Ελπίδες ή λεπίδες;

1. Η Ελλάδα μετά το 2007 βρίσκεται στη δίνη και στο επίκεντρο μιας πρωτοφανούς σε ένταση κρίσης, που έχει τη διεθνή πτυχή της, την ευρωπαϊκή πτυχή της και τη δική μας εθνική πτυχή.

• Η διεθνής πτυχή της πολύμορφης κρίσης συνδέεται άρρηκτα με το κυρίαρχο στρατηγικό δόγμα του νεοφιλελευθερισμού, που συμπυκνώνεται στις φράσεις «Ενας κόσμος, μία σκέψη, μία αγορά» και εξειδικεύεται στον απόλυτο μονόδρομό του, γιατί δεν επιτρέπει καμία εναλλακτική λύση.

Τα καταστροφικά αποτελέσματα αυτού του μονόδρομου με τις εκρηκτικές κοινωνικές ανισότητες σε όλες τις χώρες του πλανήτη είναι αποκαλυπτικά. Αρκεί να δει κανείς την πυραμίδα συγκέντρωσης του πλούτου και της ισχύος μιας πλανητικής ολιγαρχίας σε αντίστιξη με τη δραματική συρρίκνωση των εισοδημάτων, των ευκαιριών και των δυνατοτήτων των μεσαίων τάξεων και κυρίως με τη συσσωρευμένη ακραία φτώχεια και παντελή έλλειψη κεκτημένων αξιοπρεπούς διαβίωσης και οριζόντων ανέλιξης των λαϊκών τάξεων.

• Η ευρωπαϊκή πτυχή της κρίσης συνδέεται άρρηκτα με τη σταδιακή κυριαρχία του ακραίου νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη, με την αρχιτεκτονική και τις δομές της ευρωζώνης, με τις αντινομίες της καθιέρωσης του ευρώ ως ενιαίου νομίσματος, με την παρατεταμένη ύφεση, τη λιτότητα και την ανεργία, με την επίθεση στο κοινωνικό κράτος, με το δημοκρατικό έλλειμμα της Ευρώπης. Συνδέεται με την ύπαρξη και την αναπαραγωγή των άνισων σχέσεων και των δυνατοτήτων ανάπτυξης ανάμεσα στις χώρες του Βορρά και στις χώρες του Νότου, που συμπυκνώνεται στη διαπίστωση «… τα πλεονάσματα του Βορρά είναι (ή ισοδυναμούν με) τα ελλείμματα του Νότου…».

• Η ελληνική πτυχή του σισύφειου προβλήματός μας συνδέεται άρρηκτα με μια πρωτόγνωρη, βαθιά, παρατεταμένη και αλληλοτροφοδοτούμενη οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική κρίση.

• Ολοι οι Ελληνες είμαστε συμμέτοχοι, μάρτυρες και θύματα μιας δομικής κρίσης, η οποία αφορά το παραγωγικό μοντέλο της οικονομίας, το κοινωνικό και εκπαιδευτικό σύστημα με τους φορείς τους.

• Αυτή η δομική κρίση αφορά το πολιτικό σύστημα με τα κόμματα και τις παρατάξεις του, το «αναχρονιστικό, σπάταλο και πελατειακό» κράτος, όπως και τους θεσμούς διαφάνειας, τους κανόνες δημοσίου ελέγχου και λογοδοσίας.

• Αυτή η δομική κρίση αφορά αποτρεπτικές νοοτροπίες και αρνητικά σύνδρομα για τις απαιτούμενες ευρύτατες πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις έτσι ώστε να κατοχυρωθούν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και αλλαγές σε όλους τους τομείς.

• Αυτή η δομική κρίση αφορά τις πολιτισμικές αναφορές των πολιτών σε πρότυπα, σε κώδικες, σε κοσμοείδωλα, που πρώτα καθορίζουν τις σκέψεις τους, τις αξίες, τις συμπεριφορές και τις επιλογές τους. Μετά επιβάλλουν μια αυθεντική ή ψευδώνυμη σχέση των πολιτών στον συμπροσδιορισμό δικαιωμάτων και ευθυνών, ατομικών και συλλογικών ελευθεριών, διεκδικήσεων και υποχρεώσεων, προσωπικού και δημοσίου οφέλους.

