Αρθογράφος: Γιώργος Σιακαντάρης - Σελίδα: 1
Το σχήμα «δημοκράτες κατά ανελεύθερων» ή «αντιλαϊκιστές κατά λαϊκιστών», όπως έδειξαν η Γαλλία και η Ουγγαρία, είναι εμφανώς αδύναμο να εξηγήσει τα αίτια της αντοχής ηγετών όπως η Λεπέν, όπου οι γάλλοι ψηφοφόροι ψηφίζουν αντι-Μακρόν γιατί σʼ αυτόν βλέπουν εκείνον που χάρισε φόρους στους πλούσιους και ο Ορμπαν όπου εναντίον του τάχθηκαν «οι δημοκράτες» από κοινού με το νεοναζιστικό Joppik, αφήνοντας έτσι διάδρομο «να τρέξει» ένα άλλο νεοναζιστικό μόρφωμα.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης και το αίτημα «ανανέωσης» είναι οι αδιαφιλονίκητοι νικητές των εκλογών στο ΠαΣοΚ-ΚΙΝΑΛ. Να του ευχηθούμε, ολόψυχα, να κατορθώσει να βάλει την ελληνική σοσιαλδημοκρατία σε ρότα ανάκαμψης. Την επιτυχία του τη χρειάζεται και η χώρα. Τι γίνεται όμως με τη λεγόμενη «επιστροφή» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας;
Το ερώτημα αυτό είναι παράλληλο με το ερώτημα γιατί είχαμε τόσο πολλούς αγανακτισμένους. Τόσο πολλούς που κάποια στιγμή έγιναν κυβέρνηση. Τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον ψήφισε το 36% ως αριστερό κόμμα αλλά ως αντιμνημονιακό. Γι’ αυτό και τώρα που δεν είναι και δεν μπορεί να είναι αντιμνημονιακό κόμμα, δυσκολεύεται πολύ να επανακτήσει την παλιά δυναμική του.
Πολλοί προσπαθούν να ερμηνεύσουν τον Μπογδάνο και τα γεγονότα της Σταυρούπολης ως προάγγελο επιστροφής της Χρυσής Αυγής. Τίποτα πιο επιδερμικό. Εδώ δεν έχουμε την επιστροφή της Χ.Α αλλά την έκρηξη ενός ηφαιστείου που χρόνια έβραζε για να βγάλει τώρα λάβα αντιαριστερού μένους και να εξεμέσει χολή κατά συνανθρώπων που δεν μοιάζουν να είναι σαν αυτούς.
Το Κίνημα Αλλαγής ολοκληρώνει μέσα στον Δεκέμβριο τις διαδικασίες εκλογής νέας ηγεσίας. Γιατί όμως είναι καθηλωμένο; Φταίει η απουσία προγραμματικών θέσεων; Κάθε άλλο. Στον ιστότοπό του υπάρχουν αναρίθμητες προτάσεις για πολλούς τομείς που θα αρκούσαν να το κάνουν πρώτο κόμμα, αν ίσχυε κάτι τέτοιο. Με τον ήλιο τις βγάζουν, με τον ήλιο τις βάζουν. Αποτέλεσμα? Μηδέν.
Τη νύκτα της 20ης προς την 21η Αυγούστου 1968, τα τανκς του Συμφώνου Βαρσοβίας κατέλυαν βάναυσα την Ανοιξη της Πράγας του Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ. Μια εποχή ελπίδας για έναν σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο κατέρρευσε σε μια νύκτα, για να αποδειχθεί πως στον λεγόμενο «υπαρκτό σοσιαλισμό» τα σκοτάδια ήταν παντοτινά. Και όποιος επιχειρούσε να ρίξει λίγο φως σʼ αυτά τα σκοτάδια, κατέληγε ή νεκρός όπως ο Ιμρε Νάγκι στην Ουγγαρία ή «κηπουρός» όπως ο ηγέτης της Ανοιξης της Πράγας.
Στις 23 Ιουλίου έκλεισαν 47 χρόνια από την πτώση της χούντας. Η Μεταπολίτευση, την οποία αρκετοί προσπάθησαν να απαξιώσουν, είναι μακράν η καλύτερη περίοδος για την ελληνική Δημοκρατία. Συμβολικά αυτή τελείωσε το 2010. Το κομματικό-πολιτικό σύστημα που προέκυψε ήταν διπολικό με συμπλήρωμα ένα μικρό κόμμα της Ακρας Δεξιάς τα πρώτα χρόνια και δύο μικρά κόμματα της Αριστεράς συνεχώς. Απουσίαζε όμως ένα κόμμα του Φιλελεύθερου Κέντρου, εκτός της θνησιγενούς Ενωσης Κέντρου.
