...Η πανδημία και τα μέτρα περιορισμού βρήκαν τον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία στην πορεία προς ένα Συνέδριο που θα διεξαγόταν αυτές τις μέρες με στόχο το μετασχηματισμό σε ένα σύγχρονο και μαζικό κόμμα της αριστερής προοδευτικής παράταξης. Το γεγονός ότι οι κομματικές διαδικασίες καλούνται να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες δεν μπορεί να αποτελεί πρόσχημα για να υποχωρήσουμε ούτε στο ελάχιστο από αυτό τον στόχο. Αντιθέτως, σε συνθήκες κρίσης και με σοβαρή την πιθανότητα πρόωρων εκλογών, η ανάγκη για έναν ποιοτικό μετασχηματισμό είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.

...Θα έλεγα ότι σε μια στιγμή όπως η σημερινή, όταν προβλέπεται τόσο μεγάλη ύφεση και η κοινωνία είναι προβληματισμένη και ανήσυχη, εμείς, η Αριστερά και η προοδευτική παράταξη, οφείλουμε να οργανώσουμε μία νέα αισιοδοξία σε πολιτικό κίνημα. Να μην επιτρέψουμε να γονατίσει η κοινωνία κάτω από το βάρος της μοιρολατρίας που καλλιεργούν η κυβέρνηση και τα φιλικά της ΜΜΕ. Να μην επιτρέψουμε να περάσει ο κ. Μητσοτάκης τις μνημονιακές επιλογές που ονειρεύεται από το παράθυρο της πανδημίας.

Ο αθέμιτος ανταγωνισμός των εταιρειών του Βορρά εις βάρος των εταιρειών του Νότου είναι απτός. Πώς; Πρώτον, ανεστάλησαν οι κανόνες που απαγόρευαν τις κρατικές ενισχύσεις, ώστε να επιτραπεί στα κράτη-μέλη να προστατεύσουν τις οικονομίες, επιχειρήσεις και μισθωτούς από την πρωτοφανή κρίση. Δεύτερον, η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Κομισιόν έχει προνοήσει να αποτρέπει τις εξαγορές ευρωπαϊκών επιχειρήσεων από τρίτες χώρες. Αυτές οι κατ’ αρχάς εύλογες ρυθμίσεις, ceteris paribus αποφέρουν απροσδόκητα αποτελέσματα, καθώς κουμπώνουν με την πραγματικότητα ότι οι βόρειες πλούσιες χώρες διαθέτουν άφθονα κεφάλαια και μπορούν προνομιακά να ενισχύουν τις εταιρείες τους, ενώ ο φτωχός ευρωπαϊκός Νότος δεν έχει. Οι «αθώοι» κανόνες καταλήγουν να υπηρετούν «ένοχα» συμφέροντα.

Δεν είναι επίσης μακριά το 2008 και η κρίση που προκάλεσε στην ευρωζώνη η εισαγόμενη από τις ΗΠΑ κρίση με αφορμή το ντόμινο προβλημάτων στην αγορά λόγω στεγαστικών δανείων χαμηλής εξασφάλισης και τις γνωστές τραγικές συνέπειες στην ελληνική οικονομία, όταν μαζί με την παγκόσμια κρίση ξέσπασαν σε εθνικό επίπεδο η κρίση της αντιμετώπισης του ελλείμματος, μαζί με το τεράστιο χρέος και το τεράστιο παθητικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών.

Σχετικά με την ένταση των συνεπειών του κορωνοϊού στη Λομβαρδία πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι είναι, πέρα από τα άλλα, και συνέπεια της προϋπάρχουσας οικολογικής κρίσης, συνέπεια της έντασης της οικολογικής αντίθεσης σ’ αυτήν την περιφέρεια της Ιταλίας.

Ενδεικτικά παρατίθενται και τα παρακάτω στοιχεία. Η Λομβαρδία έχει έκταση 23.400 τ.χιλ. (μεγαλύτερη κατά 1.961 τ.χιλ., δηλαδή 9,15%, από τη γεωγραφική Πελοπόννησο, που έχει πληθυσμό 1.086.935) και πληθυσμό 10,4 εκατ. και 382,3 δισ. ΑΕΠ, δηλαδή το διπλό σε σχέση με την Ελλάδα. Το κλίμα της Λομβαρδίας είναι ομοιογενές: πρόκειται για τις κλιματολογικές συνθήκες που πάνε αγκαλιά με τις οικολογικές συνθήκες τής λεγόμενης Κοιλάδας του Πάδου. Είναι λάθος να διαχωρίζονται ασθένειες του ανθρώπου από το φυσικοκοινωνικό περιβάλλον του.

