Ξεκίνησε λοιπόν η «Ανοιξη» της Τουρκίας; Βρισκόμαστε μπροστά σε ακόμα μία κίνηση στο ντόμινο των εξεγέρσεων του αραβικού κόσμου; Μάλλον, όχι. Πέρα από τη χρονική συγκυρία, η Τουρκία δεν βρίσκεται στην ίδια κοινωνικοπολιτική φάση με τις χώρες αυτές. Το κοσμικό κράτος του Κεμάλ Ατατούρκ, που στηρίχθηκε σε ένα στυγνό στρατιωτικό εθνικιστικό κατεστημένο, έφερε στην εξουσία μια κάστα διεφθαρμένων πολιτικών και την Τουρκία στο χείλος της οικονομικής καταστροφής. Η ανατροπή του κατεστημένου αυτού έγινε το 2003. Οι Τούρκοι πολίτες εξαφάνισαν κυριολεκτικά, στις εκλογές, όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα και ανέδειξαν παντοδύναμο στην εξουσία το «Λευκό» ισλαμικό κόμμα του Ταγίπ Ερντογάν.

Μπορεί τα γεγονότα στην Κύπρο -παρά τις φαντασιώσεις ορισμένων- να μην είναι ανάλογα με εκείνα της Οκτωβριανής Επανάστασης, το δεκαήμερο που μεσολάβησε, ωστόσο, ανάμεσα στο περήφανο «Οχι» και το... ηρωικό «Ναι» μού έφερε στο μυαλό το βιβλίο του Τζον Ριντ «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο»! Ηταν ένα μεστό, σε πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και διπλωματικές εξελίξεις, δεκαήμερο. Ενα δεκαήμερο από το οποίο δεν κέρδισε κανείς, αντίθετα χάθηκαν πολλά και για πολλούς.

Έφυγε μόλις το 2012, παίρνοντας μαζί του μια από τις πιό δύσκολες, ίσως, περιόδους της σύγχρονης ιστορίας μας.
Μνημόνια με απανωτά μέτρα λιτότητας, περικοπές, μειώσεις, φτώχεια, ανεργία και μαζί εκλογές και πάλι εκλογές, με το πολιτικό σύστημα να παραπαίει ανάμεσα στις διαδοχικές αποκαλύψεις διαφθοράς και την κοινωνική αγανάκτηση.
Τίποτα θετικό λοιπόν δεν μας άφησε το 2012;
Ας κοιτάξουμε κι από την άλλη πλευρά τα πράγματα. Εξακολουθεί η Ελλάδα να είναι μέλος της ευρωζώνης, να έχει δηλαδή το ευρώ για νόμισμά της, έχουμε - για πρώτη φορά - μια τρικομματική κυβερνητική συνεργασία "εθνικής συνευθύνης", από τους πιο διαφορετικούς πολιτικούς και ιδεολογικούς χώρους και έχουμε - επίσης για πρώτη φορά - ένα αριστερό κόμμα να εγκαταλείπει την ασφάλεια του...

Από μικρό παιδί μου είχαν γεννήσει ερωτήματα οι «εθνικές γιορτές»... Ανάμεσα στα σημαιάκια που στόλιζαν το τεντωμένο σχοινί, μπερδεύονταν οι μορφές των ηρώων, το «ΟΧΙ» του Μεταξά, τα κρυφά σχολειά, το άσπρο καλοσιδερωμένο πουκάμισο που έπρεπε να φοράω στην παρέλαση... Αυτό που μου έμεινε πάντως, τελικά, είναι ότι «εθνική γιορτή», σημαίνει... αργία!
Το συνειδητοποίησα αργότερα, όταν ταξίδευα στη Σοβιετική Ένωση και έπιανα κουβέντα για την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ο Λένιν, ο Μπρέζνιεφ -ο Στάλιν την είχε... κάνει ήδη- ο κόκκινος στρατός... Όταν προσπαθούσα να προχωρήσω τη συζήτηση στις αξίες και τα σοσιαλιστικά οράματα, συνειδητοποιούσα ότι και η Οκτωβριανή Επανάσταση είχε γίνει... αργία!

Όλα τα ξέραμε!
- Ότι η σκληρή... αντιμνημονιακή Δεξιά τίγρης θα γινόταν υπάκουο μνημονιακό... αρνάκι μόλις ερχόταν στην εξουσία, το ξέραμε.
- Ότι το ΠΑΣΟΚ θα διαλυόταν μόλις τα ποσοστά του απέκλειαν πια κάθε πιθανότητα επιστροφής στην εξουσία, κι αυτό το ξέραμε.
- Ότι η πρώτη πράξη αυτής της κυβέρνησης θα ήταν να εξειδικεύσει και να ψηφίσει ένα σκληρό και επώδυνο πακέτο μέτρων, για το οποίο είχε ήδη δεσμευτεί η προηγούμενη κυβέρνηση, σε αντάλλαγμα της μείωσης του χρέους μας, επίσης το ξέραμε.
- Ότι ο δρόμος της συμμετοχής σε μια κυβέρνηση για τη σωτηρία της χώρας, με αυτούς τους εταίρους, σε αυτές τις συνθήκες, θα ήταν μια μεγάλη δοκιμασία, αυτό κι αν το ξέραμε...

Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά χρειάζεται, συναισθανόμενος τις βαριές ευθύνες που -πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι- ανέλαβε, να βάλει στην άκρη τις όποιες δεύτερες σκέψεις του για το μέλλον και να επικεντρωθεί με συνέπεια στην προσπάθεια να βγούμε από το σημερινό αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων. Η χώρα μας και η αξιοπιστία της πλήρωσαν ήδη ακριβά τον υπερδιετή αντιμνημονιακό του αγώνα, ενώ η... μεσσηνιακή -και... εξοφλητική υποχρεώσεων- στελέχωση του κράτους έδειξε τη συνέχιση της νοοτροπίας που μας έφερε έως εδώ. Ηρθε η ώρα να σκεφτεί αποκλειστικά ως πρωθυπουργός της Ελλάδας...

Από το δεκαπενταύγουστο και μετά, το καλοκαίρι τραβάει τη κατηφόρα... Δεν μας μένουν, ουσιαστικά, παρά λίγες ακόμη μέρες χαλάρωσης, όση φυσικά μπορεί κανείς να νοιώσει σε μια περίοδο ατομικής και συλλογικής ανασφάλειας, ακόμα και για το πολύ άμεσο μέλλον!
Ήταν -και είναι ακόμα- μια καλή ευκαιρία να ξεφύγουμε για λίγο, όσοι δεν είμαστε... στην κυβέρνηση τουλάχιστον, από τον βραχνά των 11,5 δις ευρώ και να σκεφτούμε μερικά πιο γενικά και σημαντικά πράγματα που θα σημαδέψουν την πορεία της χώρας από εδώ κι εμπρός.

Ονειρεύτηκα ότι είχαν γίνει, λέει, οι εκλογές και ότι βλέπαμε, Κυριακή βράδυ, τ’ αποτελέσματα.
Ότι κανένα κόμμα δεν είχε αυτοδυναμία και κανένας δεν πανηγύριζε στους δρόμους.
Ότι στα τηλεοπτικά πάνελ συζητούσαν με ηρεμία και υπευθυνότητα για την επόμενη μέρα.
Και ότι η "Χρυσή Αυγή", είχε μείνει εκτός Βουλής...

Ονειρεύτηκα ότι στις 28 Ιουνίου, λέει, στο συμβούλιο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συμμετείχε ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας, συνοδευόμενος από τους πολιτικούς αρχηγούς των κομμάτων που συμμετείχαν και στήριζαν τη νέα κυβέρνηση.

Τα ψέματα τελειώνουν... Στις 6 Μαΐου εκλέγουμε την επόμενη κυβέρνηση της χώρας. (το διευκρινίζω για όσους πιστεύουν ότι πρόκειται να εκλέξουμε την επόμενη... αντιπολίτευση).
Η κυβέρνηση αυτή θα πρέπει να φέρει σε πέρας το δυσκολότερο έργο της μεταπολίτευσης: να συνδυάσει την εκπλήρωση των δεσμεύσεων και των στόχων απέναντι στους δανειστές μας, με την προσπάθεια για την έξοδο της χώρας μας από την κρίση και το πέρασμά της σε αναπτυξιακή τροχιά.
Η ΔΗΜΑΡ θα εμφανιστεί στον εκλογικό χάρτη, για πρώτη φορά, το βράδυ της 6ης Μαΐου. Και θα είναι η πρώτη φορά στον τόπο μας, που στον χάρτη αυτόν θʼ απεικονιστεί η δύναμη μιας αριστεράς που αυτοπροσδιορίζεται ως ευρωπαϊκή, μεταρρυθμιστική και που φιλοδοξεί να αποδειχτεί κυβερνώσα !

Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον αυτές τις μέρες, τη συζήτηση που γίνεται από τη δική μας, αλλά και άλλες ιστοσελίδες και έντυπα, σχετικά με το ποια είναι η σωστότερη επιλογή στις επερχόμενες εκλογές, για κάποιον που τοποθετεί τον εαυτό του στην κεντροαριστερά και στον γενικότερο προοδευτικό χώρο, ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και στη ΔΗΜΑΡ.
Χωρίς να υποτιμώ το δίλημμα, ούτε και το γεγονός ότι υπάρχει αντικειμενικά και μια κοινή δεξαμενή ψηφοφόρων για τα δύο κόμματα, θα ήθελα να συμβάλλω στη συζήτηση, προσπαθώντας να διευρύνω κάπως τον σχετικό προβληματισμό.