Η μπούρκα και η άρνηση της ανθρώπινης ταυτότητας
Η εξάπλωση του νεοσυντηρητικού Ισλάμ και οι δυτικοί υπέρμαχοι της ελεύθερης επιλογής και της ανοχής
Υasmin Alibhai-Βrown, ΤΟ ΒΗΜΑ, Δημοσιευμένο: 2009-07-16
Είμαι σιίτισα μουσουλμάνα και σιχαίνομαι την μπούρκα. Νιώθω προσβεβλημένη από την «αδιαμφισβήτητη» εικασία ότι οι γυναίκες που καλύπτουν το κεφάλι, το σώμα τους ή και το πρόσωπό τους είναι πιο ευσεβείς και πιο ειλικρινείς από εμένα.
Το Ισλάμ, σε όλες τις μορφές του, καλεί τους πιστούς σε μια προσωπική σχέση με τον Θεό. Αφήνει απέξω τους μεσάζοντες, εξ ου και η μεγάλη απήχησή του. Σήμερα ωστόσο το νεοσυντηρητικό Ισλάμ εξαπλώνεται σαν τη νέα γρίπη.
Η ασθένεια ξεκίνησε πριν από 20 χρόνια με το χιτζάμπ, τότε σύμβολο ταυτότητας, σήμερα σχεδόν στρατιωτική ενδυμασία. Τελικά, κοριτσάκια από την ηλικία των τεσσάρων ετών τυλίχτηκαν σε πέπλα και μαντίλες. Οι προοδευτικοί λευκοί μιλάνε για ελεύθερη επιλογή και ανοχή. «Ποιο είναι το πρόβλημα;» λένε. «Ολα αποτελούν μέρος της πλούσιας πολιτιστικής ποικιλίας χωρών όπως η Βρετανία».
Μάλλον δεν θα ήταν τόσο αισιόδοξοι εάν οι δικές τους κόρες αποφάσιζαν να καλύψουν πλήρως το σώμα τους ή εάν οι γιοι τους γίνονταν φανατικοί ισλαμιστές και υποχρέωναν όλες τις γυναίκες τής οικογένειας να φορούν μπούρκα. Τέτοιου είδους προσήλυτοι ξεφυτρώνουν σε μουσουλμανικές οικογένειες σε όλο τον κόσμο. Το «πέπλο» υπάρχει ως ένδυμα προτού το Ισλάμ και δεν επιβλήθηκε ποτέ. Ο πολιτισμικός προστατευτισμός είχε επί μακρόν επεκταθεί σε όσους προέρχονταν από πρώην αποικίες, εν μέρει ως εξιλέωση για την υπεροψία τής άλλοτε βρετανικής αυτοκρατορίας. Η επανόρθωση ήταν απαραίτητη τότε. Σήμερα, όχι.
Και τι γίνεται με τον βάσιμο φόβο ότι αν ασκείται κριτική εναντίον των ευαίσθητων εθνοτικών και φυλετικών ομάδων φουντώνει ο ρατσισμός; Ο ρατσισμός είναι ένα κακό, αλλά δεν θα έπρεπε ποτέ να χρησιμοποιείται ως άλλοθι για την «αθώωση» των καταπιέσεων που έχουν συντελεστεί κατά των μαύρων, των Ασιατών, ή θρησκευτικών κοινοτήτων.
Τα «think tank» της Δεξιάς, ο γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί και οι φασίστες της Βρετανίας, έχουν μετατρέψει τους μουσουλμάνους σε αποδιοπομπαίους τράγους για λόγους πολιτικού οφέλους. Η δική μας αυτολογοκρισία δεν θα τους σταματήσει. Βάζει όμως σε εμάς φρένο και μας αποτρέπει από το να ασχοληθούμε με δικά μας προβλήματα, όπως η μπούρκα.
Οι μουσουλμάνες που δείχνουν τα μαλλιά τους έχουν μετατραπεί σε απειλούμενο είδος και στη σημερινή Βρετανία. Πρέπει να απαντήσουμε. Οι καλυμμένες αδελφές μας δεν καταλαβαίνουν από Ιστορία, πολιτική, αγώνες, την πίστη τους ή την έννοια της ισότητας. Οπως λέει η ακτιβίστρια Ραχίλα Γκούπτα, «(η μπούρκα) είναι ένα ρούχο βουτηγμένο στο αίμα των γυναικών του Ιράν, του Αφγανιστάν, της Σαουδικής Αραβίας». Μια φοιτήτρια Χημείας σε αγγλικό πανεπιστήμιο ήρθε κάποτε να με δει. Κάτω από τη μπούρκα το σώμα της ήταν γεμάτο χαρακιές, δαγκωματιές, μώλωπες από ξυλοδαρμούς.
Οσο για τη δικαιολογία ότι η κάλυψη του σώματος προστατεύει τις γυναίκες από την ανδρική λάγνα σεξουαλική επιθυμία, η μπούρκα δεν έχει σταματήσει βιαστές στις πιο συντηρητικές μουσουλμανικές χώρες. Επικοινωνούμε με το πρόσωπό μας. Η άρνηση αυτής της επαφής σημαίνει άρνηση της ανθρώπινης ταυτότητάς μας.