Στη νεωτερικότητα, ελάχιστες είναι οι δικαστικές αποφάσεις που άλλαξαν τον ρουν της Ιστορίας. Γνωστότερη από αυτές, η πολυσχολιασμένη Dred Scott κατά Sanford του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Ουάσιγκτον, η οποία, το 1857, κρίνοντας ότι η αμερικανική ιθαγένεια δεν μπορεί να δοθεί στους μαύρους, ακόμη και όταν αυτοί απελευθερώνονται από τα δεσμά της δουλείας, ήταν η αφορμή για τον εμφύλιο πόλεμο Βορείων και Νοτίων, που ξέσπασε λίγα χρόνια αργότερα.

Θα αποβεί τελικά η πανδημία του κορονοϊού ένα συμβάν-ορόσημο της ανθρώπινης ιστορίας; Ενας επιταχυντής της κίνησης της «προόδου», μετασχηματιστής των κοινωνικών και διανθρώπινων σχέσεων, υβριδοποιώντας κοινωνικές λειτουργίες; Θα οξύνει την κριτική ματιά μας, θα βαθύνει το αίσθημα αλληλεγγύης, θα επιτείνει την ατομοκεντρική οριοθέτηση του ανθρώπινου βίου;

Η καταιγίδα έχει όνομα, λέγεται ανεργία. Και θα είναι σφοδρή. Ενώ χρειάστηκαν έξι χρόνια για να βρεθεί πέρυσι 10 μονάδες χαμηλότερα, ίσως αυξηθεί περισσότερο από 10 μονάδες σε μόλις έξι μήνες. Αν δεν αντιδράσουμε γρήγορα, με σχέδιο, αποτελεσματικά, για να περιορίσουμε την καταστροφή θέσεων εργασίας και να προστατεύσουμε τη μισθωτή εργασία, αύριο δεν θα μιλάμε για μια χαμένη 10ετία, με ντροπή θα μιλάμε για μια χαμένη, κατεστραμμένη, γενιά. Η ταχύρρυθμη υλοποίηση ενός σοβαρού προγράμματος επενδύσεων σε υποδομές (με κριτήρια αναπτυξιακά και διαφάνεια, όχι για τοπικά ρουσφέτια) είναι ένα σπουδαίο εργαλείο.

,,,Είναι εξαιρετικά ανησυχητικό το γεγονός, ότι πολλοί συνηθίζουν στην ιδέα της «λύσης» δύο κρατών, της νομιμοποίησης της διχοτόμησης δηλαδή. Παλιά οι σκληροπυρηνικοί στην Άγκυρα, και ο Ρ. Ντενκτάς στην τουρκοκυπριακή πλευρά, έλεγαν ότι «το Κυπριακό λύθηκε το 1974». Τώρα βλέπουμε και αρκετούς στην ελληνοκυπριακή πλευρά, να το ασπάζονται επί της ουσίας. Με «περικοκλάδες» ή χωρίς. Κι αυτό, μόνο και μόνο, για να μην διαχειριστούν ένα κοινό κράτος μαζί με την άλλη Κοινότητα, ως δύο πολιτικά ισότιμοι εταίροι σε μια Διζωνική-Δικοινοτική Ομοσπονδία στην Κύπρο.

Η τωρινή κρίση της πανδημίας, και η οικονομική που σέρνει πίσω της, ακολουθούν τη σχεδόν δεκαετή οικονομική κρίση που γονάτισε τη χώρα. Αν δούμε, όμως, την ελληνική Ιστορία στον παρόντα αιώνα, εκείνο που παρατηρούμε είναι μια πορεία μέσα από κρίσεις, μια πορεία που καθορίζεται ως απάντηση στις κρίσεις. Κρίσεις που έπληξαν τη χώρα, κρίσεις που έπληξαν μέρος της χώρας, κρίσεις οι οποίες περιέλαβαν τη χώρα. Κρίσεις οξείες, με είσοδο, κορύφωση και έξοδο, κρίσεις χρόνιες και υφέρπουσες, κρίσεις βαθμιαία επιδεινούμενες.