Συνάντηση με το άλλο τμήμα της Αριστεράς

1. Οι διαφορετικές απόψεις που υπάρχουν στη Δημοκρατική Αριστερά είναι ενδιαφέρουσες και θα κριθούν στο συνέδριο. Η ΔΗΜΑΡ οφείλει να δείξει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της και τον προγραμματικό της λόγο. Όσοι από αγνή πρόθεση ή και ιδιοτελώς διακηρύσσουν την εν τοις πράγμασι ρευστοποίηση της ΔΗΜΑΡ προσφέρουν κακή υπηρεσία όχι μόνο στο κόμμα αλλά και στη χώρα. Η αποχώρησή μας από την τρικομματική κυβέρνηση ήταν και επιβεβλημένη, και ορθή, η συλλογική λειτουργία της κυβέρνησης και η προγραμματική βάση συγκρότησής της είχαν αναιρεθεί προ πολλού στην πράξη με αποκλειστική ευθύνη της Νέας Δημοκρατίας. Όσο για το ενδεχόμενο επιστροφής μας στην κυβέρνηση, θα δημιουργούσε και δεν θα έλυνε κανένα πρόβλημα. Δεν υφίσταται κοινός πολιτικός τόπος μεταξύ ΔΗΜ.ΑΡ. και Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ, κάτι που το επιβεβαίωσε και η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά. Είναι προφανές ότι η Ν.Δ. δεν μπορεί να είναι στρατηγικός μας εταίρος, το δε ΠΑΣΟΚ όσο ταυτίζεται με την ασκούμενη πολιτική δεν είναι φερέγγυος συνομιλητής.

2. Τις αντιθέσεις που εγώ αντιλαμβάνομαι και πρέπει να καθορίζουν τις πολιτικές μας επιλογές είναι: εργασία - κεφάλαιο, πρόοδος - συντήρηση, Αριστερά - Δεξιά... Αυτές οι αντιθέσεις οδηγούν και στην αναζήτηση κοινωνικών και πολιτικών εταίρων για τη διαμόρφωση κοινής προγραμματικής βάσης, για τη διακυβέρνηση της χώρας με την οικονομία ζωντανή και την κοινωνία όρθια. Η διαφορά μνημόνιο - αντιμνημόνιο μπορεί να αποτελέσει στοιχείο πολιτικής για να αρθρώσεις εφήμερα αντιπολιτευτικό λόγο αλλά τίποτα περισσότερο. Τα προβλήματα της ελληνικής και ευρωπαϊκής κοινωνίας είναι πιο σύνθετα. Ο ελληνικός λαός βιώνει σήμερα πολύ σκληρά τα αποτελέσματα των πολιτικών των κυβερνήσεων Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, πολιτικές που υπηρέτησαν τον πιο σκληρό πυρήνα του οικονομικού και κοινωνικού νεοφιλελευθερισμού. Την κρίση στη χώρα μας δεν την έφερε το Μνημόνιο αλλά οι πολιτικές που καθόρισε η οικονομική και πολιτική ελίτ, το Μνημόνιο είναι μια αδιέξοδη πολιτική που επιδεινώνει όλα τα μεγέθη της κρίσης.

3. Με ενοχλούσε και με τρόμαζε πάντα η λογική των δυο πόλων που καταλήγει σε δύο κόμματα, όπως την έχουμε βιώσει στη μεταπολιτευτική περίοδο. Δεν την υπηρέτησα ποτέ. Η πολιτική μας ζωή πρέπει να είναι πολυπολική. Η Δημοκρατική Αριστερά αποτελεί στις σημερινές συνθήκες τη σημαντικότερη εγγύηση για τη συγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού και η πολιτική της αυτονομία είναι αδιαπραγμάτευτη. Η συνάντηση των πολιτικών κομμάτων πρέπει να γίνεται κύρια στο προγραμματικό πεδίο. Η χώρα μας χρειάζεται ένα πολιτικό σχέδιο που θα μετατοπίσει την πολιτική ζωή του τόπου σε προοδευτική κατεύθυνση και θα την απαλλάξει από τη συντηρητική και νεοφιλελεύθερη αδιέξοδη μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά.

Φιλοδοξούμε και θα συναντηθούμε με πολίτες και συλλογικότητες του ευρύτερου χώρου της Αριστεράς, του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της πολιτικής οικολογίας και ανένταχτους δημοκράτες. Η συνάντησή μας με το άλλο τμήμα της Αριστεράς που ενδιαφέρεται για τη διακυβέρνηση της χώρας είναι βασική προϋπόθεση για μια άλλη πολιτική πρόταση σε προοδευτική κατεύθυνση. Η αναζήτηση του κοινού πολιτικού τόπου θα είναι μια επίπονη διαδικασία δημιουργικού διαλόγου αλλά και αντιπαραθέσεων. Πρέπει να την περπατήσουμε. Ο εγκλωβισμός σε αντιλήψεις διπολικής αντιμετώπισης της σημερινής κρίσης οδηγεί σε αδιέξοδα. Με αυτή την έννοια, ο μετριοπαθής λόγος και η εμπεριστατωμένη τοποθέτηση της ΔΗΜΑΡ επί συγκεκριμένων ζητημάτων της καθημερινότητας του πολίτη και της προβολής των δυνάμεων της εργασίας, αποτελεί επί της ουσίας επαναστατική πράξη.

4. Η εξέλιξη της ευρωπαϊκής υπόθεσης εξαρτάται από την έκβαση της σύγκρουσης μεταξύ του "μερκαντιλιστικού" ευρωπαϊσμού και του αριστερού-προοδευτικού ευρωπαϊσμού. Οι δυνάμεις της Αριστεράς θα πρέπει να κινηθούν σε δύο μεγάλους άξονες:

- Να συναντηθούμε με όλους όσους από διαφορετικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κουλτούρες και αντιπροσωπεύσεις συμφερόντων επιδιώκουν την πολιτική και θεσμική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

- Να εργαστούμε για συμμετρικές διορθώσεις των εθνικών πολιτικών, δηλαδή για έναν συνδυασμό δημοσιονομικών τακτοποιήσεων, δημόσιων παραγωγικών επενδύσεων και ενίσχυση των κοινωνικών πολιτικών στην κατεύθυνση των στρατηγικών μας επιλογών.