Μια κόντρα με «ταυτότητα»
Χρήστος Μαχαίρας, Έθνος, Δημοσιευμένο: 2010-01-20
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ στις λεπτομέρειες και βυθιζόμαστε στα επουσιώδη, η κόντρα για το μεταναστευτικό δεν έχει σχέση μόνο με το συγκεκριμένο πρόβλημα και με το αν καλώς ρυθμίζεται έτσι όπως ρυθμίζεται, αλλά με κάτι κατά πολύ ευρύτερο. Οπως συνέβη και προ ετών με την υπόθεση των ταυτοτήτων, οι υποστηρικτές και οι πολέμιοι της απόδοσης ιθαγένειας στα παιδιά των νομίμων μεταναστών εκπροσωπούν δύο ρεύματα που διασταυρώνονται στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας.
Το ένα ρεύμα μεταφέρει στη δημόσια σκηνή την πρόθεση να συντονίσει η Ελλάδα τον βηματισμό της με όσα προ πολλού έχουν θεσπιστεί στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το δεύτερο βάζει στο τραπέζι τη διάσταση της ελληνικής ιδιαιτερότητας και υποστηρίζει ότι το πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να αγνοεί τα ειδικά γεωπολιτικά χαρακτηριστικά της χώρας.
Η ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ανάμεσα στις δύο «σχολές» είναι παλιά. «Μπολιάζεται», ωστόσο, από την ειδική συγκυρία που διανύουμε και «πολιτικοποιείται». Κάπως έτσι, το θέμα «μετανάστες» δεν αποτελεί πολιτική υψηλής προτεραιότητας μόνο για τη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που θέλει να μεταδώσει το μήνυμα των μεγάλων θεσμικών μεταρρυθμίσεων, αλλά και για τη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, που αναζητεί, πρώτον, μέτωπα εκτός οικονομικής ύλης και, δεύτερον, τρόπους στεγανοποίησης της «γαλάζιας» πολυκατοικίας, προκειμένου να ανακοπούν οι διαρροές προς τον Καρατζαφέρη.
ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, βέβαια, πέραν της ανάγκης να αποσταλούν μηνύματα, αυτό που κάνει ο πολιτικός κόσμος, μέσω του μεταναστευτικού, είναι να παίρνει θέση απέναντι στις κοινωνικές και ιδεολογικές στάσεις που διαμορφώνονται στη σκιά της κρίσης. Υπό αυτή την έννοια, το «ναι» ή το «όχι» στους μετανάστες είναι, ταυτόχρονα, «ναι» και «όχι» στα φοβικά σύνδρομα που αναδύονται ξανά, στην ανασφάλεια που πυροδοτείται, στην εσωστρέφεια που πριμοδοτεί η δημοσιονομική κατάρρευση.
Με άλλα λόγια, το «ναι» ή το «όχι» στους μετανάστες δεν αφορά μόνο αυτούς - σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις ούτε καν αυτούς. Αφορά εμάς και από ποια θέση θέλουμε να βλέπουμε τον κόσμο και τα προβλήματά μας. Κλεισμένοι στο καβούκι μας ή αντιμέτωποι με τις προκλήσεις; Διαλέγουμε και παίρνουμε...
Το ένα ρεύμα μεταφέρει στη δημόσια σκηνή την πρόθεση να συντονίσει η Ελλάδα τον βηματισμό της με όσα προ πολλού έχουν θεσπιστεί στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το δεύτερο βάζει στο τραπέζι τη διάσταση της ελληνικής ιδιαιτερότητας και υποστηρίζει ότι το πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να αγνοεί τα ειδικά γεωπολιτικά χαρακτηριστικά της χώρας.
Η ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ανάμεσα στις δύο «σχολές» είναι παλιά. «Μπολιάζεται», ωστόσο, από την ειδική συγκυρία που διανύουμε και «πολιτικοποιείται». Κάπως έτσι, το θέμα «μετανάστες» δεν αποτελεί πολιτική υψηλής προτεραιότητας μόνο για τη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που θέλει να μεταδώσει το μήνυμα των μεγάλων θεσμικών μεταρρυθμίσεων, αλλά και για τη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, που αναζητεί, πρώτον, μέτωπα εκτός οικονομικής ύλης και, δεύτερον, τρόπους στεγανοποίησης της «γαλάζιας» πολυκατοικίας, προκειμένου να ανακοπούν οι διαρροές προς τον Καρατζαφέρη.
ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, βέβαια, πέραν της ανάγκης να αποσταλούν μηνύματα, αυτό που κάνει ο πολιτικός κόσμος, μέσω του μεταναστευτικού, είναι να παίρνει θέση απέναντι στις κοινωνικές και ιδεολογικές στάσεις που διαμορφώνονται στη σκιά της κρίσης. Υπό αυτή την έννοια, το «ναι» ή το «όχι» στους μετανάστες είναι, ταυτόχρονα, «ναι» και «όχι» στα φοβικά σύνδρομα που αναδύονται ξανά, στην ανασφάλεια που πυροδοτείται, στην εσωστρέφεια που πριμοδοτεί η δημοσιονομική κατάρρευση.
Με άλλα λόγια, το «ναι» ή το «όχι» στους μετανάστες δεν αφορά μόνο αυτούς - σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις ούτε καν αυτούς. Αφορά εμάς και από ποια θέση θέλουμε να βλέπουμε τον κόσμο και τα προβλήματά μας. Κλεισμένοι στο καβούκι μας ή αντιμέτωποι με τις προκλήσεις; Διαλέγουμε και παίρνουμε...
