Αρθογράφος: Γιώργος Γιαννουλόπουλος - Σελίδα: 1
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Κατά τα φαινόμενα, ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, ως απάντηση στην εκλογική επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας, φιλοδοξεί να συγκροτήσει και να καθοδηγήσει ένα ευρύτατο αντιδεξιό μέτωπο. Η κίνηση δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Οχι μόνο έχει ξαναγίνει στο παρελθόν, αλλά αποδείχθηκε επιτυχής και μακρόβια.
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Ακούγεται παράδοξο, αλλά όσο πιο κοντά σε κάτι βρισκόμαστε τόσο λιγότερο το βλέπουμε. Πάρτε παράδειγμα τον κορονοϊό και πόσο μας επηρεάζει σε προσωπικό, καθημερινό επίπεδο. Με τα νέα μέτρα θα βρω δουλειά ή θα τη χάσω; Μήπως να περιμένω το επόμενο λεωφορείο που δεν θα έχει τόσο κόσμο; Αυτά μας απασχολούν άμεσα και βασανιστικά. Η συνολική εικόνα όμως μας διαφεύγει, ενώ γίνεται ολοένα και πιο διάχυτη η αίσθηση ότι μετά την πανδημία, o κόσμος δεν θα μοιάζει με εκείνον που ξέραμε. Τι καινούργιο θα προκύψει και κυρίως τι μας διδάσκει αυτή η επώδυνη εμπειρία για τον δικό μας ρόλο ως ατόμων, για το ποιοι είμαστε;
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Ολα τα κόμματα πιστεύουν πως όταν κερδίζουν, δίκαια κερδίζουν· και όταν χάνουν, άδικα χάνουν. Αυτό επιτάσσει η επικοινωνιακή πολιτική. Στην περίπτωση της Αριστεράς, όμως, έχουμε μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή του εν λόγω θέματος: μερικοί διατείνονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε στις εκλογές επειδή δεν ήταν επαρκώς αριστερός.
Μην πάει ο νους σας στην περιβόητη ελληνική ιδιαιτερότητα. Το ίδιο επιχείρημα έχει ακουστεί επανειλημμένα στο παρελθόν και σε διάφορες χώρες ως εξήγηση για τη μειωμένη απήχηση της Αριστεράς.
Κάποιοι ιστορικοί έχουν την τάση να αμφισβητούν τη συμβατική περιοδολόγηση που επιβάλλει ο τεμαχισμός του χρόνου σε αιώνες και επικαλούμενοι διάφορα κριτήρια μιλούν λ.χ. για τον «μακρύ» 19ο αιώνα, ο οποίος φτάνει μέχρι την έναρξη του Αʼ Παγκόσμιου Πολέμου το 1914. Με αυτή τη λογική μπορούμε να θέσουμε το ερώτημα «πότε τελείωσε ο εμφύλιος;».
Αν επιχειρήσουμε έναν απολογισμό του κινήματος Black Lives Matter που εξαπλώθηκε με απίστευτη ταχύτητα σε ολόκληρο τον κόσμο μετά τη δολοφονία του Φλόιντ, πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν και ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε πριν από τρεις εβδομάδες περίπου. Το υπογράφουν 150 άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης με διαφορετικές καταβολές και ποικίλες πεποιθήσεις: μαύροι και λευκοί, χριστιανοί, μουσουλμάνοι και εβραίοι, πανεπιστημιακοί και καλλιτέχνες, αριστεροί και ακτιβιστές, όπως ο Νόαμ Τσόμσκι και η Μάργκαρετ Ατγουντ.
Ομολογώ ότι, όποτε ψάχνω για θέμα να ασχοληθώ, δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να γράψω για τη Novartis ή για κάποιο άλλο σκάνδαλο. Απλός ο λόγος: δεν έχω γνώμη. Και δεν έχω γνώμη, επειδή δεν ξέρω τι συνέβη. Θα μου πείτε, γιατί δεν μαθαίνεις; Και θα σας απαντήσω ότι, για να μάθω, πρέπει να μιλήσω με γνώστες και ειδικούς, να διαβάσω και κυρίως να αξιολογήσω τι έχει γραφτεί σχετικά, δηλαδή δημοσιεύματα ων ουκ έστιν αριθμός, και να στηθώ επί ώρες και ώρες μπροστά στην τηλεόραση. Λυπάμαι, αλλά μπορώ να σκεφτώ πολλά άλλα πράγματα στα οποία προτιμώ να αφιερώσω τον χρόνο μου.
