Η έκρηξη του… ηφαιστείου του μακεδονικού στις αρχές της δεκαετίας του 90 υπήρξε η μήτρα για την έκλυση της λάβας του ανορθολογισμού στη χώρα μας. Την ώρα που το “συγκλονιστικό 89” άλλαζε τον κόσμο η Ελλάδα στράφηκε στον εαυτό της, κλείστηκε σ’ αυτόν μηρυκάζοντας την “ένδοξη τρισχιλιετή στορία” της και χάνοντας σημαντικές ευκαιρίες της νέας ιστορικής περιόδου που ξεκινούσε. Η λάβα εκείνου του ανορθολογισμού κάλυψε έκτοτε την ελληνική κοινωνία, λαμβάνοντας κατά καιρούς διαφορετικές μορφές (Οτσαλάν, ταυτότητες, “αγανακτισμένοι” κ.ο.κ.) ενώ συνδέθηκε και με διαφορετικές πλευρές του πολιτικού φάσματος.

Η συμφωνία κινείται σε θετική κατεύθυνση καθώς έχει σημαντικά σημεία που ανταποκρίνονται στο πλαίσιο που έχει θέσει το Πολιτικό Συμβούλιο του Κινήματος Αλλαγής, ώστε να επιλυθεί το Μακεδονικό ζήτημα. Συγκεκριμένα η πρόταση προβλέπει σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, erga omnes, με διεθνή συμφωνία και αναθεώρηση του Συντάγματος με δεσμευτικές εγγυήσεις, για να αποτραπούν τα ζητήματα αλυτρωτισμού. Πρόκειται για την εθνική γραμμή και ακολουθήθηκε από το 1995 και έπειτα.

Υπάρχουν βέβαια και ορισμένα προβληματικά σημεία στη συμφωνία όπως το ζήτημα της ιθαγένειας και της γλώσσας αλλά και άλλα θέματα όπως τα εμπορικά σήματα που παραπέμπονται σε διαδικασίες που είναι αμφίβολο αν θα οδηγήσουν σε διασφάλιση των εθνικών συμφερόντων.

Όταν τα πολιτικά ζητήματα και -ακόμα περισσότερο- αυτά της εξωτερικής πολιτικής, γίνονται «ταυτοτικά» προβλήματα, είναι βέβαιο ότι δεν μπορούν να επιλυθούν εύκολα. Διότι βεβαίως, όταν δημιουργείς στην κοινωνία θέμα «εθνικής ταυτότητας», «εθνικής συνείδησης» κ.α, το ζήτημα τίθεται υπεράνω πολιτικής. Παραπέμπει στο φαντασιακό, σε υπαρξιακά ιδεολογήματα, «ποιος είμαι», «από πού προέρχομαι», «πού πάω», κλπ. Εκεί ο ορθολογισμός φυσικά δεν μπορεί να εισχωρήσει.

Είμαστε σε μια κρίσιμη καμπή για το Μακεδονικό. Στα Σκόπια και στην Αθήνα κυριαρχούν τα «εθνικά συλλαλητήρια» και την ιδιά ώρα Ζάεφ και Τσίπρας, πάρα τις θετικές τους προθέσεις, μετρούν το κομματικό κόστος από τις διαμαρτυρίες προκειμένου να αποφασίσουν για έναν έντιμο συμβιβασμό.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η ελληνική κυβέρνηση χειρίζεται το όλο θέμα χωρίς να εξαντλεί τις απαραίτητες συναινέσεις στο εσωτερικό. Ταυτόχρονα η ΝΔ κινείται με μοναδική λογική το μικροκομματικό όφελος αφού υπαναχωρεί από την λύση της συνθέτης ονομασίας. Λύση που προφανώς θα περιλαμβάνει την λέξη «Μακεδονία» στην τελική ονομασία της γειτονικής χώρας.

Στη δεύτερη ταινία της τριλογίας του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, Οι δύο πύργοι, ο μάγος Γκάνταλφ μαζί με τους Άραγκορν, Λέγκολας και Γκίμλι επισκέπτονται το Βασιλιά του Ρόχαν, Θέοντεν, προκειμένου να του ζητήσουν να συστρατευτεί μαζί τους στο αγώνα ενάντια στο κακό. Όμως, στη θέση του βρίσκουν έναν αγνώριστο Βασιλιά, γερασμένο και καταβεβλημένο, με το μυαλό του να ελέγχεται πλήρως από τον υπηρέτη του κακού, το μάγο Σάρουμαν. Για κάποιο λόγο, η εικόνα του Μίκη Θεοδωράκη στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία μου θύμισε τρομακτικά το Βασιλιά Θέοντεν.

Ο ιστορικός, αποφασιστικός και πρωτοποριακός ρόλος της Εκκλησίας στους αγώνες του Έθνους δεν αναγνωρίζεται, ούτε καταξιώνεται στα συλλαλητήρια. Αρκεί και υπεραρκεί η επιβίωση του και η αναγνώριση του από την ίδια την Ιστορία, διαχρονικά.
Όταν μάλιστα τα συλλαλητήρια αυτά διοργανώνονται, προκειμένου να εξυπηρετηθούν πρόσωπα και σκοπιμότητες “έξωθεν και έσωθεν”, τότε η Εκκλησία δεν μπορεί να έχει λόγο συμμετοχής, ούτε και τρόπο παρουσίας.
Ας προβληματιστούμε λίγο περισσότερο και ας αναλογιστούμε το μέλλον του θεσμού και όχι την εξέλιξη και ικανοποιηση των προσωπικών μας επιδιώξεων και οραματισμών !!!

Προϋπόθεση ευημερίας της Ελλάδας είναι η καλή της επικοινωνία με τον βαλκανικό της περίγυρο. Αυτό λέει η Ιστορία. Το εθνικό συμφέρον επομένως, επιτάσσει μια λύση στο εκκρεμές πρόβλημα που βαραίνει τη σχέση μας με την ΠΓΔΜ. Η συγκυρία ανοίγει την πιθανότητα επιτυχίας, εφόσον υπάρξει μια σοβαρή και υπεύθυνη διαπραγμάτευση, έχοντας ως βάση την ενδιάμεση συμφωνία. Στον εθνικολαϊκισμό πρέπει να αντιτάξουμε την πολιτική βούληση, την ευθύνη και τον ενσυνείδητο πατριωτισμό