Αρθογράφος: Γιώργος Γιαννουλόπουλος - Σελίδα: 1
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
ΚΑΤ’ ΑΡΧΑΣ οφείλω να δηλώσω ότι δεν έχω πρόσβαση σε στοιχεία που δείχνουν τεκμηριωμένα και εκ των έσω προς τα πού κινείται ο ΣΥΡΙΖΑ και επίσης ότι οι σκέψεις που ακολουθούν στηρίζονται στον δημόσιο λόγο, δηλαδή σε πράγματα τα οποία διάβασα, άκουσα και είδα, όπως κι εσείς. Για να το πω αλλιώς, πρόκειται για εύλογες ή μη εύλογες εικασίες.
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Κάποια πράγματα, εκτός από καλά ή κακά, είναι αναμενόμενα. Και ως τέτοια τα αποδεχόμαστε, όπως τη ζέστη το καλοκαίρι και το κρύο τον χειμώνα. Σε αυτή την κατηγορία εμπίπτουν οι δηλώσεις πολιτικών με αφορμή εθνικές επετείους. Κοινότοπες και επιγραμματικές, απαγγέλλονται μπροστά στις κάμερες της τηλεόρασης για να παίξουν στα δελτία. Είναι επίσης κατά κανόνα βαρύγδουπες «ανοησίες» (προφανής η αυτολογοκρισία).
Πριν από μερικές εβδομάδες, ένας δημοσιογράφος στην Αγγλία ρώτησε τον Μπόρις Τζόνσον αν εμμένει στις απόψεις του περί Τουρκίας τις οποίες είχε διατυπώσει πριν από το δημοψήφισμα. Κι εκείνος απάντησε ότι δεν διατύπωσε καμία απολύτως άποψη περί Τουρκίας.
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Συχνά-πυκνά τελευταία δημοσιεύονται στην Αγγλία αναλύσεις επί αναλύσεων από αριστερή σκοπιά με θέμα τον εθνικιστικό λαϊκισμό που ξεφύτρωσε με το Brexit κι απʼ ό,τι φαίνεται προχωρεί ακάθεκτος.
Μία από αυτές ήταν άρθρο στην «Γκάρντιαν» γραμμένο από τη Σαντάλ Μουφ. Συνοψίζω την άποψή της: Το πρόβλημα είναι η γενικευμένη ανασφάλεια και το άγχος που δημιουργήθηκαν από την υπονόμευση του κράτους πρόνοιας και της «ταξικής ισορροπίας», δηλαδή του πολιτικού κοινού εδάφους, από τον πόλεμο και μετά.
Το τι θα συμβεί τελικά με το Brexit μόνο ο Θεός το ξέρει. Σε μια χώρα όπου η πολιτική πρακτική τηρούσε πάντα τους άγραφους αλλά συμπεφωνημένους κανόνες, συμβαίνουν πράγματα που μέχρι πρόσφατα θα ήταν όχι απλώς απευκταία αλλά αδιανόητα. Anything goes, όπως λένε και οι ιθαγενείς. Αν όμως οι προβλέψεις είναι εξ ορισμού παρακινδυνευμένες, δεν ισχύει το ίδιο για τη διάγνωση της ασθένειας. Θα έλεγα μάλιστα ότι επ’ αυτού οι εκτιμήσεις συγκλίνουν.
Στην κωμωδία «Johnny Stecchino», ο Ρομπέρτο Μπενίνι υποδύεται τον Ντάντε, κάτοικο της Ρώμης που επισκέπτεται για πρώτη φορά τη Σικελία. Στον σιδηροδρομικό σταθμό του Παλέρμο τον υποδέχεται ένας σοφέρ –μαφιόζος όπως διαπιστώνουμε στη συνέχεια– ο οποίος, ενώ κατευθύνονται προς το κέντρο, του εξηγεί πώς έχουν τα πράγματα.