2. Η περιγραφή της τρισδιάστατης κρίσης δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση έναν εύσχημο τρόπο για να βρεθούν δικαιολογίες και προσχήματα. Για να διαχυθούν στην Ελλάδα οι προσωπικές και συλλογικές ευθύνες του πολιτικού προσωπικού για τις γκρίζες και σκοτεινές ζώνες μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου της Μεταπολίτευσης, που ταυτόχρονα έχει στο ενεργητικό της τα σημαντικότερα επιτεύγματα στην εξέλιξη και την πρόοδο του έθνους, της δημοκρατίας και της κοινωνίας μας.

• Είναι σαφές και αδιαμφισβήτητο ότι οι ευθύνες για τα λάθη, τις αδυναμίες, τις παραλείψεις και τα κακώς κείμενα μαζί με την κριτική και αυτοκριτική διάθεση αποτίμησής τους οριοθετούνται και αποδίδονται κυρίως στο «πολιτικό σύστημα» με προεξάρχουσες αναφορές σε κυβερνήσεις (πρωθυπουργούς - υπουργούς - βουλευτές), σε κόμματα και παρατάξεις διακυβέρνησης και αντιπολίτευσης (αρχηγούς - βουλευτές - στελέχη), και μετά με διαβαθμίσεις στους κοινωνικούς φορείς, στη στάση των «ελίτ» της κοινωνίας και των «ταγών» του έθνους αλλά και στη στάση των πολιτών.

Η ευθύνη, η κριτική και η αυτοκριτική για την κρίση έχει καθεμία τη δική της πυραμίδα με την παραδοχή πάντα ότι μπορεί να είμαστε όλοι και μαζί σε έναν συλλογικό σχηματισμό αλλά ευτυχώς δεν είμαστε ίδιοι, ο καθένας διαφέρει από τον άλλο.

3. Οφείλαμε όλοι μας να έχουμε συνειδητοποιήσει ότι μετά το 2001, με την ένταξη της χώρας μας στην ευρωζώνη, άλλαξαν ριζικά τα δεδομένα και οι κανόνες για την ελληνική οικονομία.

Από το ξέσπασμα της κρίσης το 2008 παρήλθαν περίπου δύο χρόνια (κυβέρνηση ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή, την περίοδο 2008 - 2009) αδράνειας και απραξίας με τεράστιες αρνητικές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες και ασύμμετρες καταστάσεις στους δημοσιονομικούς δείκτες (έλλειμμα, χρέος κ.λπ.) της εθνικής οικονομίας. Ετσι ανέτοιμες, αμέριμνες, άβουλες και μοιραίες μπήκαν η χώρα, η οικονομία και η κοινωνία στο «τρίγωνο των Βερμούδων» της τρισδιάστατης κρίσης, έχοντας διαμορφωθεί το υπόστρωμα των Μνημονίων. Ομως κατά παράδοξο και αδιανόητο τρόπο η περίοδος της ΝΔ 2007 - 2009 μένει στη σκιά και στο απυρόβλητο.

Η ΝΔ και οι ΑΝΕΛ, με τη στάση και τη σιωπή τους, έχουν κάθε λόγο να συγκαλύπτουν την ευθύνη του Κώστα Καραμανλή. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας γιατί σφυρίζουν αδιάφορα και στρώνουν το μαγικό χαλί της συγκάλυψης των ευθυνών της ΝΔ και του Κώστα Καραμανλή; Οι σκοπιμότητες και οι αλληθωρισμοί της Αριστεράς ήταν και είναι προφανείς, γιατί είχαν στόχο τον στιγματισμό, τη συρρίκνωση και τη λεηλασία του ΠΑΣΟΚ.

• Στη χρονική περίοδο 2010 - 2015, η χώρα, η οικονομία και η κοινωνία μπήκαν με τις «συνταγές» του ΔΝΤ και της τρόικας στον «αρκτικό κύκλο» των παγετώνων του 1ου Μνημονίου (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου), του 2ου Μνημονίου (με κυβερνήσεις συνεργασίας ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ και ΔΗΜΑΡ με πρωθυπουργούς τον Λουκά Παπαδήμο και τον Αντώνη Σαμαρά) και του 3ου Μνημονίου (με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα).

