Αρθογράφος: Γιώργος Γιαννουλόπουλος - Σελίδα: 1
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Ενα από τα θέματα που μας απασχολούν εδώ και καιρό και θα μας απασχολήσουν ακόμα περισσότερο στο μέλλον είναι οι ενδεχόμενες «αλλαγές» –διαλέγω την πιο ουδέτερη λέξη– στην πολιτική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ. Και όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, η ουσιαστική αντιδικία έχει επικαλυφθεί από τη σύγχυση την οποία προκαλεί η ασάφεια της γλώσσας που χρησιμοποιούν οι αντίδικοι. Για παράδειγμα, μιλάμε για στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία ή για πασοκοποίηση; Υπάρχει διαφορά και ποια είναι; Πρόκειται για ελιγμό με στόχο την παγίωση ενός δικομματισμού όπου ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αντιδεξιά, καταλαμβάνει όλο τον χώρο στα αριστερά της Νέας Δημοκρατίας ή για γνήσια και ώριμη ιδεολογική μετατόπιση; Αυτά και άλλα δύσκολα τα αφήνω στους ειδικούς. Ως έξωθεν παρατηρών, όμως, και έχοντας ακούσει τα επιχειρήματα υπέρ και κατά μιας τέτοιας κίνησης, θα έλεγα ότι αμφότεροι έχουν τα δίκια τους.
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Πριν από έναν χρόνο, περίπου, είδα κάτι που έπρεπε να με είχε οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι οι Τόρηδες του Τζόνσον αποκλείεται να μην κερδίσουν τις εκλογές. Ηταν μια εκπομπή στην τηλεόραση με θέμα: πώς θα επηρεαστούν οι Βρετανοί που ζουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ο δημοσιογράφος πήγε στην Costa del Sol στην Ισπανία όπου ζουν χιλιάδες Αγγλοι συνταξιούχοι εδώ και δεκαετίες, διατηρώντας όμως τα δικά τους ήθη και έθιμα. Ενας απ’ αυτούς απαρίθμησε τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν, με ιδιαίτερη έμφαση στα εξής δύο:
Ας αρχίσουμε παραθέτοντας ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός: η άνοδος της Ακροδεξιάς ανά τον κόσμο συνεχίζεται και επιταχύνεται. Δεν πρόκειται για συμπτώσεις ή συγκυριακά φαινόμενα, αλλά για κρίση βαθιά. Θα ήταν εγκληματικό να την αγνοήσουμε. Κάτι πρέπει να κάνουμε.
Και το τι είναι αυτό το κάτι όλοι το γνωρίζουμε: το ευρύτερο δυνατό μέτωπο των πολιτικών δυνάμεων που ναι μεν διαφωνούν για πολλά, αλλά πιστεύουν στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και στις θεμελιώδεις αξίες μιας ανοιχτής κοινωνίας, όπως τη ζήσαμε στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες μετά τον πόλεμο.
ΚΑΤ’ ΑΡΧΑΣ οφείλω να δηλώσω ότι δεν έχω πρόσβαση σε στοιχεία που δείχνουν τεκμηριωμένα και εκ των έσω προς τα πού κινείται ο ΣΥΡΙΖΑ και επίσης ότι οι σκέψεις που ακολουθούν στηρίζονται στον δημόσιο λόγο, δηλαδή σε πράγματα τα οποία διάβασα, άκουσα και είδα, όπως κι εσείς. Για να το πω αλλιώς, πρόκειται για εύλογες ή μη εύλογες εικασίες.
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Κάποια πράγματα, εκτός από καλά ή κακά, είναι αναμενόμενα. Και ως τέτοια τα αποδεχόμαστε, όπως τη ζέστη το καλοκαίρι και το κρύο τον χειμώνα. Σε αυτή την κατηγορία εμπίπτουν οι δηλώσεις πολιτικών με αφορμή εθνικές επετείους. Κοινότοπες και επιγραμματικές, απαγγέλλονται μπροστά στις κάμερες της τηλεόρασης για να παίξουν στα δελτία. Είναι επίσης κατά κανόνα βαρύγδουπες «ανοησίες» (προφανής η αυτολογοκρισία).
