Αγύριστο κεφάλι η Κλειώ, με σαφή κλίση προς την ειρωνεία, και μάλιστα την τραγική, ενδιαφέρεται για τα έργα των ανθρώπων, αδιαφορεί όμως για τις επιθυμίες τους, άδηλες και φανερές, για τους σχεδιασμούς, τις ίντριγκες, τα μικροσυμφέροντα, την πονηριά τους. Αυστηρή, δεν κολακεύεται από κανέναν και δεν καλοπιάνεται με τίποτα. Ο,τι είναι να πει ή να γράψει, θα το πει – την ακούσουν δεν την ακούσουν όσοι ορκίζονται ότι συνεκτιμούν την άποψή της πριν αποφασίσουν.

Ως προκαταβολικά κατώτερη των περιστάσεων μπορεί να αντιμετωπιστεί η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ λίγο πριν από την έναρξή της.

Η πανδημία καλώς εχόντων των πραγμάτων θα έπρεπε να είχε αναζωογονήσει τον διεθνή οργανισμό ή, στη χειρότερη περίπτωση, να ενισχύσει το κύρος άτυπων φόρουμ όπως η Ομάδα των G-7 και των G-20.

Η είδηση του θανάτου της Ροσάνα Ροσάντα (πέθανε προχθές στη Ρώμη στα 96 της χρόνια) προκαλεί θλίψη και συγκίνηση στον κόσμο της Αριστεράς και όχι μόνον. Κι αυτό γιατί η Ιταλίδα κομμουνίστρια υπήρξε αναμφίβολα μια ιστορική προσωπικότητα, μία από τις σημαντικότερες μορφές της ευρωπαϊκής Αριστεράς στον εικοστό αιώνα. Γεννημένη το 1924, η Ροσάντα προσέγγισε την πολιτική μέσα από τον παράνομο αντιφασιστικό αγώνα. Μετείχε νεότατη στην Αντίσταση και στην αντάρτικη πάλη.

«Οι συνάδελφοί μου δεν υπήρξαν ποτέ κορίτσια 13 ετών και επομένως δυσκολεύονται να καταλάβουν!». Σε μια περίοδο που ήταν η μόνη γυναίκα δικαστής στο Ανώτατο Δικαστήριο της Ουάσιγκτον, η Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ θέλησε με αυτές τις λέξεις να «προκαταλάβει» την κρίση των οκτώ ανδρών συναδέλφων της, που έμελλε να καταγραφεί σε μιαν ιστορική απόφαση του Δικαστηρίου. Και τα κατάφερε: με την απόφαση Safford κατά Redding (2009), το Δικαστήριο έκρινε ότι το ξεγύμνωμα μιας 13χρονης κοπέλας στο σχολείο, με ξεκούμπωμα του σουτιέν και κατέβασμα της κιλότας της, για να διαπιστωθεί εάν είχε πάνω της ναρκωτικά, πήγαινε πολύ μακριά. Και τούτο ακόμη και αν τη σωματική έρευνα έκανε γυναίκα υπάλληλος, με διακριτικότητα, πίσω από παραβάν.