Κάποτε, στην Κοζάνη, ο Δήμος έβγαλε μια προκήρυξη ζητώντας να προσλάβει έναν ηλεκτρολόγο μηχανικό, κάτοχο πτυχίου ΑΕΙ, γνώστη της αγγλικής, με εμπειρία στα δημόσια έργα κ.λπ.

Την επόμενη μέρα εμφανίζεται στο γραφείο προσλήψεων κάποιος γνωστός χωρατατζής της πόλης, ονόματι Τζήκας.

– «Ηρθα για τη θέση», λέει στους υπαλλήλους του Δήμου.

– «Μα», τον ρωτούν έκπληκτοι εκείνοι. «Είσαι μηχανικός;»

– «Οχι», απαντά αυτός. «Ούτε πτυχίο έχω ούτε αγγλικά ξέρω ούτε εμπειρία έχω στα δημόσια έργα».

– «Ε, τότε, τι ήρθες να κάνεις;»

– «Ηρθα να σας πω, να μη με υπολογίζετε για τη θέση...»

Κάπως έτσι και ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Κάμερον, ο Τζορτζ Οσμπορν, δήλωσε την Κυριακή ότι «το πρόβλημα του χρέους της Ελλάδας μπορεί να απαιτεί επιπλέον βοήθεια από τις χώρες της Ευρωζώνης, αλλά η Βρετανία δεν ενδιαφέρεται να συμμετάσχει σε επιπλέον προγράμματα διάσωσης».

Δεν ξέρουμε ποιος τον ρώτησε, αλλά σάμπως συμμετείχε στο πρώτο πακέτο διάσωσης για να μην ενδιαφέρεται για το δεύτερο; Η Βρετανοί βοήθησαν μόνο στο πρόγραμμα της Ιρλανδίας με επτά δισεκατομμύρια λίρες κι αυτό για τους δικούς τους ιστορικούς, πολιτικούς και οικονομικούς λόγους.

Η πολιτική σπέκουλα του υπουργού Οικονομικών της Βρετανίας προφανώς έγινε για εσωτερικούς λόγους. Οι κραυγές των βουλευτών του Συντηρητικού κόμματος για τα δάνεια στην Ιρλανδία είναι ακόμη νωπές. Τα ταμπλόιντ εκεί μετρούν την κατά οικογένεια επιβάρυνση για το δάνειο στην Ιρλανδία και προειδοποιούν την κυβέρνηση «να μην τολμήσει».

Πέρα όμως από τα καλαμπούρια της Βρετανίας, υπάρχει και η δύσκολη κατάσταση της Ελλάδας. Αυτή που διάφοροι κυβερνητικοί προσπαθούν να εξορκίσουν με ευχολόγια και αντιπολιτευόμενοι με στείρα επιχειρήματα. Υπάρχει ένας δημόσιος τομέας που εξακολουθεί να ξοδεύει περί τα είκοσι δισ. περισσότερα απ’ όσα εισπράττει και εξακολουθεί ως χώρα να καταναλώνει περισσότερα απ’ όσα παράγει και εξάγει. Μόνο τον Φεβρουάριο (τελευταία στοιχεία) το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ήταν δύο δισ. μεγαλύτερο. Αυτό σημαίνει ότι, παρά την μεγάλη αύξηση των εξαγωγών τους τελευταίους μήνες, η χώρα χρειάζεται δανεικά χρήματα απ’ έξω για να συντηρηθεί. Αυτό σημαίνει ότι όσο κι αν πετύχουμε την ιδανική αναδιάρθρωση του χρέους μας, ακόμη κι αν μπορούσαμε να κουρέψουμε το δημόσιο χρέος στο 100% χωρίς επιπτώσεις από τις αγορές, η χώρα χρειάζεται και πάλι να δανειστεί πραγματικά λεφτά για να εισάγει πραγματικά προϊόντα, ώστε να συντηρήσει το σημερινό επίπεδο διαβίωσης. Πρέπει να το καταλάβουμε. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Αν υπήρχαν θα τις εφάρμοζαν στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, ακόμη και στη Γερμανία που έχουν τους μισθούς παγωμένους επί μία δεκαετία. Δεν υπάρχει πολιτικός που να μη θέλει τις εύκολες λύσεις, που να μην επιθυμεί να σκορπάει λεφτά για να γίνεται λαοφιλής. Οι Ελληνες πλέον δεν έχουν άλλη επιλογή. Πρέπει να τραβήξουν μπροστά και να τα αλλάξουν όλα. Να αρχίσουν να παράγουν αντί να περιμένουν να πληρωθούν. Κι ας κάνουν όσα καλαμπούρια θέλουν οι Βρετανοί.