Το «πέπλο» είναι τοίχος που κρατά «εμάς» μέσα και «αυτούς» έξω. Και το να υποστηρίζω κάτι τέτοιο δεν με κάνει εχθρό των «δικών μου» ανθρώπων.
Το Ισλάμ, σε όλες τις μορφές του, καλεί τους πιστούς σε μια προσωπική σχέση με τον Θεό. Αφήνει απέξω τους μεσάζοντες, εξ ου και η μεγάλη απήχησή του. Σήμερα ωστόσο το νεοσυντηρητικό Ισλάμ εξαπλώνεται σαν τη νέα γρίπη.
Η ασθένεια ξεκίνησε πριν από 20 χρόνια με το χιτζάμπ, τότε σύμβολο ταυτότητας, σήμερα σχεδόν στρατιωτική ενδυμασία. Τελικά, κοριτσάκια από την ηλικία των τεσσάρων ετών τυλίχτηκαν σε πέπλα και μαντίλες. Οι προοδευτικοί λευκοί μιλάνε για ελεύθερη επιλογή και ανοχή. «Ποιο είναι το πρόβλημα;» λένε. «Ολα αποτελούν μέρος της πλούσιας πολιτιστικής ποικιλίας χωρών όπως η Βρετανία».
Μάλλον δεν θα ήταν τόσο αισιόδοξοι εάν οι δικές τους κόρες αποφάσιζαν να καλύψουν πλήρως το σώμα τους ή εάν οι γιοι τους γίνονταν φανατικοί ισλαμιστές και υποχρέωναν όλες τις γυναίκες τής οικογένειας να φορούν μπούρκα. Τέτοιου είδους προσήλυτοι ξεφυτρώνουν σε μουσουλμανικές οικογένειες σε όλο τον κόσμο. Το «πέπλο» υπάρχει ως ένδυμα προτού το Ισλάμ και δεν επιβλήθηκε ποτέ. Ο πολιτισμικός προστατευτισμός είχε επί μακρόν επεκταθεί σε όσους προέρχονταν από πρώην αποικίες, εν μέρει ως εξιλέωση για την υπεροψία τής άλλοτε βρετανικής αυτοκρατορίας. Η επανόρθωση ήταν απαραίτητη τότε. Σήμερα, όχι.
Και τι γίνεται με τον βάσιμο φόβο ότι αν ασκείται κριτική εναντίον των ευαίσθητων εθνοτικών και φυλετικών ομάδων φουντώνει ο ρατσισμός; Ο ρατσισμός είναι ένα κακό, αλλά δεν θα έπρεπε ποτέ να χρησιμοποιείται ως άλλοθι για την «αθώωση» των καταπιέσεων που έχουν συντελεστεί κατά των μαύρων, των Ασιατών, ή θρησκευτικών κοινοτήτων.
Τα «think tank» της Δεξιάς, ο γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί και οι φασίστες της Βρετανίας, έχουν μετατρέψει τους μουσουλμάνους σε αποδιοπομπαίους τράγους για λόγους πολιτικού οφέλους. Η δική μας αυτολογοκρισία δεν θα τους σταματήσει. Βάζει όμως σε εμάς φρένο και μας αποτρέπει από το να ασχοληθούμε με δικά μας προβλήματα, όπως η μπούρκα.
Οι μουσουλμάνες που δείχνουν τα μαλλιά τους έχουν μετατραπεί σε απειλούμενο είδος και στη σημερινή Βρετανία. Πρέπει να απαντήσουμε. Οι καλυμμένες αδελφές μας δεν καταλαβαίνουν από Ιστορία, πολιτική, αγώνες, την πίστη τους ή την έννοια της ισότητας. Οπως λέει η ακτιβίστρια Ραχίλα Γκούπτα, «(η μπούρκα) είναι ένα ρούχο βουτηγμένο στο αίμα των γυναικών του Ιράν, του Αφγανιστάν, της Σαουδικής Αραβίας». Μια φοιτήτρια Χημείας σε αγγλικό πανεπιστήμιο ήρθε κάποτε να με δει. Κάτω από τη μπούρκα το σώμα της ήταν γεμάτο χαρακιές, δαγκωματιές, μώλωπες από ξυλοδαρμούς.
Οσο για τη δικαιολογία ότι η κάλυψη του σώματος προστατεύει τις γυναίκες από την ανδρική λάγνα σεξουαλική επιθυμία, η μπούρκα δεν έχει σταματήσει βιαστές στις πιο συντηρητικές μουσουλμανικές χώρες. Επικοινωνούμε με το πρόσωπό μας. Η άρνηση αυτής της επαφής σημαίνει άρνηση της ανθρώπινης ταυτότητάς μας.
Το «πέπλο» είναι τοίχος που κρατά «εμάς» μέσα και «αυτούς» έξω. Και το να υποστηρίζω κάτι τέτοιο δεν με κάνει εχθρό των «δικών μου» ανθρώπων.
