Την 5η Ιουλίου, με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, είχε διεξαχθεί συζήτηση στη Βουλή για την κοινωνική πολιτική. Σύμφωνα με το κυβερνητικό αφήγημα, οι ισχυροί ρυθμοί ανάπτυξης σε συνδυασμό με την μεταρρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας, ορισμένες μειώσεις στη φορολογία περιουσίας και εισοδήματος και τα μέτρα στήριξης για την αντιμετώπιση των αλλεπάλληλων κρίσεων, βελτίωσαν τις συνθήκες ζωής των μισθωτών.
Πεντέλη, Λέσβος, Ηλεία, Ρέθυμνο, Μεσσηνία, Χαλκιδική, Δαδιά… Ενα δαδί όλη η χώρα, που παίρνει εύκολα φωτιά και δεν σβήνει παρά μόνο όταν γίνει στάχτη; Αν πιστέψουμε τα μάτια μας, δυστυχώς ναι. Αν εμπιστευτούμε τις κυβερνητικές ανακοινώσεις –πανομοιότυπες από τετραετία σε τετραετία, άπρεπα χαμογελαστές, αφού ο εφιάλτης αποκτά πια γνωρίσματα κανονικότητας και μονιμότητας, η δε θλίψη είναι η μόνη συνετή και τίμια αντίδραση–, «ο πανέτοιμος κρατικός μηχανισμός αντιμετωπίζει τις πυρκαγιές με εξαιρετικά αποτελέσματα».
Tο ανεξέλεγκτο κύμα ακρίβειας έχει δημιουργήσει μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση για την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών. Το βιοτικό επίπεδο μειώνεται απότομα, με αποτέλεσμα αυτό που ξεκίνησε ως ενεργειακή κρίση να εξελίσσεται ραγδαία σε κρίση επιβίωσης. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Γιατί αν συνεχισθεί θα οδηγήσει σε εξαθλίωση. Σήμερα δυστυχώς οι ανισότητες διευρύνονται σε όλα τα επίπεδα λόγω της ακρίβειας που επιβαρύνει κυρίως τα νοικοκυριά με χαμηλά εισοδήματα. Είμαστε η ακριβότερη χώρα στην τιμή της βενζίνης στην Ε.Ε. και από τις ακριβότερες στην ενέργεια και στα τρόφιμα.
Δεν συμμερίζομαι την ανοιχτή η συγκαλυμμένη κριτική για την πραγματοποίηση της δεξίωσης για την επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας και για την παρουσία εκεί των πολιτικών αρχηγών.
Κάθε μια από τις προβαλλόμενες ενστάσεις έχει μια επαφή με την δύσκολη πραγματικότητα που βιώνουμε, ακόμα όμως και αθροιζόμενες δεν συγκροτούν επαρκή δικαιολογητική βάση για κατάργηση της εκδήλωσης ή άρνηση συμμετοχής σε αυτήν. Ακόμα και για μια ματαίωση λόγω συγκυρίας (φωτιές) που όμως θα δημιουργούσε κακό προηγούμενο. Πρόκειται για επετειακή εκδήλωση μνήμης και όλοι ξέρουμε τι παθαίνουν λαοί με ασθενή μνήμη.
Είναι προφανές ότι οι επάλληλες κρίσεις αυτής της περιόδου (υγειονομική, ενεργειακή, πληθωριστική, κλιματική) πλήττουν με σφοδρότητα την κοινωνία και επιδεινώνουν τις προϋπάρχουσες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες. Είναι εκτός ελέγχου τα πάντα . Η πανδημία, το κόστος ζωής, η αυθαιρεσία, η παραπληροφόρηση, η αδικία. Το κοινωνικό κλίμα είναι πολύ επιβαρυμένο, η δυσαρέσκεια και η αποστροφή προς την κυβέρνηση δεν κρύβονται και καμιά από τις κινήσεις επικοινωνιακής αντεπίθεσης του «συστήματος Μητσοτάκη» δεν αποδίδει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προσπάθεια του Πρωθυπουργού στη Βουλή να κάνει επίδειξη κοινωνικής ευαισθησίας και προοδευτισμού με αφορμή το συζητούμενο νομοσχέδιο για την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, η οποία ακυρώθηκε πάραυτα από τη σκληρή πραγματικότητα των νέων καταστροφικών πυρκαγιών στην Αττική.
