Τις τελευταίες εβδομάδες επανήλθε στην επικαιρότητα το χρόνια άλυτο (νέο) μακεδονικό ζήτημα. Η ελληνική πολιτεία θα ήθελε να το ξεχάσει (έχουν άλλωστε περάσει πολύ παραπάνω από 10 χρόνια), αλλά δυστυχώς οι εξελίξεις είναι τέτοιες που δεν της το επιτρέπουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΝ εξήλθαν της πρόσφατης εκλογικής αναμέτρησης ισχυροί και νικηφόροι. Αξίζει να σημειωθεί ότι ένας ευρύς κόσμος της ανανεωτικής ριζοσπαστικής αριστεράς, εδώ και πολλά χρόνια, παρατηρεί ότι ο ΣΥΝ όχι μόνο αρθρώνει συχνά έναν εναλλακτικό λόγο σε θέματα εξωτερικής πολιτικής συγκριτικά με τους κυρίαρχους πόλους

Τελικά ό,τι και να λένε, ο Μέγας Αλέξανδρος είναι διαχρονικός. Οταν βρισκόταν εν ζωή, επισφράγισε την οριστική παρακμή του ελληνικού κλασικού πολιτισμού, ο οποίος, ως γνωστόν, άνθισε στο νότιο άκρο της χερσονήσου. Σήμερα, 24 αιώνες μετά τον θάνατό του, καταφέρνει να απορρυθμίσει τη σκέψη όσων καμαρώνουν ως απόγονοί του.

Δεν νομίζω ότι το πάθημα μας έγινε μάθημα. Απλώς κουραστήκαμε με το Μακεδονικό, βαρεθήκαμε, χωρίς όμως να προβληματιστούμε πάνω στους λόγους που μας οδήγησαν σ’ αυτήν την έκρηξη παραφροσύνης. Ετσι προβλέπω ότι σε μερικά χρόνια θα θυμόμαστε κάποια άλλα «εθνικά θέματα», όπως π.χ. το Κυπριακό, και θα λέμε ξανά ότι «έγιναν» λάθη.

Η αναγνώριση της γείτονος από τις ΗΠΑ με το συνταγματικό της όνομα υπήρξε για τους περισσότερους Ελληνες μια δυσάρεστη έκπληξη. Αυτό που προέχει τώρα είναι να μην παρασυρθεί η χώρα σε αδιέξοδες και σπασμωδικές αντιδράσεις. Παράλληλα είναι ευκαιρία να προβληματιστούμε για τα αίτια της χρεοκοπίας της «μακεδονικής» μας πολιτικής και να συναγάγουμε ορισμένα συμπεράσματα.

Σα να μην πέρασε μια μέρα από τον εθνικιστικό παροξυσμό των αρχών της δεκαετίας του ’90, το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων της χώρας μας, έχουν εγκλωβιστεί ξανά σε μια άνευ ουσιαστικού πολιτικού αντικρίσματος αδιέξοδη σκιαμαχία σχετικά με το «ξεχασμένο» ζήτημα του ονόματος της γειτονικής χώρας.

H ΕΛΛΑΔΑ πρέπει κατ’ αρχήν να κάνει αυτοκριτική και να δει τι δεν πήγε καλά. Όλη αυτή η ιστορία είχε λάθος στόχους και μέσα κι έδωσε λάθος προσδοκίες. Από εκεί και πέρα θα πρέπει να υπάρξει συναίνεση. Όχι όμως να υποκύψουμε στην άποψη του ενός.