«Εχω μια καλή απάντηση. Μήπως έχετε καμιά ερώτηση;» λέει ο Γούντι Αλεν σε μια ταινία του, δεν θυμάμαι ποια. Η ατάκα αυτή μου ήρθε στον νου παρακολουθώντας τις αντιδράσεις του Εργατικού Κόμματος και κυρίως του ηγέτη του στο επερχόμενο Brexit με την πλέον μπρουτάλ εκδοχή του, δηλαδή χωρίς συμφωνία.
Όπως συμβαίνει πάντα αμέσως μετά τις εκλογές, η νέα κυβέρνηση εκπέμπει αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία εκ του ασφαλούς εφόσον μετά έρχονται τα δύσκολα, ενώ η πρώην κυβέρνηση και νυν αντιπολίτευση προσπαθεί να ανασυντάξει τις δυνάμεις της καταγγέλλοντας πράγματα που η ίδια θα έκανε αν είχε παραμείνει στην εξουσία. Το έργο το έχουμε δει πολλές φορές και δεν αξίζει να το πάρουμε στα σοβαρά.
Για να πιάσουμε το νήμα από εκεί που το αφήσαμε το προπερασμένο Σάββατο, το θέμα μας είναι ο λαϊκισμός, με αφορμή το βιβλίο «ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα εν κινήσει» (εκδόσεις Θεμέλιο, επιμέλεια Γιάννη Μπαλαμπανίδη) και πιο συγκεκριμένα ένα κείμενο γραμμένο από τον Γιώργο Κατσαμπέκη με τίτλο «Αριστερός λαϊκισμός στην αντιπολίτευση και την εξουσία: η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ».
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
...Ο λαός, ο οποίος επιλέγει ελεύθερα το ποιος θα κυβερνήσει, δεν ευθύνεται για τα λάθη των εκλεκτών του. ʼΗ, για να έρθουμε στο Brexit, δεκαεφτά και πάνω εκατομμύρια Βρετανοί που πίστεψαν τα πελώρια ψέματα της θατσερικής πτέρυγας των Τόριδων, που είτε διαπνέονται από ενστικτώδη και ωμή ξενοφοβία είτε ονειρεύονται τα παλιά μεγαλεία της αυτοκρατορίας και αποκαλούν προδότες όσους πιστεύουν στη συνεργασία των ευρωπαϊκών χωρών, όλοι αυτοί που ψήφισαν υπέρ της αποχώρησης θα πρέπει να θεωρηθούν μέλη της ελίτ ή τα πλανημένα θύματά της.
Καμιά χώρα δεν είναι σαν τις άλλες, κανένας λαός σαν τους άλλους. Μερικές φορές, μάλιστα, επειδή οι διαφορές είναι τόσο μεγάλες, μιλάμε ωσάν να πρόκειται για ακραία αντίθετες περιπτώσεις - η μέρα με τη νύχτα δηλαδή. Οπως η Βρετανία και η Ελλάδα. Οι φλεγματικοί, πραγματιστές και ευεπίφοροι στους συμβιβασμούς Βρετανοί, κι αντίκρυ οι παρορμητικοί, ευέξαπτοι και πρωτεϊκοί Ελληνες. Δεν θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι όσοι γεννήθηκαν σε μια απ’ τις δυο χώρες και γνωρίζουν καλά την άλλη, αυτή τη διαφορά την εκλαμβάνουν ως προφανή.
Οι επικείμενες εκλογές και η πρεμιέρα της «Γέφυρας» έχουν φέρει στο προσκήνιο της δημόσιας συζήτησης το αν, πώς και γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να κάνει το αναμενόμενο άνοιγμα προς τη σοσιαλδημοκρατία. Το μήνυμά του πάντως είναι σαφές: όσοι τοποθετούν εαυτούς στη μεγάλη προοδευτική παράταξη οφείλουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους με μας για να αναχαιτίσουμε την επελαύνουσα Δεξιά.
Οφείλω να ομολογήσω, για άλλη μια φορά, ότι από όλες τις πολιτικές εκδοχές προτιμώ την αριστερή σοσιαλδημοκρατία και ταυτόχρονα εκτιμώ πως μια τέτοια προοπτική σήμερα δεν μπορεί να ευοδωθεί χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ
Σύνολο καταγραφών: 256
