Αρθογράφος: Κώστας Γεωργουσόπουλος - Σελίδα: 1
Το παιχνίδι της λογοκρισίας καλά κρατεί, από την αρχαία Αθήνα μέχρι σήμερα, εδώ και διεθνώς. Η γνώμη μας πρέπει να είναι σταθερά αρνητική
...Οταν η Μίλητος αλώθηκε ο ποιητής Φρύνιχος ζήτησε Χορό και δίδαξε την τραγωδία «Μιλήτου άλωσις». Οι Αθηναίοι που γέμισαν το αμφιθέατρο κάτω από την Ακρόπολη νιώθοντας τύψεις για την εγκατάλειψη της μεγάλης μικρασιατικής πόλης, έβαλαν τα κλάματα («το θέατρον έπεσεν με δάκρυα»). Και τότε, χάνοντας την ψυχραιμία του ο επώνυμος Αρχων απαγόρευσε τη συνέχιση των παραστάσεων. Ηταν η πρώτη λογοκρισία στον κόσμο..
Καλό είναι να θυμόμαστε ότι είμαστε αρχαιόθεν λαός προσφύγων, εξορίστων και μεταναστών. Για «χαμένες πατρίδες» δεν έγραψαν μόνο οι πρόσφυγες συγγραφείς του ’22, αλλά επίσης ο Φρύνιχος και ο Αισχύλος!
Ενώ η σχέση ανάμεσα στα ιστορικά συμβάντα και στη Λογοτεχνία, σχέση άλλοτε έλξης άλλοτε άπωσης, ανάγεται ήδη γύρω στο 500 π.X. κι ενώ σήμερα θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητη η αλληλοπεριχώρησή τους, συχνά-πυκνά, όπως τις προάλλες με την κυκλοφορία του «μυθιστορηματικού χρονικού» της Ρέας Γαλανάκη «Αμίλητα, βαθιά νερά» ακούγονται αντιρρήσεις, υπαγορεύονται όρια, υψώνονται στεγανά...
Όταν η ελληνική σημαία, με την ανοχή και την επιβράβευση του Κράτους και με την ενθουσιώδη κάλυψη της τηλεοπτικής αμετροεπούς ρητορείας έγινε πριν από δύο μήνες αλλά και τις προάλλες κασκόλ, μπατανία, τραπεζομάντιλο, μαγιό και πεσκίρι...
