’Η ανομία είναι αντεπαναστατική’

Η κοινωνία που ονειρευόμαστε θα έχει αστυνομία; Στρατό; ΕΥΠ θα έχει; Ακόμη κι αν προεκτείνω στο πολύ μακρινό μέλλον τη φαντασία μου και φτάσω σε μια πολύ ειδυλλιακή κατάσταση, όταν όλοι οι άνθρωποι θα είναι απολύτως συνειδητοποιημένοι και θα σέβονται τους κανόνες της κοινωνικής συνύπαρξης, κάτι από αυτά θα μείνει. Ή μάλλον, να το πω διαφορετικά, πρώτα φαντάζομαι να καταργείται ο στρατός, μετά η όποια ΚΥΠ και στο τέλος η αστυνομία και πάλι όχι εντελώς.

Πάντα θα υπάρχουν προσωπικοί, ψυχολογικοί λόγοι που θα οδηγούν σε κάποια «παραβατικότητα» που θα στρέφεται εναντίον άλλων συμπολιτών και ειδικά αδύναμων ή ανήμπορων να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους αποτελεσματικά και θα έχουν την ανάγκη μιας κοινωνικής-κατασταλτικής λειτουργίας που θα τους καλύπτει. «Μπάτσους» θα έχουμε και στον σοσιαλισμό! Και μάλιστα, αν κρίνουμε από τους «μπάτσους» του υπαρκτού, μπορεί και να νοσταλγούμε τους «μπάτσους» των Εξαρχείων.

Όπως πολύ σωστά σημειώνει η Σώτη Τριανταφύλλου, σε όλες τις μεγαλουπόλεις του κόσμου υπάρχουν ζώνες με κάποια «φαινόμενα μικροπαραβατικότητας», όπως καλή ώρα στα Εξάρχεια, κάτι που δύσκολα θα μπορούσε να εξαλειφθεί, ενδεχομένως θα μπορούσε να μετακομίσει σε μια άλλη συνοικία του κέντρου. Στα Εξάρχεια, εκτός από αυτά τα «φαινόμενα μικροπαραβατικότητας», έχουμε και μια «πολιτικοποίηση» αυτής της ιδιότυπης συμπεριφοράς. Σε κάποια γκέτο σε αμερικανικές μεγαλουπόλεις, δύσκολα μπαίνει κάποιος λευκός ή μη μειονοτικός. Εδώ δεν έχουμε τέτοια φαινόμενα, ούτε σε έκταση ούτε σε ένταση. Κάτι, όμως, έχουμε και ʽδώ! Φαντάζομαι ότι δεν θα επιχειρούσαν να κάνουν ανοιχτή προεκλογική συγκέντρωση στην πλατεία Εξαρχείων ο Βύρων Πολύδωρας ή ο Θόδωρος Πάγκαλος. Μικρό το κακό; Δεν θα το ʽλεγα καθόλου.

Όμως, στην περιοχή των Εξαρχείων, εκτός από αυτά τα «φαινόμενα μικροπαραβατικότητας», συμβαίνουν, όπως σε ολόκληρη την Αθήνα, και άλλα φαινόμενα εγκληματικότητας που στρέφονται εναντίον κατοίκων της περιοχής και η συνδρομή της αστυνομίας δεν είναι καθόλου δεδομένη, λόγω της γενικότερης κατάστασης της περιοχής. Πολύ απλά, δεν πηγαίνει ένα περιπολικό όταν κληθεί για κάποια ληστεία σε σπίτι ή για κάτι σχετικό, όπως θα πήγαινε σε οποιαδήποτε άλλη περιοχή της Αθήνας για ανάλογη αιτία.

