Στη Μέση Ανατολή τίποτα δεν είναι απλό, τίποτα δεν είναι ό,τι φαίνεται. Γι’ αυτό πρέπει να διαβάσουμε την ανάφλεξη στη Γάζα και μετά στο Λίβανο σαν κίνηση σε μια τεράστια σκακιέρα, διεθνή και όχι μόνο τοπική, όπου ελίσσονται και συγκρούονται ετερόκλητα συμφέροντα, στρατηγικές και ιδεολογίες.
O θάνατος του Zαρκάουι ήρθε δίχως αμφιβολία την κατάλληλη στιγμή για να δώσει στον Mπους και τον Mπλερ την, σπάνια πλέον, δυνατότητα για μια εμφάνιση με τον αέρα του νικητή στον πόλεμο...
Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία, ότι το Ιράν επιθυμεί να αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Η ουσία του προβλήματος, ωστόσο, έγκειται στη φιλοδοξία του ιρανικού καθεστώτος να αναδειχθεί ηγεμονική ισλαμική δύναμη στην περιοχή και να βρεθεί στο ίδιο επίπεδο με τα ισχυρότερα κράτη του κόσμου.
Το 1992, σε κεντρικό δρόμο του Λονδίνου κοντά στην πλατεία Τραφάλγκαρ, έγιναν τα αποκαλυπτήρια ενός ανδριάντα. Το τιμώμενο πρόσωπο ανήκε στη γενιά των ηρώων του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου -ήταν ο στρατάρχης της αεροπορίας σερ Αρθουρ Χάρις, ο οποίος από το 1942 μέχρι το 1945 διετέλεσε αρχηγός της πτέρυγας των βομβαρδιστικών.
Mε δεδομένη την άνοδο του Πολιτικού Iσλάμ σε όλες του τις εκφάνσεις στον Aραβομουσουλμανικό Kόσμο, η αντίδραση της Σαουδικής Aραβίας αλλά και του συνόλου σχεδόν του Aραβικού Kόσμου στην υπόθεση των γελοιογραφιών του Προφήτη, ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενη.
Οταν άκουσα τις εξωφρενικές δηλώσεις που έκανε πρόσφατα ο πρόεδρος του Ιράν, σύμφωνα με τις οποίες το Ολοκαύτωμα είναι μάλλον μύθος και το Ισραήλ θα πρέπει να μετακομίσει στην Ευρώπη, το μυαλό μου πήγε αμέσως στο βιβλίο «Η νέα εβραιοφοβία» (εκδόσεις Πόλις), όπου ο Pierre-Andre Taguieff παραθέτει πλούσιο πραγματολογικό υλικό, επίσημα κείμενα, σχόλια, αλλά και πράξεις, για να στοιχειοθετήσει την άποψη ότι ο αντισημιτισμός σήκωσε ξανά κεφάλι.
Πριν από μερικές ημέρες, ο δήμαρχος του Λονδίνου Κεν, Λίβινγκστον, ο «κόκκινος Κεν», μαζί με αριστερούς βουλευτές, συνδικαλιστές, στελέχη οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα και εκπροσώπους διαφόρων εθνοτικών κοινοτήτων υπέγραψαν μια δήλωση...
Η διαμάχη για το αν η ισλαμική τρομοκρατία θα πρέπει να χρεωθεί σε εγγενή αίτια ή στην πολιτική που ακολουθεί η Δύση άρχισε και σίγουρα θα συνεχιστεί. Τα εκατέρωθεν επιχειρήματα τα ξέρουμε. Εκείνο όμως που πέρασε απαρατήρητο είναι ότι και οι μεν και οι δε συμφωνούν σε κάτι βασικό: ότι οφείλουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στις δύο εκδοχές.
Ο Τόνι Μπλερ δεν είναι πολύ αγαπητός στην Ελλάδα. Οι ευρωπαϊστές τον μισούν για τα καμώματά του στις Βρυξέλλες, οι εθνικά σκεπτόμενοι γιατί υποστηρίζει τους Τουρκοκύπριους και όλοι οι υπόλοιποι επειδή έγινε τσιράκι των Αμερικανών στο Ιράκ.
Η αντίδραση του Τόνι Μπλερ στις τρομοκρατικές επιθέσεις ήταν αναμενόμενη. Τις πρώτες ημέρες, εκμεταλλευόμενος το συσπειρωτικό κλίμα που μοιραία δημιουργήθηκε, το έπαιξε ενωτικός και αποφασισμένος.
Όλος ο πλανήτης μοιάζει να κινείται στα τυφλά
Γιάννης Πανούσης, Τα Νέα, Δημοσιευμένο: 2005-07-19
H Τρομοκρατία που μας κάνει πιο φτωχούς (σε δικαιώματα, σ’ ελευθερίες και σε κοινωνική αλληλεγγύη) και η Φτώχεια που μας τρομοκρατεί (με την περιθωριοποίηση και τον αποκλεισμό ολόκληρων ομάδων του πληθυσμού) επαναφέρουν στην ημερήσια διάταξη της Ανθρωπότητας το ζήτημα της διακινδύνευσης. Όλος ο πλανήτης μοιάζει να κινείται στα τυφλά. Σε κάθε βήμα μπροστά (προόδου) αντιστοιχεί και ένα βήμα πίσω (φόβου).
Χαρακτηριστικό μιας υπερδύναμης είναι η ικανότητα να επιλέγει πού, πότε και με ποιο τρόπο μπορεί να χτυπήσει τον αντίπαλο (κάτι που, σήμερα, απ’ όλα τα εθνικά κράτη μπορούν να το κάνουν μόνο οι ΗΠΑ). Στην εποχή μας, όπως έδειξε σειρά κτυπημάτων μετά τις 11 του Σεπτέμβρη 2001, την ίδια ικανότητα διαθέτει και το υπερεθνικά οργανωμένο τρομοκρατικό δίκτυο.