Το ερώτημα είναι τώρα εάν η πολιτική κρίση στην Ιταλία θα συμπαρασύρει όλη την Ευρώπη, την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) σε κρίση, αβεβαιότητα, αστάθεια σε μια στιγμή πραγματικής υπαρξιακής αγωνίας. Η παραίτηση του Μάριο Ντράγκι από την πρωθυπουργία της Ιταλίας, αφού έχασε την ευρεία υποστήριξη των πολιτικών δυνάμεων, μπορεί να ανοίξει πράγματι την πολιτική «πόρτα της κόλασης» για την Ευρώπη. Η ανθεκτικότητα της ΕΕ δοκιμάζεται. Ο Ντράγκι δεν ήταν απλά μια κορυφαία ηγετική προσωπικότητα του ευρωπαϊκού χώρου που διέσωσε (ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας - ΕΚΤ) το ευρώ («Whatever it takes»). Ηταν σʼ αυτές τις δύσκολες ώρες για τη Γηραιά Ηπειρο και η ενσάρκωση της «ευρωπαϊκής συνείδησης» με ξεκάθαρη θέση υπέρ της Ουκρανίας και απερίφραστη καταδίκη της ρωσικής επιθετικότητας.
Σήμερα συμπληρώνονται πέντε μήνες από την έναρξη της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, στις 23 Φεβρουαρίου.
Ολοι περίμεναν έναν πόλεμο ημερών, έναν Βlitzkrieg, με τα ερωτήματα να αφορούν τη σύντομη διάρκεια του, αν θα έχει διάρκεια ημερών ή εβδομάδων.
Μέχρι στιγμής η ρωσική προέλαση είναι αργή και σταθερή, ενώ και οι δύο πλευρές έχουν αποφύγει κινήσεις που θα μπορούσαν να προκαλέσουν περαιτέρω κλιμάκωση της σύγκρουσης, όπως ο βομβαρδισμός στόχων εντός της ρωσικής επικράτειας ή ο βομβαρδισμός ΝΑΤΟϊκών εφοδιοπομπών στα σύνορα Πολωνίας - Ουκρανίας.
Κώστας Καλλίτσης, Η Καθημερινή της Κυριακής, Δημοσιευμένο: 2022-07-24
Κώστας Καλλίτσης
Είχαν τεθεί υψηλοί στόχοι, να βρεθούμε στην πρώτη γραμμή των ευρωπαϊκών χωρών στην ανάπτυξη των ΑΠΕ. Η αλήθεια είναι ότι το μεγάλο βάρος είχε δοθεί στο κλείσιμο λιγνιτικών μονάδων, θέσαμε στόχους μπροστά κι από τη Γερμανία σε αυτό το πεδίο, έγινε αντιληπτό στη συνέχεια ότι οι στόχοι ήταν υπερβολικοί, ήρθε η ενεργειακή κρίση, μετά ήρθε κι ο πόλεμος και η σχετική συζήτηση άλλαξε δραματικά: το θέμα δεν είναι πόσο γρήγορα θα φύγουμε από τα ορυκτά καύσιμα και δη το φυσικό αέριο, αλλά πόσο γρήγορα θα βρεθούν επαρκείς ποσότητες από αυτά.
Γιορτάζουμε σήμερα τα 48 χρόνια από την πτώση της δικτατορίας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας. Επειδή τις τελευταίες ημέρες η συμβολή του Πολυτεχνείου στη διαμόρφωση της μεταπολιτευτικής ελληνικής πραγματικότητας έγινε αποδέκτης εντονότατης αμφισβήτησης από στελέχη της κυβερνητικής παράταξης και όχι μόνο, θα ήθελα να υπογραμμίσω: Έχω υποστηρίξει πως θεωρώ ότι η πρώτη αναγνώριση της ισχυρής επιρροής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στην συλλογική μνήμη των Ελλήνων ήρθε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Τα πράγματα στην Ευρώπη είναι μαύρα και τον χειμώνα θα γίνουν χειρότερα, λένε πολλοί ειδήμονες, αναλυτές και προφήτες. Ο πόλεμος συνεχίζεται, οι τιμές ανεβαίνουν, το αέριο λιγοστεύει, ο κορωνοϊός παραμονεύει. Δεν είναι και λίγα! Επιπλέον, η μία μετά την άλλη οι ευρωπαϊκές χώρες δοκιμάζονται από πολιτικές εντάσεις, κυβερνητική αστάθεια ή κυριολεκτικές κυβερνητικές κρίσεις. Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία, Βρετανία, η κάθε μία με τον δικό της τρόπο, ανάλογα με τις ιδιαίτερες εθνικές καταστάσεις, όλες όμως αντιμέτωπες με τις τεράστιες προκλήσεις που θέτει η αλλαγή της ιστορικής εποχής. Ιδίως για την Ευρώπη, όπου προϋπήρχαν δομικές και μακρόχρονες τάσεις παρακμής: δημογραφικές, μειωμένης ανταγωνιστικότητας, περιορισμένου δυναμισμού στην καινοτομία, κλπ.
