Οι απέναντι

Γιώργος Μπράμος, Ελευθεροτυπία, Δημοσιευμένο: 2008-12-17

Μακάρι τα γεγονότα στην Αθήνα να είναι κατορθώματα μόνο των περίφημων «γνωστών-αγνώστων» των Εξαρχείων. Μακάρι να είναι καρποί μόνον ενός μικρού αριθμού «αντιεξουσιαστών». Αλλά η πραγματικότητα δείχνει πως όλη αυτή η φιλολογία έχει ήδη εξαντληθεί. Υπάρχει πλέον ένα άλλο, διαφορετικό τοπίο και δεν μπορούμε να ταυτίζουμε πια το πολιτικό περιθώριο της συγκεκριμένης αθηναϊκής γειτονιάς με την τυφλή έκρηξη που σάρωσε τις ελληνικές πόλεις.

Διατυπώθηκαν διάφορες ερμηνείες γι’ αυτή την έκρηξη. Αλλοι μίλησαν για τα άγρια νιάτα που δεν τα προσέξαμε, ορισμένοι ανακάλυψαν σενάρια συνωμοσίας, κάποιοι περίμεναν να εκτονωθεί η κατάσταση.

Γιατί, όμως, όλες οι ερμηνείες, όλες οι εξηγήσεις, όλες οι αναλύσεις φάνηκαν παρωχημένες και κολοβές; Γιατί ο νέος θυμός, έμοιαζε τόσο αρχαίος; Ποια ήταν η καταγωγή του; Και ποια η κατάληξή του; Οι συγκρούσεις ήταν εφήμερες; Η μοιρολατρική ανάγνωσή τους, το έτσι συμβαίνει πάντα, η νεολαία είναι διαρκώς διαμαρτυρόμενη αλλά στο τέλος υποκύπτει, συμβιβάζεται και εντάσσεται, επαρκεί για να επανέλθουν τα πράγματα στη χθεσινή μέρα;

Ο πιο ειλικρινής είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί διατύπωσε, όσο κι αν δεν το ομολόγησε, τη συνολική αμηχανία και αδυναμία του πολιτικού συστήματος να κατανοήσει το εύρος της εξέγερσης. Η προτροπή του Αλέκου Αλαβάνου στο «να ακούσουμε τους νέους», μπορεί να μην καλύπτει τον συνηθισμένο ρόλο των πολιτικών κομμάτων, ιδιαίτερα των αριστερών, που δίνουν διέξοδο και ανοίγουν νέους δρόμους. Αφησε ανοιχτό όμως το ζήτημα μιας συνολικής αναθεώρησης στη λειτουργία και την προοπτική του πολιτικού συστήματος, που χρόνια τώρα ζει μέσα στην αυταρέσκεια και την αυτοκατανάλωση. Από την άλλη πλευρά, οι επιθέσεις που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ από το ΚΚΕ, τη Ν.Δ. και τον ΛΑΟΣ δείχνει ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας, στο μεγαλύτερο μέρος του, εξακολουθεί να παραμένει μοιραίο και αφασικό. Είναι πολύ ρηχό να τα αποδίδουμε όλα στους «γνωστούς-άγνωστους», στο «πλιάτσικο» κάποιων απελπισμένων, στο «Τζουράσικ Παρκ» των Εξαρχείων, στη νεανική επιπολαιότητα, στην αστυνομική ανεπάρκεια ή στη θεσμική της στρέβλωση. Υπάρχει ένα μεγάλο βάθος στα πρόσφατα γεγονότα, που η τηλεοπτική φλυαρία και η πολιτική κοινοτοπία δεν μπορούν ακόμα να συλλάβουν.

