Αρθογράφος: Γιώργος Γιαννουλόπουλος - Σελίδα: 1
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Τώρα που το Brexit δεν είναι πια θέμα αντιδικίας και ανάλυσης αλλά η απτή και ωμή πραγματικότητα, ένα άρθρο στην εφημερίδα Guardian, η οποία είχε ταχθεί σαφώς υπέρ του Remain, ανέδειξε μια πτυχή του προβλήματος που πέρασε μάλλον απαρατήρητη: όχι μόνο την αποδοχή αλλά και την επιδίωξη του Brexit από μια μικρή ομάδα μέσα στο Εργατικό Κόμμα που τα μέλη της τοποθετούν εαυτούς στην (πολύ) αριστερή πτέρυγα. Το υπογράφει ο Λάρι Ελιοτ, υπεύθυνος για τις οικονομικές σελίδες της εφημερίδας.
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Οταν συζητάμε γενικά και αόριστα, όλοι παραδεχόμαστε ότι η εξωτερική πολιτική του κάθε κράτους καθορίζεται από τα συμφέροντά του. Ταυτόχρονα όμως –και εδώ έγκειται το πρόβλημα– επικρατεί η εντύπωση ότι η δική μας εξωτερική πολιτική χαράσσεται με μόνο και απόλυτο γνώμονα το δίκαιο. Για να γίνω σαφέστερος, δεν πρόκειται για την εναρκτήρια κίνηση σε ένα παιχνίδι όπου ακολουθούν κι άλλες κινήσεις, αλλά αποτελεί μια κατ’ αρχάς και κατ’ αρχήν θέση, την οποία διακηρύσσουμε έχοντας την απαίτηση να μας πάρουν στα σοβαρά.
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Οι δημοσκοπήσεις είναι μια προσομοίωση των εκλογών. Με τη διαφορά ότι στις εκλογές το ερώτημα είναι ένα, ενώ οι δημοσκοπήσεις, εκτός από την πρόθεση ψήφου, καταγράφουν επίσης τις απόψεις των ψηφοφόρων πάνω σε διάφορα επίδικα θέματα που προσδιορίζουν τι θα ρίξουν τελικά στην κάλπη. Κι αυτό τις κάνει πολύ ενδιαφέρουσες. Αξίζει λοιπόν να διαβάσουμε προσεκτικά τη δημοσκόπηση της Prorata που δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» την Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου.
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Επειδή έχω τη διαστροφή να διαβάζω πολλά από τα απειράριθμα κείμενα που δημοσιεύονται με θέμα τις κονταρομαχίες κυβέρνησης - αντιπολίτευσης, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την εξής απορία: Πώς εξηγείται το γεγονός ότι σε μερικές περιπτώσεις συμφωνώ εκατό τοις εκατό με αυτά που λένε αλλά ταυτόχρονα έχω την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι μας παραπλανούν;
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Ως γνωστόν, έχουμε το δικαίωμα να σκεφτόμαστε ό,τι θέλουμε εφόσον κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι σκεφτόμαστε. Και στις ανοιχτές κοινωνίες έχουμε το δικαίωμα να λέμε και να γράφουμε ό,τι θέλουμε με ελάχιστες εξαιρέσεις, λ.χ., τη συκοφαντική δυσφήμηση. Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι ο λόγος μας είναι απόλυτα ελεύθερος και αποκλειστικά δικός μας. Διότι η σκέψη του ανθρώπου διαμορφώνεται από κάποια σχήματα που τη συγκροτούν, την «καλουπώνουν» κατά κάποιον τρόπο. Μέσα από αυτά διαβάζουμε τον κόσμο.
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Οταν ο κορονοϊός χτύπησε την πόρτα μας, όλοι οι καθ’ ύλην αρμόδιοι αποφάνθηκαν ότι αυτό ήταν το πρώτο κύμα και ότι έπρεπε να περιμένουμε το δεύτερο το φθινόπωρο. Δεν έπεσαν έξω.
Η αντίδραση της κυβέρνησης στον άμεσο κίνδυνο αποδείχθηκε ανέλπιστα επιτυχής. Το lockdown επιβλήθηκε νωρίς, τηρήθηκε, κι έτσι γλιτώσαμε τα πολύ χειρότερα που έπληξαν άλλες χώρες, πλουσιότερες και οργανωμένες, όπου το κράτος λειτουργεί πιο αποτελεσματικά και οι υποδομές της δημόσιας υγείας είναι καλύτερες.
