Στις 5 Μαΐου 2018 συμπληρώθηκαν 200 χρόνια από τη γέννηση του Καρλ Μαρξ. Αυτός και ο Μακιαβέλι είναι δύο στοχαστές που προκαλούν μέχρι σήμερα τις πιο αντιφατικές κρίσεις για το έργο τους. Για παράδειγμα, από τη μια ο κ. Τσίπρας, σε ομιλία του στην Μπολόνια το 2014, χάρισε τον Μακιαβέλι «στην αντιδραστική και συντηρητική Ευρώπη», ενώ από την άλλη κάποιοι «δογματικοί φιλελεύθεροι» - μερικοί απʼ αυτούς «γνωρίζουν» τον Μαρξ μέσω των τρισάθλιων σοβιετικών εγχειριδίων «μαρξισμού - λενινισμού» - εντάσσουν τον Μαρξ στο ρεύμα του αντι-Διαφωτισμού. Ο Μακιαβέλι όμως είναι ο προπάτορας και ο Μαρξ τέκνο του Διαφωτισμού.

Σήμερα ολοκληρώνονται οι εργασίες του Συνεδρίου του Κινήματος Αλλαγής. Ενα Συνέδριο που είχε υποσχεθεί ότι θα είναι μια διαδικασία ενοποίησης και υπέρβασης των κομμάτων και των σχηματισμών που απαρτίζουν το κόμμα και τώρα υπόσχεται ότι αυτό θα γίνει μιαν «ετέραν φορά». Από ένα Συνέδριο 6.000 διορισμένων ατόμων δεν μπορεί κανείς να περιμένει τον αναστοχασμό του τίτλου. Μπορεί μόνο να εύχεται να μη μετατραπεί σε πανηγύρι της ματαιοδοξίας. Αναστοχασμός θα υπάρξει όταν αυτός ο χώρος αποφασίσει, κάποια στιγμή, να λειτουργεί με αποφάσεις πλειοψηφιών και μειοψηφιών.

Στη Βουλή η συζήτηση για το υπαρκτό παγκοσμίως σκάνδαλο Novartis αναλώθηκε σ’ ένα παιγνίδι με τίτλο: «Ποιος είναι πιο συμμορίτης; Ψάξε-ψάξε δεν θα το βρεις». Άνθρωποι σώφρονες στο όνομα της υπεράσπισης της φιλελεύθερης δημοκρατίας, οι οποίοι ορθώς αναφέρονται στις μύριες όσες παρεμβάσεις της κυβέρνησης, καταλήγουν σε κάτι επικολυρικά του τύπου «έχουμε πόλεμο», «δικτατορία», «τσαβισμό». Μάλλον στραβισμό έχουμε. Γιατί δεν βλέπουμε πόσο διευκολύνει μια τέτοια αντιπολιτευτική γραμμή τη συσπείρωση γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ όλων των δυνάμεων που τρέφονται από ένα τέτοιο διπολισμό - δημοκράτες κατά ολοκληρωτιστών, ευρωπαϊστές κατά αντιευρωπαϊστών.

Η διάσπαση του ΚΚΕ, την οποία αυτό ακόμη και σήμερα δεν αναγνωρίζει ως τέτοια, πραγματοποιήθηκε στη 12η Ολομέλεια (5-15 Φεβρουαρίου 1968) και οδήγησε στη δημιουργία του ΚΚΕ εσ. Αυτό στη συνέχεια εντάχθηκε στο ευρωκομμουνιστικό ρεύμα. Δεν ήταν όμως καθαρά τα πράγματα από την αρχή. Και μόνο το γεγονός ότι τα σχέδια των κατά το ΚΚΕ «αναθεωρητών» διευκόλυναν σε υπέρτατο βαθμό το πιο στυγνό καθεστώς του «υπαρκτού σοσιαλισμού», αυτό του Τσαουσέσκου, πρέπει να μας κάνει περισσότερο προσεκτικούς. Οι ευρωκομμουνιστικές αναζητήσεις δεν αποτελούσαν από την αρχή κοινό τόπο για τους ηγέτες του ανανεωτικού τμήματος που ξέκοψε από το ΚΚΕ.

Πάρα πολύ κόσμος συγκεντρώθηκε στο συλλαλητήριο. Όχι βεβαίως τόσο πολύς όσο στη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε το 2001 κατά του νομοσχεδίου Γιαννίτση, το οποίο  αν είχε περάσει, όπως υποστηρίζαμε ορισμένοι δημόσια τότε, ίσως να μην είχαμε γνωρίσει τον Κατρούγκαλο.