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Δεν χωράει αμφιβολία ότι η αντίδραση της κυβέρνησης στην πανδημία του Covid-19 ήταν ανέλπιστα επιτυχημένη. (Μέχρι στιγμής τουλάχιστον). Κακά τα ψέματα. Δεν έχουμε συνηθίσει να εισπράττουμε εύσημα όχι για τη γαλάζια θάλασσά μας, το ελληνικό φως και το έξω καρδιά ταμπεραμέντο μας, αλλά επειδή αποδειχτήκαμε ψύχραιμοι και αποτελεσματικοί στην αντιμετώπιση ενός προβλήματος όταν οι συστηματικοί και καλά οργανωμένοι ξένοι τα έκαναν μούσκεμα.
Οποτε γίνονται εκλογές το μόνο απολύτως σίγουρο είναι ότι στις δηλώσεις των ηττημένων θα υπάρχει το «σέβομαι το αποτέλεσμα» ή «σέβομαι τη λαϊκή ετυμηγορία». Τι σημαίνει αυτή η κοσνσερβαρισμένη φράση;
Η πρώτη, και συνταγματικά ορθή, ερμηνεία είναι ότι δεν αμφισβητείται το γεγονός της ήττας. Πράγμα που σήμερα θεωρείται αυτονόητο, αλλά δεν ήταν πάντα. Πριν από τη μεταπολίτευση υπήρχαν περιπτώσεις αλλοίωσης του αποτελέσματος λόγω πραγματικής «βίας και νοθείας», για να χρησιμοποιήσω την ορολογία της εποχής. Εκτοτε όμως το φαινόμενο ευτυχώς εξέλιπε.
Φοβάμαι ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση το παιχνίδι ο ΣΥΡΙΖΑ το έχασε. Γιατί αποδοκίμασε μεν την πυρπόληση της Μαρφίν –το ίδιο ισχύει για τη Νέα Δημοκρατία με τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου– αλλά το έκανε με αστερίσκους. Δηλαδή φταίει η τράπεζα που ανάγκασε τους εργαζόμενους να δουλεύουν εκείνη την ημέρα ή δεν φρόντισε να υπάρχουν μέτρα πυρασφάλειας, φταίει ο Χρυσοχοΐδης που δεν τους έπιασε τότε ή ας μιλήσουμε για τη βία που ασκούν οι εργοδότες, και διάφορα άλλα που ενδέχεται να ευσταθούν περισσότερο ή λιγότερο.
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
«Η τιμή της μνήμης πολιτών που έπεσαν θύματα μίσους και ιδεολογικής βίας δεν μπορεί να αποτελεί πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και διχασμού … ελπίζω και εύχομαι να μην ξαναζήσουμε ποτέ στη χώρα μας εκδηλώσεις ακραίας πόλωσης και τυφλής βίας».
Ας γυρίσουμε λίγο πίσω, τότε που ζούσαμε σε άλλο πλανήτη.
Οταν υπογράφηκε η Συμφωνία των Πρεσπών βάζοντας τέλος στην πολυετή εθνική μας παράκρουση, χωριστήκαμε σε δύο στρατόπεδα. Από τη μια εκείνοι που την απέρριψαν επικαλούμενοι διάφορους λόγους κι από την άλλη όσοι πίστευαν ότι καλώς έγινε και ότι έπρεπε να είχε γίνει από καιρό.
Ας ξεκινήσουμε με κάτι που όλοι, δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, γνωρίζουμε: ότι προς το παρόν δεν υπάρχει θεραπεία ή εμβόλιο για τον κορονοϊό, ο οποίος διασπείρεται ταχύτατα σε ολόκληρο τον κόσμο, με τα θύματά του να ξεπερνούν τις εκατό χιλιάδες νεκρούς.
Ξέρουμε, επίσης, ότι τα κράτη προσπαθούν να τον αντιμετωπίσουν βελτιώνοντας τις αποδόσεις του δημόσιου συστήματος υγείας, σε συνδυασμό με μια σειρά από μέτρα περιορισμών και επιτήρησης, τα οποία θα ήταν όχι απλώς αμφιλεγόμενα αλλά αδιανόητα σε μια στοιχειωδώς ανοιχτή κοινωνία. Η τεχνολογία δίνει τη δυνατότητα στην κεντρική εξουσία να γνωρίζει πού είμαστε ανά πάσα στιγμή, με ποιον ήρθαμε σε επαφή, τι διαβάζουμε άρα τι ψηφίζουμε, ποιες είναι οι καταναλωτικές προτιμήσεις μας κ.ο.κ. και ταυτόχρονα της δίνει το δικαίωμα να μας κλειδαμπαρώσει στο σπίτι μας.
Σύνολο καταγραφών: 277