Στην Ιστορία, σε καμιά εποχή, καμιά γενιά, καμιά νεολαία δεν τα βρήκαν έτοιμα και εύκολα. Το αντίθετο. Ομως ο αντιφασισμός, η αντίσταση, τα εργατικά δικαιώματα, η θέση της γυναίκας, η πτώση της χούντας στην Ελλάδα κι άλλα, κι άλλα είχαν ένα συλλογικό περιεχόμενο. Πολλά χρόνια τώρα αρκετοί έχουν διαπιστώσει πως το σημερινό συλλογικό περιεχόμενο έχει στρεβλές πλευρές, δεν διαθέτει το αξιακό στοιχείο του παρελθόντος. Στηρίχθηκε σε μια σχηματική και κυνική απάρνηση των υποτίθεται παρωχημένων αξιών, σε ένα νέο πραγματισμό που εκφράστηκε μέσα από το lifestyle -πασπαλισμένα όλα με τη ζαχαρόσκονη της ανυπακοής στην εξουσία. Η κοινωνική πολυδιάσπαση δημιούργησε ένα ιδιότυπο μίσος, που είναι περισσότερο φθόνος και λιγότερο διεκδίκηση συλλογικών δικαιωμάτων. Οι σπασμένες βιτρίνες δεν είναι ένα αντικαταναλωτικό μήνυμα, όπως θα ήθελαν να ερμηνεύσουν διάφοροι βολονταριστές, αλλά περισσότερο το σκληρό παράπονο των αποκλεισμένων από την πλαστή, έστω και με δανεικά, κοινωνία της ευμάρειας.

Αν πρέπει να αναζητήσουμε μια καταγωγή της σημερινής νεανικής απειθαρχίας, νομίζω πως θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την Παιδεία. Από τα πιο τρυφερά τους χρόνια τα παιδιά μας πάνε στο σχολείο με προκαθορισμένο έναν ιδιοτελή στόχο. Οχι να μάθουν γράμματα για να χειραφετηθούν απέναντι στην ευτέλεια, όχι να μάθουν γράμματα για να είναι επαρκείς πολίτες, αλλά περνάνε τα καλύτερά τους χρόνια μες στην αγωνία για την εξασφάλιση της οικονομικής ανέλιξης, να βγάλουν περισσότερα χρήματα από τον πατέρα. Οταν έρχονται σε επαφή με την παραγωγική διαδικασία, όλα καταρρέουν. Οι κλειστοί επαγγελματικοί δρόμοι ταυτίζονται με την υπαρξιακή τους απελπισία.

Το χειρότερο, αυτή την εποχή, είναι να παριστάνουμε τους ενθουσιασμένους για το «κάτι που κινείται»· ή τους μακάριους, πως «κι αυτό θα περάσει». Ακόμα χειρότερο είναι, να αντιμετωπίσουμε όλη αυτή την οργή σαν να πρόκειται για τους απέναντι.

Θέματα επικαιρότητας: Διαδηλώσεις- Βία

Θόδωρος Μαργαρίτης

Τα σύνορα της πολιτικής βίας

Θόδωρος Μαργαρίτης, 2011-01-08

Η πολιτική βία στη χώρα μας αποτελεί μια νέα πραγματικότητα....

Περισσότερα
Γιώργος Σιακαντάρης

Ο Κωστής Χατζηδάκης και η βία ως πολιτιστικό προϊόν

Γιώργος Σιακαντάρης, 2010-12-27

Η βία που ασκήθηκε κατά ενός πολιτικού, όπως ο Κωστής Χατζηδάκης,...

Περισσότερα
Σήφης Πολυμίλης

Οι Ταλιμπάν είναι εδώ

Σήφης Πολυμίλης, 2010-12-21

Ολα τα ’χαμε σ’ αυτήν την ταλαίπωρη χώρα οι Ταλιμπάν μας...

Περισσότερα

Τα ΜΑΤ δεν μπορούν –και δεν επιτρέπεται!– να δώσουν λύση στο εκρηκτικό πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων της Αττικής!

2010-12-20

Η έκρυθμη κατάσταση που επικρατεί εδώ και μέρες στην περιοχή...

Περισσότερα
Παύλος Αθανασόπουλος

Δύσκολη εβδομάδα

Παύλος Αθανασόπουλος, 2010-12-17

Για μια ακόμη φορά η απεργία – πορεία που ωργάνωσαν οι εντελώς...

