Ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί σήμερα στο χώρο της ελληνικής Αριστεράς. Με βάση το εκλογικό του ποσοστό, φαίνεται να είναι αποδεκτός από ευρύ τμήμα των πολιτών. Αυτή η αποδοχή δεν εξηγείται μόνο με τη δεδομένη ισχύ της υποσχεσιολογίας σε περιόδους βαθειάς κρίσης.
Είναι και κάποιες παθογενείς ιδιαιτερότητες της ελληνικής αριστερής θεώρησης των πραγμάτων, ρητές και άρρητες, που σε τέτοιες φάσεις δημιουργούν δυναμικές. Εντοπίζω τις 4 συνήθεις, αυτές ακριβώς που βάζουν τελικά την Αριστερά στη γωνία, παρά τα κέρδη που της αποφέρουν στη φάση της οργής.

Μια τρικομματική κυβέρνηση υλοποιεί τη σύνθεση ή την κοινή συνισταμένη των τριών προγραμμάτων, όχι το πρόγραμμα του ενός. Και το νόημα των κόκκινων γραμμών δεν είναι εκβιαστικό, «υιοθέτησε τη θέση μου αλλιώς αποχωρώ» αλλά συναινετικό, «σεβάσου τα αδιαπραγμάτευτα της φυσιογνωμίας μου».
Συνεργασία, ξαναλέω, σημαίνει έντιμος και διαφανής συμβιβασμός. Εκείνους δε, οι οποίοι μας κριτικάρουν, τάχατες από αριστερά, γιατί δεν ρίξαμε την κυβέρνηση π.χ. για τις επιτάξεις, τους καλώ να φανταστούν τι θα γινόταν σε όλα τα μέτωπα, εργασιακά, απεργιακά και θεσμικά, αν δεν ήταν η ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση.

Δεν αντιλαμβάνομαι τα ταξίδια του κ. Τσίπρα ως θεαματική μεταστροφή της πολιτικής γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ. Η ποιότητα και η σταθερότητα μιας τέτοιας μεταστροφής απαιτεί πολιτική τόλμη για να ολοκληρωθεί και σχετικά ικανό χρόνο για να εμπεδωθεί και να κριθεί. Προς το παρόν είμαι βέβαιος ότι η λεγόμενη μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς ρεαλιστικές επεξεργασίες και προτάσεις είναι ένας επικοινωνιακός ελιγμός, που σχετίζεται αφενός με τις δημοσκοπήσεις, που αποτυπώνουν μια στασιμότητα της επιρροής του στα μεσαία στρώματα της κοινωνίας, και αφετέρου με την ανάγκη του να πείσει τη διεθνή κοινότητα ότι είναι ένα αστικού τύπου αριστερό κόμμα χωρίς ακραίους και ακρότητες.

Έγραψα τα παρακάτω πριν τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στους νοικοκυραίους με τη φωνή του Προέδρου του και μετά τη δημοσίευση άρθρου έμπειρου στελέχους που αιτιολογεί τη στροφή με λατινοαμερικάνικες ταξιδιωτικές εντυπώσεις. Πριν και την ανακοίνωση της συνάντησης με τον Σόϊμπλε, πριν τις βομβιστικές επιθέσεις κατά δημοσιογράφων, κομματικών γραφείων, και τις ριπές με καλάσνικωφ κατά του γραφείου του Πρωθυπουργού.
Αμφιταλαντεύτηκα για την ανάγκη δημοσίευσής του. Το αποφάσισα όμως, έτσι, χωρίς ηθικό δίδαγμα.

Δεν είμαι απολύτως βέβαιος ποιος ακριβώς -αναφέρομαι στους εσωτερικούς παράγοντες και στους εκπροσώπους της τρόικα - και πόσο επιμένει. Πέραν αυτού όμως θέλω να είμαι σαφής σε τούτο: αλλαγές πρέπει να γίνουν παντού και θεσμικές και νοοτροπίας. Αυτό που είπαμε εμείς στα εργασιακά είναι «όχι, διότι η ανεργία παίρνει διαστάσεις ενδημικού φαινομένου και η αγορά εργασίας είναι εντελώς απορρυθμισμένη». Στην πραγματικότητα μάλιστα, στην καθημερινή ζωή, δεν τηρούνται καν οι υφιστάμενοι νόμοι και μεγάλο πλήθος εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, όντες όμηροι της απειλής της ανεργίας αναγκάζονται να ξεπερνούν και τις προσδοκίες του απαιτητικότερου εργοδότη. Τι θέλουν λοιπόν να κάνουμε, να σφραγίσουμε κι από πάνω με νομιμοποίηση αυτό το εργασιακό σκοτάδι;

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα σφυρηλατείται κουλτούρα κυβερνητικής συνεργασίας, σε εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες μάλιστα. Δύσκολο εγχείρημα, πολλά τα πεδία τριβής, αλλά η αρχή έχει γίνει.
Αν αυτή η κυβέρνηση δεν πάει καλά, θα είναι επειδή απέτυχε η προσπάθειά της, όχι επειδή κάποιος εκ των τριών θα την υπονομεύσει . Διότι εκτιμώ ότι και οι τρεις εταίροι της κυβέρνησης έχουν επίγνωση των ειδικών συνθηκών, επί τη βάσει των οποίων προέκυψε η ανάγκη συγκρότησής της, τις εκτιμούν καθημερινά και τις τιμούν.
Παρόλα αυτά δεν θεωρώ ότι υπάρχουν στρατηγικού τύπου ταυτίσεις των τριών κομμάτων για τη συνολική πορεία της χώρας. Μένει να δούμε αν, και σε ποια ζητήματα, μπορούμε να εξασφαλίσουμε συγκλίσεις, έστω και με αμοιβαίους προωθητικούς συμβιβασμούς, για να διασφαλίσουμε την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και τον εκσυγχρονισμό της.

