Πορεία της ομοφυλόφιλης υπερηφάνιας
Διονύσης Γουσέτης, Αυγή, Δημοσιευμένο: 2005-06-25
Το 1974 μόλις, η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία έπαψε -πρώτη αυτή- να θεωρεί την ομοφυλοφιλία ασθένεια. Aκολούθησε η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας. Τα επιστημονικά πορίσματα των φορέων αυτών απέδειξαν ότι η ομοφυλοφιλία δεν οφείλεται σε ορμονικές διαταραχές ή ψυχολογικά προβλήματα. Έκτοτε, το δικαίωμα της ελευθερίας στον σεξουαλικό προσανατολισμό μεταξύ συναινούντων ενηλίκων σε ιδιωτικό χώρο, κατοχυρώνεται ως θεμελιώδες (βλ. και Συνθήκη του Άμστερνταμ). Μετρήσεις έχουν δείξει ότι το ποσοστό του ομοφυλόφιλου σεξουαλικού προσανατολισμού είναι περίπου σταθερό -μεταξύ 8~13% του πληθυσμού- σε όλες τις κοινωνίες, ανεξάρτητα από αποδοχή ή διώξεις, εμφανιζόμενο σε όλες τις κοινωνικές τάξεις.
Όλα αυτά αφήνουν αδιάφορες τις πιο καθυστερημένες κοινωνίες, μεταξύ των οποίων η δικιά μας. Η ελληνορθόδοξη εκκλησία επιμένει να μπαίνει στις κρεβατοκάμαρές μας και να έχει λόγο για το σεξ που κάνουμε. Κηρύσσοντας προφανώς την αγάπη, πλειοδοτεί σε ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς, όπως «παρά φύσιν κατάσταση», «εκτροπή από τη φυσιολογική ζωή», «διαστροφή», «κουσούρι».
Δεν είναι η μόνη. Για «παρά φύσιν» μιλάει και ο ποινικός μας κώδικας, ενώ τα δυο μεγάλα κόμματα αλληλοκατηγορούνταν ότι περιλαμβάνουν ομοφυλόφιλους. Το πράγμα έφθασε μέχρι την απόσυρση του Χάρη Τομπούλογλου (θύματος του βράχου ηθικής Μάκη) από τα ψηφοδέλτια της Ν.Δ.
Η νομοθεσία μας, ή μάλλον η έλλειψη νομοθεσίας συντελεί στη διαιώνιση του κοινωνικού ρατσισμού. Για παράδειγμα, δύο άντρες ή δύο γυναίκες που αγαπιούνται και αντιμετωπίζουν μαζί τις δυσκολίες της ζωής δεν αναγνωρίζονται ως σύντροφοι, όταν σε άλλες χώρες της Ε.Ε. μπορούν ακόμα και να παντρευτούν. Δεν έχουν φοροαπαλλαγές, η κοινωνική ασφάλιση του ενός δεν καλύπτει τον άλλο, τα θέματα περιουσίας και κληρονομιάς της μιας δεν αφορούν την άλλη. Στους ομοφυλόφιλους της τρίτης ηλικίας, ο θάνατος ενός συντρόφου αφήνει τον άλλο στο κενό και πολλές φορές σημαίνει τον διωγμό και τον κοινωνικό θάνατό του.
Η έλλειψη νομικής κάλυψης δημιουργεί προβλήματα στον ομοφυλόφιλο πατέρα ή στη λεσβία μητέρα όταν μάχονται για να κρατήσουν την κηδεμονία των παιδιών τους. Θεωρούνται αυθαίρετα ανίκανοι κηδεμόνες, αντίθετα με τις μελέτες που έδειξαν ότι μόνο το 10% των παιδιών ομοφυλοφίλων ζευγαριών είναι ομοφυλόφιλα, όσο δηλαδή το ποσοστό που ισχύει και για τις ετεροφυλόφιλες οικογένειες.
Κοινωνικός ρατσισμός και καταπίεση
Στην κοινωνία -αντίθετα με τις ομοφοβικές δηλώσεις του βουλευτή Ν.Δ. Γιάννη Ιωαννίδη- προβάλλεται η στερεότυπη εικόνα του ομοφυλόφιλου και της λεσβίας που ενδιαφέρονται μόνο για σεξ, όπως παρουσιάζεται μέσα από ταινίες πορνό. Ιερέας αποκάλεσε τους ομοφυλόφιλους «ντιγκιντάνγκιδες» ενώ ο τηλεπαρουσιαστής Γιώργος Αφτιάς ξεσπούσε σε ρατσιστικά γέλια. Πανελλαδική έρευνα της VPRC, το Νοέμβριο 2004 ρωτούσε: «Πρέπει οι ομοφυλόφιλοι να έχουν το δικαίωμα να προβάλλουν τις απόψεις τους μέσω της τηλεόρασης»; Το φοβικό και εχθρικό 54% απάντησε κατηγορηματικά «όχι». Ίσως γι’ αυτό, το ΕΣΡ τιμώρησε το τηλεοπτικό ομοφυλοφιλικό φιλί και το ραδιόφωνο Ηρακλείου Αττικής, με την ομοφυλόφιλη παρουσιάστρια.
Το ομοφυλόφιλο άτομο έχει δύο επιλογές:
Είτε θα παραδεχτεί ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του, οπότε αντιμετωπίζει τη μοναξιά του περιθωρίου, τη χλεύη, την απομόνωση, τον κοινωνικό αποκλεισμό. Ατμόσφαιρα που στο ομοφυλόφιλο άτομο δημιουργεί συναισθήματα ενοχής, ανασφάλειας, προσωπικής απόρριψης, άρνησης κοινωνικής ένταξης, μέχρι την αυτοκτονία της Σπυριδούλας που έκανε εγχείρηση αλλαγής φύλου. Η 35χρονη Σπυριδούλα Παναγιωτοπούλου από τα Λαστέικα Aμαλιάδας αυτοκτόνησε ανήμερα Πάσχα, αφήνοντας ένα σημείωμα ντροπής στους δικούς της.
Είτε θα κρατήσει την ομοφυλοφιλία του μυστική, οπότε θα ζει μέσα σε διαρκή φόβο• στη μιζέρια της διπρόσωπης διαβίωσης που του αφαιρεί κάθε ικμάδα. Οι μύθοι και οι προκαταλήψεις στον εργασιακό χώρο δημιουργούν τον παραλυτικό φόβο της αποκάλυψης, της απόλυσης και στη συνέχεια της ανεργίας. Ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος απολύθηκε από τον «Αθήνα 2004». Ωστόσο, οι συνηθισμένες περιπτώσεις είναι του στρατιωτικού, του αστυνομικού, του εκπαιδευτικού (που «θα κάνει ομοφυλόφιλους τους μαθητές του»), του διπλωμάτη (που «θα προδώσει την πατρίδα του λόγω του πάθους του»).
Η σημερινή (πλατεία Κλαυθμώνος, 5.30΄ μ.μ.) πορεία ομοφυλόφιλης περηφάνιας (gay pride) διοργανώνεται -επιτέλους και στην Ελλάδα- από οργανώσεις των ομοφυλοφίλων, των λεσβιών, των αμφισεξουαλικών και των τρανσέξουαλ. Δεν είναι μόνο ζήτημα αλληλεγγύης, μη ομοφυλόφιλε αναγνώστη. Σ’ ενδιαφέρει άμεσα: όπου και όποτε η ομοφυλοφιλία θεωρείται ή θεωρήθηκε ποινικό αδίκημα, τα θύματα δεν ήσαν μόνο οι ομοφυλόφιλοι/ες. Στη Γερμανία του Χίτλερ, την Ιταλία του Μουσολίνι, την ΕΣΣΔ του Στάλιν, σε 72 χώρες σήμερα, πολίτες (συνήθως πολιτικοί αντίπαλοι) καταδικάστηκαν και καταδικάζονται με χαλκευμένη την κατηγορία του ομοφυλόφιλου. Η Διεθνής Αμνηστία κατήγγειλε δίκη επτά πολιτών στην Ελλάδα πριν τέσσερα χρόνια. Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να επισκεφθούν τα περίπτερα των παραπάνω οργανώσεων από τις 12.30 το μεσημέρι στον ίδιο χώρο.
Όλα αυτά αφήνουν αδιάφορες τις πιο καθυστερημένες κοινωνίες, μεταξύ των οποίων η δικιά μας. Η ελληνορθόδοξη εκκλησία επιμένει να μπαίνει στις κρεβατοκάμαρές μας και να έχει λόγο για το σεξ που κάνουμε. Κηρύσσοντας προφανώς την αγάπη, πλειοδοτεί σε ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς, όπως «παρά φύσιν κατάσταση», «εκτροπή από τη φυσιολογική ζωή», «διαστροφή», «κουσούρι».
Δεν είναι η μόνη. Για «παρά φύσιν» μιλάει και ο ποινικός μας κώδικας, ενώ τα δυο μεγάλα κόμματα αλληλοκατηγορούνταν ότι περιλαμβάνουν ομοφυλόφιλους. Το πράγμα έφθασε μέχρι την απόσυρση του Χάρη Τομπούλογλου (θύματος του βράχου ηθικής Μάκη) από τα ψηφοδέλτια της Ν.Δ.
Η νομοθεσία μας, ή μάλλον η έλλειψη νομοθεσίας συντελεί στη διαιώνιση του κοινωνικού ρατσισμού. Για παράδειγμα, δύο άντρες ή δύο γυναίκες που αγαπιούνται και αντιμετωπίζουν μαζί τις δυσκολίες της ζωής δεν αναγνωρίζονται ως σύντροφοι, όταν σε άλλες χώρες της Ε.Ε. μπορούν ακόμα και να παντρευτούν. Δεν έχουν φοροαπαλλαγές, η κοινωνική ασφάλιση του ενός δεν καλύπτει τον άλλο, τα θέματα περιουσίας και κληρονομιάς της μιας δεν αφορούν την άλλη. Στους ομοφυλόφιλους της τρίτης ηλικίας, ο θάνατος ενός συντρόφου αφήνει τον άλλο στο κενό και πολλές φορές σημαίνει τον διωγμό και τον κοινωνικό θάνατό του.