Ας μην ξεχνάμε ότι μετά το Ζάππειο 1 και το Ζάππειο 2 του Αντώνη Σαμαρά και της ΝΔ και ύστερα από τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2012 ήρθε το 2ο Μνημόνιο.

Μετά το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ και μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, το παραπλανητικό δημοψήφισμα του Ιουλίου και ύστερα από επτά μήνες «πρώτη φορά Αριστερά» ήρθε το 3ο Μνημόνιο.

• Οι ευθύνες οριοθετούνται και κλιμακώνονται σε όλη την περίοδο της ευρωζώνης από το 2001 ώς το 2015.

Για τα αίτια, τους χειρισμούς και τις ευθύνες για την πολύμορφη κρίση έχουν γραφτεί πολλά χρήσιμα, αποκαλυπτικά και καταγγελτικά βιβλία και πολλά αναλυτικά άρθρα. Εξω και πέρα από «συνωμοσιολογικά σενάρια» και από φανατισμούς, μια ολοκληρωμένη και νηφάλια ανάλυση με αρκετές αλήθειες για την αποτίμηση της κρίσης απεικονίζεται σε μια Ειδική Εκδοση της Τραπέζης της Ελλάδος με τίτλο «Το χρονικό της μεγάλης κρίσης 2008 - 2015». Βεβαίως το «Χρονικό» είναι αναγκαίο να προεκταθεί και στην ανάλυση - αποτίμηση του 2014 και του 2015. Το «Χρονικό» αυτό αξίζει να διαβαστεί από όλους.

4. Τα τρία Μνημόνια μπορεί να κράτησαν και σίγουρα κράτησαν τη χώρα «όρθια». Μπορεί και να απεσόβησαν και σίγουρα απέτρεψαν με βαρύτατο τίμημα τους υπαρκτούς κινδύνους για μια άτακτη χρεοκοπία και για ένα Grexit, που πάντα παραμονεύει. Το κοινωνικό κόστος ήταν και είναι απίστευτο και ασύγκριτο (ακόμη και σε συνθήκες πολέμου), μιας και έχει μειωθεί δραματικά το ΑΕΠ κατά 30%.

Τα τρία Μνημόνια έχουν συμπυκνώσει στον πυρήνα τους τις ακραία νεοφιλελεύθερες συνταγές και τις προκλητικά υφεσιακές εμμονές (ομολογημένα επισήμως ως λαθεμένες) των πιο συντηρητικών κύκλων των δανειστών της ευρωζώνης και του ΔΝΤ.

• Τα αποτελέσματα των τριών Μνημονίων είναι καταστροφικά σε όλους τους τομείς. Γιατί εγκλωβίζουν τη χώρα και την οικονομία μας στο «σπιράλ του θανάτου», με τη διαρκή ύφεση, την τρομακτική αύξηση του δημοσίου χρέους, την αποδιάρθρωση κρίσιμων τομέων, τις ασύμμετρες κοινωνικές και περιφερειακές ανισότητες, χωρίς καμία χειροπιαστή απόδειξη και ορατή προοπτική ανάκαμψης και ανάπτυξης. Γιατί καταδικάζουν συνολικά όλους τους Ελληνες στη δίχως όρια και τέλος λιτότητα, ανεργία, φτωχοποίηση, στη δραστική συρρίκνωση και βαθμιαία διάλυση του κοινωνικού κράτους και του ασφαλιστικού συστήματος. Γιατί κλείνουν και στερούν τους ορίζοντες και τα κεκτημένα ζωής των νέων γενιών.

5. Αντίστοιχα σωρευτικά προβλήματα αλλά σε πιο ήπια μορφή αντιμετωπίζουν οι λαοί όλων των χωρών κυρίως της ευρωζώνης και ευρύτερα της Ενωμένης Ευρώπης με αιχμή τον Νότο.

Για όλους τους λαούς της Ευρώπης, για όλους τους πολίτες της Ευρώπης μπαίνει επιτακτικά το ζήτημα ποια Ευρώπη θέλουμε, με ποιους στόχους, ποιες πολιτικές, ποιους θεσμούς, ποιες αξίες και ευαισθησίες, ποια ταυτότητα, ποια κοινωνικά και δημοκρατικά πρότυπα.

