Μετά τις τραγικές εικόνες που ήρθαν στη δημοσιότητα στην αρχή της εβδομάδας που μας πέρασε, με την επιχείρηση βίαιης αποβολής δανειολήπτριας από την οικία της με σπάσιμο πόρτας και απειλές, το ζήτημα των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας και των συνεπειών τους για την κοινωνική ειρήνη έχει επανέλθει στο προσκήνιο. Η κυβέρνηση παραμένει σκόπιμα αδρανής νομοθετικά, ενώ γίναμε μάρτυρες μιας προσπάθειας στοχοποίησης της άτυχης δανειολήπτριας με υπονοούμενα για την οικονομική της επιφάνεια.

Σκοπός της οικονομικής πολιτικής, πέραν της επίτευξης των ποσοτικών μακροοικονομικών στόχων, οφείλει να είναι η ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής και η δημιουργία προϋποθέσεων για τη βιώσιμη και συμπεριληπτική ανάπτυξη.

Η εξέταση των δεδομένων για το 2022 οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι ρυθμοί μεγέθυνσης και η μείωση του δημόσιου χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ θα ξεπεράσουν τις αρχικές προσδοκίες. Ωστόσο, όταν το πρίσμα ανάλυσης εστιαστεί στο σκέλος των κοινωνικών δεικτών, το πρόσημο γίνεται αρνητικό.

Μια αναδρομή στη μεταπολιτευτική περίοδο δείχνει ότι στις προεκλογικές περιόδους πάντα ενισχύονται οι προσδοκίες, λόγω των προεκλογικών υποσχέσεων που αφειδώς δίνονται και των παροχών που μοιράζονται. Και έτσι το οικονομικό κλίμα εμφανίζει ορισμένη βελτίωση. Αυτό συμβαίνει πάλι αυτή την περίοδο.

Είναι απλό και κρυφό. Το κόστος ζωής επί ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολύ χαμηλότερο. Στις παρυφές του 2019 όλοι ένιωθαν (και με τη μεγάλη ανάπτυξη του τουριστικού ρεύματος το 2017 και το 2018) ότι, επιτέλους, έστριψε το καράβι. Ωραιοποιώ; Οι πιο συστηματικοί ας αντιπαραθέσουν εκτενώς τα νούμερα της καθημερινότητας του πρώτου μισού του 2019 και του 2022.