Τον Ηλία Μόσιαλο τον γνωρίζω από την εποχή που ήταν βουλευτής και στη συνέχεια υπουργός Επικρατείας και κυβερνητικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ (2009-2011) επί πρωθυπουργίας Γιώργου Παπανδρέου. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση που θεώρησε εξαρχής ότι η ενασχόλησή του με την πολιτική ήταν κάτι το προσωρινό και σε χρόνο μηδέν επέστρεψε στο Λονδίνο, στα κανονικά του καθήκοντα του καθηγητή Πολιτικής Υγείας στο London School of Economics. Αυτή η καθαρότητα στη σκέψη του ήταν εμφανής από το πρώτο κιόλας τηλεφώνημα που είχαμε στις αρχές Μαρτίου εφέτος. Ηταν οι μέρες που ελάχιστοι είχαν αντιληφθεί πόσο σοβαρή ήταν η κατάσταση με τον κορωνοϊό.

Ηλίας Ξανθάκος, Πατρίτσια Κυπριανίδου, Παναγιώτης Κορκολής, Λόης Λαμπριανίδης,  Αποστόλης Μακρυκώστας,  Ευγενία Φωτονιάτα

...Έναν χρόνο μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης, η πολυπληθής και συγκεντρωτική δομή που έχει αναπτυχθεί γύρω από τον πρωθυπουργό υπόσχεται μια «νέα» αναπτυξιακή στρατηγική. Είναι, όμως, χαρακτηριστικό των νέων αντιλήψεων το γεγονός ότι η δημόσια διοίκηση συνολικά και το υπουργείο Ανάπτυξης εν προκειμένω έχουν μάλλον διακοσμητικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία, η οποία πλέον αποτελεί υπόθεση μιας «επιτροπής σοφών» και ορισμένων συμβούλων. Αυτή η επιλογή δεν είναι τυχαία.

Ύστερα από χρόνια υστέρησης και στασιμότητας, ο σύγχρονος πολιτισμός και η καλλιτεχνική δημιουργία χρειάζονται όχι μόνο στήριξη, αλλά και όραμα. Δυστυχώς, η αρχιτεκτονική του νομοσχεδίου για το «Ακροπόλ» υπηρετεί την κρίσιμη στρατηγική τού υπουργείου απέναντι στο σύγχρονο πολιτισμικό πεδίο προκαλώντας δύο ανεπανόρθωτες βλάβες στον πολιτισμό και στις τέχνες της χώρας. Αφενός αναστρέφει και αναιρεί τη μοναδική απόπειρα δημιουργίας ενός νέου καινοτόμου θεσμού, κομβικής σημασίας για την εφαρμογή ενός πλέγματος αποφάσεων πολιτισμικής πολιτικής με επίκεντρο την υποστήριξη της ανεξάρτητης καλλιτεχνικής παραγωγής. Αφετέρου εγκαθιδρύει ένα έμπιστο, στενό ανεξέλεγκτο διευθυντήριο, με ισχυρούς μηχανισμούς παράκαμψης κάθε διαφάνειας και λογοδοσίας, που θα διαχειρίζεται και θα ελέγχει την, όπως αποκαλείται, «δεξαμενή καλλιτεχνών».

Όταν το 1997 ο πολιτικός μαθητής του ισλαμιστή πολιτικού Νετσμετίν Ερμπακάν απήγγειλε ποιήματα που χαρακτήριζαν «τα τεμένη - στρατώνες, τους τρούλους - κράνη, τους μιναρέδες - λόγχες, τους πιστούς - στρατιώτες» και υποσχόταν την ανέγερση κι άλλων τζαμιών στην υπερκορεσμένη από αυτά Κωνσταντινούπολη, ήξερε πως τον περίμενε η δικαιοσύνη του συντηρητικού κεμαλισμού. Οταν ο Ταγίπ Ερντογάν βρέθηκε γιʼ αυτά στη φυλακή γνώριζε πως η μέχρι τότε «ηρωική του πορεία» θα του άνοιγε δρόμο για μεγάλα βήματα.

Δεν χρειάζεται βαθιά πολιτική σκέψη για να κατανοήσει κάποιος τις κινήσεις του Ερντογάν.

1. Ο Ερντογάν έχει κατ᾽ επανάληψη διακηρύξει τη φιλοδοξία του να αφήσει πίσω του μια Τουρκία αντάξια του μεγάλου πορθητή της Κωνσταντινούπολης. Την πρώτη μεγάλη ευκαιρία του την έδωσαν οι Δυτικοί οποίοι με την άφρονα πολιτική τους κατά την λεγόμενη “Αραβική Άνοιξη" άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες του σουλτάνου, στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη και πάει λέγοντας για πλήρη γεωπολιτική αναθεώρηση και αναβίωση των νέο-οθωμανικών φιλοδοξιών. Οι θιασώτες του αναθεωρητισμού της ιστορίας στην Τουρκία άδραξαν την ευκαιρία απ᾽ τα μαλλιά.

Σε ένα ενδιαφέρον άρθρο του στα ΝΕΑ στις 5/7/2020 με τίτλο «Τίνος παιδί είναι ο ΣΥΡΙΖΑ» ο Γιάννης Βούλγαρης αποπειράται να αποκωδικοποιήσει το DNA του ΣΥΡΙΖΑ.

Αναδεικνύει πλευρές της πολιτικής του εσφαλμένες, κάποιες πρωτεύουσες- δικαιοσύνη , θεσμοί, αντισυστημικότητα – άλλες δευτερεύουσες που δύσκολα κάποιος θα τις αμφισβητούσε. Όμως εκεί που αποτυγχάνει επαναλαμβάνοντας μια παρωχημένη προσέγγιση είναι στον πυρήνα του άρθρου. Κατά τον αρθρογράφο ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει σχέση ούτε με την παραδοσιακή Αριστερά ούτε με την υπό διαμόρφωση σύγχρονη αλλά ‘’ανήκει στον ιστορικό κύκλο της ανόδου των λαϊκισμών στις δυτικές κοινωνίες, φαινόμενο παράλληλο με τον ακροδεξιό λαϊκισμό, τον Τράμπ, το Brexit, αλλά και τον αριστερόστροφο λαϊκισμό τύπου Podemos’’.