Ο Μπόρις Τζόνσον έχει πει ότι θα φύγει από την Ντάουνινγκ Στριτ με το κεφάλι ψηλά, για να εισπράξει την απάντηση με μορφή ερώτησης «ποιος θα το κρατάει;».
Το παράδοξο στην περίπτωσή του είναι ότι θα πάει άκλαυτος και ταυτόχρονα θα μείνει στην Ιστορία. Ακλαυτος επειδή αποδείχτηκε ψεύτης, εγωκεντρικός με έντονο αίσθημα ατιμωρησίας και ανίκανος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του αξιώματός του. Και θα παραμείνει στην Ιστορία γιατί έχοντας εξασφαλίσει μια πλειοψηφία ογδόντα βουλευτών –πράγμα σπάνιο– κατάφερε να ενοχλήσει όχι την αντιπολίτευση, αλλά τους δικούς του μέσα και έξω από τη Βουλή των Κοινοτήτων
Στον γνωστό μύθο του Αισώπου, μια αλεπού που ένα δόκανο της έκοψε την ουρά, προσπαθούσε να πείσει και τις άλλες αλεπούδες να κόψουν τις δικές τους για να γίνουν ίδιες με εκείνη. Στον διδακτικό αυτόν μύθο θα πρέπει ίσως να αναζητηθεί μια εξήγηση για την υποστήριξη της Γερμανίας στην πρόταση της Επιτροπής για δυνατότητα υποχρεωτικής επιβολής σε κάθε κράτος-μέλος περικοπής 15% στην κατανάλωση φυσικού αερίου σε περίπτωση που «υπάρχει ένας σημαντικός κίνδυνος μεγάλης έλλειψης αερίου ή μία εξαιρετικά υψηλή ζήτηση που καταλήγει σε σημαντική επιδείνωση της κατάστασης προσφοράς αερίου…». Η περικοπή θα γίνεται υποχρεωτική αν το ζητήσουν τρία τουλάχιστον κράτη-μέλη.
Η κυβέρνηση πανηγυρίζει την εκλογή του Κυριάκου Πιερρακάκη στην θέση του προέδρου του Eurogroup. Είναι μία προσωπική αναγνώριση του υπουργού Οικονομικών που του δίνει πόντους στο εσωτερικό πολιτικό χρηματιστήριο καθώς και στην κούρσα της διαδοχής που έχει ξεκινήσει στη ΝΔ.
Για το εάν σημαίνει κάτι και για την ελληνική οικονομία είναι αμφίβολο. Οι αγρότες δεν αποσυρθούν από τα μπλόκα λόγω της εκλογής του Κυριάκου Πιερρακάκη. Ούτε από την Δευτέρα οι καταναλωτές θα κατακλύσουν τα σούπερ μάρκετ ή τα καταστήματα εστίασης ή και τα μαγαζιά ένδυσης που καταγράφουν μειωμένους τζίρους. Το πιθανότερο είναι ότι οι αγρότες θα παραμείνουν στα μπλόκα, μέχρι που κάποια στιγμή θα κουραστούν και θα γυρίσουν στα χωράφια τους με τα προβλήματα επιβίωσης να παραμένουν και να κυοφορούν την επόμενη έκρηξη.
Αναζητώντας τις ρίζες του κακού που οδηγούν – απ΄ όσα βλέπουμε μέχρι σήμερα – τον συντηρητικό αγροτικό κόσμο στα άκρα με τους αποκλεισμούς δρόμων, τελωνείων, αεροδρομίων ακόμη και λιμανιών, γεγονότα πρωτόγνωρα για τη γενιά της Μεταπολίτευσης, ανακαλύπτει κανείς διαφορετικές αναγνώσεις του ίδιου προβλήματος.
Την «επιφανειακή», ότι για όλα φταίει το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, η μαζική κλοπή των επιδοτήσεων από κυκλώματα και επιτήδειους που είχαν την πλάτη κυβερνητικών στελεχών για να πλουτίζουν (χωρίς να παράγουν) σε βάρος των έντιμων αγροτών με τους οποίους μοιράστηκαν τον κοινό κουμπαρά της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ).
