Πρόγραμμα: μεθοδολογία συγκρότησης και ουσιαστικό περιεχόμενο
Γεράσιμος Γεωργάτος, Αυγή, Δημοσιευμένο: 2009-02-12
Ο καπιταλισμός στην ουσία του δεν μεταρρυθμίζεται: επαναλαμβάνεται με διάφορους τρόπους σε διάφορα σημεία του κειμένου, ξεκινώντας από το προοίμιο (σελ. 5, στήλη 2, κ.α).
Ο μεταρρυθμισμός, οι διαρθρωτικές αλλαγές και ο παρεμβατικός ρυθμιστικός ρόλος του κοινωνικού κράτους απαξιώνονται συστηματικά (σελ. 5, στήλη 2, σελ 16, στήλη 1, κ.α).
Η σοσιαλδημοκρατία γενικώς, ταυτίζεται κατηγορηματικώς και απολύτως με τις συντηρητικές δεξιές δυνάμεις, όπως και εγχωρίως το ΠΑΣΟΚ με τη Ν.Δ, ώστε να αποκλειστεί κάθε πιθανότητα διαλόγου και προγραμματικής σύγκλισης (σελ. 7, στήλη 1, σελ 9, στήλη 3, σελ. 10, στήλη 3).
Η πολιτική οικολογία και η πράσινη ανάπτυξη δέχονται πρωτοφανή επίθεση, προφανώς για να αποκλειστεί και εδώ οποιαδήποτε δυνατότητα σύγκλισης με σχετικούς πολιτικούς χώρους και για να προετοιμαστεί το έδαφος για την κατά καιρούς αναφερόμενη στο χώρο μας «ριζοσπαστική οικολογία» που οφείλει να συνοδεύει τη «ριζοσπαστική αριστερά» (σελ. 15, στήλη 2, σελ. 16, στήλη 1, σελ. 18, στήλη 3).
Η Ευρώπη περιγράφεται ως γεωγραφική περιοχή όπου φύονται όλα τα άνθη του κακού και θεωρείται απλά προνομιακό πεδίο ταξικών και κοινωνικών αγώνων, όπου με αλλαγή των συσχετισμών σε κάθε επιμέρους χώρα θα επικρατήσει τελικά ο σοσιαλισμός στην όλη Ευρώπη. (σελ. 9, στήλες 1, 2)
Γενικότερα:
Κάνοντας διάκριση μέσων και σκοπού και μιλώντας για «πέρασμα», «κατεύθυνση» και «στρατηγικό στόχο», γίνεται διάχυτη μέσα στο κείμενο η αντίληψη για το σοσιαλισμό ως τελικό στόχο και όχι ως διαρκή διαδικασία, πράγμα που αποτελεί μεταμορφισμό της θεωρίας των σταδίων η οποία αντιβαίνει με κάθε έννοια δημοκρατίας και ελευθερίας. (π.χ, σελ.6, στήλη 1, σελ. 10, στήλη 2).
Επιχειρώντας τη διατύπωση πιο συγκεκριμένων πλαισίων για την οικονομία, την ανάπτυξη και τα δημόσια αγαθά, το κείμενο αναπαράγει ως επαναστατικές δοκιμασμένες και εν πολλοίς ξεπερασμένες συλλήψεις της σοσιαλδημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 80 (σελ. 8, στήλη 2, σελ. 18, στήλη 1).
Επιδιώκοντας κάθετη διαφοροποίηση με το σοσιαλδημοκρατικό χώρο και απορρίπτοντας ολοσχερώς την αγορά και τη μικτή οικονομία (!), στο κείμενο καταγράφονται καινοφανείς πλην όμως ασαφείς όροι όπως «οικονομία των αναγκών» (σελ.17, στήλη 1), που αποτελεί δάνειο από την προγραμματική συμβολή του ΚΟΚΚΙΝΟΥ (διάσπαση της ΔΕΑ) στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, παραπέμποντας σε κεντρικό σοβιετικού τύπου σχεδιασμό. Την ίδια λειτουργία καλείται να επιτελέσει ο επίσης καινοφανής πλην όμως αντιφατικός και γι` αυτό ανυπόστατος όρος «ρυθμιζόμενος νεοφιλελευθερισμός» (σελ.17, στήλη 1), που χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει αρνητικά την επανάκαμψη της κρατικής ρυθμιστικής παρέμβασης για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας κρίσης και της συνακόλουθης ύφεσης.
Όλα τα παραπάνω διαμορφώνουν την εικόνα μιας περιχαρακωμένης και αυτοαναφερόμενης Αριστεράς, η οποία αρνούμενη τις ευρύτερες συμμαχίες και αποκλείοντας την εμπλοκή της στο πεδίο της πραγματικής άσκησης πολιτικής, αντί για τη μετατόπιση του άξονα της πολιτικής ζωής του τόπου προς τα αριστερά μπορεί, παρά τις καλές της προθέσεις, να διευκολύνει τις συντηρητικές συγκλίσεις και τη διάσωση του δικομματικού συστήματος. Μια τέτοια Αριστερά θέλουμε;