Αν η τρίλιζα θεωρείται ένα παιχνίδι ικανοτήτων για παιδιά, στην περίπτωση του μετεκλογικού ΣΥΡΙΖΑ είναι για δυνατούς λύτες και για ακόμα δυνατότερα, στομάχια και νεύρα των ποικιλώνυμων φίλων και ψηφοφόρων του. Σχηματικά το «τρίπολο»- Αλαβάνος, Συνιστώσες, ΣΥΝ- έχει πολλές αλληλοκαλυπτόμενες περιοχές που κάνουν το παιχνίδι απρόβλεπτο,

Η ώρα της αποπληρωμής λαθών, παραλείψεων και ασαφειών που συνοδεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ από την συγκρότηση του, μάλλον έφθασε. Τα θαύματα, άλλωστε κρατούν πολύ λίγο. Κλασσικό δείγμα αριστερού βολονταρισμού, όπου η όσμωση και κυρίως η κοινή δράση, του ΣΥΝ με οργανώσεις και ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, μέσα σε ένα αναδυόμενο παγκόσμιο αντινεοφιλελεύθερο κίνημα (Κοινωνικό Φόρουμ), μετατράπηκε σε δημιουργία ενός «sui genneris» πολιτικού υποκειμένου, χάριν της πολυπόθητης εικόνας ενότητας της Αριστεράς. Αποτέλεσμα, μετά πέντε εκλογικές μάχες, κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σαφήνεια αν είναι, πολιτική συμμαχία, χώρος κοινής εκλογικής και μαζικής δράσης, ισχυρή πολιτική και εκλογική συνεργασία, πρόπλασμα νέου κόμματος.

Οι αντιλήψεις εκλογικού σωσιβίου, για κάποιους και οικονομικής και πολιτικής επιβίωσης, για άλλους, σίγουρα ήταν και παραμένουν πολιτικά άστοχες και καιροσκοπικές, μικρού ορίζοντα και δεν αξίζουν περαιτέρω σχολιασμού.

Σχολιασμό και προσοχή αξίζει η ανάγκη αποσαφήνισης ρόλων και δομών, φίλων και μελών του σχήματος. Η Ελληνική Αριστερά με την τρομερή παράδοση διασπάσεων και κατακερματισμού, οφείλει να επιδιώκει προσπάθειες κοινής δράσης. Κοινής δράσης όμως και όχι πολιτικών κόλπων χειραγώγησης, υπαρκτών και περιθωριακών ρευμάτων της, με άνοιγμα στον σοσιαλιστικό και οικολογικό χώρο για να έχει προοπτική.

Η απόσταση από την ιδεολογική καθαριότητα έως την αμυντική, κοινή αγωνιστική, κινηματική αντιπαράθεση είναι τεράστια. Δεν μπορούν να την υπηρετήσουν , σε κανένα σημείο της, οργανωτικά μοντέλα που προσιδιάζουν στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.

Με οδηγό την «δημοκρατία παντού», που σημαίνει έλλογη πολυφωνία και όχι μονολιθικότητα, πρωταρχικό στοιχείο είναι η ενότητα του ΣΥΝ πάνω στο υπαρκτό ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα, του σοσιαλισμού με δημοκρατία, ελευθερία και οικολογικό πρόταγμα. Η ριζοσπαστικότερη, πλειοψηφούσα σήμερα κομματικά, εκδοχή του καλείται να απαντήσει αν θεωρεί αυτό ως ισχυρότερο στοιχείο της ιδεολογικής της αντίληψης ή θωρεί σημαντικότερη την συνάντηση της με τα πολύμορφα, ολιγάριθμα σχήματα και ομάδες κομμουνιστικών δοξασιών, σε ένα νέο, ενιαίο πολιτικό υποκείμενο, με συνεκτικό στοιχείο έναν αντικαπιταλιστικό, αντισυστημικό, κυρίως καταγγελτικό, λόγο με έμφαση σε κινηματικές αντιστάσεις και υποβάθμιση των κεντρικών πολιτικών παρεμβάσεων.

Αν αποφασίσει, όπως ελπίζω και λογικά αναμένω, το πρώτο, ανεξαρτήτως στοιχίσεων – εμφανών ή αφανών – σε «αρχηγούς», οφείλει συλλογικά και συντεταγμένα, σε απόλυτη συνεννόηση όλων των πλευρών του κόμματος που συνομολογούν σ’αυτή την κατεύθυνση, να καταθέσει σαφές και ολοκληρωμένο, δημοκρατικό πλαίσιο λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ, ξεκαθαρίζοντας τα όρια του συμμαχικού σχήματος, το πολιτικό του σχέδιο (που, πως, τι και γιατί)

Χωρίς εντάσεις και δαιμονοποιήσεις, αφορισμούς και κατάρες, όποιος θεωρεί ότι μπορεί να υπάρξει ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ΣΥΝ, έχει όλο το δικαίωμα να το επιχειρήσει. Το ίδιο και όποιος νομίζει ότι πρώτη πολιτική προτεραιότητα σήμερα είναι η ανατροπή του καπιταλισμού, μπορεί να σχηματίσει έναν άλλο «τρίτο πόλο» , αντισυστημικής , Κομμουνιστικής προοπτικής, μετά το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς να υποτιμώ συντρόφους άλλων εξωκοινοβουλευτικών σχηματισμών.

Ενοποίηση όλων αυτών και άλλων πολλών, πίσω από κάποιο «αρχηγό», με βάση τον εσωτερικό εχθρό (Ανανεωτική Πτέρυγα), την αντι-Κεντροαριστερά, την αντι-σοσιαλημοκρατία, την αντι-πολιτική οικολογία (εξαιρουμένης βεβαίως της «ριζοσπαστικής»), εκτός από πολιτικά αστεία είναι και ατελέσφορη, με μηδενικές προοπτικές ουσιαστικής πολιτικής παρέμβασης.

Οι πολίτες και ο κόσμος μας, μετά από μια καθαρή ήττα και την καταστροφική διαχείριση της από το υψηλότερο επίπεδο, ζητούν πολιτικό σχέδιο, προγραμματικά σαφείς απαντήσεις διεξόδου, μέτρα που θα αποτρέπουν θλιβερές επαναλήψεις και όχι το remake, άστοχων κοινωνικοπολιτικών αναγνώσεων, βερμπαλισμού και παραγοντισμού, που ακυρώνουν εξαιρετικές πολιτικές μας προτάσεις και αγωνιστικές, κινηματικές παρεμβάσεις μας.