Ξημερώματα Παρασκευής, αγουροξυπνημένοι Ευρωπαίοι πολιτικοί βρήκαν στα εισερχόμενα της αλληλογραφίας τους ένα δυσοίωνο μήνυμα. Αργά το βράδυ της Πέμπτης, στην Ουάσιγκτον, είχε δημοσιευτεί το κείμενο της νέας Εθνικής Στρατηγικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, που φέρει την υπογραφή του Προέδρου Τραμπ. Η ανάγνωσή του θα πρέπει να ήταν, για τους Ευρωπαίους αναγνώστες του, ένα σοκ. Παραλυτικό ή εγερτήριο, μένει να αποδειχθεί.
Όταν ξεκινούσε η δεύτερη θητεία Τραμπ, στην Ευρώπη επικρατούσε μια εντελώς, όπως αποδείχθηκε, λανθασμένη αντίληψη για τα επερχόμενα. Πίστευαν, οι περισσότεροι, ότι το σύνθημα «Πρώτα η Αμερική», ήταν ο τίτλος μιας πολιτικής αμερικανικού νέο-απομονωτισμού.
Η κατάθεση του Πολυετούς Δημοσιονομικού Προγραμματισμού (ΠΔΠ) 2026-2029 μας δίνει την αφορμή να αξιολογήσουμε την πορεία της ελληνικής οικονομίας από το 2019 – μετά την έξοδο από τα μνημόνια – αλλά και τις προοπτικές ως το 2029.
Στην περίοδο 2019-2024 η χώρα βρέθηκε αντιμέτωπη με δύο μεγάλες κοινές στην ΕΕ κρίσεις, την υγειονομική και την ενεργειακή. Αξιοποιώντας την αναστολή των δημοσιονομικών κανόνων της ΕΕ η κυβέρνηση της ΝΔ διοχέτευσε μεταξύ 2020-2022 περισσότερα από 60 δισ. στην οικονομία για να στηρίξει επιχειρήσεις και νοικοκυριά.
"Εισαγγελέας εισέβαλε στο Ιδρυμα Νεολαίας και Διά Βίου Μάθησης".
Είναι απίστευτο!!! Δεν προλαβαίνουμε να μετράμε σκάνδαλα, παραβιάσεις του Συντάγματος, ποδηγετήσεις της δικαστικής εξουσίας, περιθωριοποιήσεις Ανεξάρτητων Αρχών, παραβιάσεις των νόμων, ακόμη και εκείνων που η ίδια η κυβέρνηση ψήφισε (βλέπε ιδιωτικά πανεπιστήμια κ.ά.) και αθωώσεις κυβερνητικών στελεχών, ό,τι εγκλήματα και να έχουν διαπράξει (παρακολουθήσεις, Νovartis, Siemens, αδιευκρίνιστα, ΟΠΕΚΕΠΕ, Τέμπη, στελέχη τραπεζών, ταχυδρομείου κ.ά.).
Δεν θυμάμαι στη Μεταπολίτευση να συνέβη κάτι ανάλογο, ούτε καν κατά την πρωθυπουργία του πατρός Μητσοτάκη.
Τάσος Παππάς, Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2025-12-01
Οι πολίτες με μεγάλη πλειοψηφία δηλώνουν ότι δεν έχουν εμπιστοσύνη στα κόμματα, την κυβέρνηση, τη Βουλή, τη Δικαιοσύνη, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η τάση αυτή υπάρχει εδώ και καιρό, ωστόσο έχει μεγάλη ανοδική πορεία τα τελευταία χρόνια. Επίσης μεγάλα ποσοστά συγκεντρώνουν η οργή, ο φόβος, η απελπισία, η απογοήτευση. Ο «Κανένας» φιγουράρει στην πρώτη θέση του καταλόγου για την καταλληλότητα στην πρωθυπουργία και το «Κόμμα της αποχής» δεν χάνει την αυτοδυναμία με κανένα τρόπο. Είναι ανησυχητικό φαινόμενο; Χωρίς καμία αμφιβολία. Απαιτούνται απαντήσεις; Σίγουρα, αλλά ποιες μπορεί να είναι αυτές; Μόνον η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται να μην ανησυχεί. Με το δίκιο της. Δεν έχει λόγους.
Προς ποια κατεύθυνση θα κινηθεί η Γερμανία την επόμενη μέρα του τερματισμού του πόλεμου στην Ουκρανία; Το ερώτημα δικαιολογείται, καθώς το τέλος των επιχειρήσεων θα καταστήσει δύσκολη –αν όχι αδύνατη– την περιφρούρηση της αξιοπιστίας της κινδυνολογίας περί επόμενης εισβολής της Ρωσίας σε κάποια χώρα της Ανατολικής Ευρώπης.