Η έλλειψη νομικής κάλυψης δημιουργεί προβλήματα στον ομοφυλόφιλο πατέρα ή στη λεσβία μητέρα όταν μάχονται για να κρατήσουν την κηδεμονία των παιδιών τους. Θεωρούνται αυθαίρετα ανίκανοι κηδεμόνες, αντίθετα με τις μελέτες που έδειξαν ότι μόνο το 10% των παιδιών ομοφυλοφίλων ζευγαριών είναι ομοφυλόφιλα, όσο δηλαδή το ποσοστό που ισχύει και για τις ετεροφυλόφιλες οικογένειες.
Κοινωνικός ρατσισμός και καταπίεση
Στην κοινωνία -αντίθετα με τις ομοφοβικές δηλώσεις του βουλευτή Ν.Δ. Γιάννη Ιωαννίδη- προβάλλεται η στερεότυπη εικόνα του ομοφυλόφιλου και της λεσβίας που ενδιαφέρονται μόνο για σεξ, όπως παρουσιάζεται μέσα από ταινίες πορνό. Ιερέας αποκάλεσε τους ομοφυλόφιλους «ντιγκιντάνγκιδες» ενώ ο τηλεπαρουσιαστής Γιώργος Αφτιάς ξεσπούσε σε ρατσιστικά γέλια. Πανελλαδική έρευνα της VPRC, το Νοέμβριο 2004 ρωτούσε: «Πρέπει οι ομοφυλόφιλοι να έχουν το δικαίωμα να προβάλλουν τις απόψεις τους μέσω της τηλεόρασης»; Το φοβικό και εχθρικό 54% απάντησε κατηγορηματικά «όχι». Ίσως γι’ αυτό, το ΕΣΡ τιμώρησε το τηλεοπτικό ομοφυλοφιλικό φιλί και το ραδιόφωνο Ηρακλείου Αττικής, με την ομοφυλόφιλη παρουσιάστρια.
Το ομοφυλόφιλο άτομο έχει δύο επιλογές:
Είτε θα παραδεχτεί ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του, οπότε αντιμετωπίζει τη μοναξιά του περιθωρίου, τη χλεύη, την απομόνωση, τον κοινωνικό αποκλεισμό. Ατμόσφαιρα που στο ομοφυλόφιλο άτομο δημιουργεί συναισθήματα ενοχής, ανασφάλειας, προσωπικής απόρριψης, άρνησης κοινωνικής ένταξης, μέχρι την αυτοκτονία της Σπυριδούλας που έκανε εγχείρηση αλλαγής φύλου. Η 35χρονη Σπυριδούλα Παναγιωτοπούλου από τα Λαστέικα Aμαλιάδας αυτοκτόνησε ανήμερα Πάσχα, αφήνοντας ένα σημείωμα ντροπής στους δικούς της.
Είτε θα κρατήσει την ομοφυλοφιλία του μυστική, οπότε θα ζει μέσα σε διαρκή φόβο• στη μιζέρια της διπρόσωπης διαβίωσης που του αφαιρεί κάθε ικμάδα. Οι μύθοι και οι προκαταλήψεις στον εργασιακό χώρο δημιουργούν τον παραλυτικό φόβο της αποκάλυψης, της απόλυσης και στη συνέχεια της ανεργίας. Ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος απολύθηκε από τον «Αθήνα 2004». Ωστόσο, οι συνηθισμένες περιπτώσεις είναι του στρατιωτικού, του αστυνομικού, του εκπαιδευτικού (που «θα κάνει ομοφυλόφιλους τους μαθητές του»), του διπλωμάτη (που «θα προδώσει την πατρίδα του λόγω του πάθους του»).
Η σημερινή (πλατεία Κλαυθμώνος, 5.30΄ μ.μ.) πορεία ομοφυλόφιλης περηφάνιας (gay pride) διοργανώνεται -επιτέλους και στην Ελλάδα- από οργανώσεις των ομοφυλοφίλων, των λεσβιών, των αμφισεξουαλικών και των τρανσέξουαλ. Δεν είναι μόνο ζήτημα αλληλεγγύης, μη ομοφυλόφιλε αναγνώστη. Σ’ ενδιαφέρει άμεσα: όπου και όποτε η ομοφυλοφιλία θεωρείται ή θεωρήθηκε ποινικό αδίκημα, τα θύματα δεν ήσαν μόνο οι ομοφυλόφιλοι/ες. Στη Γερμανία του Χίτλερ, την Ιταλία του Μουσολίνι, την ΕΣΣΔ του Στάλιν, σε 72 χώρες σήμερα, πολίτες (συνήθως πολιτικοί αντίπαλοι) καταδικάστηκαν και καταδικάζονται με χαλκευμένη την κατηγορία του ομοφυλόφιλου. Η Διεθνής Αμνηστία κατήγγειλε δίκη επτά πολιτών στην Ελλάδα πριν τέσσερα χρόνια. Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να επισκεφθούν τα περίπτερα των παραπάνω οργανώσεων από τις 12.30 το μεσημέρι στον ίδιο χώρο.
