Μπαίνουμε στη εκλογική μάχη:

Παρακάτω ακολουθούν οι ομιλίες των
¤ Μ. Παπαγιαννάκη και
¤ Δ. Χατζησωκράτη

Tο πολιτικό σκηνικό ήδη διαμορφώνεται επιτακτικά. Όλοι παρακολουθείτε και γνωρίζετε τις πεζές λεπτομέρειες, τις δήθεν πρωτοβουλίες, τα πραγματικά κενά λόγου και πράξης , τους ελιγμούς και τις συγκλίσεις, καμιά φορά τις δεύτερες σκέψεις, που τελικά οδηγούν όλο και πιο καθαρά σε μιαν αντιπαράθεση παρατάξεων, άλλο αν κάποτε πρόκειται για ψευδώνυμο και άλλοτε για πρόσχημα άλλων πρωτοβουλιών πριν ή μετά τις εκλογές. Εμείς θεωρούμε αυτονόητα ότι είμαστε μέλη της παράταξης των αριστερών, χωρίς άλλους προσδιορισμούς και χωρίς άλλες προδιαγεγραμμένες κατευθύνσεις, που είναι ζητήματα πολύ σημαντικά και απαιτούν και συζήτηση και συντεταγμένες διαδικασίες.

Η διάταξη μάχης 42 ημέρες πριν τις εκλογές, πριν τις εσπευσμένες εκλογές είναι δεδομένη.

Όλες οι πολιτικές οικογένειες, - δεξιά, σοσιαλδημοκρατία και αριστερά - επιδιώκουν την μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση. Τα δύο μεγάλα κόμματα διεξάγουν αδυσώπητη μάχη για το σημαντικότατο έπαθλο που είναι η κατάκτηση ή η διατήρηση της κυβερνητικής εξουσίας.

Στο χώρο της αριστεράς όμως η κατάσταση είναι ακόμη πιο κρίσιμη. Αναφέρομαι προφανώς στο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και στις άλλες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, που ολόκληρη τη τελευταία περίοδο, με βασανιστικό τρόπο πέρα από τις μεσο-μακροπρόθεσμες στοχεύσεις τους αντιμετωπίζουν την συνθλιπτική πίεση του ορίου του 3% για την κοινοβουλευτική τους παρουσία.

Οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις το τελευταίο διάστημα σηματοδοτούν μια έντονη δικομματική εκλογική αναμέτρηση.

Οι κυοφορούμενες αλλαγές στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ωθούν σε μια σκληρή μάχη παρατάξεων, παραδοσιακών πολιτικών οικογενειών και ιστορικών συμβολισμών. Η ανάληψη της ηγεσίας του κυβερνητικού κόμματος από τον Γ. Παπανδρέου - παρά τις ριζοσπαστικές απόψεις του σε ορισμένα θέματα- έχει ήδη «χρωματιστεί» από μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα επιστροφής του ΠΑΣΟΚ στις παπανδρεϊκές ρίζες, τόσο από τη συνθηματολογία των συγκεντρώσεων όσο και από την επανεμφάνιση ενός κύκλου στελεχών από το «βαθύ ΠΑΣΟΚ».

Είναι σημαντική υπόθεση σήμερα η κατακερματισμένη αριστερά να μπορέσει να βρει το δρόμο της ενότητάς της; Η απάντηση είναι αβίαστα ΝΑΙ. Ασχέτως αν η, μέχρι στιγμής, μεγαλύτερη δύναμη του χώρου, το ΚΚΕ, αρνείται πεισματικά, μια και θεωρεί ότι δεν υπάρχει ουδεμία πολιτική βάση για συμμαχία. Και αυτή η θετική στάση δεν πηγάζει μόνο από ένα ηθικό πρόταγμα (γιατί οι δεξιοί και οι σοσιαλδημοκράτες καταφέρνουν και ενώνονται;) αλλά και από την απλή αίσθηση της ανάγκης αποτελεσματικής παρέμβασης στη σημερινή πολιτική και κοινωνική συγκυρία.