Πριν από μερικές εβδομάδες, ένας δημοσιογράφος στην Αγγλία ρώτησε τον Μπόρις Τζόνσον αν εμμένει στις απόψεις του περί Τουρκίας τις οποίες είχε διατυπώσει πριν από το δημοψήφισμα. Κι εκείνος απάντησε ότι δεν διατύπωσε καμία απολύτως άποψη περί Τουρκίας.
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Συχνά-πυκνά τελευταία δημοσιεύονται στην Αγγλία αναλύσεις επί αναλύσεων από αριστερή σκοπιά με θέμα τον εθνικιστικό λαϊκισμό που ξεφύτρωσε με το Brexit κι απʼ ό,τι φαίνεται προχωρεί ακάθεκτος.
Μία από αυτές ήταν άρθρο στην «Γκάρντιαν» γραμμένο από τη Σαντάλ Μουφ. Συνοψίζω την άποψή της: Το πρόβλημα είναι η γενικευμένη ανασφάλεια και το άγχος που δημιουργήθηκαν από την υπονόμευση του κράτους πρόνοιας και της «ταξικής ισορροπίας», δηλαδή του πολιτικού κοινού εδάφους, από τον πόλεμο και μετά.
Το τι θα συμβεί τελικά με το Brexit μόνο ο Θεός το ξέρει. Σε μια χώρα όπου η πολιτική πρακτική τηρούσε πάντα τους άγραφους αλλά συμπεφωνημένους κανόνες, συμβαίνουν πράγματα που μέχρι πρόσφατα θα ήταν όχι απλώς απευκταία αλλά αδιανόητα. Anything goes, όπως λένε και οι ιθαγενείς. Αν όμως οι προβλέψεις είναι εξ ορισμού παρακινδυνευμένες, δεν ισχύει το ίδιο για τη διάγνωση της ασθένειας. Θα έλεγα μάλιστα ότι επ’ αυτού οι εκτιμήσεις συγκλίνουν.
Στην κωμωδία «Johnny Stecchino», ο Ρομπέρτο Μπενίνι υποδύεται τον Ντάντε, κάτοικο της Ρώμης που επισκέπτεται για πρώτη φορά τη Σικελία. Στον σιδηροδρομικό σταθμό του Παλέρμο τον υποδέχεται ένας σοφέρ –μαφιόζος όπως διαπιστώνουμε στη συνέχεια– ο οποίος, ενώ κατευθύνονται προς το κέντρο, του εξηγεί πώς έχουν τα πράγματα.
«Εχω μια καλή απάντηση. Μήπως έχετε καμιά ερώτηση;» λέει ο Γούντι Αλεν σε μια ταινία του, δεν θυμάμαι ποια. Η ατάκα αυτή μου ήρθε στον νου παρακολουθώντας τις αντιδράσεις του Εργατικού Κόμματος και κυρίως του ηγέτη του στο επερχόμενο Brexit με την πλέον μπρουτάλ εκδοχή του, δηλαδή χωρίς συμφωνία.
Όπως συμβαίνει πάντα αμέσως μετά τις εκλογές, η νέα κυβέρνηση εκπέμπει αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία εκ του ασφαλούς εφόσον μετά έρχονται τα δύσκολα, ενώ η πρώην κυβέρνηση και νυν αντιπολίτευση προσπαθεί να ανασυντάξει τις δυνάμεις της καταγγέλλοντας πράγματα που η ίδια θα έκανε αν είχε παραμείνει στην εξουσία. Το έργο το έχουμε δει πολλές φορές και δεν αξίζει να το πάρουμε στα σοβαρά.
Για να πιάσουμε το νήμα από εκεί που το αφήσαμε το προπερασμένο Σάββατο, το θέμα μας είναι ο λαϊκισμός, με αφορμή το βιβλίο «ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα εν κινήσει» (εκδόσεις Θεμέλιο, επιμέλεια Γιάννη Μπαλαμπανίδη) και πιο συγκεκριμένα ένα κείμενο γραμμένο από τον Γιώργο Κατσαμπέκη με τίτλο «Αριστερός λαϊκισμός στην αντιπολίτευση και την εξουσία: η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ».
Σύνολο καταγραφών: 259