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Κατά τα φαινόμενα, ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, ως απάντηση στην εκλογική επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας, φιλοδοξεί να συγκροτήσει και να καθοδηγήσει ένα ευρύτατο αντιδεξιό μέτωπο. Η κίνηση δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Οχι μόνο έχει ξαναγίνει στο παρελθόν, αλλά αποδείχθηκε επιτυχής και μακρόβια.
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Ακούγεται παράδοξο, αλλά όσο πιο κοντά σε κάτι βρισκόμαστε τόσο λιγότερο το βλέπουμε. Πάρτε παράδειγμα τον κορονοϊό και πόσο μας επηρεάζει σε προσωπικό, καθημερινό επίπεδο. Με τα νέα μέτρα θα βρω δουλειά ή θα τη χάσω; Μήπως να περιμένω το επόμενο λεωφορείο που δεν θα έχει τόσο κόσμο; Αυτά μας απασχολούν άμεσα και βασανιστικά. Η συνολική εικόνα όμως μας διαφεύγει, ενώ γίνεται ολοένα και πιο διάχυτη η αίσθηση ότι μετά την πανδημία, o κόσμος δεν θα μοιάζει με εκείνον που ξέραμε. Τι καινούργιο θα προκύψει και κυρίως τι μας διδάσκει αυτή η επώδυνη εμπειρία για τον δικό μας ρόλο ως ατόμων, για το ποιοι είμαστε;
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Ολα τα κόμματα πιστεύουν πως όταν κερδίζουν, δίκαια κερδίζουν· και όταν χάνουν, άδικα χάνουν. Αυτό επιτάσσει η επικοινωνιακή πολιτική. Στην περίπτωση της Αριστεράς, όμως, έχουμε μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή του εν λόγω θέματος: μερικοί διατείνονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε στις εκλογές επειδή δεν ήταν επαρκώς αριστερός.
Μην πάει ο νους σας στην περιβόητη ελληνική ιδιαιτερότητα. Το ίδιο επιχείρημα έχει ακουστεί επανειλημμένα στο παρελθόν και σε διάφορες χώρες ως εξήγηση για τη μειωμένη απήχηση της Αριστεράς.
Κάποιοι ιστορικοί έχουν την τάση να αμφισβητούν τη συμβατική περιοδολόγηση που επιβάλλει ο τεμαχισμός του χρόνου σε αιώνες και επικαλούμενοι διάφορα κριτήρια μιλούν λ.χ. για τον «μακρύ» 19ο αιώνα, ο οποίος φτάνει μέχρι την έναρξη του Αʼ Παγκόσμιου Πολέμου το 1914. Με αυτή τη λογική μπορούμε να θέσουμε το ερώτημα «πότε τελείωσε ο εμφύλιος;».
Αν επιχειρήσουμε έναν απολογισμό του κινήματος Black Lives Matter που εξαπλώθηκε με απίστευτη ταχύτητα σε ολόκληρο τον κόσμο μετά τη δολοφονία του Φλόιντ, πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν και ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε πριν από τρεις εβδομάδες περίπου. Το υπογράφουν 150 άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης με διαφορετικές καταβολές και ποικίλες πεποιθήσεις: μαύροι και λευκοί, χριστιανοί, μουσουλμάνοι και εβραίοι, πανεπιστημιακοί και καλλιτέχνες, αριστεροί και ακτιβιστές, όπως ο Νόαμ Τσόμσκι και η Μάργκαρετ Ατγουντ.
Ομολογώ ότι, όποτε ψάχνω για θέμα να ασχοληθώ, δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να γράψω για τη Novartis ή για κάποιο άλλο σκάνδαλο. Απλός ο λόγος: δεν έχω γνώμη. Και δεν έχω γνώμη, επειδή δεν ξέρω τι συνέβη. Θα μου πείτε, γιατί δεν μαθαίνεις; Και θα σας απαντήσω ότι, για να μάθω, πρέπει να μιλήσω με γνώστες και ειδικούς, να διαβάσω και κυρίως να αξιολογήσω τι έχει γραφτεί σχετικά, δηλαδή δημοσιεύματα ων ουκ έστιν αριθμός, και να στηθώ επί ώρες και ώρες μπροστά στην τηλεόραση. Λυπάμαι, αλλά μπορώ να σκεφτώ πολλά άλλα πράγματα στα οποία προτιμώ να αφιερώσω τον χρόνο μου.
Σύνολο καταγραφών: 283
