Κατά καιρούς έχει τύχει να διαβάσω επικριτικά σχόλια για το πώς οι φίλα διακείμενοι απέναντι στη Νέα Δημοκρατία δημοσιογράφοι αντιμετωπίζουν την κυβέρνηση. Δυστυχώς δεν υπάρχει χώρος να δώσω λεπτομέρειες ή συγκεκριμένα παραδείγματα. Γενικεύοντας όμως, ομολογώ ότι βρήκα τα σχόλιά τους εύστοχα, τεκμηριωμένα και ακαταμάχητα.

Είναι φορές που στον νου μου έρχεται ο πατέρας ενός φίλου, μολονότι τον συνάντησα μόνο μία φορά λίγους μήνες πριν πεθάνει. Ηταν πλήρης ημερών αλλά το μυαλό του δούλευε ρολόι. Απλώς είχε κατεβάσει στροφές. Δεν έβγαινε από το σπίτι και η αγαπημένη του ασχολία ήταν να βλέπει την ιστορία του Β′ Παγκόσμιου Πόλεμου σε κασέτες, παίζοντας ξανά και ξανά εκείνες για το Στάλινγκραντ και την προέλαση του Κόκκινου Στρατού μέχρι το Βερολίνο. Αυτή η εικόνα ενός αριστερού που ενώ πλησιάζει ο θάνατος θέλει να ξαναζήσει τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος με οδήγησε σε κάποιες σκέψεις, τις οποίες θα προσπαθήσω να τις βάλω σε μια σειρά.

Η εκτίναξη των ποσοστών του ΚΙΝ.ΑΛΛ. και το επικείμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ανέσυραν στην επιφάνεια μια πολιτική επιλογή, η οποία μέχρι πρόσφατα δεν είχε αποτελέσει θέμα σοβαρής και ουσιαστικής συζήτησης: τη σοσιαλδημοκρατία.

Είναι καλό να συζητάμε. Για να καταλάβουμε όμως τι σημαίνουν τα όσα λέγονται και γιατί λέγονται στη δεδομένη συγκυρία, θα πρέπει να ξεκινήσουμε με την εξής διάκριση: η σοσιαλδημοκρατία δεν είναι μόνο μια σωστή ή λανθασμένη πολιτική εκδοχή, αλλά κυρίως ένας ελιγμός εντός του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.