Περισσότερα

Του Λυντς ο νόμος

Νίκος Σπιτσέρης, 2010-12-17

Ο νόμος του Λυντς ουδέν καλό προοιωνίζεται. Το ζήτημα δεν...

Περισσότερα
Γρ. Ψαριανός: Η απολύτως δικαιολογημένη αγανάκτηση και οργή δεν νομιμοποιεί τρόπους έκφρασης απολύτως αδικαιολόγητους, υπονομευτικούς του αγώνα των εργαζομένων

Γρ. Ψαριανός: Η απολύτως δικαιολογημένη αγανάκτηση και οργή δεν νομιμοποιεί τρόπους έκφρασης απολύτως αδικαιολόγητους, υπονομευτικούς του αγώνα των εργαζομένων

2010-12-15

....Ζούμε την θέσπιση ενός τερατώδους θεσμικού πλαισίου,...

Περισσότερα

Αποτροπιασμός και ανησυχία για τα κρούσματα βίας στο ΑΠΘ

2010-11-19

Η Δημοκρατική Αριστερά εκφράζει τον αποτροπιασμό της και...

Περισσότερα

Άρθρα/ Πολιτική

Νίκος Μπίστης

Γιά ένα νέο Μέτωπο Λογικής στην εεξωτερική πολιτική

Νίκος Μπίστης, 2024-12-02

Πριν μια βδομάδα η Εποχή είχε φιλοξενήσει άρθρο μου για...

Σωτήρης Βαλντέν

Όχι στο ”πατριωτικό Μέτωπο”

Σωτήρης Βαλντέν, 2024-12-01

Κάθε μέρα που περνά, τα «ήρεμα νερά» στις ελληνοτουρκικές...

Δημήτρης Λιάκος

Σκέψεις, με αφορμή το βιβλίο της Άνγκελα Μέρκελ

Δημήτρης Λιάκος, 2024-12-01

Η έκδοση των απομνημονευμάτων της Άνγκ. Μέρκελ και οι αναφορές...

Στέργιος Καλπάκης

Αφετηρία μιας νέας εποχής ανάκαμψης

Στέργιος Καλπάκης, 2024-11-26

Μετά από όσα συνέβησαν τη χρονιά που πέρασε απαιτούνται...

Χρήστος Ροζάκης

Ανατρέχοντας στο παρελθόν των ελληνοτουρκικών

Χρήστος Ροζάκης, 2024-11-23

Οι ομάδες του «πατριωτικού μετώπου» έχουν οργιάσει με μια...

Αντώνης Λιάκος

Μπορεί να επιβιώσει η Αριστερά;

Αντώνης Λιάκος, 2024-11-24

Δεδομένων του κατακερματισμού, της απώλειας επιρροής και...

Δημήτρης Χατζησωκράτης

Συνέδριο καμπής…

Δημήτρης Χατζησωκράτης, 2024-11-07

Αύριο το απόγευμα ξεκινάει τις εργασίες του το Έκτακτο...

Σωτήρης Βαλντέν

Ελληνοτουρκικά: ο Μητσοτάκης, ο Σαμαράς και η αντιπολίτευση

Σωτήρης Βαλντέν, 2024-10-29

Οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης για αποκλιμάκωση και διάλογο...

Μαριλένα Κοππά

Κάποιες σκέψεις για τον ελληνοτουρκικό διάλογο

Μαριλένα Κοππά, 2024-10-26

Χρειάζεται αποφασιστικότητα, σχεδιασμός και εξαιρετικά...

Δειλά βήματα στο Κυπριακό

Κυριάκος Πιερίδης, 2024-10-20

Η «διευρυμένη συνάντηση» που προανήγγειλε ο Γκουτέρες...

Τα μίλια και η θάλασσα

Παύλος Τσίμας, 2024-10-19

Συμπληρώνονται, αυτές τις ημέρες, 51 χρόνια από τότε που...

Θόδωρος Τσίκας

Ελλάδ, Ισραήλ και κρίση στη Μέση Ανατολή

Θόδωρος Τσίκας, 2024-10-12

Στη χώρα μας ο δημόσιος διάλογος διεξάγεται μεταξύ δύο...

×
×