Αρθογράφος: Γιώργος Σιακαντάρης - Σελίδα: 1
Γιώργος Σιακαντάρης
Tο 2018 θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως το έτος της ήττας της σοσιαλδημοκρατικής αφήγησης. Hττας όχι μόνο εκλογικής αλλά και ιδεολογικής. Κορυφαία στιγμή αυτής της ήττας τα χειροκροτήματα των γερμανών σοσιαλδημοκρατών στο συνέδριό τους στην ομιλία του κ. Τσίπρα. Μια ομιλία που αποδομούσε λέξη προς λέξη όλη την ιστορία και τις πρακτικές αυτού του κόμματος.
Πώς έφτασε αυτή η μεγάλη παράταξη ως εδώ; Υποστηρίζεται από ορισμένους ότι το μείζον πρόβλημα της σημερινής σοσιαλδημοκρατίας είναι η φθίνουσα σημασία των εργατικών στρωμάτων και των συνδικάτων, άλλοι θεωρούν υπεύθυνες τις «πολυπολιτισμικές ταυτοτικές εμμονές» της, κάποιοι τρίτοι τη «νεοφιλελεύθερη στροφή» της και κάποιοι άλλοι ότι έπαψε να είναι «εθνική δύναμη».
Τελικά ο συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καλά κρατεί. Πολλοί εξεπλάγησαν που τον Ιανουάριο του 2015 ο κ. Τσίπρας και ο κ. Καμμένος, σαν έτοιμοι από παλιά, ανακοίνωσαν με τόση ευκολία τη συνεργασία τους. Κάποιοι προέβλεψαν πως αυτή η φιλία δεν θα κρατήσει για πολύ. Εκαναν λάθος. Αλλοι, αντιθέτως, είπαν ότι αυτή η συνεργασία θα κρατήσει μέχρι τέλους, γιατί η συγκολλητική της ουσία είναι η παραμονή στην εξουσία. Είναι αλήθεια. Ενώθηκαν όμως και για έναν ακόμα σπουδαίο λόγο. Γιατί μοιάζουν σε περισσότερα απ’ όσα διαφέρουν.
Ο κ. Τσίπρας όχι μόνο μίλησε στο Συνέδριο του SPD, του ιστορικού κόμματος των γερμανών σοσιαλδημοκρατών, αλλά και καταχειροκροτήθηκε. Χειροκροτήθηκε πολύ περισσότερο σε ένταση και σε συχνότητα από όσο στο τελευταίο συνέδριο του κόμματός του. Εκεί τα χειροκροτήματα έκλεψε ο ακροδεξιός σύντροφος Καμμένος. Χειροκροτείται εκεί όπου είχαν χειροκροτηθεί πραγματικοί statesmen της πολιτικής, δημόσιοι άντρες σαν τον Willy Brandt, τον Helmut Schmidt και τον Gerhard Schröder, ένας άνθρωπος «χωρίς ιδιότητες», σοβαρές ιδέες και αίσθηση της ηθικής της ευθύνης.
Ο Ζαν Πιζανί-Φερί («Τα Νέα», 12.9.2018) ισχυρίζεται ότι ενώ ανέκαθεν η πολιτική της Ευρώπης διαρθρωνόταν με βάση τη διάκριση Αριστερά – Δεξιά, σε αρκετές χώρες σήμερα αυτή δεν χαρακτηρίζει την πολιτική σκηνή. Είναι αλήθεια πως θα δυσκολευτεί ιδιαίτερα κανείς αν ψάξει να βρει μεγάλες προγραμματικές διαφορές, για παράδειγμα, μεταξύ των σουηδών σοσιαλδημοκρατών και του κόμματος των κεντροδεξιών μετριοπαθών ή των γερμανών σοσιαλδημοκρατών από τους χριστιανοδημοκράτες και γενικότερα μεταξύ των κομμάτων των πάλαι ποτέ δύο πανίσχυρων πόλων: της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας και της Κεντροδεξιάς.