ΕΝΑ ΠΡΩΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ ΤΟΥ;

Πρόκειται για μιαν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα απόπειρα σύγκλισης δυνάμεων και απόψεων στο χώρο της αριστεράς. Στην παρούσα φάση νομίζω ότι κυριαρχεί μια σχετική αμηχανία, μεγάλη προγραμματική ασάφεια και γενικολογία και εμφανέστατη υπεκφυγή απέναντι στα πολιτικά ζητήματα της εξουσίας και του ρόλου της αριστεράς. Επαναλαμβάνεται κατά κόρον και με πολλές και ποικίλες διατυπώσεις η διάθεση ή η "ιδρυτική" σκέψη για την αναδιάρθρωση της αριστεράς, για υπέρβαση των σημερινών σχημάτων και για "μόνιμη" (αυτό ειπώθηκε κατά την παρουσίαση του κειμένου) συνεργασία, με λίγα λόγια σαφώς προετοιμάζεται η ανάδυση ενός νέου σχήματος, το οποίο μάλιστα (όπως ειπώθηκε επίσης κατά την παρουσίαση) ήδη έχει κάποια δικά του όργανα (Τύπου, συντονισμού δράσης κλπ). Η μεν σύγκλιση θέσεων γίνεται με παραχωρήσεις και υποχωρήσεις κυρίως από την πλευρά του ΣΥΝ, η δε κατεύθυνση προς νέο σχήμα αντίκειται στις αποφάσεις του τελευταίου τακτικού συνεδρίου του. Γι αυτό και θεωρώ ότι ναι μεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να πιστεύει τα ανωτέρω και να εναποθέτει σε αυτά τις ελπίδες του, όμως για να γίνουν επίσημη πολιτική του ΣΥΝ δεν αρκεί μια πλειοψηφία στα όργανα του, αλλά απαιτείται καταστατικά απόφαση του Συνεδρίου του. Έως τότε αποτελούν άποψη των υποστηρικτών τους αλλά δεν έχουν τον δεσμευτικό χαρακτήρα των συνεδριακών αποφάσεων, οι οποίες αποτελούν ένα είδος συμβολαίου ανάμεσα στα μέλη του κόμματος.

ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΗΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ ΣΑΣ ΚΑΛΥΠΤΕΙ;

Όχι, ούτε πολιτικά, ούτε θεωρητικά και αφήνω κατά μέρος τα λάθη και τις ανακρίβειες επί των γεγονότων...

ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΕΜΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΣΧΗΜΑΤΟΣ;

Δεν έχει προταθεί ακόμα τίποτε σχετικώς...Φυσικά έχει κανείς την αίσθηση ότι προετοιμάζονται κάποιες προτάσεις, αλλά θα παραμείνω για την ώρα στα γεγονότα και στην απόφαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ που ζήτησε να της κατατεθεί συνολικό πακέτο προτάσεων για τις εκλογές, διακήρυξη, σχήμα, ηγεσία και βεβαίως και τίτλος όπου θα κυριαρχεί ο όρος "Συνασπισμός"...

ΕΣΕΙΣ ΥΠΟ ΠΟΙΕΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΘΑ ΕΙΣΤΕ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΣΤΙΕ ΕΚΛΟΓΕΣ;

Έχω ήδη καταθέσει ένα σκεπτικό και τις προσωπικές μου αντοχές στην ΚΠΕ και έχω δηλώσει ότι θα περιμένω να εγκριθεί κάποιο συνολικό εκλογικό πακέτο ώστε να μπορούμε όλοι και όχι μόνο εγώ να ξέρουμε για ποιο ακριβώς πράγμα θα είμαστε ενδεχομένως υποψήφιοι, τι θα λέμε στους πολίτες με αξιοπιστία και συνέπεια.

