Πιστεύω ότι ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε για το μέλλον της χώρας πρέπει να συναντιέται με τη νοοτροπία λειτουργίας του πολιτικού μας χώρου. Το «Πρόγραμμα Ελλάδα» αναφέρεται σε υπερβάσεις, σε μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμούς, στην ανάγκη να δοθεί ζωτικός χώρος σε υγιείς δυνάμεις της παραγωγής και της καινοτομίας, αλλά και σε αυτούς που βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό σε μια χώρα όπου οι κοινωνικές ανισότητες είναι οι μεγαλύτερες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κατά τον ίδιο τρόπο πρέπει να λειτουργούμε και ως πολιτικός χώρος.

...Διαφωνώ με τη λογική μετώπων που φέρουν το πρόθεμα “αντί”. Υποστηρίζω πολιτικές με θετικό πρόσημο. Από εκεί και πέρα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπου έχουν συγκροτηθεί προοδευτικά μέτωπα, κορμός αυτής της συμμαχίας είναι τα υπεύθυνα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας. Για τον λόγο αυτό άλλωστε, από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε το εγχείρημα ανασυγκρότησης της ελληνικής κεντροαριστεράς, βασικός διακυρηκτικός στόχος είναι η ανατροπή των σημερινών πολιτικών συσχετισμών και η πολιτική ηγεμονία στο ευρύτερο προοδευτικό χώρο.

...Αλήθεια, για πόσο ακόμη ο κ. Τσίπρας θα κάνει ότι δεν βλέπει τι συμβαίνει, ειδικά σε μια περίοδο που η σοβαρότητα και η αξιοπιστία αποτελούν βασικές προϋποθέσεις για τη διεθνή εικόνα της χώρας με στόχο την έξοδο από την οικονομική κρίση; Για πόσο ακόμη θα θυσιάζονται στον βωμό της εξουσίας οι αρχές και οι αξίες της Αριστεράς; Η αποπομπή του Πάνου Καμμένου από τη θέση του υπουργού Εθνικής Αμυνας είναι πλέον η τελευταία ευκαιρία για να μπει ένα τέλος στον κατήφορο. Διαφορετικά, θα ισχύει το «όμοιος ομοίω αεί πελάζει».

...Τίθεται εύλογα το ερώτημα για το κατά πόσο η προσπάθεια απόδειξης πως η ΧΑ είναι εγκληματική οργάνωση αρκεί από μόνη της για την αντιμετώπιση του φαινομένου. Πράγματι, οι χρυσαυγίτες δεν κατηγορούνται γιατί απλά πιστεύουν σε κάποιες ιδέες, αλλά για τις εγκληματικές τους πράξεις. Ωστόσο, αυτά τα εγκλήματα συνοδεύονται από ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό πλαίσιο, στον πυρήνα του οποίου βρίσκεται η φυλετική αντιμετώπιση της κοινωνίας - η διάκριση των ανθρώπων σε αυτούς που πρέπει να ζουν και σε αυτούς που πρέπει να εξολοθρευτούν. Κι αυτός ακριβώς είναι ο πυρήνας μιας εγκληματικής ιδεολογίας.

Στη δεύτερη ταινία της τριλογίας του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, Οι δύο πύργοι, ο μάγος Γκάνταλφ μαζί με τους Άραγκορν, Λέγκολας και Γκίμλι επισκέπτονται το Βασιλιά του Ρόχαν, Θέοντεν, προκειμένου να του ζητήσουν να συστρατευτεί μαζί τους στο αγώνα ενάντια στο κακό. Όμως, στη θέση του βρίσκουν έναν αγνώριστο Βασιλιά, γερασμένο και καταβεβλημένο, με το μυαλό του να ελέγχεται πλήρως από τον υπηρέτη του κακού, το μάγο Σάρουμαν. Για κάποιο λόγο, η εικόνα του Μίκη Θεοδωράκη στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία μου θύμισε τρομακτικά το Βασιλιά Θέοντεν.

... Όσοι πιστεύουμε ότι ένας άλλος δρόμος, ευημερίας και κοινωνικής δικαιοσύνης, είναι εφικτός, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τις αποφάσεις τις παίρνουν αυτοί που συμμετέχουν, όχι εκείνοι που απέχουν. Επομένως, δεν έχουμε παρά να ανταποκριθούμε στο προσκλητήριο που απευθύνουν τα κόμματα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας και του προοδευτικού κέντρου και να συμμετέχουμε μαζικά την ερχόμενη Κυριακή, 12 Νοεμβρίου, στις εκλογές για την ανάδειξη εκείνου ή εκείνης που ο καθένας μας πιστεύει ότι είναι καταλληλότερος να ηγηθεί του νέου προοδευτικού κόμματος που ιδρύεται.

Σήμερα συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το μέλος της Χρυσής Αυγής, Γιώργο Ρουπακιά, έγκλημα που αποτέλεσε την τραγική κατάληξη μίας σειράς δολοφονικών επιθέσεων, ώστε η πολιτεία έδειξε τελικά να «ξυπνάει».

Έστω κι αργά, έγιναν κάποια σημαντικά βήματα. Υπήρξαν προφυλακίσεις ηγετικών και ανώτερων στελεχών, ενώ στις 20 Απριλίου 2015 ξεκίνησε η δίκη της Χ.Α., όπου οι κατηγορίες εναντίον της αφορούν μια σειρά από ειδεχθή ποινικά αδικήματα, όπως ανθρωποκτονίες, απόπειρες ανθρωποκτονιών, σωματικές βλάβες, ληστείες, εμπρησμούς, πλαστογραφίες κλπ., στο πλαίσιο μιας δομημένης εγκληματικής οργάνωσης, την οποία συντόνισαν ή/και εντάχθηκαν ο αρχηγός, οι βουλευτές, ανώτερα στελέχη και μέλη της.

Το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης αποτελεί ακόμη ένα σημαντικό βήμα σε μία προσπάθεια που ξεκίνησε με τη γενναία απόφαση δύο κομμάτων και των οργανωμένων πολιτών του προοδευτικού χώρου να απαντήσουν με τη συμπαράταξή τους στον εκλογικό αιφνιδιασμό του Σεπτεμβρίου του 2015. Η προσπάθεια αυτή ήταν επίπονη. Απαιτούσε καταρχήν την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία μεταξύ των φορέων δύο ιστορικών πολιτικών ρευμάτων. Σταδιακά εγκαταλείφτηκε η λογική του ενδιάμεσου χώρου, που ταλαιπώρησε την κεντροαριστερή συζήτηση τα προηγούμενα χρόνια, και τέθηκε πλέον το ζήτημα της πολιτικής ηγεμονίας στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο.