Αρθογράφος: Γιώργος Σιακαντάρης - Σελίδα: 1
Στις 23 Ιουλίου έκλεισαν 47 χρόνια από την πτώση της χούντας. Η Μεταπολίτευση, την οποία αρκετοί προσπάθησαν να απαξιώσουν, είναι μακράν η καλύτερη περίοδος για την ελληνική Δημοκρατία. Συμβολικά αυτή τελείωσε το 2010. Το κομματικό-πολιτικό σύστημα που προέκυψε ήταν διπολικό με συμπλήρωμα ένα μικρό κόμμα της Ακρας Δεξιάς τα πρώτα χρόνια και δύο μικρά κόμματα της Αριστεράς συνεχώς. Απουσίαζε όμως ένα κόμμα του Φιλελεύθερου Κέντρου, εκτός της θνησιγενούς Ενωσης Κέντρου.
Ξεκίνησε χθες η προγραμματική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Οι διοργανωτές της διατείνονται πως σʼ αυτήν θα συζητηθούν θέματα που αφορούν τον οδικό χάρτη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είμαι όμως σίγουρος πως μια ερώτηση- φάντασμα πλανάται πάνω από το Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας που πραγματοποιείται η Συνδιάσκεψη. Και το φάντασμα είναι η ερώτηση για το πόσο καιρό ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθεί να είναι κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Βεβαίως κανείς λογικός δεν αμφισβητεί πως στις επόμενες εκλογές θα εξακολουθεί να είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Είναι όμως πιο δύσκολη η απάντηση στο τι θα είναι στις μεθεπόμενες. Και σίγουρα λίγοι είναι αυτοί που θα στοιχημάτιζαν πως θα είναι κυβέρνηση.
Οι εξελίξεις στις ΗΠΑ δείχνουν τον δρόμο για το πώς μπορούν να παγκοσμιοποιηθούν οι θεσμοί της πολιτικής και της Δημοκρατίας. Κι εδώ ο ρόλος μιας νέας σοσιαλδημοκρατίας μετά την παλιά θα είναι κομβικός.
Στη δεκαετία του 1980 ο Ρέιγκαν και η Θάτσερ, υπό την πνευματική καθοδήγηση της Σχολής του Σικάγου, και με την επίκληση της εξέλιξης των νέων τεχνολογιών ανέπτυξαν τη θεωρία του trickle down economics.
Ο ανηλεής ξυλοδαρμός του νέου στη Νέα Σμύρνη και το δολοφονικό λιντσάρισμα του επίσης νεαρού αστυνομικού δυστυχώς δεν αφορούν μόνο τους δράστες. Είναι ενέργειες που δείχνουν πως σαν κράτος και κοινωνία έχουμε πρόβλημα δημοκρατίας. Οχι όμως αυτό που επικαλούνται οι «Γεννήθηκα στις 17 Νοέμβρη». Αυτοί δεν υποστηρίζουν ένα αίτημα ενός κρατούμενου, αλλά την ιδεολογία ενός απίστευτου δολοφόνου. Εχουμε πρόβλημα δημοκρατίας, όχι γιατί έχουμε χούντα, αλλά γιατί ακριβώς έχουμε δημοκρατία.
Πάντα υπήρχαν φωνές που κατά καιρούς, ιδίως σε περιόδους μεγάλων κοινωνικών αλλαγών, υποστήριζαν πως η διάκριση Αριστερά - Δεξιά είναι ιστορικά ξεπερασμένη, αφού αυτή «αδυνατεί να δώσει απαντήσεις στα νέα φαινόμενα των καιρών». Οσοι επιμένουν σʼ αυτή τη διάκριση χαρακτηρίζονται από ρομαντικοί έως δογματικοί, από ιδεοληπτικοί έως ξεπερασμένοι γραφικοί. Οσοι πάλι θεωρούν ότι «ξεμπερδέψαμε» με αυτήν αυτοεγκωμιάζονται ως ορθολογιστές, δημοκράτες και φιλελεύθεροι.
Το 1961 ο Ρόμπερτ Νταλ στο έργο του «Ποιος κυβερνά;» διαπίστωνε πως οι σύγχρονές του κοινωνίες διαμορφώνονταν στη βάση πολλαπλών συμφερόντων διαφορετικών ομάδων. Σύμφωνα με αυτόν, η ύπαρξη και η λειτουργία τέτοιων ομάδων και μειονοτήτων εξασφάλιζαν την «ισορροπία των δημοκρατικών συστημάτων», τα οποία χαρακτηρίζονταν ως «πλουραλιστικές δημοκρατίες». Συστατικό στοιχείο αυτών των δημοκρατιών ήταν η ύπαρξη το λιγότερο δύο διαφορετικών πολιτικών αφηγήσεων. Ολη η ευρωπαϊκή μεταπολεμική ευημερία στηρίχθηκε στον ανταγωνισμό των δύο μεγάλων πόλων της Κεντροαριστεράς και της Κεντροδεξιάς.
Αμερική - Δολοφονία Τζορτζ Φλόιντ: Οι συγκεντρωμένοι δεν καταδικάζουν μόνο τον ρατσισμό, αλλά και τους κινδύνους από την κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών.