ΑΛΗΘΕΙΑ κ. ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΑΙ ΜΗΠΩΣ Ο ΣΥΝ ΜΕΤΑΛΛΑΧΘΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΚΟΜΜΑ;

Ο ΣΥΝ όπως και οποιοδήποτε άλλο κόμμα έχει το απόλυτο δικαίωμα να εξελίσσεται, να αλλάζει να επανατοποθετείται μερικώς ή συνολικά. Έχει όμως την επίσης απόλυτη υποχρέωση να το κάνει με τους κανόνες που έχει θεσπίσει και που είναι η βάση του συμβολαίου που μας ενώνει όλους. Για μεγάλες μάλιστα αλλαγές πρέπει όλα τα μέλη του να μπορούν να εκφράσουν τη γνώμη τους, την αποδοχή ή την άρνηση τους. Αυτά είναι αυτονόητα πράγματα σε μια δημοκρατική και ανοιχτή πολιτική λειτουργία, παλαιά κατάκτηση της ανανεωτικής αριστεράς και όρος ύπαρξης της σε οποιαδήποτε εκδοχή της και με οποιεσδήποτε πολιτικές επιλογές της. Έτσι νομίζω ότι θα αξιολογηθεί και κριθεί το παρόν εγχείρημα και όχι με τη χρήση αυτού ή εκείνου του χαρακτηρισμού. Αυτός ενδεχομένως θα ακολουθήσει...

ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΑΜΥΝΑ ΠΩΣ ΤΙΣ ΚΡΙΝΕΤΕ; .

Είναι το πιο δύσκολο εγχείρημα στην ιστορία της ΕΕ, πολύ δυσκολότερο από εκείνο του Ευρώ, που ήδη ήταν εξαιρετικά επίφοβο αλλά τελικά πέτυχε. Τώρα μόλις αρχίζει η μεθόδευση του και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις προσεχείς φάσεις εξέλιξης του ή το τελικό αποτέλεσμα. Πρέπει πάντως να τονιστεί, όσο και να παραξενεύει πολλούς, ότι το ΝΑΤΟ είναι ουσιαστικά νεκρό και απλώς γίνεται ακόμα η προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί ως μέσο ελέγχου των ... ευρωπαίων, γιατί για τις άλλες περιπτώσεις στο λοιπό κόσμο έχει πια αποδειχτεί ότι οι ΗΠΑ δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν επιμέρους συμμαχίες "μεταβλητής γεωμετρίας" και ακαθόριστης εμβέλειας και διάρκειας. Αυτή η διαρθρωτική αλλαγή στα διεθνή πράγματα είναι η βάση όπου αναπτύσσεται η πίεση για μιαν αυτόνομη ευρωπαϊκή δύναμη άμυνας. Όσο και να απωθείται ή ακόμα και αποκρύπτεται αυτή η πραγματικότητα, είναι συνεχώς εδώ και θα παράγει νέες προκλήσεις και νέες ανάγκες απαντήσεων, παρά τα όσα καθησυχαστικά ή άσχετα ακούγονται κατά καιρούς, ακόμα και με αφορμή το κυοφορούμενο ευρωπαϊκό "Σύνταγμα".

ΕΣΕΙΣ κ. ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗ ΘΑ ΨΗΦΙΣΕΤΕ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟ ΠΟΙΕΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ;