• Για την Ελλάδα και τους Ελληνες στον ευρωπαϊκό χώρο προβάλλει αμετάθετα μια διαρκής πρόκληση. Υπάρχει ένα ανοιχτό πεδίο αγώνων, αγωνιών και ελπίδων για να ενώσουμε τις φωνές και τις δυνάμεις μας να μπουν τέλος στις ακραία νεοφιλελεύθερες πολιτικές ύφεσης, λιτότητας και μαζικής ανεργίας, τις πολιτικές για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, που ακρωτηριάζουν κοινωνίες, ναρκοθετούν δημοκρατικούς θεσμούς, διαλύουν το κοινωνικό κράτος και υπονομεύουν την ανάπτυξη και την απασχόληση.

Αυτές οι πολιτικές επωάζουν εθνικιστικά και λαϊκιστικά κόμματα, ακροδεξιά και νεοφασιστικά κινήματα με «προκηρυγμένο» θύμα τη συνοχή της Ενωμένης Ευρώπης.

• Οι φόβοι για μια τέτοια αρνητική εξέλιξη έχουν αρχίσει να αφυπνίζουν τις προοδευτικές, σοσιαλιστικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις της Ευρώπης.

Τα κόμματα του προοδευτικού χώρου, τα σοσιαλιστικά, τα σοσιαλδημοκρατικά και τα δημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης έχουν αρχίσει να ξυπνούν από τον λήθαργο μιας αδιέξοδης σοσιαλ-νεοφιλελεύθερης κυβερνητικής διαχείρισης και συνδιαχείρισης.

Αρχίζουν να αναζητούν τα διαφορετικά προγράμματα, τα πολιτικά και τα οικονομικά - κοινωνικά προτάγματά τους για να αντιπαρατίθενται πια ουσιαστικά και σθεναρά με τα συντηρητικά, δεξιά και νεοφιλελεύθερα κόμματα.

Τα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης, με την καταλυτική παρέμβαση του ΠΑΣΟΚ, συμπαρατάχτηκαν μαζί με την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στις Συνόδους Κορυφής, στο Eurogroup, σε αντιπαράθεση με τις ακρότητες της νεοφιλελεύθερης και εθνολαϊκής Δεξιάς για να ακυρωθούν τα σενάρια Grexit. Αξίζει αυτή η συμπαράταξη, και αυτή η αντιπαράθεση μπορεί και πρέπει να έχει συνέπεια, συνέχεια, κλιμάκωση για μια άλλη προοπτική στην Ενωμένη Ευρώπη και στην ευρωζώνη.

Ο Φρανσουά Ολάντ, ο Ματέο Ρέντσι, ο Βέρνερ Φάιμαν, ο Τζιάνι Πιτέλα, ο Σεργκέι Στάνισεφ, ο Μανουέλ Βαλς, ο Πιερ Μοσκοβισί, ακόμα οι Μάρτιν Σουλτς και Ζίγκμαρ Γκάμπριελ (στην τελική φάση) αποδείχτηκαν οι πολύτιμοι φίλοι και σύμμαχοι της Ελλάδας.

Ο Αλέξης Τσίπρας δυστυχώς, αν και ευχαρίστησε δημοσίως τους Αμερικανούς, τους Ρώσους και τους Κινέζους, δεν έχει ευχαριστήσει, ως ώφειλε, τους ευρωπαίους σοσιαλιστές ηγέτες και τα κόμματά τους. Και όμως αυτοί οι καταραμένοι «Ολαντρέου» βοήθησαν αποφασιστικά την Ελλάδα και έδωσαν σωσίβια στον «ναυαγό» Αλέξη. Αραγε θυμάται ο κ. Τσίπρας τη στάση και τη συμπεριφορά των ηγετών των αριστερών «αδελφών» κομμάτων του ΣΥΡΙΖΑ;

6. Ανεξάρτητα όμως από αυτή την πρωτόγνωρη ζοφερή κατάσταση, η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων (80%) πασχίζει να αποτρέψει τα χειρότερα. Ξορκίζει με κάθε τρόπο την πιθανότητα ενός Grexit και την επιστροφή στη δραχμή.

Η συντριπτική πλειονότητα αρνείται κάθε δίλημμα, κάθε πρόταση και κάθε πρωτοβουλία που περιθωριοποιεί την Ελλάδα και την ωθεί έξω από την Ενωμένη Ευρώπη, έξω από τον πυρήνα της ζώνης του ευρώ.