Η πιο συχνά συναντώμενη ερμηνεία των συνεχόμενων ηττών της σοσιαλδημοκρατίας είναι πως αυτή «δεν είναι αρκετά αριστερή, υποχώρησε στον νεοφιλελευθερισμό, στο κεφάλαιο, στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, στους Γερμανούς, στους Αμερικανούς» και ποιος ξέρει πού αλλού. Μια τέτοια «ερμηνεία» πλεονεκτεί γιατί είναι απλούστατη και επιδερμική. Απόρροια μιας «οκνηρής σκέψης». Αποτέλεσμα μιας τέτοιας ερμηνείας είναι και η πρόταση του πρόεδρου της ευρωομάδας των Σοσιαλιστών και Σοσιαλδημοκρατών κ. Ούντο Μπούλμαν για τη συγκρότηση μιας «προοδευτικής συμμαχίας» μεταξύ σοσιαλδημοκρατών και ριζοσπαστών αριστερών για να αντιμετωπίσουν από κοινού «τη Δεξιά και την Ακροδεξιά».
Ο κ. Τσίπρας πάει στη Θεσσαλονίκη για να χαϊδέψει αυτιά συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων. Δεν είναι η πρώτη φορά και πολύ φοβάμαι πως θα το κάνει για πολύ καιρό ακόμη. Βεβαίως τώρα δεν υπάρχει το Πρόγραμμα επιδομάτων της Θεσσαλονίκης. Υπάρχει όμως το πνεύμα του. Και αυτό το πνεύμα προκρίνει ως λύση για τα προβλήματα των ασθενέστερων πολιτικές που αναπαραγάγουν την φτώχεια δίνοντας της ως «αντάλλαγμα» επιδόματα. Την ίδια στιγμή οι κοινωνικές υπηρεσίες στη χώρα καταρρέουν. Δεν χρειάζεται να πάει κανείς μακριά, μια βόλτα στην Ομόνοια στο φαρμακείο του ΕΟΟΠΠΥ στην Αγίου Κωνσταντίνου για τα ακριβά φάρμακα
...Υπάρχει και ένα αξίωμα το οποίο διαπερνά εγκάρσια ολόκληρη την πολιτική διαδρομή της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτή μισεί το μίσος. Γιʼ αυτή δεν υπάρχουν «ελαττωματικές ιδέες», δεξιές ή αριστερές, δεν υπάρχουν εμείς ή αυτοί, σε σχέση με αυτούς που κινούνται στο πλαίσιο σεβασμού της φιλελεύθερης δημοκρατίας και των κανόνων της.
Η ελληνική σοσιαλδημοκρατία θα αναπτυχθεί μόνο αν υπερβεί κάθε μορφή μυθολογίας και μίσους. Αυτή η υπέρβαση δεν έχει μόνο θεωρητική σημασία. Γιατί μόνο τότε θα είμαστε σίγουροι πως habemus ισχυρή σοσιαλδημοκρατία.
Κάποιοι, ενώ αρνούνται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σοσιαλδημοκρατικοποιείται, δεν «διστάζουν» να τον κατατάξουν στις δυνάμεις της προόδου. Από εδώ και το εύκολο συμπέρασμα. Αφού δεν υπάρχει δυνατότητα συνεργασίας με τον «σοσιαλδημοκράτη» ΣΥΡΙΖΑ, μήπως να «τα βρούμε» με τον «προοδευτικό» ΣΥΡΙΖΑ; Θεωρώ αυτή την άποψη πολύ πιο «πονηρή» από αυτήν τής με το ζόρι σοσιαλδημοκρατικοποίησής του. Πίσω από τη θεωρία του «προοδευτικού» ΣΥΡΙΖΑ κρύβονται οι προσδοκίες όλων όσοι ελπίζουν να τον κρατήσουν και μετεκλογικά στο κυβερνητικό κάδρο.
Στην κατακλείδα του βιβλίου του «Περί Ελευθερίας» ο Τζον Στιούαρτ Μιλ υποστήριζε ότι «ένα κράτος που μικραίνει τους ανθρώπους του, για να είναι πιο πειθήνια όργανα στα χέρια του, ακόμη και για αγαθούς σκοπούς, θα διαπιστώσει ότι με μικρούς ανθρώπους δεν γίνονται μεγάλα πράγματα». Το ελληνικό πολιτικό σύστημα τόσα χρόνια παρήγε μικρούς ανθρώπους από τους οποίους τώρα ζητεί μεγάλα πράγματα. Οι ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ με την αντιπολίτευσή τους απελευθέρωσαν τα αποθέματα μίσους ενός μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο κατασκήνωνε στην άνω και κάτω πλατεία
Η πραγματική συζήτηση δεν θα έπρεπε να είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει σοσιαλδημοκρατία, αλλά τι είναι αυτό που σπρώχνει την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία να γίνεται ΣΥΡΙΖΑ. Τι συμβαίνει και ο κ. Ούντο Μπούλμαν, συνεχιστής της γραμμής Πιτέλα, σημερινός πρόεδρος των ευρωομάδας των σοσιαλιστών και σοσιαλδημοκρατών, καλεί την ελληνική Κεντροαριστερά να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ «για μια προοδευτική κυβέρνηση με προοδευτικές ιδέες»; Τι συμβαίνει και ένας κρατιστής και σχεδόν φανερός αντιευρωπαϊστής όπως ο Κόρμπιν φαντάζει στο μυαλό ορισμένων ως η ελπίδα της σοσιαλδημοκρατίας;
Εχω υποστηρίξει ότι μόνο αν ο ΣΥΡΙΖΑ θητεύσει στην αντιπολίτευση και αναλόγως με το τι θα πράξει θα φανεί αν κανονικοποιείται ή όχι. Μισή αλήθεια. Η κανονικοποίησή του θα εξαρτηθεί και από το τι είδους πολιτική θα ασκήσει στην τελευταία περίοδο της κυβερνητικής του θητείας και στην προεκλογική περίοδο. Και απʼ ό,τι δείχνει η επίθεσή του κατά των εφημερίδων «ΤΑ ΝΕΑ» και «Το Βήμα», «ο λύκος κι αν εγέρασε» κ.λπ., κ.λπ. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ονόμασε «σκουπιδότοπο» «ΤΑ ΝΕΑ και «Το Βήμα», ενώ ο διευθυντής Γραφείου του Πρωθυπουργού τα θεωρεί «συστοιχία χημικού και βιολογικού πολέμου, πυροβολαρχία θανάτου - της δημοσιογραφίας, της αλήθειας, της προσωπικότητας αθώων, της ενημέρωσης του πολίτη».
Στις 5 Μαΐου 2018 συμπληρώθηκαν 200 χρόνια από τη γέννηση του Καρλ Μαρξ. Αυτός και ο Μακιαβέλι είναι δύο στοχαστές που προκαλούν μέχρι σήμερα τις πιο αντιφατικές κρίσεις για το έργο τους. Για παράδειγμα, από τη μια ο κ. Τσίπρας, σε ομιλία του στην Μπολόνια το 2014, χάρισε τον Μακιαβέλι «στην αντιδραστική και συντηρητική Ευρώπη», ενώ από την άλλη κάποιοι «δογματικοί φιλελεύθεροι» - μερικοί απʼ αυτούς «γνωρίζουν» τον Μαρξ μέσω των τρισάθλιων σοβιετικών εγχειριδίων «μαρξισμού - λενινισμού» - εντάσσουν τον Μαρξ στο ρεύμα του αντι-Διαφωτισμού. Ο Μακιαβέλι όμως είναι ο προπάτορας και ο Μαρξ τέκνο του Διαφωτισμού.
Σύνολο καταγραφών: 232