Το σχέδιο που επεξεργάστηκε η συντακτική Συνέλευση είναι ένας ανεκτός συμβιβασμός εθνικών, κρατικών, ιδεολογικών και άλλων αντιθέσεων στην παρούσα συγκυρία της Ευρώπης. Με μια δυο αλλαγές ως προς τη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος και την διακυβέρνηση της οικονομίας θα μπορούσε να είναι και περισσότερο από ανεκτός. Τώρα το συζητάνε οι 15 Κυβερνήσεις οι οποίες ενώ αρχικά είχαν αποδεχτεί το αρχικό σχέδιο ως βάση συζήτησης φαίνεται ότι προχωρούν σε πολλές αλλαγές, ορισμένες από τις οποίες θα μπορούσαν να είναι αρνητικές (π.χ. ως προς τις εξουσίες του Κοινοβουλίου σχετικά με τον Προϋπολογισμό κλπ). Θα ξέρουμε ίσως το συνολικό αποτέλεσμα στα μέσα Δεκεμβρίου, αν και δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι θα καταφέρουν να βρουν νέους συμβιβασμούς. Τότε θα διαμορφώσω οριστικά και την τελική μου γνώμη, αφού συζητήσω και με πολλούς συναδέλφους με τους οποίους έχουμε εργαστεί για χρόνια, εντός και εκτός Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, για ένα ευρωπαϊκό, ομοσπονδιακό μάλιστα, Σύνταγμα. Θέλω πάντως να θυμίσω ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση προχωράει πάντα με συμβιβασμούς και αυτοί τελικά κρίνονται. Οι καθαρές τοποθετήσεις ως επιχείρημα άρνησης μπορούν να είναι πολύ επικίνδυνες, ή απλό πρόσχημα, γιατί δεν μας λένε πώς θα μπορούσαν να επιβληθούν σε μια διαδικασία η οποία εξ ορισμού γίνεται χωρίς την άσκηση...βίας. Ακόμα χειρότερες είναι οι αρνήσεις που δεν μας λένε από ποια σκοπιά ασκούνται, με ποιες εναλλακτικές προτάσεις συνοδεύονται και με ποια πρακτικά μέσα μπορούν να μεθοδευτούν: αυτό συνήθως το κάνουν εκείνοι που στην ουσία αδιαφορούν για την ευρωπαϊκή ενοποίηση ή επιδιώκουν ακόμα και την ακύρωση τους, αλλά συνήθως αποφεύγουν να το πουν σαφώς, μάλλον γιατί γνωρίζουν ότι η κοινή γνώμη είναι συντριπτικά έστω και συγκεχυμένα αντίθετη με μια τέτοια προοπτική...

Το κείμενο τούτο έχει τα σπέρματα της γέννησής του στην τελευταία συνεδρίαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ.

Όμως επειδή οι σκέψεις και οι ιδέες διατυπώνονται καλύτερα όταν διατυπώνονται ψύχραιμα, επέλεξα να περάσει λίγος χρόνος ηρεμίας όπως και νηφάλιας αναμονής.

Δυστυχώς όμως όλα έγιναν πιο βαριά, χειρότερα.

Ζούμε, λοιπόν, στη πραγματικότητα των ανθρωποθυσιών σε μια περίοδο που περισσότερο παρά ποτέ θα έπρεπε η ηγεσία του κόμματος να συσπειρώνει το εσωτερικό του ΣΥΝ, ως βασική προϋπόθεση για την όποια εκλογική συσπείρωση με στόχο τη παραμονή του ΣΥΝ στη νέα Βουλή.

Αντί γι’ αυτό ζούμε τη περίοδο της αδιαφορίας για τις απογοητεύσεις ή της εξώθησης στην έξοδο ιστορικών στελεχών του κόμματος. Η εξώθηση στην αποχώρηση από τον ΣΥΝ της σ. Μαρίας Δαμανάκη ήταν ένα τρανό και χαρακτηριστικό παράδειγμα ιδιότυπου πολιτικού πολιτισμού.

Ζούμε ακόμα την περίοδο, φαίνεται, της κυριαρχίας μίας ιδιότυπης εργολαβικής αντίληψης για το κόμμα. Όπου μια μικρή αλλά ηγετική ομάδα, επειδή έχει επιλεγεί από το συνέδριο για να διαχειρίζεται τις αποφάσεις του, έχει θεωρήσει ότι μπορεί να παραβιάζει συστηματικά αυτές τις αποφάσεις, έχοντας για τον εαυτό της το "αλάθητο" του αεί ποτέ πατερούλη.

Θα ήθελα στο σημείο αυτό να θυμίσω μερικά αποσπάσματα από τις αποφάσεις του 3ου τακτικού συνεδρίου του ΣΥΝ (πολιτική απόφαση), για να συλλογιστεί ο καθένας και η καθεμιά τι σχέση έχουν με τα εγχειρήματα της ηγεσίας σήμερα:

"...Βεβαίως ο ΣΥΝ δεν είναι ένα κόμμα διαμαρτυρίας και προπαγάνδας, στόχος του είναι μέσα από την αλλαγή των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών να καταστήσει δυνατή την υλοποίηση των βασικών κατευθύνσεων του προγράμματός του. Με αυτή την έννοια και ως στοιχείο του συνολικού προγράμματος που προτείνει προς την ελληνική κοινωνία, διατυπώνει και την εναλλακτική του πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας... ...η πρόταση του ΣΥΝ απαιτεί και προϋποθέτει ισχυρή πολιτική παρουσία για θεσμικούς και πολιτικούς μετασχηματισμούς, για διαρθρωτικές αλλαγές και για ουσιαστικές επιλογές προοδευτικού εκσυγχρονισμού..." (Σημείο 6 της Πολ. Απόφασης) και σε άλλο σημείο αναφέρονται τα παρακάτω πολύ "αναθεωρητικά":

"...ξέρουμε ότι με την κατάρρευση των κοινωνιών του υπαρκτού σοσιαλισμού ο κύκλος του παραδοσιακού κομμουνιστικού κινήματος έκλεισε οριστικά".

Αυτό συμπτωματικά αποτελεί ιδρυτική αρχή του ΣΥΝ, και οποιαδήποτε προσπάθεια ανατροπής της σηματοδοτεί νέο πολιτικό σχηματισμό. Εκεί πηγαίνουμε;

Τα παραπάνω όλα αναφέρθηκαν για να γίνει κατανοητό σε όλα τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΝ, σε όλη την αριστερή κοινωνία που έχει τις ρίζες της στην ανανεωτική πλευρά του ποταμού, ότι ο ΣΥΝ ως θεσμός δεν μπορεί να έχει σχέση με αυτές τις μεταμορφώσεις που η ηγεσία του επιχειρεί σε βάρος της φυσιογνωμίας και της πολιτικής του. Αυτό σημαίνει ότι για να μην καταντήσουμε ένα κόμμα κοινοβουλευτικής απουσίας με κεντροαριστερίστικη γραμμή πρέπει να αφυπνιστούμε, όσοι τουλάχιστον πιστεύουμε ακόμα στις αξίες της ανανέωσης, της μεταρρύθμισης, του προοδευτικού εκσυγχρονισμού και κυρίως της σοβαρότητας του πολιτικού πολιτισμού που μας μεγάλωσε.

Διότι εκτός από τις παραπάνω αντιδημοκρατικές εκτροπές, έχουμε και τις συνακόλουθες πολιτικές παρενέργειές τους.

Υπό το βάρος λοιπόν των "εξετάσεων αριστεροσύνης" και της επίδειξης καλής εικόνας προς τους εν δυνάμει "συμμάχους", ο ΣΥΝ έχει αντικαταστήσει με έναν αφόρητο και εν πολλοίς ανέξοδο καταγγελτισμό την αποφασισμένη πολιτική της προγραμματικής αντιπολίτευσης, έχει αντικαταστήσει το πρόταγμα των θετικών διεξόδων, των λύσεων και των προοπτικών με μια αφόρητη καταγγελία του απανταχού κυβερνητισμού και βέβαια της, αλήστου μνήμης (για τώρα τουλάχιστον), κεντροαριστεράς.

Σε συνέχεια της κενής περιεχομένου καταγγελιολογίας εμφανίζεται και η ελιτίστικη απαξία για το 90% του ελληνικού λαού που ψηφίζει δικομματικά.

Σωστά το κόμμα μας επισημαίνει ότι ο δικομματισμός αποτελεί μία εκτροπή η οποία ολοκληρώνεται μέσα από το ισχύον εκλογικό σύστημα. Όμως καλλιεργείται η αυταπάτη ότι αν απλά αλλάξει ο εκλογικός νόμος και ισχύσει η απλή αναλογική όλα θα αλλάξουν. Λάθος μέγα, διότι με την ίδια περιχαράκωση, με την ίδια φοβική αντίληψη για την άσκηση πολιτικής διεξόδων, με τον ίδιο σεχταρισμό και καταγγελτισμό, ο δικομματισμός και πάλι θα βασίλευε, αν όχι με τα ίδια αλλά σε κάθε περίπτωση με πολύ υψηλά ποσοστά.

