Τι γύρευε ο Λάκης στο Gazarte;

Ο Φρανσουά Ολάντ, όταν δέχτηκε την πρόσκληση να επισκεφθεί την Αθήνα, ζήτησε να δει οπωσδήποτε έλληνες καλλιτέχνες. Νέους. Το θεωρούσε σημαντικό. Το Γαλλικό Ινστιτούτο προθυμοποιήθηκε να καλέσει μερικούς από τους πιο ελπιδοφόρους, ακάματους, νέους καλλιτέχνες, τονίζοντας ότι ο πρόεδρος δεν θέλει κανένα πρωτόκολλο: «Ελάτε με casual ρούχα, ελάτε να μιλήσετε με τον Φρανσουά Ολάντ. Θα χαρεί πολύ».

Και ήταν όλοι εκεί περιμένοντας τον πρόεδρο της Γαλλίας, όταν έφτασε ο Λάκης Λαζόπουλος, αιφνιδιάζοντας τους εκπροσώπους του Ινστιτούτου. Δεν τον είχαν καλέσει, λένε άνθρωποι που ήταν εκεί. Δεν ήξεραν πως θα βρίσκεται εκεί. Ο Αλέξης Τσίπρας ήθελε όμως φαίνεται ως δικό του άνθρωπο του πολιτισμού τον Λαζόπουλο, με τον οποίο πέρασε σχεδόν όλη τη βραδιά χαλαρά στον καναπέ του Gazarte. Kαι στο τέλος τέλος, ελάχιστη σημασία έχει αν ήταν ή όχι καλεσμένος από το Ινστιτούτο ο Λαζόπουλος, το πώς και γιατί βρέθηκε εκεί. Οι συμβολισμοί είναι που μετρούν εδώ.

Ναι, ο Πρωθυπουργός δεν ήταν ούτε με τον Ολάντ, ούτε με τους νέους έλληνες καλλιτέχνες. Ο Ολάντ, όμως, τους αφιέρωσε περισσότερη από μισή ώρα. Τρυφερά, με ενδιαφέρον, με γνώσεις λέγοντας «ήταν αδιανότητο για εμένα να έρθω στην Ελλάδα και να μην σας συναντήσω». Μαζί του και οι υπουργοί Παιδείας και Πολιτισμού της Γαλλίας, φιλικές, με τεράστιο ενδιαφέρον και σφαιρική ενημέρωση.

Ο Αλέξης Τσίπρας είπε στους έλληνες καλλιτέχνες ένα απλό «γεια», φεύγοντας. Αρκούσε. Για αυτόν ο εκπρόσωπος του ελληνικού πολιτισμού ήταν ο Λάκης Λαζόπουλος. Ο τηλεοπτικός. Που προκαλεί το γέλιο για να το διεμβολίσει με θραύσματα πολιτικής ανάλυσης. Ο Λαζόπουλος είναι ο εκπρόσωπος του ελληνικού πολιτισμού που τιμά ο πρωθυπουργός. Είναι η εκδοχή του πολιτισμού που κατανοεί, που τον κάνει να νιώθει άνετα. Είναι η εκδοχή του πολιτισμού που ο πρωθυπουργός επιβάλλει. Τον βολεύει, τον εξυπηρετεί.

Ο Λαζόπουλος και μια σφήνα από Γλυπτά του Παρθενώνα, έτσι για ξεκάρφωμα και λίγο δέος. Δεν είναι μόνο η πολιτική για τον πολιτισμό που ακολουθεί η κυβέρνηση του -μια πολιτική ακρωτηριασμού- είναι και αυτή η δημόσια κίνηση που συμβολίζει πόσο θέλει να κοντύνει τη χώρα. Να ξεριζώσει κάθε τι ελληνικό που είναι νεωτερικό και μαζί διεθνές. Ποιος Λάνθιμος, ποια Τσαγγάρη, ποιος Παπαιωάννου, ποιος Τερζόπουλος, ποιος Κουμεντάκης. Αυτή την Ελλάδα ο Αλέξης Τσίπρας δεν την αναγνωρίζει. Τη φοβάται. Δεν την προσκάλεσε στο Gazarte.

Ο Λάκης Λαζόπουλος είναι η επιλογή του Μαξίμου λοιπόν. Όχι ο Δημήτρης Παπαϊωάννου που τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης αποθεώνουν με λόγια λυρισμού και δέους για τις sold out εμφανίσεις του πριν λίγες μέρες στο θρυλικό Theatre de la Ville (ναι, στο Παρίσι). Όχι ο Γιώργος Λούκος, διευθυντής του Φεστιβάλ της Λυών (που να πάρει!). Ούτε ο Γιώργος Λάνθιμος του παγκόσμιου κινηματογράφου, ούτε η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη που μόλις κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Λονδίνο.

Και γιατί να τους θέλει; Είναι δημιουργοί που φέρουν την ελληνικότητά τους περήφανα, δεν την κρύβουν, δεν την φτιασιδώνουν, δημιουργούν νέο λεξιλόγιο εν μέσω της κρίσης και κατορθώνουν να μιλούν στο παγκόσμιο κοινό. Είναι οι Ελληνες που τρομοκρατούν τους συντηρητικούς τους ταμπουρωμένους τους ιδεοληπτικούς τους «επαρχιώτες» οπισθοδρομικούς. Είναι οι Ελληνες που μας κάνουν περήφανους, μας κάνουν να βλέπουμε να θέλουμε να διευρύνουμε τα όρια, να ανεβάσουμε τον πήχη. Ενώ η πολιτική για τον πολιτισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ αγαπά μόνο το stand up comedy.