Αρθογράφος: Γιώργος Γιαννουλόπουλος - Σελίδα: 1
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Το αν θα επαναπατριστούν τα μάρμαρα της Ακρόπολης και υπό ποιους όρους δεν το γνωρίζω. Πολλά λέγονται και γράφονται, τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Βρετανία. Το πού θα κάτσει η μπίλια, θα το μάθουμε όταν έρθει η ώρα. Αντί για προβλέψεις λοιπόν, θα άξιζε ίσως τον κόπο να δούμε από πιο κοντά τις αντιδράσεις των δύο μεγάλων κομμάτων και κατ’ επέκταση τα βασικά χαρακτηριστικά και την ποιότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης στην Ελλάδα σήμερα.
Μια από τις παρενέργειες του Covid-19 και των απανωτών lockdowns ήταν και η εισβολή του Netflix στη ζωή μας. Ταμπουρωμένοι στο σπίτι μας, μακριά από τους φίλους και τους χώρους της κοινωνικής συνεύρεσης, αναζητούσαμε την επαφή με τον έξω κόσμο. Κι αυτή τη δυνατότητα μας την έδωσαν, έστω ως ψευδαίσθηση, οι ταινίες του Netflix. Από τις πολλές που είδα ξεχώρισε μια αμερικανική με τίτλο «Gone, baby, gone».
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Μια ιστορία που μου τη διηγήθηκε φίλος: σε κουβέντα με πολιτικό πρόσωπο –το ονοματεπώνυμο και το κόμμα όπου ανήκει δεν έχουν σημασία– τον επέκρινε επειδή συχνά πυκνά λέει πράγματα που ούτε ο ίδιος τα πιστεύει, υπερβάλλει, ενίοτε ψεύδεται, φανατίζει, απλουστεύει σε βαθμό κακουργήματος και γενικά δίνει την εντύπωση ότι απευθύνεται σε ηλίθιους. Και η απάντηση: Καλά όλα αυτά που λες, αλλά εσύ δεν εκλέγεσαι στη Β΄ Αθηνών! Κάπως έτσι τελείωσε και η συζήτηση. Νομίζω όμως ότι εδώ πρέπει να ξεκινήσει μια άλλη. Πιο σημαντική.
Ο δικομματισμός λειτουργεί όπως η κλεψύδρα. Δηλαδή όσο αδειάζει το επάνω δοχείο τόσο γεμίζει το κάτω. Κι όταν πέσει ο τελευταίος κόκκος, τη γυρνάμε ανάποδα και φτου κι απ’ την αρχή. Φυσικά στη ζωή τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα. Καμιά φορά το στόμιο της κλεψύδρας συστέλλεται και η ροή της άμμου σχεδόν σταματάει, άλλοτε διαστέλλεται ξαφνικά και το επάνω δοχείο αδειάζει απότομα.
Στις λεγόμενες «ανοιχτές κοινωνίες» οι άνθρωποι δικαιούνται να λένε και να γράφουν ό,τι θέλουν. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η σκέψη μας είναι απόλυτα δική μας και απόλυτα ελεύθερη, για τον εξής λόγο: το τι σκεφτόμαστε και κυρίως ο τρόπος που το σκεφτόμαστε έχει διαμορφωθεί από διάφορα σχήματα που κατά κανόνα παραμένουν αθέατα.
Στις συζητήσεις που άρχισαν όταν η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία και δεν λένε να τελειώσουν, μπορεί κανείς να διακρίνει ένα είδος λόγου που αυτοπροσδιορίζεται «αριστερός». Τον συνοψίζω: δηλώνεις κάτι που ακούγεται «προοδευτικό», αποφεύγοντας όμως να διευκρινίσεις τι σημαίνει στην πράξη και τι θα συμβεί αν πραγματοποιηθεί αυτό που εισηγείσαι.