Παράλληλα αναπτύσσονται και καλλιεργούνται σκόπιμα ή από άγνοια διάφορες συγχύσεις, όπως για παράδειγμα το μπέρδεμα της συμμαχίας σε επίπεδο κινημάτων και η πολιτική συμμαχία και εκπροσώπηση.

Το αυτονόητο της συνεργασίας στο κοινωνικό πεδίο με ετερόκλητες δυνάμεις ενάντια στο πόλεμο, στη φτώχεια κ.λπ. ξαφνικά μετατράπηκε και σε συμμαχία για τις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις και αύριο ίσως σε νέο πολιτικό υποκείμενο.

Αυτή η περίοδος θα μπορούσε να είναι η θετική περίοδος για την ανανεωτική, εκσυγχρονιστική και μεταρρυθμιστική αριστερά. Η κόπωση από το ΠΑΣΟΚ και τα λάθη του θα μπορούσαν να αναδείξουν τον ΣΥΝ χρήσιμο και δημιουργικό, διέξοδο για τα προοδευτικά στρώματα της κοινωνίας μας.

Αλήθεια, πού πήγε η εναλλακτική πρόταση εξουσίας; Πώς υλοποιούνται οι αποφάσεις του συνεδρίου;

Πού είναι τα ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά της πολιτικής του κόμματος της ανανέωσης;

Παραμένουν δυστυχώς κρυμμένα ή σκοπίμως ξεχασμένα στο όνομα ή στο όνειρο κάποιων για την επανίδρυση.

Και εδώ ερχόμαστε στο άλλο μεγάλο ζήτημα που σκόπιμα καλλιεργείται από πλευρές του ΣΥΝ και άλλους "συμμάχους" το τελευταίο διάστημα.

Η μετάλλαξη ή η επανίδρυση. Τίνος; Τι να επανιδρυθεί; Κ.Κ.; Αφού στην Ελλάδα υπάρχει κομμουνιστικό κόμμα (όποιο και αν είναι αυτό). Εκεί όπου έχει τεθεί θέμα επανίδρυσης (π.χ. Ιταλία) το Κ.Κ. είχε αυτοδιαλυθεί. Και γιατί να ξαναανοίγουμε συζητήσεις που τις έχουν κλείσει ολόκληρες κοινωνίες λέγοντας ηχηρά good bye σε πρακτικές, ιδεολογίες και πολιτικές που και στη χώρα μας δεν συγκινούν παρά μια μικρή περιθωριακή μειοψηφία της τάξης του 5-6%;

Aυτά είναι τα όνειρά μας για το αύριο; Κρίμα, γιατί αισθάνομαι ότι με αυτή τη φιλολογία πάνε στράφι οι αγώνες και οι θυσίες για την ανανέωση αρχικά του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος όσο και της ελληνικής αριστεράς αργότερα. Σε όσους ιδεολογίζουν ακροβατώντας μεταξύ τυχοδιωκτισμού και άγνοιας λέγοντας ότι η υπόθεση της ανανέωσης έχει τελειώσει, θα ήθελα να πω πως αριστερά χωρίς δημοκρατία και διαρκή ανανέωση δεν είναι αριστερά. Όλα τα παραπάνω για ποιο λόγο γίνονται; Με την δικαιολογία της επίτευξης του καλύτερου δυνατού εκλογικού αποτελέσματος.

Φοβούμαι όμως ότι με αυτές τις επιλογές της ηγεσίας το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η απονεύρωση, η αποσταθεροποίηση και η αποδυνάμωση της εκλογικής και κομματικής βάσης του ΣΥΝ.

Του ΣΥΝ που ως συνέχεια της πιο ριζοσπαστικής, εναλλακτικής και άρα ανανεωτικής αριστεράς έχει και όνομα και ιστορία και ταυτότητα.

Αυτή την ιστορία οφείλουμε να την περιφρουρήσουμε.

Αυτή την ιστορία και την ταυτότητα πρέπει τα μέλη του να την υπερασπιστούν όσο είναι καιρός. Ας αφυπνιστούμε...