Η επικίνδυνη ρευστότητα στη νευραλγική και εύφλεκτη περιοχή των Βαλκανίων και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο εκπέμπει σήματα συναγερμού. Οι συνακόλουθες ανοιχτές προκλήσεις κατά της χώρας μας και η κλιμάκωση των μεταναστευτικών και προσφυγικών κυμάτων βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.

Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πια διαισθάνεται και γνωρίζει πολύ καλά ότι κάθε γεωπολιτική, γεωοικονομική και πολιτισμική υποβάθμιση και απομόνωση από τις δομές και τους θεσμούς της Ευρώπης καθιστά την πατρίδα μας αδύναμη, εκτεθειμένη και ευάλωτη.

• Σε αυτή την κρίσιμη καμπή με αδιαπραγμάτευτο το ιστορικό κεκτημένο μας στην Ευρώπη, οι δυνάμεις του δημοκρατικού και ευρωπαϊκού τόξου οφείλουν να συνδιαμορφώσουν ανεξάρτητα από τις διαφορές τους μια εθνική γραμμή με δεσμευτικό ορίζοντα τετραετίας για μια βιώσιμη λύση εξόδου από την κρίση και τα Μνημόνια. Αυτή η αδήριτη ανάγκη προϋποθέτει διάλογο, συνεννόηση και συνεργασία για να οικοδομηθούν στέρεες και ευρύτατες πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις χωρίς διπλές στρατηγικές, χωρίς αμφισημίες και δίχως αμφιθυμίες.

Προϋποθέτει ένα συνεκτικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης, ανάπτυξης και απασχόλησης με συγκεκριμένους στόχους, μετρήσιμα αποτελέσματα και χρονοδιαγράμματα πρωτοβουλιών και αποφάσεων. Το πρώτο δείγμα γραφής μπορεί να είναι η συγκρότηση μιας ικανής, έμπειρης και αποτελεσματικής Εθνικής Ομάδας Διαπραγμάτευσης για την αναδιάρθρωση και δραστική απομείωση του δημοσίου χρέους.

Η πρόσφατη εμπειρία έχει δείξει ότι κανένας μονομάχος ηγέτης, κανένα αυτοδύναμο κόμμα, καμία ισχνή και παράταιρη διακομματική συνεργασία δεν μπορεί να εγγυηθεί λύσεις και έξοδο από την κρίση και τα Μνημόνια.

7. Οι εκλογές είναι μπροστά μας. Λίγες μέρες απομένουν.

Το μήνυμα, που έχουν χρέος να ενστερνιστούν όλα τα κόμματα και οι πρόεδροι - αρχηγοί τους, έχει τρεις συμβολικές λέξεις «Μόνο μαζί μπορούμε» γιατί η ελπίδα απαιτεί συνεργασίες.

• Η ελπίδα έρχεται μόνο με κοινή θέληση και κοινή δράση, με σταθερά βήματα και με άλματα προς τα εμπρός, προς ένα ευοίωνο αύριο, προς ένα μέλλον με ανάπτυξη και απασχόληση.

Μετά τις εκλογές όλοι θα αναμετρηθούν με αυτό το μήνυμα, με αυτή τη στρατηγική δέσμευση του διαλόγου, των συναινέσεων και της συνεργασίας. Χωρίς αυτή τη στρατηγική δέσμευση τα συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και της ΝΔ του Βαγγέλη Μεϊμαράκη με τη λέξη «αύριο» και τη λέξη «μπροστά» θα σημαίνουν βήματα προς το χθες και προς τα πίσω, βήματα σημειωτόν με ανούσιους αλαλαγμούς και μικροεμφυλίους σπαραγμούς.

• Το ΠΑΣΟΚ – και η Δημοκρατική Παράταξη – έχει πληρώσει δυσβάσταχτο και δυσανάλογο πολιτικό και εκλογικό λογαριασμό για τον χειρισμό της κρίσης. Ανεξάρτητα από τα λάθη, τις αδυναμίες και τις παραλείψεις του η συμβολή του να κρατηθεί η Ελλάδα όρθια μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη και την ευρωζώνη ήταν και είναι καθοριστική και καταλυτική. Η ύπαρξή του και η δυναμική του παρουσία μπορεί και πρέπει να καταστεί αναντικατάστατη.