Σχετικά με το κύμα αντιδράσεων που προκάλεσε στις ΗΠΑ η εν ψυχρώ δολοφονία του Τζώρτζ Φλόιντ, είδα στο διαδίκτυο μια φωτογραφία χωρισμένη στα δύο: Από τη μία ήταν ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ να μιλά σε ένα πλήθος που τον άκουγε και από την άλλη ορισμένοι να λεηλατούν καταστήματα στην Νέα Υόρκη. Τι ήθελε να μας πει ο ποιητής;
Γιώργος Σιακαντάρης
Πολλοί μέμφονται την ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία γιατί δεν πήρε θέση που να αποτρέπει τους πιστούς από τη Θεία Κοινωνία. Προ τριετίας η ίδια Εκκλησία αντιτάχθηκε με σφοδρότητα στη νομική κατοχύρωση του δικαιώματος των διεμφυλικών ατόμων να ορίζουν – χωρίς χειρουργική επέμβαση – το φύλο τους. Με τον ίδιο, ίσως και μεγαλύτερο, ζήλο η Καθολική Εκκλησία διαχρονικά αντιτίθεται σε ζητήματα όπως οι αμβλώσεις και η χρήση προφυλακτικών. Αναχρονισμοί;
Γιώργος Σιακαντάρης
Tο 2018 θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως το έτος της ήττας της σοσιαλδημοκρατικής αφήγησης. Hττας όχι μόνο εκλογικής αλλά και ιδεολογικής. Κορυφαία στιγμή αυτής της ήττας τα χειροκροτήματα των γερμανών σοσιαλδημοκρατών στο συνέδριό τους στην ομιλία του κ. Τσίπρα. Μια ομιλία που αποδομούσε λέξη προς λέξη όλη την ιστορία και τις πρακτικές αυτού του κόμματος.
Πώς έφτασε αυτή η μεγάλη παράταξη ως εδώ; Υποστηρίζεται από ορισμένους ότι το μείζον πρόβλημα της σημερινής σοσιαλδημοκρατίας είναι η φθίνουσα σημασία των εργατικών στρωμάτων και των συνδικάτων, άλλοι θεωρούν υπεύθυνες τις «πολυπολιτισμικές ταυτοτικές εμμονές» της, κάποιοι τρίτοι τη «νεοφιλελεύθερη στροφή» της και κάποιοι άλλοι ότι έπαψε να είναι «εθνική δύναμη».
Τελικά ο συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καλά κρατεί. Πολλοί εξεπλάγησαν που τον Ιανουάριο του 2015 ο κ. Τσίπρας και ο κ. Καμμένος, σαν έτοιμοι από παλιά, ανακοίνωσαν με τόση ευκολία τη συνεργασία τους. Κάποιοι προέβλεψαν πως αυτή η φιλία δεν θα κρατήσει για πολύ. Εκαναν λάθος. Αλλοι, αντιθέτως, είπαν ότι αυτή η συνεργασία θα κρατήσει μέχρι τέλους, γιατί η συγκολλητική της ουσία είναι η παραμονή στην εξουσία. Είναι αλήθεια. Ενώθηκαν όμως και για έναν ακόμα σπουδαίο λόγο. Γιατί μοιάζουν σε περισσότερα απ’ όσα διαφέρουν.
Ο κ. Τσίπρας όχι μόνο μίλησε στο Συνέδριο του SPD, του ιστορικού κόμματος των γερμανών σοσιαλδημοκρατών, αλλά και καταχειροκροτήθηκε. Χειροκροτήθηκε πολύ περισσότερο σε ένταση και σε συχνότητα από όσο στο τελευταίο συνέδριο του κόμματός του. Εκεί τα χειροκροτήματα έκλεψε ο ακροδεξιός σύντροφος Καμμένος. Χειροκροτείται εκεί όπου είχαν χειροκροτηθεί πραγματικοί statesmen της πολιτικής, δημόσιοι άντρες σαν τον Willy Brandt, τον Helmut Schmidt και τον Gerhard Schröder, ένας άνθρωπος «χωρίς ιδιότητες», σοβαρές ιδέες και αίσθηση της ηθικής της ευθύνης.
Ο Ζαν Πιζανί-Φερί («Τα Νέα», 12.9.2018) ισχυρίζεται ότι ενώ ανέκαθεν η πολιτική της Ευρώπης διαρθρωνόταν με βάση τη διάκριση Αριστερά – Δεξιά, σε αρκετές χώρες σήμερα αυτή δεν χαρακτηρίζει την πολιτική σκηνή. Είναι αλήθεια πως θα δυσκολευτεί ιδιαίτερα κανείς αν ψάξει να βρει μεγάλες προγραμματικές διαφορές, για παράδειγμα, μεταξύ των σουηδών σοσιαλδημοκρατών και του κόμματος των κεντροδεξιών μετριοπαθών ή των γερμανών σοσιαλδημοκρατών από τους χριστιανοδημοκράτες και γενικότερα μεταξύ των κομμάτων των πάλαι ποτέ δύο πανίσχυρων πόλων: της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας και της Κεντροδεξιάς.
Σύνολο καταγραφών: 240
