Αναζητώντας την έλλογη Αριστερά

Εκτός από την οικονομική κρίση, η Ελλάδα έχει «κι ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα». Αυτό έλεγε στη χθεσινή «Ελευθεροτυπία» ο Γάλλος στοχαστής Μπερνάρ-Ανρί Λεβί. Ποιο είναι το πρόβλημα; Η ελληνική Αριστερά. «Μια Αριστερά παράλογη, που συμβάλλει στη χειροτέρευση της κατάστασης. Η ελληνική Αριστερά έχει παραμείνει στη δεκαετία του ’70, είναι η πιο αναχρονιστική Αριστερά της Ευρώπης». Γνωστός για τους αφορισμούς και τους ακροβατισμούς του, ο Λεβί δεν μας λέει κάτι καινούργιο. Το ότι η ελληνική Αριστερά είναι η πιο «αναχρονιστική Αριστερά της Ευρώπης» έχει ειπωθεί από εγχώριους σχολιαστές και αναλυτές. Οπως και το ότι με τη στάση της επιδεινώνει την ήδη βεβαρημένη κατάσταση στη χώρα μας. Μεγάλη συζήτηση, όμως το ζητούμενο δεν είναι να βρούμε έναν αποδιοπομπαίο τράγο και να βολευτούμε.

Κατ’ αρχάς, για ποια ελληνική Αριστερά ακριβώς μιλάμε; Στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές είδαμε αυτό που λέμε «ελληνική Αριστερά» να κατακερματίζεται σε βαθμό γελοιότητας. Ακόμα και η πρώην ηγετική μορφή του ΣΥΡΙΖΑ/Συνασπισμού, που κάποτε θέλησε να αποσυρθεί από την πολιτική σκηνή αλλά μετά το μετάνιωσε διότι είχε επιφοίτηση, «κατέβηκε» μόνος του ως υποψήφιος (και πάτωσε). Ειδικά η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και του Συνασπισμού ηδονίζεται στο να αποσυντίθεται. Το δε ΚΚΕ ακολουθεί μια συνεπή πορεία που του αποφέρει καμιά ποσοστιαία μονάδα παραπάνω και από κει και πέρα δίνει γραμμή στους ψηφοφόρους του για άκυρη και λευκή ψήφο. Συνεπές μέσα στη μονολιθικότητα, την αγοραφοβία και την κλειστοφοβία του. Από την άλλη, η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά κατάφερε να έχει έναν εκπρόσωπό της στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων, κατόρθωμα διόλου αμελητέο αλλά περίπου ασήμαντο μπροστά στη σχιζοφρενική εικόνα της ελληνικής Αριστεράς. Και αυτό εν μέσω τεράστιων κοινωνικών και πολιτικών προκλήσεων. Υπό αυτή την έννοια, ναι, ο Λεβί δεν μας λέει παρά το αυτονόητο.

Υπάρχει και κάτι ακόμα όμως. Δεν είναι μόνον η ελληνική Αριστερά αναχρονιστική. Και τα κόμματα των άλλων παρατάξεων δείχνουν να πάσχουν, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, από την ίδια ασθένεια. Συμβαίνει όμως με την Αριστερά (εκείνη που σίγουρα δεν βυθίζεται στον ίδιο βάλτο με το ΚΚΕ) να έχει κανείς άλλες προσδοκίες. Αλλά οι προσδοκίες αυτές πέφτουν στο κενό. Συνεχώς. Για παράδειγμα, με εξαίρεση την κίνηση της Δημοκρατικής Αριστεράς (μια light Αριστερά τη χαρακτηρίζουν με απαξίωση άλλοι αριστεροί), πού ήταν η ελληνική Αριστερά στις νίκες των Καμίνη-Μπουτάρη; Ελαμψε διά της απουσίας της.

Εξυπακούεται ότι τόσο ο κ. Καμίνης όσο και ο κ. Μπουτάρης θα κριθούν εκ του αποτελέσματος. Εδώ θα είμαστε και εδώ θα είναι. Ομως. Οι νίκες στους δύο μεγαλύτερους δήμους της χώρας, παρά τα τεράστια νούμερα της αποχής (που όσο δυσάρεστη και αν είναι, δυσκολεύομαι πολύ να την εκλάβω συνολικά ως «σύμπτωμα του καναπέ», παθητική αδιαφορία κ. λπ.), μας έδειξαν κάτι: πολύς κόσμος, ο οποίος δεν ανήκει κατ’ ανάγκην στο ίδιο κόμμα -για την ακρίβεια, προσεγγίζει με μεγάλη καχυποψία πλέον κάθε έννοια παραδοσιακού κομματικού μηχανισμού-, αναζητεί, αποζητεί έναν λόγο, μια χειρονομία, μιαν αύρα που να μη μυρίζει κομματική κλεισούρα. Μια πολιτική σκέψη την οποία να διακρίνει ο κοινός νους αλλά όχι οι απλοϊκές γενικεύσεις και οι λεκτικές φιοριτούρες.

Ειδικά σε ό, τι αφορά την Αθήνα, οι πολίτες καταψήφισαν όχι απλώς έναν ανεπαρκή δήμαρχο αλλά το προσωπείο της άκρατης αλαζονείας και της έπαρσης, ενώ υπερψήφισαν μία πολιτική παρουσία με ανθρώπινο πρόσωπο. Ανθρώπινο, όχι τηλεοπτικό, ξύλινο ή πληκτικά προβλέψιμο. Και αυτός ο κόσμος συγκεντρώθηκε το βράδυ της Κυριακής στο εκλογικό τμήμα του κ. Καμίνη και έδειχνε ανακουφισμένος. Με μια ελπίδα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Παρά τον «βομβαρδισμό» της τελευταίας εβδομάδας, από το σύνολο της Δεξιάς, της κοινοβουλευτικής και της φασίζουσας, ότι ο κ. Καμίνης θα μετατρέψει την Αθήνα σε Πακιστάν, σημαντικό μέρος του κόσμου έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης και τώρα ελπίζει. Μακάρι μόνο αυτές οι ελπίδες να μην διαψευστούν. Η απογοήτευση θα είναι τεράστια.