Τίτλοι τέλους

Φτάνουμε λοιπόν στο τέλος. Ακόμα και αν μέχρι την τελευταία στιγμή προσπαθεί να μείνει γαντζωμένος στην εξουσία ο Παπανδρέου -όπως έδειξε με την ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα όπου αρνήθηκε να προωθήσει τα συμφωνηθέντα στο Υπουργικό Συμβούλιο και αμέσως μετά στην Βουλή όπου κάτω από την γενική κατακραυγή έκανε μισό βήμα- το τέλος είναι αναπόφευκτο. Το άδοξο και δραματικό τέλος μιας κυβέρνησης και ενός πρωθυπουργού που πορεύτηκαν χωρίς σχέδιο , χωρίς συναίσθηση των δυνατοτήτων τους και με περίσσευμα αλαζονείας. Παρέλαβαν από την ανεκδιήγητη κυβέρνηση Καραμανλή συντρίμμια και παραδίδουν ερείπια. Και όπως συμβαίνει συνήθως στην χώρα μας επί των πολιτικών ερειπίων εμφανίζονται ποντίκια, ορισμένα των οποίων έχουν το θράσος να βρυχώνται και να διεκδικούν ρόλο.

Από το πρωί της Πέμπτης, μετά την κατάρρευση της γραμμής Μαζινό, δηλαδή του δημοψηφίσματος, έχουμε παρέλαση εκ των υστέρων διαφωνούντων. Κάτω από βαρύγδουπες εκφράσεις για το Έθνος και την χειμαζόμενη ελληνική οικογένεια προβάλλει η ανάγκη προσωπικής διάσωσης τους. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που αν γύριζε από τις Κάννες ο Παπανδρέου με ανοχή των εταίρων στο δημοψήφισμα θα μιλούσαν με θαυμασμό για την μεγαλοφυή κίνηση αιφνιδιασμού. (Υπάρχουν εξαιρέσεις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού) Αυτό δεν έκαναν εξ άλλου στην κοινοβουλευτική ομάδα και στις τηλεοράσεις την Δευτέρα το βράδυ άλλοι υπερασπιζόμενοι μετά πάθους και άλλοι καλύπτοντας με την σιωπή τους και τελικά την «ομόφωνη» στήριξη μια προφανώς επικίνδυνη πρόταση; Τα πολιτικά αυτά στελέχη έχουν ακέραιη την ευθύνη γιατί ενώ ήξεραν εδώ και καιρό ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός δεν το φώναξαν, ενώ έβλεπαν την πορεία δεν την ανέκοψαν, τελικά γιατί έβαλαν την προσωπική τους θέση στην κυβέρνηση πάνω από τα συμφέροντα του τόπου και της δημοκρατικής παράταξης. Την ίδια ώρα οι άνθρωποι του στενού περιβάλλοντος του πρωθυπουργού που πρωτοστάτησαν στην καταστροφική σύλληψη του δημοψηφίσματος όχι μόνο δεν έχουν παραιτηθεί (ο αντίστοιχος Ιάπωνας Καστανίδης θα είχε κάνει χαρακίρι) αλλά διαπραγματεύονται εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ με τα άλλα κόμματα σαν να μην συμβαίνει τίποτε, σαν να μην καταλαβαίνουν τι διέπραξαν.