Τι θέλει να πει ο «ποιητής»; Ο «πολύς κόσμος» δεν έχει πάντα δίκιο. Αν ήταν λιγότερος ο κόσμος, τότε, στο νομοσχέδιο Γιαννίτση, ίσως αυτοί οι ίδιοι που συγκεντρώθηκαν για «να προστατέψουν» τις συντάξεις τους από μειώσεις του 5%, να μην είχαν μετά να αντιμετωπίσουν μειώσεις που ξεπέρασαν το 40%, όπως συνέβη από το 2011 και ύστερα και κυρίως από αυτόν τον ίδιο τον κύριο Κατρούγκαλο, πρωτοστάτη μαζί με τον Μίκη και τον κ. Κασιμάτη στις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων.

Η πολωνική Βουλή στις 26 Ιανουαρίου, παραμονή της 73ης επετείου απελευθέρωσης του Αουσβιτς και της Διεθνούς Ημέρας Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος, ψήφισε νομοσχέδιο που έχει δύο όψεις. Αυτό από τη μια ποινικοποιεί τη χρήση του όρου «πολωνικά στρατόπεδα θανάτου», αλλά ταυτοχρόνως ποινικοποιεί και οποιαδήποτε αναφορά που «αποδίδει στο πολωνικό έθνος ή κράτος ευθύνη ή συνυπευθυνότητα για τα εγκλήματα που διέπραξε το γερμανικό Γʼ Ράιχ».

Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται τρία χρόνια από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία. Δυστυχώς γιʼ αυτόν, όχι και σʼ όλες τις εξουσίες, όπως θα το ήθελε η κυρία Μπαζιάνα. Ευτυχώς όμως για τη χώρα και τους πολίτες της. Η σύζυγος του Πρωθυπουργού ισχυρίστηκε με αφέλεια (γιατί ίσως δεν γνωρίζει πόσο λενινισμό-σταλινισμό περιέχει αυτή η φράση) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά δεν έχει και την εξουσία. Την είχαν προλάβει λέγοντας το ίδιο, με μίσος, ο κ. Πολάκης (αυτός σίγουρα δεν ξέρει την καταγωγή της φράσης, την ενστερνίζεται όμως γιατί καταλαβαίνει πόσο αντιδημοκρατική είναι) και με ιδεολογική «πονηριά» ο κ. Φίλης (αυτός πολύ καλά γνωρίζει τι σημαίνει, μάλιστα δε όταν ήταν στο ΚΚΕ εσ. αντιμαχόταν το ΚΚΕ που ενστερνιζόταν αυτή τη θέση).

Η συζήτηση για το όνομα της γειτονικής χώρας «δίχως όνομα» άνοιξε εκ νέου. Σήμερα όμως, σε αντίθεση με το 1990, είναι ελάχιστοι οι ακραίοι (πλην καμμένων, χρυσαυγιτών και κάποιων γραφικών της σημερινής Βουλής) που επιμένουν στο να μην υπάρχει καμία αναφορά με τη λέξη «Μακεδονία» στο όνομά της.

Θα ήθελα να πιστεύω ότι μάθαμε από όσα πάθαμε το 1992. Μετά την απόρριψη του πακέτου Πινέιρο, σήμερα πάνω από 130 χώρες έχουν αναγνωρίσει τα «Σκόπια» (sic) ως Μακεδονία. Κάθε περαιτέρω καθυστέρηση στον αναγκαίο συμβιβασμό ευνοεί τους αδιάλλακτους των δύο χωρών.

Στις αρχές του εικοστού αιώνα στην Ευρώπη, αρχή της μαζικοποίησης της πολιτικής, το Κόμμα αποτελούσε έκφραση εκπροσώπησης συγκεκριμένων ταξικών συμφερόντων στο πλαίσιο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Βεβαίως ο θεσμός του κόμματος αμφισβητήθηκε από την αρχή.

Ο Ρόμπερτ Μίχελς – αρχικά σοσιαλδημοκράτης και στη συνέχεια θιασώτης της «θεωρίας των ελίτ» – σημείωνε από το 1911 ότι στα δημοκρατικά κόμματα οι μεγάλες διαφωνίες διευθετούνται ολοένα λιγότερο δυνάμει γενικών αρχών ή με τα όπλα της καθαρής θεωρίας και γι’ αυτό εκφυλίζονται γοργά σε προσωπικές έριδες. Σήμερα δε η ιδεολογική διαφωνία χαρακτηρίζεται παντού και πάντοτε ως γκρίνια ή εσωστρέφεια.