Η ΑΥΓΗ 06.12.2003

Το πλήρες κείμενο της «Πρωτοβουλίας για τη συσπείρωση της Αριστεράς» δόθηκε στη δημοσιότητα.

«Πακέτο προτάσεων», που να χωράει όλα τα μέλη και στελέχη του ΣΥΝ, ζητά από την ΚΠΕ του ΣΥΝ η Α.Σ. Στην ανακοίνωσή της δηλώνει μ.α. ότι:

Η «πολιτική συμφωνία» ανάμεσα στον ΣΥΝ και άλλες αριστερές κινήσεις, που ενέκρινε κατά πλειοψηφία και η Π.Γ. του ΣΥΝ, δεν μπορεί να μας βρει σύμφωνους. Γιατί το περιεχόμενο της είναι προϊόν μιας πρόχειρης και αμήχανης συρραφής σημείων και συνιστά στροφή σε σχέση με βασικά πολιτικά και φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του ΣΥΝ., όπως αυτά έχουν αποτυπωθεί σε σειρά συνεδριακών αποφάσεων από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα.

Ζούμε μια συγκυρία πυκνή σε γεγονότα. Γεγονότα αντιφατικά. Δυνατότητες και κίνδυνοι συμβαδίζουν, απογοητεύσεις και ελπίδες συνυπάρχουν. Το βέβαιο όμως είναι ότι η ιστορία δεν τέλειωσε. Αυτή η αντιφατική κατάσταση, που διαρκεί, αναζητά μια διέξοδο, μια κατεύθυνση και εμπεριέχει μια νέα δυναμική. Τη δυναμική αυτή μπορούν να την εκφράσουν και τη διέξοδο να την δώσουν, οι δυνάμεις των κοινωνικών αντιστάσεων, της αμφισβήτησης, της ανατροπής και της υπέρβασης, οι δυνάμεις της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων.

Σε ένα άρθρο του στη Νέα Οικολογία το 1991, ο Γιώργος Ριτζούλης έκανε μια ευφυή ανάλυση για τον τρόπο που λειτουργεί η πολιτική κοινωνία στην Ελλάδα. Είχε υποστηρίξει τότε, ότι οι ιδεολογικές γραμμές των κομματικών χώρων δεν έχουν καμία ισχύ ως προς την τοποθέτηση πάνω στον άξονα των λεγόμενων εθνικών θεμάτων. Και είχε εντοπίσει ότι υπάρχει μια κεντρική διαχωριστική γραμμή που διατρέχει ολόκληρο το πολιτικό φάσμα από τη δεξιά μέχρι την ακροαριστερά και μοιράζει το πολιτικό τοπίο σε υπερπατριώτες από τη μια και σε ήπιες και ψύχραιμες δυνάμεις από την άλλη. Δώδεκα χρόνια μετά, η ανάλυση αυτή εξακολουθεί να ισχύει, όπως διαπιστώνουμε από πολλά περιστατικά, όπως π.χ. η περίπτωση Τσενάι. Κοντά σε αυτή τη διαχωριστική γραμμή όμως έχει αναδυθεί και μία ακόμη, εκείνη που χωρίζει τους αριστερούς από τους υπεραριστερούς.

Σε μια περίοδο που σηματοδοτείται από τη σαφή υποχώρηση του κυβερνητικού κόμματος και τα αδιέξοδα της συντηρητικής κυβερνητικής πολιτικής, ο Συνασπισμός είχε και έχει την ευκαιρία να αποτελέσει ένα κρίσιμο ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων.

Να ξεπεράσει την αμυντική λογική ή και να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών προωθώντας επιθετικές πρωτοβουλίες με αιχμές:

Προσκλητήριο στις δυνάμεις της Αριστεράς για εκλογική συνεργασία παιανίζει εδώ και καιρό κάποιος «Χώρος διαλόγου και κοινής δράσης της Αριστεράς». Με ευσεβή και ανομολόγητο πόθο, βέβαια, να τσιμπήσει ο «μεγάλος κομπλεξικός». Οπως και έγινε. Ετρεξε πρόθυμος ο Συνασπισμός να συνασπισθεί εκ νέου.