Το παράδοξο των δημοσκοπήσεων

Δυσαρεστημένοι είναι οι πολίτες, το 67% από την κυβέρνηση και το 82% από τη Ν.Δ. Το 46% δεν εμπιστεύεται κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα για τη διακυβέρνηση, αλλά τα ψηφίζουν... Το ΠΑΣΟΚ υποχωρεί μόνον κατά μία μονάδα, στο 46,5%, και η κυβέρνηση, με όσα αποφασίζει, ανεβάζει το ποσοστό έγκρισης από 38% τον Μάρτιο σε 41% τον Απρίλιο. Συγχρόνως το ΚΚΕ ανεβαίνει λίγο από το 7% στο 7,5 % και ο ΣΥΡΙΖΑ μένει σταθερός όλο αυτό το διάστημα στο 5%. (Τα στοιχεία είναι από το Βαρόμετρο της Public Issue για την “Καθημερινή” και το Σκάι).

ΤΑ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΑ αυτά δεδομένα επιβεβαιώνουν και κάνουν ακριβέστερη την ποιοτική εικόνα που διαμορφώνουμε καθημερινά. Η κοινή γνώμη συμπεριφέρεται μπερδεμένη από δύο ισχυρές τάσεις: Από τη μια ανησυχία και αναστάτωση λόγω της κρίσης, ισχυρότατη η απορριπτική κριτική για τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Όμως, συγχρόνως η κυβέρνηση Παπανδρέου διατηρεί ουσιαστικά την επιρροή της. Δεν είναι παράδοξο, αξιοπερίεργο; Δεν πρέπει να απασχολήσει τις ηγεσίες των κομμάτων της αριστεράς, που εν μέσω κρίσης δεν μπορούν να μορφοποιήσουν τα ποσοστά απόρριψης της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, να αξιοποιήσουν την κατάρρευση του πελατειακού κράτους; Η λογική λέει ότι αυτό θα έπρεπε να είναι σήμερα το πρώτο θέμα κομματικής συζήτησης. Αλλά δεν είναι.

ΑΣ ΜΗΝ ΚΑΤΑΦΕΥΓΟΥΜΕ σε συμβατικές, συνηθισμένες δικαιολογίες - φταίνε τα μέσα ενημέρωσης κ.λπ. Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας έχει αντιληφθεί κατά βάση τι γίνεται και τι του έρχεται. Δεν συμφωνεί με πολλά από τα μέτρα, αλλά ας δούμε κατάματα την αλήθεια: Δεν έχει πεισθεί ότι υπάρχει άλλος δρόμος από εκείνον που γενικά έχει επιλέξει η κυβέρνηση. Συμβάλλει βεβαίως σε αυτή την κατάσταση η επικοινωνιακή τακτική της κυβέρνησης, η μεγάλη ευθύνη της κυβέρνησης Καραμανλή. Κυρίως όμως συμβάλλει η άρνηση των πολιτικών δυνάμεων της αριστεράς να δώσουν τη μάχη της πειθούς, των εναλλακτικών προτάσεων. Επηρεασμένες από δογματικές και αριστερίστικες αντιλήψεις, υπονομεύουν το κεφάλαιο αξιοπιστίας που τους “χάρισε” η διεθνής οικονομική κρίση, δυναμώνουν τη σύγχυση και την αναποφασιστικότητα στην κοινωνία και ειδικότερα στον ευρύ κόσμο της αριστεράς.

ΤΟ ΚΚΕ παραμένει σταθερά στην καταγγελία κάθε πολιτικής που βελτιώνει το καπιταλιστικό σύστημα επενδύοντας στη μεγάλη στιγμή μιας κρίσης και κοινωνικής ανατροπής. Όμως, η κρίση ήρθε, εδώ είμαστε, αλλά πού είναι η ανατροπή; Ο χώρος του ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ έχει δυνάμεις που συναισθάνονται πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημα. Όμως, με τις επιλογές της ηγεσίας του, δεν δίνει απαντήσεις στα ερωτήματα της κοινωνικής αριστεράς και στο αίτημα της σύγχρονης, ανανεωτικής πορείας της αριστεράς, της διεξόδου από την κρίση υπέρ των εργαζομένων. Είναι χαρακτηριστική -εκφράζει το κυρίαρχο κλίμα- η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ (δημοσιεύτηκε προχθές) για την προσφυγή στο ΔΝΤ. Η ανακοίνωση επικρίνει εκτενώς τις κυβερνητικές επιλογές και τονίζει:

“Θα μας πουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Αυτό δεν είναι αλήθεια... Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει προτάσεις για μια ρεαλιστική πολιτική διεξόδου από την κρίση με προστασία της εργασίας και της δημόσιας περιουσίας. Τώρα όμως είναι η ώρα της αντίστασης για να μην περάσει η καταστροφική πολιτική που σχεδιάζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μαζί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο”.

ΔΗΛΑΔΗ οι εναλλακτικές προτάσεις αντιπαρατίθενται στην ανάγκη της αντίστασης, δεν πάνε μαζί. Η συσπείρωση των εργαζομένων, των νέων, των συνταξιούχων, των ανέργων δεν θα γίνει στη βάση, για την προώθηση μιας διαφορετικής πολιτικής, αλλά θα πραγματοποιηθεί πρωτίστως γύρω από την απόρριψη της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτή είναι η πολιτική που οδηγεί ακριβώς στο πρόβλημα που αναδεικνύουν τα στοιχεία της δημοσκόπησης. Δεν οικοδομείται με τους πολίτες η σχέση ευθύνης και εμπιστοσύνης. Δεν αναπτύσσεται συσχετισμός υπέρ μιας συγκεκριμένης διαφορετικής πολιτικής αντιμετώπισης του ελλείμματος, καταπολέμησης της φοροδιαφυγής, απόκρουσης των εκβιασμών των διεθνών πιστωτών της χώρας.

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ αυτή η πολιτική άρνησης να έχει αποτελέσματα όταν στόχος είναι να υπερασπιστούμε ό,τι ισχύει σήμερα. Όμως στη σημερινή κρίση κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο. Τώρα πρέπει να γίνουν βαθιές αλλαγές στο κράτος και την οικονομία, να κατανεμηθεί στην κοινωνία το κόστος της κατάρρευσης του πελατειακού κράτους και να επιλεγεί αναπτυξιακή πορεία. Το τι θα γίνει τελικά θα κριθεί από τους συσχετισμούς που διαμορφώνονται στην κοινωνία και την οικονομία καθώς και από την ικανότητα των πολιτικών φορέων και των ηγεσιών τους στη μάχη της διαμόρφωσης αυτών των συσχετισμών. Στην έως τώρα πορεία δεν είναι κερδισμένες οι αριστερές δυνάμεις και όσον αφορά την πολιτική τους αποτελεσματικότητα, την αξιοπιστία και την εκλογική τους επιρροή - σίγουρα έχουν πιο περιορισμένο ρόλο από όσο θα περίμενε κανείς. Δεν αξίζει να συζητηθούν οι αιτίες αυτής της αποτυχίας, να απορριφθούν, να μην συνεχιστούν οι λανθασμένες πολιτικές, να υλοποιηθούν νέες, ανανεωτικές επιλογές;