Διλήμματα και αλήθειες

Πολλά διλήμματα μας έπεσαν τον τελευταίο καιρό. Και οι ψηφοφόροι καλούνται να επιλέξουν δίλημμα, παρά μία από τις εναλλακτικές απαντήσεις στα γνωστά ερωτήματα της πόλης και του τόπου τους.

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ “είσαι υπέρ ή κατά του μνημονίου” που έχει τεθεί και από τη Ν.Δ. και από δυνάμεις της αριστεράς ως κριτήριο για την ψήφο στις εκλογές του Νοεμβρίου, αν και είναι οδός έκφρασης της λαϊκής δυσαρέσκειας για την κυβερνητική πολιτική, δεν περπατά πολύ. Φαίνεται από τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων για την κομματική επιρροή. Πρώτον, επειδή η ηγεσία της Ν.Δ. δεν πείθει. Δεν πείθει ότι είναι ανεύθυνη για την οικονομική κατάρρευση, άρα δεν πείθει ως εγγύηση άλλης πορείας. Δεν πείθει γιατί άλλα λέει εδώ και άλλα λέει στις Βρυξέλλες. Δεύτερον το δίλημμα δεν περπατά, αν και συζητείται, γιατί δεν υπάρχει σύμπτωση πολιτικής Ν.Δ. - αριστερών δυνάμεων για την οικονομική και κοινωνική πολιτική, άρα δεν μπορεί να υπάρξει και κοινό μέτωπο.

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ που έθεσε ο πρωθυπουργός -στήριξη της κυβερνητικής πολιτικής ή πιθανόν εκλογές - είναι παραλλαγή του παραπάνω διλήμματος, αλλά από την κυβερνητική σκοπιά. Ούτε αυτό όμως μπορεί να περπατήσει πολύ, πέραν της συσπείρωσης -ορισμένων, όχι βεβαίως όλων- των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Γιατί η κοινωνική προσδοκία είναι η πολιτική στροφή, η αντιμετώπιση της κρίσης το συντομότερο δυνατόν. Για μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας η μεγάλη απειλή είναι η αβεβαιότητα για το μέλλον, η αίσθηση ότι όλο και χειρότερα θα είναι τα πράγματα και μάλιστα για πολλά χρόνια. Το κυβερνητικό ατού δεν είναι η πολιτική που εφάρμοσε. Πώς θα μπορούσε να είναι όταν η πιο ευνοϊκή εκδοχή για την κυβέρνηση Παπανδρέου είναι ότι ήταν αναγκασμένη να υπογράψει τους όρους της κ. Μέρκελ;

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ κυβερνητικό ατού είναι η πολιτική στάση και εικόνα της ηγεσίας της Ν.Δ. Η άρνησή της να δεχθεί τις ευθύνες για την κατάρρευση, οι υποκριτικές τακτικές της, η αδυναμία να πείσει ότι έχει ρεαλιστική πρόταση. Όμως αυτό δεν αρκεί για την πλειοψηφία της κοινωνίας. Η αναζήτηση διεξόδου γίνεται όλο και πιο έντονη. Όχι “παραμυθιού - διεξόδου”, αλλά πραγματικής. Έτσι εξηγείται και η έλξη ορισμένων ανεξάρτητων συνδυασμών ΠΑΣΟΚικής προέλευσης. Είναι μια οδός άσκησης πίεσης στην κυβέρνηση, χωρίς όμως να πριμοδοτείται η Ν.Δ.

ΟΛΟΙ ΔΙΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ότι διέξοδος δεν μπορεί να υπάρξει με αυτά τα διλήμματα. Γιατί η δημοσιονομική κρίση προηγήθηκε και γιατί θα συνεχιστεί -δραματικά- αν καταργηθεί ξαφνικά σήμερα το Μνημόνιο. Γιατί δεν μπορεί κανείς να φανταστεί διέξοδο με μεγαλύτερο δανεισμό, όπως υπονοεί αλλά δεν το λέει ρητά, η ηγεσία της Ν.Δ. Γιατί όλοι ξέρουν ότι στην Ελλάδα και πριν και μετά το Μνημόνιο δεν πληρώνουν πολλοί -περισσότερο ή λιγότερο πλούσιοι- όσα τους αναλογούν, ορισμένοι δεν πληρώνουν καθόλου.

ΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ που έχουν σχέση με τη διέξοδο είναι τα διλήμματα ουσίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και οικονομικής αποτελεσματικότητας, δημοκρατικής και διαφανούς αναδιοργάνωσης του κράτους και χάνονται μέσα στα λόγια περί δημοψηφίσματος κατά του Μνημονίου. Μπορεί σήμερα να προχωρήσει η χώρα στο πιεστικό διεθνές πλαίσιο με αύξηση του ελλείμματος και διόγκωση του δανεισμού; Είναι δικαιοσύνη οι Έλληνες εργαζόμενοι να στερούνται τον μισθό ή τη σύνταξη για να συνεχίζουν να μην πληρώνουν φόρους οι καταφερτζήδες με μέσα, πλούτο και γνωριμίες; Γιατί οι υπουργοί και οι αρμόδιοι δεν τολμούν να πολεμήσουν τη σπατάλη και τις πελατειακές εξυπηρετήσεις; Μπορεί να υπάρξει διέξοδος όταν μεγαλώνει ο ΦΠΑ και το κόστος των επιχειρήσεων που είναι συνεπείς για να μην εισπραχθούν τα νόμιμα έσοδα από τη παραοικονομία και τη φοροδιαφυγή; Όλα αυτά σημαίνουν αλλαγές στη νομοθετημένη κυβερνητική πολιτική -και στο Μνημόνιο- καθώς και αλλαγές στην εφαρμοζόμενη πολιτική, που ως γνωστόν διαφέρει σημαντικά από τη νομοθετημένη.

ΜΕ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ, όσο επιβιώνει με πράξεις και διλήμματα το πελατειακό κράτος ούτε για τη χώρα, ούτε για τον δήμο ούτε την περιφέρεια θα υπάρξει διέξοδος. Έχει μεγάλη σημασία ο κόσμος της αριστεράς να δεχθεί μια τέτοια προσέγγιση. Οριοθετείται έτσι αποφασιστικά απέναντι στα σχέδια της Ν.Δ. και κυρίως οργανώνει δημιουργικά την κοινωνική αντίδραση.

Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ άθροισης των εκλογικών αποτελεσμάτων των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών σε οπαδούς και αντιπάλους του Μνημονίου δεν περιορίζει μόνον τις μεγάλες δυνατότητες της αυτοδιοίκησης, αλλά θα εξαφανίσει τις πολιτικές θέσεις των αριστερών δυνάμεων και θα εξυπηρετήσει την επιβίωση του πολιτικού συστήματος που είναι υπεύθυνο για τη δημοσιονομική κατάρρευση, την οικονομική κρίση, την κρίση εκπροσώπησης και την κρίση αξιών.