Καθαρή λύση τώρα

Ο Στέφανος Κασσελάκης τον τελευταίο καιρό συνηθίζει να καλεί στελέχη του κόμματος που διαφωνούν μαζί του, να τοποθετηθούν καθαρά για τις προθέσεις τους. Στην πραγματικότητα, όμως, ο ίδιος είναι που δεν κάνει καθαρές τις προθέσεις του για το τι επιδιώκει. Για να μπει τέλος στο αδιέξοδο είναι η εκλογή προέδρου από τη βάση.

Με την απόφαση του Αλέξη Τσίπρα τον Ιούνιο του 2023 να αποχωρήσει από τη θέση του προέδρου του κόμματος, ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία μπήκε σε κρίση ηγεσίας. Η εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη, τρεις μήνες μετά, όχι μόνο δεν αντιμετώπισε αυτή την κρίση ηγεσίας, αλλά τη βάθυνε και της έδωσε χαρακτηριστικά διαλυτικής κρίσης, με εξάρσεις και υφέσεις. Αυτή η εξέλιξη ήταν ή θα έπρεπε να ήταν αναμενόμενη όταν σε ένα μεγάλο, δημοκρατικό και πολυσυλλεκτικό κόμμα προκρίνεται ένα τύπος ηγεσίας που συνδυάζει την εμφανή άγνοια κρίσιμων ζητημάτων, την απουσία ιστορικής συνείδησης και πολιτικής ευθύνης με την αμετροέπεια, την εχθροπάθεια και τη διχαστική λογική.

Μετά τις ευρωεκλογές και την παταγώδη διάψευση της απατηλής προσδοκίας ότι μπορεί να κερδίσει τον Μητσοτάκη, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία ωθεί αυτή την κρίση σε κλιμάκωση, σε σημείο να έχει απολέσει ακόμη και την πλειοψηφία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι κανείς δεν ξέρει ποιο σημείο κάθε φορά είναι το μη περαιτέρω. Πολύ περισσότερο, όταν βρίσκονται πρόθυμοι να δώσουν παράταση σε αυτή τη φθοροποιό κατάσταση υποκρινόμενοι ανεύθυνα ότι δεν συμβαίνει τίποτα.

Οσοι από την αρχή προειδοποιούσαμε για τον κίνδυνο «ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία να εξελιχθεί σε ένα κόμμα που θα απευθύνεται αποκλειστικά σε ένα στενό ακροατήριο οπαδών» (από την ομιλία μου στην Κεντρική Επιτροπή, 12.11.2023) και τα λόγια μας έμοιαζαν τότε με φωνή βοώντος εν τη ερήμω, τώρα βλέπουμε την πικρή δικαίωση. Το κρίσιμο σήμερα, όμως, δεν είναι ποιος δικαιώθηκε και ποιος ευθύνεται. Η Ιστορία θα κάνει τα κουμάντα της γι’ αυτό. Το κρίσιμο σήμερα είναι πώς θα μπει φρένο στον κατήφορο και πώς θα βγούμε από μια κατάσταση που δεν είναι ντροπιαστική μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, αλλά επηρεάζει αρνητικά συνολικά την Αριστερά και τον προοδευτικό χώρο κι επομένως όλο το πολιτικό σύστημα.

Η χώρα έχει μια κυβέρνηση που οδηγεί την οικονομία της σε νέα χρεοκοπία και τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία σε όλο και πιο δύσκολες συνθήκες διαβίωσης και παράλληλα έχει κουρελιάσει τους θεσμούς. Οσο απέναντι σε αυτή την κατάσταση δεν υπάρχει εναλλακτική λύση από τον προοδευτικό χώρο, δεν αποκλείεται στο τέλος να δούμε να επωφελείται η Ακροδεξιά από αυτό το κενό πολιτικής εκπροσώπησης. Γίνεται λοιπόν κατανοητό ότι οι ευθύνες όλων στον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία υπερβαίνουν τα στενά κομματικά όρια, πόσο δε μάλλον προσωπικές ανασφάλειες και εγωισμούς.

Ο πρόεδρος του κόμματος, ωστόσο, αντί να είναι ο πρώτος που θα αντιληφθεί αυτό το διακύβευμα και θα δείξει τον δρόμο της ευθύνης, όπως ένας ηγέτης οφείλει να πράττει, αποδεικνύει καθημερινά πόσο ακατάλληλος είναι. Σε μια εποχή που απαιτούνται ευρύτερες συνθέσεις, ο ίδιος τροφοδοτεί καθημερινά την εσωστρέφεια και τον διχασμό μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Αντί με αυτοπεποίθηση να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ–Προοδευτική Συμμαχία κινητήριο μοχλό της συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων, όπως άλλωστε λέει και η τελευταία απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής, μιλάει πλέον απαξιωτικά για τις συνεργασίες ως σχέδια -δήθεν- της διαπλοκής.

Είναι εμφανές ότι οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία σε ένα μικρό και απολύτως ελεγχόμενο κόμμα διαμαρτυρίας, όπως η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Το κόμμα αυτό βεβαίως θα βρίσκεται εκτός των διεργασιών στον προοδευτικό χώρο. Το πολιτικό σύστημα, όμως, δεν έχει ανάγκη από ακόμα ένα τέτοιο κόμμα. Και προφανώς ο ίδιος εκλέχτηκε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία με εντολή να τον επαναφέρει σε κυβερνητική τροχιά, όχι να τον συρρικνώσει ούτε να ιδρύσει πάνω του νέο κόμμα.

Ο Στέφανος Κασσελάκης τον τελευταίο καιρό συνηθίζει να καλεί στελέχη του κόμματος που διαφωνούν μαζί του, να τοποθετηθούν καθαρά για τις προθέσεις τους. Στην πραγματικότητα, όμως, ο ίδιος είναι που δεν κάνει καθαρές τις προθέσεις του για το τι επιδιώκει. Αλλωστε, εκλέχτηκε πρόεδρος λέγοντας, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, ελάχιστα και για το ποιος είναι και για το πολιτικό του σχέδιο. Δεν μπορεί να επικαλείται λοιπόν ούτε τις εκλογές που έγιναν πέρσι ενώ έχουν έρθει τα πάνω κάτω ούτε και να κρύβεται πίσω από την Κεντρική Επιτροπή αδιαφορώντας για τη γνώμη της βάσης στην οποία διαρκώς ομνύει. Η μόνη καθαρή λύση για να μπει τέλος στο αδιέξοδο είναι η εκλογή προέδρου από τη βάση. Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.