Αυτή τη φορά η στροφή των 360 μοιρών έγινε. Η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός βρίσκονται στο ίδιο σημείο με πριν, με τη διαφορά ότι οι συνθήκες είναι χειρότερες. Ξεκινήσαμε τη στροφή μέσα σε πρόγραμμα και την ολοκληρώσαμε εκτός προγράμματος, χωρίς να έχουμε πληρώσει το ΔΝΤ και με κλειστές τράπεζες. Επίσης έχουμε για παρακαταθήκη το, πράγματι πολύ ισχυρό, όχι στο δημοψήφισμα.

Με αφορμή την πυρκαγιά στο εργοστάσιο ανακύκλωσης στον Ασπρόπυργο γίναμε ακόμα μία φορά μάρτυρες τις ατέρμονης επανάληψης μιας εκ των αγαπημένων φράσεων των διοικούντων: δεν είμαι αρμόδιος. Ολοι δήλωσαν αναρμόδιοι όταν επί πέντε ημέρες το Λεκανοπέδιο «ποτίζεται» με διοξίνη, ένα εξαιρετικά επικίνδυνο τοξικό χημικό, το οποίο θα βρίσκουμε στο νερό και στην τροφική αλυσίδα τα επόμενα χρόνια και που θέτει σοβαρά ζητήματα δημόσιας υγείας.

Με αφορμή την πρόσκληση της Χρυσής Αυγής στο ΕΣΕΠ, δεν μπορώ να μη σχολιάσω την επιλογή και των άλλων κομμάτων, Νέα Δημοκρατία, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ, να παραστούν χωρίς καν να αντιδράσουν στην παρουσία του κατηγορούμενου υμνητή του Χίτλερ, Χρήστου Παπά. Η αποχώρηση είναι το λιγότερο που θα έπρεπε να πράξουν, πρέπει η αντιπολίτευση να έχει πιο καθαρή και συνολική θέση απέναντι στους ναζί

Η συγκριτικά υψηλή ανεργία, που θίγει ακόμα περισσότερο τις γυναίκες και τους νέους, αναγνωρίζεται ως μείζον ζήτημα απ’ όλα τα ρεύματα επιστημονικής, κοινωνικής και πολιτικής σκέψης και δράσης. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο για μια ιδιαίτερη, αλλά πολύ σοβαρή διάσταση του όλου ζητήματος. Το γεγονός δηλαδή ότι η (υψηλή) ανεργία των νέων (25-29 ετών) θίγει περισσότερο τους κατά τεκμήριο ειδικευμένους και λιγότερο τους ανειδίκευτους.

Η έρευνα δεν είναι αυτοσκοπός ... είναι επένδυση"! Κάπως έτσι συμπυκνώθηκε (από τα πλέον αρμόδια χείλη κι από το βήμα της Βουλής) ο πυρήνας της σκέψης και της πολιτικής που "επενδύθηκε" στο νέο νόμο για την έρευνα. Απίστευτο, αλλά μέσα σε λίγες φράσεις διαγράφεται η ιστορία της επιστήμης και της τεχνολογίας, αμφισβητείται το θεμέλιο του εκπαιδευτικού και ερευνητικού συστήματος. Από εδώ και πέρα το όλο σύστημα αναζήτησης της γνώσης δικαιούται να υπάρχει αν και μόνο αν αποδίδει ως επένδυση και εξυπηρετεί βραχυπρόθεσμα συμφέροντα.

Αφόρητη η γενικευμένη δυσλειτουργία των θεσμών και προφανής ο κλονισμός του πολιτικού σκηνικού της πρώτης μεταπολίτευσης. Πολλοί, μάλιστα, βλέπουμε με μεγάλη ικανοποίηση την ορατή κατάρρευση του δικομματισμού και τη δυναμική άνοδο μιας αριστεράς που μπορεί να πείσει με τις αντιστάσεις αλλά και με τις θέσεις της και να συμβάλει στο άνοιγμα μιας νέας μεταπολιτευτικής περιόδου με υγιέστερους και πιο αξιόπιστους θεσμούς.

Η λογική τού κατήφορου είναι ο πάτος. Αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά. Συχνά όμως δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε πού είναι ο πάτος. Το ερώτημα απασχολεί πολλούς από τους ενδιαφερόμενους για την κατάσταση που επικρατεί και τις εξελίξεις που διαγράφονται στα πανεπιστήμια.

Στους διαχειριστές της εξουσίας αρέσουν τα ανέκδοτα. Η «νέα διακυβέρνηση» ήταν, λέει, πολύ ευαίσθητη στον τομέα της κοινωνικής συνοχής. Η νέα-«νέα διακυβέρνηση» ορκίζεται ότι θα κάνει ακόμα περισσότερα, στο πλαίσιο ενός νέου μοντέλου ανάπτυξης. Επεα πτερόεντα!

Πέρασε ένας χρόνος από τότε που μας ήρθε το τραγελαφικό εκείνο «προσχέδιο πρότασης» για τη δήθεν μεταρρύθμιση του πανεπιστημίου. Πέρασε και ένα 6μηνο από την ψήφιση της τελικής δέσμης τροπολογιών που αποκάλεσαν νέο «νόμο-πλαίσιο». Στο μεσοδιάστημα εξαφανίστηκαν πολλές από τις μεταρρυθμιστικές «έμμονες» ιδέες.

Η κυβέρνηση «τέντωσε το σχοινί» όσο παίρνει. Υποθέτω γιατί διεκδικεί μεγαλύτερο μερίδιο στην ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία στα πανεπιστημιακά πράγματα. Ισως ακόμα γιατί προετοιμάζει το έδαφος για πρόωρα εκλογικά σενάρια και ενεργοποιεί τα συντηρητικά ανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας. Σε κάθε περίπτωση και λόγω ανικανότητας.

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι χρειάστηκαν 3 χρόνια για να καταλήξει μια κυβέρνηση σε αυτό που εμφανίζει σήμερα ως τη «μεγάλη τομή» στα πανεπιστημιακά πράγματα. Το απαράδεκτο «προσχέδιο» που κατατέθηκε τον Ιούνιο του 2006, όντως βελτιώθηκε. Αλλά το λιγότερο κακό είναι καλό; Θα επιχειρήσω μια σύνοψη των όσων λέει αλλά και των όσων δεν λέει ο προτεινόμενος νέος νόμος - πλαίσιο.

Πού εδράζεται η πρόταση λειτουργίας μη (κρατικών) - μη (κερδοσκοπικών) πανεπιστημίων, η οποία μονοπωλεί την επικαιρότητα. Αλλο ένα απελπισμένο ιδεολόγημα για να εκτονώσουμε την αδυναμία μας να διαχειριστούμε το δημόσιο χώρο ή άλλο ένα συνειδητό βήμα από την οικονομία προς την κοινωνία της αγοράς;