Αν θελήσει κανείς να αποτιμήσει συνολικά και απροκατάληπτα τον πρώτο χρόνο της κυβέρνησης, με κριτήριο τη θεσμική αξιοπιστία της, θα διαπιστώσει ευχερώς ότι η εικόνα που έχει επιμελώς καλλιεργηθεί, από ποικίλους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς, ελάχιστα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπάρχουν και θετικά σημεία. Ωστόσο, το ισοζύγιο είναι εν τέλει αρνητικό, καθώς τα «συν» περιορίζονται κυρίως στα της διαχείρισης της πανδημίας, ενώ τα «πλην» αφορούν μια ολόκληρη σειρά τραυματικών για τους θεσμούς κυβερνητικών πρακτικών και μεθοδεύσεων, που αποπνέουν, δυστυχώς, μια βαθιά ριζωμένη μικροπολιτική, πελατειακή και αυταρχική νοοτροπία.

Η επικαιρότητα κυριαρχείται από τις αποκαλύψεις για τρία παρακρατικά κυκλώματα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, γεγονός που εκτός των άλλων έχει προκαλέσει μια αλυσίδα πολιτικών και συναισθηματικών αντιδράσεων που αφορούν στη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την ταυτότητα της Αριστεράς. Μια κριτική από φιλελεύθερους και συντηρητικούς κυρίως κύκλους, υποστηρίζει «αυτό είναι η Αριστερά και πάντα έτσι ήταν» - το ίδιο βέβαια λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ με άλλο νόημα. Η αντίθετη κριτική έρχεται από ένα μέρος του αριστερού κόσμου που λέει «η δική μας Αριστερά δεν ήταν ούτε είναι έτσι». Μιλάμε εννοείται για την ελληνική Αριστερά που δεν κυβέρνησε ένα κομμουνιστικό καθεστώς οπότε η συζήτηση θα ήταν τελείως διαφορετική. Πιστεύω ότι οι δύο αντίθετες απόψεις έχουν ένα κοινό μειονέκτημα. Υποθέτουν ότι η σημερινή φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει τα βασικά χαρακτηριστικά της στην αριστερή ταυτότητα του αρχικού κόμματος του 5% και επομένως αντιμετωπίζουν την εξέλιξή του σαν να ήταν το πιο πρόσφατο κεφάλαιο στον βίο της Αριστεράς του 20ου αιώνα.