Ξεκίνησε χθες η προγραμματική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Οι διοργανωτές της διατείνονται πως σʼ αυτήν θα συζητηθούν θέματα που αφορούν τον οδικό χάρτη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είμαι όμως σίγουρος πως μια ερώτηση- φάντασμα πλανάται πάνω από το Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας που πραγματοποιείται η Συνδιάσκεψη. Και το φάντασμα είναι η ερώτηση για το πόσο καιρό ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθεί να είναι κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Βεβαίως κανείς λογικός δεν αμφισβητεί πως στις επόμενες εκλογές θα εξακολουθεί να είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Είναι όμως πιο δύσκολη η απάντηση στο τι θα είναι στις μεθεπόμενες. Και σίγουρα λίγοι είναι αυτοί που θα στοιχημάτιζαν πως θα είναι κυβέρνηση.
Οι εξελίξεις στις ΗΠΑ δείχνουν τον δρόμο για το πώς μπορούν να παγκοσμιοποιηθούν οι θεσμοί της πολιτικής και της Δημοκρατίας. Κι εδώ ο ρόλος μιας νέας σοσιαλδημοκρατίας μετά την παλιά θα είναι κομβικός.
Στη δεκαετία του 1980 ο Ρέιγκαν και η Θάτσερ, υπό την πνευματική καθοδήγηση της Σχολής του Σικάγου, και με την επίκληση της εξέλιξης των νέων τεχνολογιών ανέπτυξαν τη θεωρία του trickle down economics.
Ο ανηλεής ξυλοδαρμός του νέου στη Νέα Σμύρνη και το δολοφονικό λιντσάρισμα του επίσης νεαρού αστυνομικού δυστυχώς δεν αφορούν μόνο τους δράστες. Είναι ενέργειες που δείχνουν πως σαν κράτος και κοινωνία έχουμε πρόβλημα δημοκρατίας. Οχι όμως αυτό που επικαλούνται οι «Γεννήθηκα στις 17 Νοέμβρη». Αυτοί δεν υποστηρίζουν ένα αίτημα ενός κρατούμενου, αλλά την ιδεολογία ενός απίστευτου δολοφόνου. Εχουμε πρόβλημα δημοκρατίας, όχι γιατί έχουμε χούντα, αλλά γιατί ακριβώς έχουμε δημοκρατία.
Πάντα υπήρχαν φωνές που κατά καιρούς, ιδίως σε περιόδους μεγάλων κοινωνικών αλλαγών, υποστήριζαν πως η διάκριση Αριστερά - Δεξιά είναι ιστορικά ξεπερασμένη, αφού αυτή «αδυνατεί να δώσει απαντήσεις στα νέα φαινόμενα των καιρών». Οσοι επιμένουν σʼ αυτή τη διάκριση χαρακτηρίζονται από ρομαντικοί έως δογματικοί, από ιδεοληπτικοί έως ξεπερασμένοι γραφικοί. Οσοι πάλι θεωρούν ότι «ξεμπερδέψαμε» με αυτήν αυτοεγκωμιάζονται ως ορθολογιστές, δημοκράτες και φιλελεύθεροι.
Το 1961 ο Ρόμπερτ Νταλ στο έργο του «Ποιος κυβερνά;» διαπίστωνε πως οι σύγχρονές του κοινωνίες διαμορφώνονταν στη βάση πολλαπλών συμφερόντων διαφορετικών ομάδων. Σύμφωνα με αυτόν, η ύπαρξη και η λειτουργία τέτοιων ομάδων και μειονοτήτων εξασφάλιζαν την «ισορροπία των δημοκρατικών συστημάτων», τα οποία χαρακτηρίζονταν ως «πλουραλιστικές δημοκρατίες». Συστατικό στοιχείο αυτών των δημοκρατιών ήταν η ύπαρξη το λιγότερο δύο διαφορετικών πολιτικών αφηγήσεων. Ολη η ευρωπαϊκή μεταπολεμική ευημερία στηρίχθηκε στον ανταγωνισμό των δύο μεγάλων πόλων της Κεντροαριστεράς και της Κεντροδεξιάς.
Σύνολο καταγραφών: 246