Μου αρέσει πολύ η ρήση ότι η πολιτική είναι η τέχνη του προβλέπειν. Η πρόβλεψη έχει ρίσκο αλλά οι «σιγουρατζήδες» συνήθως χάνουν το τραίνο. Πολλοί φίλοι του ΠΑΣΟΚ και του Παπανδρέου ενοχλήθηκαν από την αρθρογραφία μου για την πορεία της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού και αυτήν τους την αντίθεση την εκφράσανε πολλές φορές στο protagon με οργή. Όμως τώρα που τα πράγματα ξεκαθάρισαν οφείλουν να αναγνωρίσουν ότι η σκληρή γλώσσα της αλήθειας είναι προτιμότερη από εκείνη των χειροκροτητών που πάντα συμφωνούν και καλλιεργούν σε ένα αδύναμο ηγέτη μια απατηλή αίσθηση παντοδυναμίας. Και είναι θέμα εντιμότητας να αναγνωρίσουν ότι σε ανύποπτο χρόνο, στις 6 Οκτωβρίου (επειδή η εμμονή του Καστανίδη μου είχε βάλλει ψύλλους στα αυτιά) είχα προβλέψει και προειδοποιήσει για τις καταστροφικές συνέπειες πιθανού δημοψηφίσματος. Όπως απεδείχθη και μόνη η αναγγελία του είχε δραματικές επιπτώσεις όχι μόνο για την εκταμίευση της 6ης δόσης αλλά και για την θέση της χώρας εντός της Ευρωζώνης ενώ ο διασυρμός της χώρας δεν είχε προηγούμενο στην μεταπολιτευτική περίοδο. Αυτές τις επιπτώσεις ακόμα δεν φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει ο πρωθυπουργός και στις χτεσινοβραδινές ομιλίες του στην κοινοβουλευτική ομάδα και στην Βουλή εξηγούσε τις ευεργετικές συνέπειες που θα είχε το δημοψήφισμα το οποίο σκοτεινές δυνάμεις και ξένοι δεν τον άφησαν να πραγματοποιήσει. Περίπου, δε, μας είπε ότι ήταν μια σύλληψη που αποσκοπούσε να σύρει τον Σαμαρά στην συναίνεση. «Τώρα που συναίνεσε ο Σαμαράς, δεν χρειάζεται δημοψήφισμα» μας είπε, σαν να ήταν ένα κολπάκι για εσωτερική χρήση με αμελητέες συνέπειες για την χώρα. Όταν η αδυναμία συνδυάζεται με το πείσμα αυτό είναι το αποτέλεσμα.

Εδώ που φτάσαμε μπροστά μας έχουμε μόνο ένα δρόμο. Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου δεν μπορεί να συνεχίσει. Όσοι του εισηγούνται να μηχανεύεται τρόπους παραμονής παρατείνοντας τον επιθανάτιο ρόγχο, βλάπτουν και τον τόπο και τον ίδιο. Είναι θετικό ότι στο και πέντε απόσυρε από την κοινή θέα το πτώμα του δημοψηφίσματος. Είναι επίσης θετικό ότι στο και πέντε ο Σαμαράς σταμάτησε τους εκ του ασφαλούς λεονταρισμούς. Να πάρουμε δηλαδή τα χρήματα του δανείου χωρίς όμως τους όρους. Το ότι είχε αποδεχθεί την δανειακή συμφωνία και το κούρεμα μόνο αυτός το είχε αντιληφθεί στην Ελλάδα και κανένας στην Ευρώπη. Είχα γράψει ότι τα παιδία παίζει. Καιρός να σταματήσουν. Ο τόπος έχει άμεση ανάγκης μιας μεταβατικής κυβέρνησης που θα προωθήσει την ψήφιση της συμφωνίας της 26-27ης Οκτωβρίου, θα απελευθερώσει την εκταμίευση της 6ης δόσης και μετά θα προχωρήσει σε εκλογές. Αυτά δεν γίνονται μέσα σε έξι βδομάδες, απαιτείται μεγαλύτερο διάστημα και ο βιαστικός Σαμαράς πρέπει να περιμένει. Η κυβέρνηση αυτή δεν θα είναι κυβέρνηση Παπανδρέου (πρέπει να καταλάβει ότι αυτό το κεφάλαιο έκλεισε) ούτε βέβαια κυβέρνηση Σαμαρά. Μπορεί δε να ελπίζει στην στήριξη ή την ανοχή και άλλων κομμάτων στην Βουλή που αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης και είναι υπέρ της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Έτσι ο τόπος θα πάρει μια ανάσα, θα αποφύγει τον επί θύραις κίνδυνο ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και εξόδου από την ευρωζώνη και θα δρομολογηθούν ομαλές πολιτικές εξελίξεις. Και μετά βλέπουμε.