Εξυπακούεται ότι το Βερολίνο δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να νομιμοποιήσει την παράταση της στάσης αυτής με το όπλο παρά πόδα απέναντι στη Μόσχα, καθώς αυτό που πραγματικά απασχολεί τη χώρα είναι ο γαλλογερμανικός ανταγωνισμός για την πρωτοκαθεδρία στην Ευρώπη.
Για τη Γαλλία η απειλή από την Ανατολή είναι ευκαιρία να διασφαλίσει την πρωτοκαθεδρία στην ευρωπαϊκή αμυντική συνεργασία ντε φάκτο, όπως ακριβώς το πέτυχε η Γερμανία στο Eurogroup. Πυρηνική δύναμη και μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, η Γαλλία εκ των πραγμάτων θα είναι η ηγετική χώρα - μέλος σε ένα ντε φάκτο ή και ντε γιούρε πλαίσιο ευρωπαϊκής αμυντικής συνεργασίας.
Φαίνεται πως δεν ήταν μόνο η Εξεταστική για τα Τέμπη «γουρλίδικη», όπως ατυχώς είχε δηλώσει ο πρόεδρός της. Κάποιος καχύποπτος θα μπορούσε να μιλήσει ακόμη και για μοτίβο.
Τι θα συνέβαινε σε μια «κανονική» χώρα, αν μάρτυρας σε δίκη κατέθετε ότι του είχαν δοθεί από πριν οι ερωτήσεις (και κατευθύνσεις για τις απαντήσεις) που θα του γίνονταν από βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος σε Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής;
Στις 19 Νοεμβρίου, η ΕΕ ανακοίνωσε το νέο γενικό σχέδιο για την Τεχνητή Νοημοσύνη (ΤΝ), το AI Omnibus, που παρουσιάστηκε ώς εργαλείο επιτάχυνσης της αξιοποίησης της ΤΝ σε όλο το φάσμα της οικονομίας και εναρμονισμού του ευρωπαϊκού κανονιστικού πλαισίου στις ανάγκες της Νέας Εποχής.
Όμως, η πρώτη ανάγνωση του σχεδίου δείχνει πως στην ΕΕ έχουν μάθει καλά την μέθοδο να βαφτίζουν το κρέας …ψάρι καθώς η λεπτομερέστερη μελέτη του αποκαλύπτει πως όχι μόνο δεν αποτελεί ανταγωνιστικό άλμα στο μέλλον, αλλά κρύβει την μεγαλύτερη κυβίστηση της Ευρώπης,
Μετά τις ανακοινώσεις για το Σχέδιο δράσης/Κοινωνική Συμφωνία για την ανάπτυξη της συλλογικής διαπραγμάτευσης στη χώρα μας, το οποίο πρόσφατα ανακοινώθηκε, είναι σκόπιμη μια ψύχραιμη αξιολόγηση.
Κατ’ αρχάς είναι θετικό που για πρώτη φορά, μετά από πολύ καιρό, η Πολιτεία αποφάσισε να εμπιστευτεί τον ουσιαστικό διάλογο με τους κοινωνικούς εταίρους προκειμένου να εισαγάγει νομοθετικές ρυθμίσεις.
Ο πρώην πρωθυπουργός ξεκαθαρίζει με το παρελθόν: το δικό του, της διακυβέρνησής του, των προσώπων της που ο ίδιος επέλεξε. Και δεν το κάνει στρογγυλεμένα. Το κάνει ευθέως, επιθετικά, με διευθύνσεις και ονόματα.
Οι πρώην πρωθυπουργοί κρίνονται από δύο πράγματα: από το έργο τους και από τα λάθη τους. Και αν επιδιώκουν να επανέλθουν σε πρωταγωνιστικό ρόλο, πρέπει να πείσουν ότι έχουν μάθει από το παρελθόν, ώστε ο ρόλος τους να είναι θετικότερος στο μέλλον.
Ο Αλέξης Τσίπρας καταθέτει στην «Ιθάκη» τη δική του αποτίμηση για τη διαδρομή του, τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, και τις απόψεις του για την Αριστερά
Εάν κανείς κοιτάξει την αντιμετώπιση του Αλέξη Τσίπρα στη δημόσια σφαίρα, θα δει ότι οι επικριτικές τοποθετήσεις ακολουθούν δυο αντιθετικούς δρόμους.
