά σαν τους μεταμοντερνιστές την κατασκευάζει…»
Πράγματι, μπροστά μου οι κάμερες πέντε καναλιών δούλευαν ασταμάτητα καταγράφοντας μαρτυρίες, απόψεις, το κλίμα. Ταυτόχρονα δούλευε ψαλίδι του μοντάζ λόγω του ειδησεογραφικού φόρτου από τις επερχόμενες εκλογές, ενώ ακούγονταν οι αντικρουόμενες απόψεις, οι εκδοχές της αστυνομίας, τα παράπονα των καταστηματαρχών για τις σπασμένες καρέκλες και τα δακρυγόνα της αστυνομίας. Έτσι δεν έμεινε και πολύς χώρος για τον «25πεντάχρονο αλλοδαπό», όπως αναφέρεται ανώνυμα παντού.
Η αστυνομία αρνείται ότι τα δυο άτομα που τον κυνηγούσαν ήταν αστυνομικοί. Ως συνήθως κάνει «καλά» τη δουλειά της. «Αντίκρισε δύο άτομα με πολιτική περιβολή, τα οποία εξέλαβε ως αστυνομικούς», γράφουν πανομοιότυπα τα ρεπορτάζ, χωρίς να αναφέρουν άλλη εκδοχή. Ο αδερφός του μου είπε ότι δυο αστυνομικοί πέρυσι το καλοκαίρι τον έπιασαν στο ίδιο καφέ, του έσπασαν το πόδι και τον οδήγησαν με χειροπέδες στο αυτόφωρο γιατί πουλούσε παράνομα cd.
Ποιος ήταν αλήθεια ο Tony Onyoha;
«Πουλούσε cd. Έπρεπε να κλέβει για να ζήσει;» με ρώτησε ένας φίλος του. Μοίραζε, επίσης, φυλλάδια διαφημιστικών εταιρειών. O πατέρας του είχε πέντε χρόνια να τον δει, από κείνο το πρωινό που άφησε το μικρό χωριό του κοντά στο Lagos της Νιγηρίας. Τώρα ζήτησε, έστω και έτσι, να πάρει το άψυχο κορμί του. Αν ήταν ο Πρίαμος θα παρακαλούσε γονατιστός τον Αχιλλέα. Αλλά στην μεταμοντέρνα εποχή ποιον πρέπει να παρακαλέσεις για να βρεθούν τα 8000 ευρώ που χρειάζονται για τη μεταφορά; Η πρόθεση σβήνει σε έναν κυκεώνα αναρμόδιων φορέων υπουργείων, προξενείων, αεροπορικών εταιρειών κτλ. Και βρίσκεται χιλιάδες μίλια μακριά.
Τον έβλεπα κάθε μέρα στον πεζόδρομο με τα cd αλλά απέφευγα το βλέμμα του για να μη με κουράζει με τις ερωτήσεις. Στα μάτια του έβλεπες την ιστορία και τις προσδοκίες του κάθε μετανάστη. Είχα την περιέργεια να μάθω ποιος ήταν, όμως δεν μπήκα στον κόπο να τον ρωτήσω.
Οι φίλοι του είπαν ότι ήταν πάντα χαμογελαστός και φιλότιμος. Ότι σύντομα σκόπευε να παντρευτεί. Τα υπόλοιπα, τα όνειρά του, την αγάπη του για τους γονείς και τα μικρότερα αδέρφια του που τους έστελνε συνεχώς χρήματα, δεν θα τα μάθουμε ποτέ. Τα πήρε μαζί του με εκείνο το θανάσιμο άλμα στον πεζόδρομο που ήταν η δική του γη της επαγγελίας.
Δεν θα είχα ασχοληθεί μαζί του αλλά εκείνες οι τελευταίες λέξεις, «Άσε με, Άσε με…», μια απεγνωσμένη κραυγή ζωής, που ακούστηκαν από το στόμα του προς τον αστυνομικό πριν βρεθεί στο κενό από το μπαλκόνι, δεν μ’ άφηναν να ησυχάσω. Έχω την αίσθηση ότι αυτή ικετευτική κραυγή που μοιάζει να απευθύνεται σε όλους μας δυσκολεύεται να φτάσει μέχρι τα αυτιά μας. Κι αν φτάσει ποιος είναι πρόθυμος, άραγε, να τον ακούσει; Η φωνή του θα σκεπαστεί γρήγορα από την αδιαφορία μας και τα προεκλογικά συνθήματα.
Και σε μετάφραση στο site της αγγλόφωνης εναλλακτικής δημοσιογραφικής ενημέρωσης:
The Sort Story Made Long
A space for undermined journalistic work
http://shortstorymadelong.wordpress.com/
Tony Onuoha: Dying in the postmodern age August 25th, 2007