Οι παραλληλισμοί, και ιδίως οι ιστορικοί, είναι πάντα παρακινδυνευμένοι. Κι αυτό επειδή δύο περιστάσεις δεν μπορούν ποτέ να συμπέσουν απόλυτα. Πάντα θα βρεθούν κάποιοι που θα θεωρήσουν τα κοινά στοιχεία επουσιώδη τονίζοντας τις διαφορές ή θα τα διαβάσουν αλλιώς για να επιβάλουν τη δική τους ανάγνωση. Αν όμως συμφωνήσουμε ότι ο παραλληλισμός δεν συνιστά απόδειξη αλλά έναυσμα για προβληματισμό και συζήτηση, δεν βλάπτει να τον αποτολμήσουμε.
Η πολυφωνία είναι καλό πράγμα. Ενας κόσμος όπου οι πάντες θα σκέφτονταν το ίδιο δεν θα ήταν μόνο εφιαλτικός· θα ήταν κυριολεκτικά αδιανόητος. Και παρά το γεγονός ότι όλοι μας έχουμε λίγο ή πολύ την τάση να διαβάζουμε και να αξιολογούμε τους άλλους με τα δικά μας κριτήρια, η διαφορετικότητα αποτελεί μέρος της ζωής μας. Δηλαδή, δεν μας εκπλήσσει.
Την προπερασμένη εβδομάδα διάβασα σε ελληνική ιστοσελίδα μια ανάλυση του πολέμου στην Ουκρανία που είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα Guardian και την υπέγραφε ο Φίλιπ Σορτ. Ο οποίος πέρασε κάμποσα χρόνια στη Μόσχα ως ανταποκριτής του BBC και έχει γράψει ένα βιβλίο για τον Πούτιν. Αρα καθ’ ύλην αρμόδιος.
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Ο όρος «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο» είναι νεολογισμός. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για ένα φαινόμενο όχι μόνο σύνηθες αλλά και απολύτως φυσιολογικό στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Κάποιοι συνασπίζονται για να αντιμετωπίσουν πιο αποτελεσματικά τον πολιτικό αντίπαλό τους, που κι αυτός κατά κανόνα έχει φτιάξει το δικό του μέτωπο με την ίδια ακριβώς λογική.
Το ποιοι θεωρούν τον εαυτό τους αντι-ΣΥΡΙΖΑ και γιατί προσχώρησαν στο μέτωπο, σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ πάντως, είναι όλοι εκείνοι που δεν αποδέχονται την εικόνα που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει για τον εαυτό του. Αν όμως δούμε την κατάσταση από πιο κοντά, στο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο εντάσσονται δύο ευδιάκριτες, θα έλεγα, τάσεις, οι οποίες μπορεί να συμπίπτουν στο διά ταύτα αλλά το σκεπτικό τους διαφέρει.
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Ο Μπόρις Τζόνσον έχει πει ότι θα φύγει από την Ντάουνινγκ Στριτ με το κεφάλι ψηλά, για να εισπράξει την απάντηση με μορφή ερώτησης «ποιος θα το κρατάει;».
Το παράδοξο στην περίπτωσή του είναι ότι θα πάει άκλαυτος και ταυτόχρονα θα μείνει στην Ιστορία. Ακλαυτος επειδή αποδείχτηκε ψεύτης, εγωκεντρικός με έντονο αίσθημα ατιμωρησίας και ανίκανος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του αξιώματός του. Και θα παραμείνει στην Ιστορία γιατί έχοντας εξασφαλίσει μια πλειοψηφία ογδόντα βουλευτών –πράγμα σπάνιο– κατάφερε να ενοχλήσει όχι την αντιπολίτευση, αλλά τους δικούς του μέσα και έξω από τη Βουλή των Κοινοτήτων
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
To δημοψήφισμα του 2015 ήταν όντως ένα βαρυσήμαντο γεγονός και δικαίως το ανακαλούμε στη μνήμη γιατί μας δίνει τη δυνατότητα, εφτά χρόνια αργότερα, να (ξανα)σκεφτούμε κάποια πράγματα με το πλεονέκτημα της εκ των υστέρων σοφίας. Ομολογώ όμως εξαρχής πως αυτό που με ξάφνιασε ήταν ότι στις σχετικές αναφορές που έγιναν στη Βουλή φάνηκε καθαρά η πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ να το κατατάξει στη λίστα των επιτυχιών της διακυβέρνησής του.
Σύνολο καταγραφών: 326