Ο Φ. Κουβέλης δήλωσε πρόσφατα ότι δεν θα γίνουμε «η κολυμβήθρα του Σιλωάμ», αλλά και ότι δεν πάσχουμε από το «σύνδρομο του σκαντζόχοιρου» δηλαδή ότι δεν κλεινόμαστε στο καβούκι μας βγάζοντας αγκάθια σε όποιον μας πλησιάζει. Αυτό ίσως δεν το προσέξατε.
Δεν υποδεχόμαστε με βάγια και κλαδιά κανέναν. Αλλά δεν ανασύρουμε και τον φάκελο κανενός για να ψάξουμε αυτή ή την άλλη διατύπωσή του.
Η ΔΗΜΑΡ έχει πάρει την πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση του ευρύτερου χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού και σ’αυτήν την προσπάθεια συναντιέται με συναγωνιστές με τους οποίους στο παρελθόν διαφωνήσαμε σε πολλά ή λίγα αλλά τώρα επιθυμούν να έχουμε τον ίδιο βηματισμό.
Βλέπουμε θετικά αυτή τη συνάντηση. Η αριστερά αγωνίζεται, ψάχνει και ψάχνεται, γεννάει ανησυχίες, απομακρύνει ανθρώπους, συναντιέται πάλι μαζί τους. Αυτή είναι η ιστορία της, η διαδρομή της.

Η Αριστερά που δεν έχει την πολιτική φιλοδοξία να διαχειριστεί τα κοινά, στο όνομα των εργαζομένων για τα συμφέροντα των οποίων υπάρχει και παλεύει, είναι μια άχρηστη Αριστερά». Την κατηγορηματική αυτή εκτίμηση έκανε μιλώντας στην “Ε” ο γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς Σπύρος Λυκούδης, τονίζοντας ταυτόχρονα ότι «η γενικότερη απαξίωση του πολιτικού συστήματος και η κατακρήμνιση του ένοχου δικομματισμού αφήνουν μεγαλύτερα περιθώρια ανάπτυξης των πολιτικών δυνάμεων που δεν μετείχαν στην κακοδιαχείριση του τόπου τα τελευταία χρόνια».

...Καταρχάς ας περιμένουμε να δούμε τι θα περιλαμβάνει η νέα δανειακή σύμβαση. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η Δημοκρατική Αριστερά δεν μπορεί να συναινέσει σε μέτρα που αποσαθρώνουν την κοινωνία, διαλύουν τον κοινωνικό ιστό, διογκώνουν την ύφεση και την ανεργία κα δεν δημιουργούν καμία προοπτική εξόδου της χώρας από την κρίση. Οι εισηγήσεις για ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, για κατάργηση του κατώτατου μισθού και κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων σε καμία περίπτωση δεν θα συμβάλουν στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής κοινωνίας. Αντιθέτως θα μας βυθίσουν σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση και θα οδηγήσουν σε χιλιάδες λουκέτα την αγορά.

Τη διαφωνία του με το ενδεχόμενο πρόωρης προσφυγής στις κάλπες εκφράζει με συνέντευξή του στη «metro» ο γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς, Σπύρος Λυκούδης, εκτιμώντας ότι οι εκλογές θα πολλαπλασιάσουν τα αδιέξοδα της χώρας. Ο κ. Λυκούδης είναι ιδιαίτερα αιχμηρός τόσο με τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ, που έχουν κατά καιρούς περιγράψει το κόμμα της ΔΗΜΑΡ ως «δεκανίκι» του ΠΑΣΟΚ και ανά πάσα στιγμή πρόθυμο για συνεργασία με την κυβέρνηση. «Πρόκειται για πολιτικές ανοησίες. Εμείς δεν είμαστε κομπλεξική Αριστερά. Δεν πιστεύουμε ότι θα αποδείξουμε την αριστεροσύνη μας καθυβρίζοντας τους αντιπάλους μας ή γιαουρτώνοντας πολιτικά πρόσωπα», τονίζει χαρακτηριστικά.

«Θέλουμε να εκφράσουμε τους πολίτες που δεν μετατρέπουν σε πολιτική τις φαντασιώσεις τους, αλλά την αισιοδοξία της βούλησής τους και την πίστη τους στον ορθό πολιτικό λόγο» λέει σε συνέντευξή του στο «BHMAonline» ο κ. Σπ. Λυκούδης, ο οποίος εξελέγη πρόσφατα γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς (ΔΗΜΑΡ). Ο πρώτος γραμματέας της ΔΗΜΑΡ απορρίπτει το «δεν πληρώνω - δεν πληρώνω» για το δημόσιο χρέος, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «το χρέος της χώρας δεν είναι διόδια».

Με την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης η Ελλάδα οδηγείται σε διαπιστωτική πράξη μειωμένης κυριαρχίας, υποστηρίζει ο Σπύρος Λυκούδης, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ, αναφέροντας ότι θέλει απύθμενο πολιτικό θράσος να χαρακτηρίζεται από την κυβέρνηση μονόδρομος η παραπάνω επιλογή. Το ηγετικό στέλεχος του ΣΥΝ επιμένει ότι αποτελεί λάθος η επιλογή του συνεδρίου, θεωρώντας ότι μπορεί να μετατραπεί σε "συνέδριο ξεκαθαρίσματος". Ο Σπ. Λυκούδης θέτει και πάλι κόκκινες γραμμές για τον ΣΥΡΙΖΑ, υπογραμμίζοντας ότι αποτελεί έναν στείρο πολιτικό οργανισμό.