Τάσεις, διαστάσεις, αποστάσεις

Έχουμε εισέλθει στο μετασυνεδριακό τοπίο που ολοκληρώθηκε μετά και το καταστατικό συνέδριο. Είναι γεγονός ότι το σύνολο, ρευμάτων και στελεχών, αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει τα υπαρκτά προβλήματα με ένα πρωτόγνωρα, για τα ήθη μας, υπεύθυνο τρόπο. Υλοποιείται απρόσκοπτα η "αριστερή στροφή" που "απαίτησε" το συνέδριο.

Όμως οι δημοσκοπήσεις μας καθηλώνουν, σε συνθήκες γενικευμένης πολιτικής κρίσης, σε όρια κοινοβουλευτικής επιβίωσης. Τι πταίει;

Οι "τάσεις" που με αδόκιμο τρόπο και ύφος επιχείρησε να καταδείξει ως "κακοήθη ξενιστή", ο νέος μας πρόεδρος; Δεν υποστήριξα τον Αλέκο Αλαβάνο για πρόεδρο, (λόγω τριών λόγων, ένας εκ των οποίων ήταν η στάση "κομματικού ερημίτη στις Βρυξέλλες" και η ολοκληρωτική σχεδόν απουσία από την καθημερινή ζωή και δράση του κόμματος), υποστηρίζω ότι τώρα, για λόγους κομματικής σοβαρότητας και υπευθυνότητας θα πρέπει να υπάρξει ανοχή στην, ελπίζω όχι μακρά, περίοδο προσαρμογής του. Αυτό δεν σημαίνει παραχωρήσεις αρχών, απλώς μη μεγέθυνση των αδυναμιών και των παραγομένων δυσλειτουργιών. Σημαίνει ότι οφείλουμε συλλογικά να αντιμετωπίσουμε, κατά μέτωπο και χωρίς μισόλογα, τον υφέρποντα εσωκομματικό λαϊκισμό, όπου όλοι, ή σχεδόν όλοι, συμμετέχοντας και πριμοδοτώντας στάσεις, τάσεις και "ρεύματα", αποτάσσουν μετά βδελυγμίας την ύπαρξη τους και κατά την προσφιλή στον τόπο μας τακτική, τους φορτώνουν και τις προσωπικές τους ευθύνες. Η πολυτασική συγκρότηση είναι όρος ύπαρξης της σύγχρονης αριστεράς και δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Το μετασυνεδριακό τοπίο επιτάσσει να διαχειρισθούμε και τις υπαρκτές διαστάσεις θέσεων στις γραμμές μας. Η διαδικασία στην Π.Γ. για το νέο κείμενο της "Πρωτοβουλίας" για τη συσπείρωση της αριστεράς, το αποδεικνύει. Έχουμε και άλλες φορές τονίσει ότι η κριτική σε καρικατούρες απόψεων είναι πολύ εύκολη, είναι όμως σχεδόν αδύνατον, να ασκήσεις πολιτική με βάση αυτή την κριτική. Η αναζωογόνηση του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί στόχο, όμως πώς;

Η αντίληψη για τον στρατηγικό ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει τώρα να συζητηθεί αναλυτικά. Η αναγκαία αποσαφήνιση της, εντός του ΣΥΝ δεν μπορεί να υπεκφεύγει με ευχολόγια και επιθετικούς προσδιορισμούς. Η καθολική, σχεδόν, δημόσια άγνοια για τους όρους συγκρότησης και λειτουργίας, το πλέγμα των δεσμεύσεων, προγραμματικών και οργανωτικών, την αντίληψη προοπτικής του που έχει η κάθε συνιστώσα, είναι και θα παραμείνει ο βασικός τροφοδότης παρεξηγήσεων, εικόνας αφερεγγυότητας και ετερόκλητου του σχήματος, παρά την ευρύτατα συμπαθή άποψη για συνεργασία της αριστεράς. Άλλο η προσπάθεια κοινής δράσης των δυνάμεων της αριστεράς και η ανάγκη διεύρυνσης των ορίων διαλόγου της και εντελώς διαφορετικό η απόπειρα συγκρότησης μετωπικού πολιτικού εγχειρήματος, με στρατηγική μάλιστα στόχευση. Άλλο το ΕΑΜ, άλλο η ΕΔΑ άλλο τα προπολεμικά δυτικοευρωπαϊκά Λαϊκά μέτωπα, άλλο η Ελιά, άλλο τα σημερινά μετωπικά λατινοαμερικάνικα κόμματα και πολυκομματικοί σχηματισμοί άλλο.

