Η Γαλλία υπό τον πρόεδρο Ε. Μακρόν έχει επανέλθει ως η ηγέτιδα πολιτική δύναμη στην ΕΕ, κάνει κουμάντο, ενώ η Γερμανία φαίνεται να περιορίζεται σε μια δευτερεύουσα οικονομική κυρίως θέση

Η Γαλλία σταμάτησε τελικά την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με τη Β. Μακεδονία και την Αλβανία. Μια βαθύτατα λάθος επιλογή με κίνδυνο την αποσταθεροποίηση των Δ. Βαλκανίων (που θα πρέπει να διορθωθεί στο αμέσως επόμενο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δεκεμβρίου προτού είναι αργά). Υπογραμμίζει όμως τον νέο ρόλο της Γαλλίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση – ΕΕ. Ετσι, παρά το χαστούκι που δέχτηκε πρόσφατα το Παρίσι από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με την απόρριψη της υποψήφιάς του για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Σιλβί Γκιουλάρ, και ενώ στη λαϊκή φαντασίωση η Γερμανία ηγεμονεύει στην Ενωση, η πραγματικότητα είναι σαφώς διαφορετική.

Η επέμβαση στη Συρία δημιούργησε προς στιγμή την εντύπωση ότι η Τουρκία μπορεί να χαλαρώσει την πίεση στην Κυπριακή ΑΟΖ. Δεν πρόκειται. Η Τουρκία παρανομεί βάναυσα επιχειρώντας γεωτρήσεις στην Κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) και μάλιστα μέσα στο οικόπεδο επτά που έχει ήδη αδειοδοτηθεί. Αλλά είναι εμφανές ότι, παρά τις αντιδράσεις τόσο από Κύπρο και Ελλάδα αλλά και κυρίως από διεθνείς συντελεστές (ΗΠΑ , Ευρωπαϊκή Ένωση-ΕΕ), η Τουρκία δεν ακούει και δεν υποχωρεί . Συνεχίζει ακάθεκτη τις έκνομες ενέργειές της.

Η σχέση διανοουμένων, πολιτικής και εξουσίας είναι εξαιρετικά σύνθετο και περίπλοκο ζήτημα από την εποχή του Πλάτωνα. Συγγραφείς όπως οι Α. Γκράμτσι, Ε. Σαΐντ, Ζ.-Π. Σαρτρ, Π. Τζόνσον, Ρ. Αρόν κ.ά. έχουν επιχειρήσει στη σύγχρονη εποχή να προσεγγίσουν, αναλύσουν, απομυθοποιήσουν (ή και να μυθοποιήσουν) τον ρόλο των διανοουμένων (intellectuals). Η Ελλάδα, όπως παράγει περισσότερη Ιστορία απ’ αυτή που μπορεί να καταναλώσει, έτσι παράγει και πολύ περισσότερους διανοουμένους απ’ όσους μπορεί ίσως να αντέξει. Είναι η «χώρα του πνεύματος» άλλωστε. Οπως παράγει και πολλούς δικηγόρους. Στην Ελλάδα συγκεκριμένα αντιστοιχούν 400 δικηγόροι ανά 100.000 άτομα, ενώ στη Γαλλία μόνο 85.

Αυτονόητο είναι ότι η Ελλάδα θα πρέπει να έχει τις καλύτερες δυνατές σχέσεις με την Τουρκία, ως την όμορη χώρα με την οποία η γεωγραφία, ιστορία, κουλτούρα, πολιτική αποκλείει οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική προσέγγιση πέρα από τη συνεργατική. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι εκείνο της πρόσκλησης, σήμερα κάτω από τις συνθήκες που επικρατούν στη γειτονική χώρα, για επίσημη επίσκεψη του προέδρου Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα- ως πρώτη προεδρική επίσκεψη από τη δεκαετία του 1950- η απόσταση είναι μεγάλη, τεράστια. Ο πρόεδρος Ερντογάν έχει αναδειχθεί στον πλέον αυταρχικό ηγέτη χώρας μέλους του ΝΑΤΟ.

Ανεξάρτητα από τον κυβερνητικό συνασπισμό που θα προκύψει τελικά στην Αυστρία, τα εκλογικά αποτελέσματα στη χώρα αυτή επιβεβαιώνουν τη δραματική μετατόπιση της Ευρώπης προς τα δεξιά. Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία ακολούθησαν τη δεξιά στροφή με νίκες για τα συντηρητικά, δεξιά κόμματα ή και, το χειρότερο, με εντυπωσιακή αύξηση των ψήφων για τις ακροδεξιές, λαϊκιστικές, ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις. Εξαίρεση μέχρι στιγμής στον κανόνα αυτό το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου το Εργατικό Κόμμα αύξησε σημαντικά τις ψήφους του, η Πορτογαλία και το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα στην Κάτω Σαξονία στη Γερμανία, όπου το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) κατέγραψε εκλογική επιτυχία ύστερα από διαδοχικές ήττες

Το θέμα «Ευρώπη» εξακολουθεί να διχάζει την ευρωπαϊκή Αριστερά. Αυτή την περίοδο το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας - το οποίο στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου κατέγραψε απρόσμενη επιτυχία με την εντυπωσιακή αύξηση της εκλογικής του δύναμης - σπαράσσεται από συγκρουόμενες απόψεις γύρω από τη μελλοντική θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ).

Η ηγετική ομάδα του κόμματος υπό τον Τζέρεμι Κόρμπιν έχει υιοθετήσει μια ιδιαίτερα ανελαστική στάση υπέρ του λεγόμενου «σκληρού Brexit» (hard Brexit) που σημαίνει έξοδο της χώρας τόσο από την εσωτερική αγορά όσο και από την τελωνειακή ένωση. Η θέση αυτή είναι σχεδόν ταυτόσημη με τα όσα ακραία υποστηρίζει η πρωθυπουργός Τ. Μέι και οι πλέον έξαλλοι Συντηρητικοί.