Μετά την καταστροφή του ΚΥΤ της Μόριας (καταστροφή που έκανε ακόμα δυσκολότερη τη ζωή των προσφύγων-μεταναστών) το προσφυγικό στη Λέσβο εισέρχεται σε νέα περίοδο.Οι νοήμονες και ψύχραιμοι πολίτες ( ελπίζω να μην είμαστε οι λιγότεροι) οφείλουμε να προχωρήσουμε επειγόντως σε ορισμένες παραδοχές και στη συνέχεια να καταθέσουμε μιά συνεκτική και ρεαλιστική πρόταση προς κάθε κατεύθυνση (κυβέρνηση, αντιπολίτευση, τοπ.αυτοδιοίκηση) και να ζητήσουμε επιτακτικά την υιοθέτησή της.

Τον Μάιο του 2020 οι New York Times αφιέρωσαν την πρώτη σελίδα τους, και τρεις ακόμη στο κυρίως σώμα της εφημερίδας, στους νεκρούς από τον κορωνοϊό. Χίλια από τις δεκάδες χιλιάδες θύματα απέκτησαν όνομα και λίγα ακόμη στοιχεία, επάγγελμα, αγαπημένες ασχολίες, ηλικία και τόπο διαμονής. Στην ηλεκτρονική έκδοση μπορούσε κανείς να δει φωτογραφίες μαζί με ένα σύντομο βιογραφικό. Τι ζωή είχαν οι άνθρωποι αυτοί έως ότου απέλθουν αιφνιδιαστικά και οδυνηρά από έναν άγνωστο μέχρι σήμερα ιό;

Στη βάση νέων στοιχείων, επανέρχομαι σε ένα προηγούμενο άρθρο μου για τα ελληνοτουρκικά (ΒΗΜΑ, 16/8/20).

1.Μια πρόσφατη δημοσκόπηση της Metron Analysis («ΤΟ ΒΗΜΑ», 6/9/20) τίθεται η ερώτηση «Ποια είναι η πιθανότητα συνομιλιών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας;». Ενας μεγάλος αριθμός πολιτών (39%) απάντησε πως οι πιθανότητες θα είναι μεγάλες αν οι συνομιλίες βασιστούν σε θέματα που θα τεθούν και από τις δύο πλευρές. Από την άλλη μεριά, το 43% απάντησε πως οι συνομιλίες πρέπει να αφορούν θέματα που εμείς νομίζουμε πως είναι ανοιχτά. Τέλος, ένα 13% απάντησε πως δεν υπάρχουν πιθανότητες συνομιλιών.

Σε μια ανάρτηση 5 γραμμών έθεσε το ζήτημα της υπεράσπισης των νεαρών Αφγανών φτωχοδιαβόλων που κατηγορούνται για τη φωτιά στη Μόρια. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης τον κατηγόρησε για τυφλό φανατισμό, ανορθολογισμό και ανευθυνότητα. Οντως τολμηρή η δήλωση του ιστορικού αλλά και άμεσα τα αντανακλαστικά του υπουργού που έδωσε θεματολογία στα ελεγχόμενα ΜΜΕ και όχι μόνο. Ο Αντώνης Λιάκος είπε την αλήθεια. Από τις αντιδράσεις και μόνο μπορούμε να καταλάβουμε ότι εδώ παίζεται μια αλήθεια.

Κλασική τακτική των κυβερνήσεων είναι η ωραιοποίηση της κατάστασης και η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων. Οταν τα πράγματα δεν πάνε καλά και αυτό είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού, οι επιδέξιοι προπαγανδιστές και τα φιλικά μέσα ενημέρωσης δεν μπορούν να μεταμφιέσουν την πραγματικότητα. Δεν γίνεται το άδειο ποτήρι να το εμφανίσουν ούτε καν μισογεμάτο. Καραδοκεί ο κίνδυνος της ξεφτίλας.

Κατά τα φαινόμενα, ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, ως απάντηση στην εκλογική επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας, φιλοδοξεί να συγκροτήσει και να καθοδηγήσει ένα ευρύτατο αντιδεξιό μέτωπο. Η κίνηση δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Οχι μόνο έχει ξαναγίνει στο παρελθόν, αλλά αποδείχθηκε επιτυχής και μακρόβια.

Η ύφεση στην ευρωπαϊκή οικονομία ίσως είναι λίγο μικρότερη από την αναμενόμενη (8% αντί για 9%). Εντούτοις η ανάκαμψη, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, θα πάρει δύο χρόνια (θα είναι 5,5% το ʼ21 και 3,2% το ʼ22), χωρίς να συνυπολογιστεί πιθανή κλιμάκωση της πανδημίας.

Στη Μόρια εξελίσσεται μια ανθρωπιστική τραγωδία. 13.000 κατατρεγμένοι συνάνθρωποί μας με 4.000 παιδιά, πρόσφυγες από χώρες όπου βασιλεύουν ο πόλεμος και η ένδεια, ύστερα από μήνες ή χρόνια παραμονής σε ένα κολαστήριο, βρίσκονται τώρα χωρίς στέγη, χωρίς υπάρχοντα, συχνά χωρίς φαγητό, περιφέρονται σαν την άδικη κατάρα περικυκλωμένοι από ΜΑΤ και εξαγριωμένους ντόπιους, με τον κορωνοϊό να κυκλοφορεί πιο ελεύθερα από τους ίδιους.