Οι δράσεις για το Κοινωνικό Φόρουμ και το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, μας τροφοδοτούν με σημαντικό υλικό που οφείλουμε να επεξεργασθούμε, να συζητήσουμε στο σύνολο του κόμματος και να το προωθήσουμε στην ελληνική κοινωνία. Αρκεί βέβαια να αποφύγουμε την εργαλειοποίηση των κινημάτων και την ευκολία μηχανιστικής προσαρμογής, "σεβόμενοι" τις προγονικές ιδεολογικές μας συνήθειες, θέσεων και αντιλήψεων από την αλλοδαπή στην ημεδαπή.

Σε παλιότερο κείμενο, τόνιζα ότι ο κάβος των αυτοδιοικητικών εκλογών θα αποτελέσει το πρώτο crash-test με την κοινωνία. Αν συνεχίσουμε κυρίαρχα (;) να αντιμετωπίζουμε την σχέση αριστεράς και θεσμών εξουσίας με μία μονοδιάστατη "κινηματική αντίληψη", χωρίς σαφή στόχευση διεκδίκησης μέρους εξουσίας για την πραγματοποίηση, προς όφελος των πολιτών, καλύτερης διαχείρισης και απόπειρα εφαρμογής εναλλακτικών προοδευτικών πολιτικών τώρα, τότε θα βαθαίνουν οι αποστάσεις μας από τον κοινωνικό Συνασπισμό και μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, που μας έχουν δυστυχώς, προς το παρόν (;), στη δεύτερη προτίμηση τους.

Η "ενδιαφέρουσα" αντίληψη για την ανάγκη απογαλακτισμού από την αυτοδιοικητική διαπλοκή, που για αρκετούς συντρόφους της συνεδριακής πλειοψηφίας είναι εκτεταμένη και ολικώς διαδεδομένη, (αποδεχόμενοι φήμες, δημοσιεύματα, εκθέσεις συνήγορου του πολίτη, ελεγκτών κ.λπ.), χωρίς να εμβαθύνουν και να αναλύσουν όχι για να συγκαλυφθούν και να δικαιολογηθούν υπαρκτές παράνομες ενέργειες, αλλά για να κατανοήσουν το ανορθολογικό, αναποτελεσματικό συγκεντρωτικό, γραφειοκρατικό και βαθιά αντιλαϊκό πλαίσιο λειτουργίας του πολιτικοδιοικητικού μας συστήματος, που κατά τ’ άλλα καταγγέλλουν και την ανάγκη άμεσης ριζικής μεταρρύθμισης του που οι δυνάμεις μας στους θεσμούς διεκδικούν και οι ίδιοι, άθελα τους, εμμέσως δικαιολογούν.

Αν, όντως, πιστεύουμε ότι στην εποχή της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, η έννοια του τοπικού αναβαθμίζεται, ότι η πολιτική πρόταση "σκέψου οικουμενικά, δράσε τοπικά" είναι βασικό όπλο στην φαρέτρα των απόψεων μας για να παρέμβουμε κινηματικά και θεσμικά, τότε οφείλουμε να πάρουμε αποστάσεις από αντιλήψεις που κατηγοριοποιούν, απ’ το κέντρο, περιοχές και πόλεις, με βάση τη θέση και τον πληθυσμό, κομματικούς υπολογισμούς και εικόνες, εκφωνώντας "φετφά" για το δέον γενέσθαι. Ας προσέξουμε γιατί τα νέα "αριστερόμετρα" εκτός του ότι είναι imitation, άλλοι κατέχουν το original, μεγαλώνουν τις αποστάσεις μας από την πραγματικότητα και μας οδηγούν σε ένα ατέρμονο κυνήγι μαγισσών γύρω μας και εντός μας.

Έχουμε τις δυνατότητες να πορευθούμε εκλογικά επιτυχώς με την ευέλικτη πολιτική τακτική του παρελθόντος, απαιτείται όμως άμεσα να εμβαθύνουμε και να ουσιαστικοποιήσουμε τον πολιτικό αυτοδιοικητικό μας λόγο, να τον προβάλουμε αφού τον συζητήσουμε εντός μας και να τον προσαρμόσουμε στις τοπικές ιδιατερότητες. Η αυτονομία, πολιτική και ιδεολογική, δεν εξαγγέλλεται καταγγέλλοντας από άμβωνα, διεκδικείται και κατακτιέται με την καθημερινή παρουσία και επιρροή σου σε κινήματα και θεσμούς