• Οι αποφασιστικές πρωτοβουλίες του ΠΑΣΟΚ και της Φώφης Γεννηματά για τη συγκρότηση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης με τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ και κινήσεων πολιτών είναι ένα σημαντικό και αισιόδοξο βήμα για να σηματοδοτηθεί μια πατριωτική και ευρωπαϊκή δύναμη κρίσιμη, χρήσιμη και δημιουργική με λόγο αλήθειας, σε ώρα ευθύνης.

Ο τρίτος εναλλακτικός πόλος, ως πόλος ενότητας, σύνθεσης και προοπτικής των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς, του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, της Σοσιαλδημοκρατίας και της Ριζοσπαστικής Προοδευτικής Μεταρρύθμισης προβάλλει ως μια λυτρωτική λύση. Με αυτόνομο λόγο, με αυτοδύναμη στρατηγική και αποφασιστικό ρόλο αποτελεί μια εγγύηση για λύσεις, χωρίς να ενσωματώνεται και δίχως να ακολουθεί ως ουρά είτε της ΝΔ είτε του ΣΥΡΙΖΑ.

• Μια πολιτική - προγραμματική απάντηση στα παραμύθια, ενός αδιέξοδου και φανατισμένου δικομματισμού, ανάμεσα στους φορείς της νεοφιλελεύθερης και συντηρητικής Δεξιάς και της τυφλής λαϊκίστικης, αμφίσημης και τακτικιστικής Αριστεράς χωρίς στρατηγική, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς συνέπεια λόγων και πράξεων, χωρίς δυνατότητες διακυβέρνησης.

8. Η μοναδική λύση είναι μια συντεταγμένη έξοδος από τα Μνημόνια, με συνεκτικό, αξιόπιστο εναλλακτικό σχέδιο με μεταρρυθμίσεις και αλλαγές για την οικονομία, την κοινωνία, το κράτος και τους θεσμούς.

• Αυτή η μοναδική λύση προϋποθέτει μια σταθερή, στιβαρή και αποτελεσματική διακυβέρνηση τετραετίας με ευρύτατη συνειδητή καθαρή στήριξη στη Βουλή από τα κόμματα του δημοκρατικού και ευρωπαϊκού τόξου, με λαϊκή αποδοχή και ευρύτατη κοινωνική συναίνεση.

• Την Κυριακή στις 20 Σεπτεμβρίου οι πολίτες με την ψήφο τους αποφασίζουν. Τα αποτελέσματα θα δείξουν τι θέλει ο λαός, πώς και με ποιους.

Τη Δευτέρα στις 21 Σεπτεμβρίου οι πρόεδροι και τα κόμματα καλούνται να απαντήσουν εάν μπορούν, τι μπορούν, πώς και με ποιους.

Με εθνική αυτογνωσία και πολιτική - κοινωνική αυτοσυνείδηση όλοι μας οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι με τις αυταπάτες του κακέκτυπου και αδύναμου δικομματισμού, με τις χίμαιρες για τις αυτοδυναμίες τους και με τα παραπλανητικά, «ύπουλα» διλήμματα για την πρωτιά των σκιαμάχων μονομάχων, η ελπίδα γίνεται λεπίδα. Ενα δίκοπο μαχαίρι για το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας και των Ελλήνων. Ο αναγραμματισμός μιας λέξης σηματοδοτεί δύο ριζικά διαφορετικές αλήθειες, δύο διαφορετικούς κόσμους, δύο διαφορετικούς δρόμους.

Η ελπίδα ταυτίζεται με τον δρόμο της εξόδου από την κρίση και από τα Μνημόνια με αδιαπραγμάτευτο το ιστορικό και ασφαλές κεκτημένο της ισότιμης και ενεργής συμμετοχής της στο γίγνεσθαι της Ενωμένης Ευρώπης και της ευρωζώνης.

Η «λεπίδα» ταυτίζεται με τον δρόμο του Grexit, την άτακτη χρεοκοπία και την επιστροφή στη δραχμή, που ισοδυναμεί με εθνική, οικονομική και κοινωνική καταστροφή.