Τα «γιουρούσια» της αστυνομίας στην περιοχή, εκτός από τον αυταρχισμό που εκπέμπουν, είναι και εντελώς αναποτελεσματικά. Όμως, η πολιτικοποίηση της ανομίας και η μη αναγνώριση οποιουδήποτε προβλήματος, μάλλον διευκολύνει το σχέδιο Χρυσοχοΐδη, δηλαδή τον «καθαρισμό» της περιοχής δια της κατασκήνωσης της αστυνομίας εκεί. Όποιος συλλαμβάνεται στα Εξάρχεια, ή σε εξορμήσεις που ξεκινούν από τα Εξάρχεια, για οποιαδήποτε αιτία, ξεσηκώνει ένα κύμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης, θαρρείς και οτιδήποτε γίνεται στο όνομα της «επανάστασης» ή της κοινωνικής δικαιοσύνης, τοποθετείται εξορισμού υπεράνω των θεσπισμένων κανόνων δικαίου.

Μετά από οποιοδήποτε «κάψιμο» της Αθήνας, αρχίζει το γνωστό σενάριο: η αστυνομία συλλαμβάνει κάποιους -πάντα τυχαίως διερχομένων από την περιοχή των συμβάντων, όχι πως η αστυνομία δεν συλλαμβάνει και στα «τυφλά», αλλά, διάολε, συλλαμβάνει και κάποιους επʼ αυτοφώρω- των οποίων -ΟΛΩΝ- η άμεση αποφυλάκιση ζητιέται πάντα, ίσως επειδή η επανάσταση είναι υπεράνω των «αστικών νόμων».

Μετά τα Δεκεμβριανά του 2008, τα Εξάρχεια δεν είναι ίδια. Εκτός από τις ορατές πληγές των καμένων και άσχετων με τα διαδραματιζόμενα που είναι πάντα εκεί -«τυφλά»χτυπήματα κάνουν και οι «αντιεξουσιαστές», εκτός από τους «μπάτσους»-, ο τζίρος σε πολλά καταστήματα της περιοχής έχει πέσει δραματικά, η περιοχή έχει χάσει κόσμο και αυτό έχει συνέπειες τόσο στην οικονομική όσο και στην κοινωνική ζωή της. Πρόβλημα υπάρχει! Χρειάζεται σύνεση για μια δημοκρατική διαχείριση της κατάστασης.

Πρόβλημα υπήρχε και στον Άγιο Παντελεήμονα, σωστή αντιμετώπιση δεν υπήρχε. Κλείνοντας τα μάτια στα υπαρκτά προβλήματα, θαρρείς από ένα σύμπλεγμα ενοχής απέναντι στον «αντιεξουσιαστικό χώρο», καμιά φορά και απέναντι στον χώρο του κλασικού αριστερισμού, διευκολύνουμε τις αυταρχικές και αντιδραστικές απαντήσεις τόσο από την αστυνομία όσο και από «ομάδες κατοίκων». Τι απέγιναν άραγε οι μετανάστες του Αγίου Παντελεήμονα ή της γνωστής πολυκατοικίας της οδού Σωκράτους;

Πρέπει να επιλέξουμε τι είδους αριστερά είμαστε. Και με την «επαναστατική ανομία» και με τη δημοκρατική αλλαγή της κοινωνίας ταυτόχρονα, δεν γίνεται. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ ότι υιοθετούμε αυτές τις πρακτικές αλλά ότι δεν έχουμε ένα καθαρό και απόλυτο μέτωπο αντιπαλότητας με τις πρακτικές αυτές. «Εμείς είμαστε η αριστερά της μη βίας. Τη βία την απεχθανόμαστε. Αναμετρούμαστε ιδεολογικά και πολιτικά με όσους την επιλέγουν ως μέσο άσκησης πολιτικής», ανέφερε ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στην ΚΠΕ το Σάββατο 24/10. Αυτήν την τόσο ξεκάθαρη τοποθέτηση γιατί δεν καταφέραμε να την εκπέμψουμε τον περασμένο Δεκέμβρη και να την εκπέμπουμε διαρκώς, με τρόπο που να μην αφήνουμε κανένα περιθώριο παρανόησης σε κανέναν, γιατί πράγματι, η βία και η «ανομία είναι αντεπαναστατική» και αντι-αριστερή.

----

1. Ο τίτλος είναι από μια συνέντευξη της Σώτης Τριανταφύλλου στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου 24/10